Gepubliceerd in Musicmaker 03-2008

Als soloartiest bijna altijd bij je naam zien staan ‘ex-Marillion’, Derek William Dick alias Fish zit er niet mee. In februari verscheen zijn nieuwste soloalbum 13th Star en de komende maanden doet hij een uitgebreide tournee om deze cd te promoten. Naast optredens in Paradiso (22 maart) en op Pinkpop Classic (tweede pinksterdag, 12 mei) is hij te gast op Classics In Rock in Ahoy (12 april).

TEKST: HARRY PATER
FOTO’S: HENRY KNEGT

We spreken Fish in het Amsterdamse American Hotel, waar hij graag komt. Hij is bezig met een Europese interview tournee, waarbij hij zoveel mogelijk interviews doet om de nieuwe plaat te promoten. Hij moet dit wel op eigen kosten doen, want hij brengt zijn albums zelf uit op het Chocolate Frog label en laat de distributie aan lokale maatschappijen over.

Zijn albums zijn eerst alleen via zijn website te koop en pas in een later stadium in de winkels. De websiteversies zijn altijd uitgebreider en mooier verpakt dan de winkelversies en Fish hoopt dan ook dat de fans hun exemplaren via de site bestellen. Niet alleen heb je de plaat dan veel eerder, ook is deze zeker niet duurder dan in de winkel.

Je verblijft graag in dit hotel, waarom?
‘In 1983, in de tijd van Script For A Jester’s Tear van Marillion, speelden we in Paradiso in het voorprogramma van Peter Hammill. Wij verbleven in een ander hotel, welke dat was weet ik niet meer, maar het was niet veel bijzonders. Peter zei na afloop dat we mee moesten gaan naar de bar van het American. Het was daar reuze gezellig en we zijn daar goed dronken geworden. Toen de bar dicht ging verkasten we naar Peter’s hotelkamer en daar werden we de volgende dag ook wakker. Sindsdien verblijf ik altijd in dit hotel als we in Amsterdam zijn. Hier doe ik ook altijd mijn persdagen. Ik ben overigens blij dat het hotel weer in Nederlandse handen is, het is weer een echt familiehotel en dat merk je aan alles. Toen het in Amerikaanse handen was, van Intercontinental, hebben ze de boel verbouwd en van die afzichtelijke nep-art deco ornamenten geplaatst. Gelukkig zijn die allemaal verwijderd en is het weer zoals het hoort.’

Voordat we het over het nieuwe album 13th Star gaan hebben. Hoe is het met je rechterhand, gitarist Frank Usher? Hij heeft immers een hartaanval gehad.
‘Tof dat je dat vraagt! Het gaat gelukkig heel goed met hem en hij is er zeker bij als de tournee begint. We waren bezig met de najaarstour door het Verenigd Koninkrijk en we moesten nog drie shows doen in de kersttijd, waar we veel zin in hadden. Twee van die concerten waren inhaalshows omdat ik aan het begin van de tour ziek was. Ik zat te wachten op een telefoontje van Frank of hij me zou komen ophalen of dat ik zelf naar het vliegveld zou moeten gaan, maar ik hoorde maar niets. Dus belde ik hem, maar geen gehoor. Na een paar keer vruchteloos bellen pakte ik mijn mobieltje en die bleek uit te staan. Toen ik deze aanzette zag ik dat Frank me met zijn mobiel gebeld had, dus ik belde hem terug. Maar in plaats van Frank kreeg ik zijn vrouw Sue aan de lijn, die me al diverse keren had geprobeerd te bellen. Zij vertelde me dat hij een hartaanval had gehad en in het ziekenhuis lag. Uiteraard hebben we de tournee meteen stopgezet en die drie concerten halen we in maart in. Ik ben enorm geschrokken, want Frank is al jaren mijn beste vriend.’
‘We kennen elkaar al uit de tijd dat ik in mijn eerste band Blue zat. Ik had toen gereageerd op een oproep voor een zanger, werd aangenomen en bij het allereerste optreden was ik zo ontzettend zenuwachtig dat ik het flink aan het drinken zetten voor het concert, Frank deed met me mee. Het optreden ging heel goed, maar na afloop kotste ik het hele toilet onder. De andere bandleden wilden me toen kwijt, maar Frank nam het voor mij op en zei tegen hen dat ik iets speciaals had. Toen ik bij Marillion zat verloren we elkaar een beetje uit het oog, al belden we elkaar zo nu en dan. Toen ik in 1988 solo ging nam ik weer contact met hem op. Ik had hem ooit gezegd dat als ik een soloplaat zou maken dat ik hem dan zou laten meespelen. Mijn toenmalige schrijfpartner Mickey Simmonds zag het helemaal niet zitten toen ik Frank uitnodigde, maar ik stond erop. Mickey verwachtte een oude hippie en dat klopte. Frank had nog precies dezelfde gitaar en versterker als toen bij Blue. Tijdens de auditie speelde Mickey een ontzettend ingewikkeld stuk op zijn keyboard. Twee tellen later speelde Frank dat exact zo na op zijn gitaar! Hij had in die vijf jaar veel bijgeleerd vooral omdat zijn leerlingen graag net zo wilden leren spelen als toen nieuwe namen als Steve Vai en Joe Satriani. Frank betekent heel veel voor mij, als hij me toen niet geholpen had was ik nooit zover gekomen! Misschien weet je dat Frank al heel lang gitaarbouwer is.’

Je hebt al jaren je eigen The Studio in Haddington, East Lothian in Schotland.
‘Dat klopt, maar het is geen commerciële studio meer. Het is nu mijn huis en als ik weer een album wil opnemen zet ik de meubels weg en kan de opnameapparatuur er weer in. Het werd steeds moeilijker om de studio te verhuren. Vroeger werd deze geboekt voor periodes van vijf tot acht weken of langer, maar de afgelopen jaren heeft vrijwel elke muzikant of band een eigen ProTools setje thuis en neemt daarmee op. Als de opnamen klaar zijn boeken ze een studio voor een paar dagen of een week om daar de mix te doen. Dat scheelt ze enorm veel geld, maar voor de studio’s is het funest. Men stelt ook steeds hogere eisen aan de apparatuur in de studio en dus zou ik flink moeten investeren, maar dat geld verdien ik nooit van zijn leven weer terug. Toen mijn vrouw me in 2001 verliet bleef ik met een schuld van 900.000 pond achter. Uiteindelijk heb ik mijn huis goed kunnen verkopen en hield ik de studio, wat bijgebouwen en de tuin over. Omdat mijn dochter bij me bleef wonen besloot ik om te stoppen met de studioverhuur en er onze woning van te maken.’

Hoe verliep het opnemen van 13th Star? Het is geen vrolijke plaat geworden.
‘Ik liep al een hele tijd rond met ideeën voor deze plaat. Achteraf was ik niet echt tevreden over de vorige cd’s Field Of Crows en Fellini Days. Vooral omdat we er veel te lang aan gewerkt hebben en alles te perfect wilden hebben. Omdat de studio niet meer verhuurd werd hadden we alle tijd om te doen wat we wilden. Dàt wilde ik dus niet meer. De Return To Childhood tournee was niet alleen erg succesvol maar ook heel fijn om te doen. Ik kreeg weer hetzelfde gevoel als vroeger in de begindagen met Marillion en het begin van mijn solocarrière en ik wist: zó moet het dus. Terwijl ik al met tekst en songideeën bezig was kwam mijn bassist Steve Vantsis bij me. Hij vertelde ook met allerlei ideetjes bezig te zijn en vroeg me of ik daar interesse in had. Hij liet mij het een en ander horen en al snel kreeg ik daar een goed gevoel bij. Als we ’s avonds bij elkaar zaten met een flesje wijn wisselden we muziek aan elkaar uit. In mijn radioprogramma op Planet Rock draai ik diverse muziekstijlen, vooral de wat oudere progrock, en het bleek dat Steve veel daarvan niet kende. Omgekeerd kwam hij met voor mij nieuwe muziek op de proppen. Op die manier werd ons beider horizon verbreed en kon ik hem aangeven welke richting ik op wilde gaan. Hij ging daarmee aan de slag en kwam dan een dag later weer met frisse ideeën aanzetten.’
‘We werkten beiden met een ProTools setje en dat werkte geweldig. We hadden dit album nooit zo kunnen maken met analoge spullen. Inmiddels had ik Calum Malcolm gevraagd om als producer op te treden. Hem ken ik ook al heel lang en hij is al heel wat jaren bij mijn albums betrokken als technicus, mixer en klankbord. Steve en ik waren het lang niet altijd met elkaar eens en het was fijn als Calum dan als derde partij regelmatig de knoop doorhakte. De ene keer moest Steve zich aan mij aanpassen omdat ik de tekst absoluut in dat ene nummer wilde hebben en dus moest hij de melodie of de opbouw veranderen. De andere keer moest ik me terugtrekken, vaak in mijn kas in de tuin, om de tekst te herschrijven omdat hij het muzikaal heel mooi had gemaakt terwijl mijn coupletten te lang of te kort waren. Overigens leverden ook Frank en mijn toetsenist Foss Paterson elk de muziek voor een song aan. Ook dat ging niet zonder slag of stoot. Ik ben zanger en geen muzikant, dus benader ik de muziek vaak anders dan de muzikanten. Maar als zij dan zeggen “maar dat kan zo niet” als ik een muzikaal idee heb, dan gooi ik mijn kont tegen de krib en vaak blijkt dat het wel kan wat ik voorstel. Dat is voor mij dan erg bevredigend.’

En dan had je ook nog te maken met persoonlijk leed… je aanstaande vrouw (Heather Finlay, zangeres van Mostly Autumn) liet je stikken. Hoe ging je daarmee om?
‘Ik was helemaal dolverliefd op die vrouw. Zoals ik vertelde woont mijn dochter Tara bij me sinds mijn scheiding. Zij was toen een jaar of zestien en gelukkig konden beide dames goed met elkaar overweg, al was het in het begin niet altijd even gemakkelijk omdat Tara aan het puberen was. Hoe dan ook, we besloten al snel te gaan samenwonen, ondanks het leeftijdsverschil van ruim twintig jaar. Omdat zij ook muzikante is verwachtte ik weinig problemen, want zij was dat leven van toeren en opnemen gewend. Zij kwam dus in een huis dat helemaal in het teken van de muziek staat, waar zij toch aan moest wennen. We waren dolgelukkig samen en ik vroeg haar al snel ten huwelijk. Ze zei meteen ja en we gingen vrijwel meteen bezig om het trouwfeest te plannen, ondanks dat ik druk bezig was met het voorbereiden van het album. Zij was daar niet bij betrokken, al had ik wel het plan om haar te vragen voor de achtergrondzang. De tuin werd opgeknapt, er werden grote tenten gehuurd, catering besteld, bandjes gecontracteerd en 250 trouwkaarten gedrukt en verstuurd. Twee dagen nadat de kaarten verzonden waren zei ze ineens: “Ik wil niet meer met je trouwen. Je besteedt totaal geen aandacht aan me!” En weg was ze. Ik heb haar nooit meer gezien en niets meer van haar gehoord. Ik was er helemaal kapot van! Voor mij was ze de liefde van mijn leven en ik had zelfs al besloten om aan haar kinderwens te voldoen, hoewel ik daarvoor niets moest weten van een kind. Ik zag mezelf niet als 65-jarige vader lopen met een kind van vijftien. Alles viel in duigen, ook mijn plannen voor het album, want veel van mijn teksten waren geïnspireerd door mijn liefde voor haar.’
‘Tara, Calum, mijn muzikanten en mijn familie wisten me ervan te overtuigen om door te gaan en om andere teksten te schrijven. Sommige liet ik ongewijzigd, anderen heb ik helemaal omgewerkt. Toen ik de zangpartijen voor 13th Star aan het inzingen was werd ik erg emotioneel. Zodanig dat ik na het tweede couplet tegen Calum zei dat ik wilde stoppen omdat het niet meer ging. Hij liet me terugluisteren naar wat ik net gezongen had en zei me dat het misschien pijnlijk voor me was geweest, maar dat ik het nog nooit met zoveel gevoel had gezongen en dat ik dat hoogstwaarschijnlijk nooit meer zo zou kunnen. Achteraf moet ik hem gelijk geven. Maar goed, nu het feest niet doorging zat ik met al die afspraken. Tara zei me: “We bestellen het niet af, maar stellen het uit tot de releaseparty van de cd en dan maken we daar een groot feest van.” En dat hebben we gedaan en het was een groot succes.’

Enkele maanden geleden verscheen de live-cd Communion, waarop Heather nog meedoet…
‘Ja, die hebben we opgenomen toen alles nog koek en ei was. Het was een geweldig concert dat we in de St. Mary’s Church in Haddington opnamen, waar we ook zouden gaan trouwen. Het was een bijzonder sfeervol concert en van tevoren wist ik al dat het iets speciaals zou worden en dus namen we het op, zoals trouwens al mijn concerten opgenomen worden. Ik breng ze veel liever zelf uit dan dat er bootlegs van komen. Ik doe dit al heel wat jaren en ze verkopen altijd goed. De geluidskwaliteit is perfect en ik verkoop ze via de website voor een normale prijs, niet voor woekerprijzen als die bootleggers vragen. Sinds een paar maanden is dit dubbelalbum ook in de winkel te koop, maar ik heb hier maar weinig promotie voor gedaan omdat ik vooral veel pers wilde hebben bij de release van 13th Star. Live-cd’s worden toch voornamelijk door de vaste fans gekocht en met de nieuwe plaat hoop ik ook een ander publiek te bereiken.’

Heb jij een favoriete microfoon?
‘Ik gebruik het liefst een Shure SM57 of 58, aan een kabel. Ik vind draadloze systemen ook wel fijn, maar die hebben het probleem dat ze na enige tijd gedeelten in de midden tonen verliezen. Zoals je weet ben ik kaal èn zweet ik enorm tijdens optredens. Als je haar hebt en je zweet, dan krijg je vet haar. Maar als je kaal bent druipt het zweet naar beneden en dus komt het in het kapsel van de microfoon terecht, met als gevolg dat het geluid steeds slechter wordt. Ik moet echt iedere vijftien tot twintig minuten een andere microfoon hebben, anders gaan die dingen echt kapot! Waar ik ook niet van hou zijn in-ear monitorsystemen. Het geluid is me veel te clean, net alsof je in de studio bent. En ik ben een performer en wil het publiek horen! En ja, mijn oren zijn niet meer zo goed als 25 jaar geleden en ik hoor hogere en midden tonen niet meer, maar ik zou het niet anders willen!’

KADER:

CLASSICS IN ROCK
Zaterdag 12 april is de tweede editie van Classics In Rock in Ahoy Rotterdam. Begeleid door de SAS Band van Queen-toetsenist Spike Edney met ex-Whitesnake bassist Neil Murray en Queen’s extra gitarist Jamie Moses treden tal van meer of minder bekende classic rock vocalisten op.

Naast Fish zijn dat Chris Thompson (Manfred Mann’s Earth Band), die vorig jaar Ahoy op z’n kop zette, Joe Lynn Turner (Rainbow, Deep Purple, Yngwie Malmsteen), Jimi Jameson (Survivor), Eric Martin (Mr. Big) en Doogie White (Rainbow). Ook gitarist/zanger Andy Scott van the Sweet doet mee.

Evenals in 2007 is het Classics In Rock Symphonic Orchestra van de partij. En ook dit jaar zijn de arrangementen gemaakt door Joost van den Broek van After Forever.

Fish: ‘Ik heb al meerdere keren met de SAS Band opgetreden en dat is iedere keer een feest, ik ken Spike al uit de tijd toen we met Marillion in het voorprogramma van Queen stonden op Knebworth. Ik verheug me enorm op de songs die ik met het orkest mag doen, want ik heb nog nooit met een orkest opgetreden.’

fishmusic.scot   
www.frankusherguitars.co.uk

 

 

(Gepubliceerd in NOIZE 1996)

Interview: Harry Pater/Henry Knegt
Fotografie: Henry Knegt

 

Op 5 april 1998 verongelukte de legendarische drummer Cozy Powell (eigenlijk: Colin Flooks), bij een auto-ongeluk op vijftigjarige leeftijd. Cozy is één van de weinige drummers die een hitsingle had met een drumsolo (“Dance With The Devil”). Hij werd vooral bekend als drummer in bands als The Jeff Beck Group, Black Sabbath, Rainbow, MSG, Whitesnake en ELP en achter gitaarhelden als Gary Moore, Peter Green en Brian May. Het was de bedoeling dat Cozy tijdens de komende tournee van Brian May opnieuw zou meedoen met de Queen gitarist, hij drumde ook op het nieuwste album “Another World”.

Enkele jaren geleden spraken we met de toenmalige drummer van The Brian May Band. Ten tijde van dit gesprek was net de Zuid-Amerikaanse tournee met Brian achter de rug en in de periode tot de Amerikaanse tour maakte Cozy van de gelegenheid gebruik om een korte Europese tournee te maken samen met zanger Tony Martin, bassist Neil Murray en gitarist Mario Parga. Cozy bracht eind 1992 zijn nieuwste soloalbum uit, “The Drums Are Back…”, waarop nogal wat bekende namen hun opwachting maken: Brian May, John Deacon, Geoff Nichols, Don Airey, Steve Lukather, Billy Sheehan, Jon Lord en zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Eerste vraag aan Cozy: waarom eigenlijk deze solotour?
‘Ik heb er sinds 1974 geen enkele meer gedaan. Toen heette het The Cozy Powell Samurai. Sindsdien ben ik eigenlijk bij iedereen in de showbiz in dienst geweest. Ik was dan nu ook toe aan een eigen, nieuwe band, die het grondwater weer eens ging proeven. Ik had in geen jaren in clubs gespeeld en dit is in feite een warming up voor straks als ik weer met Brian May op pad ga. Ik vind het heerlijk om nu met mijn drumstel vlakbij het publiek te zitten, normaliter zit ik ver en hoog verwijderd van het publiek. De afgelopen twee jaar heb ik ook niet zoveel gedaan vanwege een ongeluk. Ik lag in het ziekenhuis en deed toen veel ideeën op. Ik blijf wel met grote bands werken maar ik wil wat meer doen, ik ben nog lang niet in de positie dat ik kan gaan rentenieren. Het is erg fijn werken met Brian May’s band. We kennen elkaar al heel lang en Neil ik zijn al heel lang bevriend met elkaar en met Brian. Ook Tony en Brian kunnen het goed met elkaar vinden, al speelt Tony niet mee met Brian.’

‘Met deze band werken is ook erg leuk, we spelen nummers van veel bands waarin ik gezeten heb, van Rainbow tot Black Sabbath, Whitesnake, Michael Schenker, ELP… Er is veel interesse voor deze songs, de meeste mensen hebben deze songs nog nooit live gehoord en als ik de response op Stargazer, Long Live Rock’n’Roll en Since You’ve Been Gone iedere avond hoor dan weet ik dat we het goed doen. Het zijn allemaal klassieke songs natuurlijk en uiteraard doen we songs van Tony’s nieuwe plaat en van de mijne. Deze combinatie, met drie ex-leden van Black Sabbath, is natuurlijk ook erg aantrekkelijk voor rockfanaten.’

Uiteraard doe je een drumsolo. Waarom doe je je hit “Dance With The Devil” niet?
Het was toch een flinke hit voor je.
‘Om eerlijk te zijn: daar heb ik in jaren niet aan gedacht. Ik zou het nummer eerst er weer in moeten stampen, maar dan zou ik het ook wel weer kunnen. Wie weet… Het is lang geleden dat iemand dat nummer ter sprake bracht, misschien is dat wel een goed excuus om het weer eens te doen.’

‘Deze band noemen we Cozy Powell’s Hammer. Neil en ik hebben lange tijd met elkaar gewerkt, dus waarom zouden we nu niet samenwerken. De ritmesectie is erg belangrijk. Onze gitarist Mario Parga werd mij aanbevolen door verschillende mensen. Hij is nu 23 jaar en speelt een beetje als Steve Vai en Al DiMeola, jazzy licks met veel rock. Hij komt uit Engeland maar heeft een Spaanse vader, vandaar die naam. Tony Martin zocht een vehikel om zijn product te promoten en aangezien wij goed met elkaar kunnen opschieten was de deal gauw gemaakt. Het is gewoon goed teamwork. De eerste optredens die we deden duurden twee uur, maar omdat Tony’s stem dat niet zo lang volhoudt, hebben we dat wat ingekort. We spelen nu een kwartiertje korter. Tony geeft zich iedere keer helemaal, maar dat is voor zijn stembanden niet zo goed. Hij had ook een paar jaar niet live opgetreden, dus hij moest ook flink wennen.’

De laatste keer dat we jullie drietjes zagen waren jullie samen met Tony Iommi op tournee als Black Sabbath. Inmiddels tourt Tony weer met Ronnie James Dio, Geezer Butler en Vinny Appice (tegenwoordig is dat al weer anders en zit Tony Martin weer als zanger in Sabbath; red.). Wat is er misgegaan?
‘Zoals ik al vertelde had ik een ernstig ongeluk. Niet met een auto of een motor, maar met een paard! Een paard viel bovenop mij, ik brak mijn heup en mijn bovenbeen, en dat is de slechtst mogelijke plaats om je been te breken. Ik was zes maanden uit de roulatie, Black Sabbath wilde een plaat maken, de platenmaatschappij deed een beetje raar en toen er daarbij ook nog veranderingen in het management kwamen werd de hele band ineens ontslagen. Ronnie Dio kwam er toen bij en ik kon dus niet spelen dus nam hij Vinny mee, terug naar de Heaven And Hell periode dus. Nu hoor ik weer verhalen dat die line up ook al weer verleden tijd is en dat Ozzy Osbourne weer terug is… Het lijkt wel een quiz “wie zit er deze week in Sabbath?” Ik was er wel erg teleurgesteld over hoe dat allemaal gelopen is, aan mijn situatie kon ik niet veel veranderen en niemand belde mij, alleen maar dat ze met nieuwe leden verder gingen. Schande! Het aller domste wat Tony Iommi kon doen was wel Tony Martin ontslaan. Ik verliet Sabbath dan wel niet onder goede omstandigheden, maar dat is rock & roll, ik zit al zo lang in deze wereld, ik verwacht geen gunst van een ander.’

Black Sabbath: Neil Murray (bass), Tony Iommi (gitaar), Tony Martin (zang) en Cozy Powell.

 

‘Met Whitesnake was het weer wat anders. David Coverdale had weer eens stemproblemen. De band was in principe gestopt, David is de baas, dus als hij een jaar wil stoppen dan gaat dat door. Dan is het hooguit: dank je wel, je kunt gaan. Misschien bellen we je nog wel eens. Intussen moet je als muzikant wel zien rond te komen en dat is een van de redenen waarom ik in zoveel bands gezeten heb en waarom er zoveel wisselingen in bands zijn. De bands waarin ik gespeeld heb hadden vaak erg veel leden. In Rainbow hebben 17 mensen gespeeld, in Whitesnake meer dan 20, MSG idem dito, Black Sabbath ook minstens 17… Je ziet wel, het draait uiteindelijk om de muziek. Soms kunnen wisselingen de band beter maken. Kijk maar naar Deep Purple: met Ian Gillan werd het beter dan met Rod Evans. Met David Coverdale en Glenn Hughes werd het ook een erg goede band. Als iedereen maar lol heeft en de muzikanten maar live spelen i.p.v. machines die het werk doen, vind ik het in orde.’

Hoe kwam je in de Brian May Band terecht?
‘Ik ken Brian al jaren en hij was gelukkig altijd een fan van mij en ik van hem. Voordat Freddie overleed kwam hij bij me en vroeg of ik op zijn solo album wilde drummen. Ik kwam bij hem langs en luisterde naar het materiaal, ik heb hem iets van mijn materiaal laten horen en zo zijn we aan de slag gegaan. Ik hielp hem met zijn album en hij hielp mij met de mijne. Met andere woorden: we zaten erg lang in de studio. Toen er live optredens in het verschiet lagen vroeg hij mij om mee te doen. Ik belde daarop Neil weer en zo kwam Back To The Light tot stand. We hebben een korte tournee door Zuid-Amerika gedaan en dat was fantastisch. Het is gefilmd door de BBC. We speelden in voetbalstadions voor wel zestigduizend mensen, terwijl de plaat pas uit was. De verkopen van Brian’s album waren erg goed.’

Zijn er ook plannen om een plaat met je band Hammer te maken?
‘Ja, we willen er heel graag eentje maken, maar ja… we zitten bij twee verschillende platenmaatschappijen, dus of het lukt moeten we nog maar afwachten.’

Verscheidene recensies van je cd waren nogal negatief…
‘Tja, veel mensen houden er blijkbaar niet van als musici muziek maken, zij willen commerciële songs horen en wat ik ook hoor is dat er een verdeelde mening is. Ik maak alleen een album als ik er voor de volle honderd procent achtersta en als iemand anders het dan niet goed vindt, jammer dan. Ik heb zo’n zevenenzestig albums gemaakt in mijn hele leven en twintig daarvan kregen een perfecte recensie, twintig stuks werden goed bevonden en twintig daarvan werden afgekraakt. Je maakt platen en je hoopt maar dat ze aanslaan, soms heb je iets in tien minuten gemaakt en dan is het fantastisch gelukt.’

‘Ik herinner me een super hit waarop ik heb meegespeeld, die we in tien minuten opnamen, in één take zelfs. Ik vond het een verschrikkelijk nummer en verliet zo snel mogelijk de studio. De song werd een ontzettend grote hit. Soms werk je uren, dagen, weken aan een song en ben je heel erg tevreden over het resultaat en dan verkoopt het voor geen meter. Je moet gewoon geluk hebben, je doet altijd je best en de platenkopers moeten dan maar beslissen. The Drums Are Back… heeft niet die recensies gekregen die ik verwacht had, maar dat komt natuurlijk ook omdat het grootste deel van de plaat instrumentaal is en qua stijl nogal gevarieerd. Er zit van alles wat op en misschien is dat verkeerd geweest. Volgende keer beter dan maar!’

Welke song bedoelde je daarnet?
‘Dat ga ik je lekker niet vertellen, dat is voor mij een weet en voor jullie iets om uit te zoeken. Ik zal je een beetje helpen, het is een Rainbow song.’

Was Graham Bonnett de zanger, toevallig?
‘Nnnjjaaa!‘

Dan moet je het over “Since You’ve Been Gone” hebben!
‘Geraden! Niemand van ons wilde die song doen. We vonden de song wel goed, maar niet geschikt voor Rainbow. Op het laatst werden we door de platenmaatschappij gedwongen de song op te nemen. Ritchie deed de solo terwijl hij de krant zat te lezen, echt waar! Ik zei: ik speel het maar een keer en daarna ga ik weg. En zo gebeurde het ook, het was haast een vorm van rebellie. Het werd dus een wereldhit, iedereen wilde die klassieke song horen. Vanavond dus ook. Dus ik ben verplicht het nog steeds te spelen. Gelukkig zingt Tony het heel goed… Soms gaan de dingen nu eenmaal anders dan je wilt.’

 

Drummer Cozy Powell werd geboren als Colin Flooks
Geboren: 29 december 1947, Cirencester, Verenigd Koninkrijk
Overleden: 5 april 1998, M4 bij Bristol, Verenigd Koninkrijk

 

Cozy Powell Official website: www.cozypowell.com

(gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #5, 1990)

Interview en foto’s: Harry Pater

Blueslegende B.B. King is een van de meest actieve muzikanten die er op deze aardbol rondlopen. Hij treedt gemiddeld om de dag op (reistijden en vakanties inbegrepen). Na de zeer succesvolle wereldtournee met U2 in 1989 en 1990 ging hij weer met zijn eigen band (The B.B. King Orchestra) op tournee, waarbij hij ook Nederland weer aandeed voor een flink aantal optredens. Voorafgaand aan het Groningse optreden sprak NOIZE met deze grootheid, die we natuurlijk met Mister King aanspraken.

Wat vindt u ervan dat veel oude opnames die tegenwoordig, veelal illegaal, op cd en vinyl te koop zijn?
‘Ik heb liever niet dat dit gebeurt, mijn oude elpees hebben van alles wat, maar dit zijn vaak compilaties van allerlei opnamen, en vaak niet de beste geluidskwaliteit. Ik zal eerlijk zijn, ik denk dat die mensen die ze maken dachten dat ze er gebruik van zouden kunnen maken als ik weer bekend en populair zou zijn en dat de fans deze platen dan zouden kopen. Of ik het vervelend vind dat ik er geen geld aan verdien? Hoe zou jij het vinden? Natuurlijk vind ik het erg, ik heb geld verdiend aan alles waaraan ik heb meegewerkt, het is een deel van het product B.B. King. Natuurlijk wil ik er het mijne van hebben! Maar ja, je kunt niet alles controleren. Degene die we wel kennen houden we natuurlijk wel in de gaten!’

U bent al heel wat jaren bezig in de muziek. Is de manier van songs schrijven door de jaren heen erg veranderd?
‘Jazeker, iedere keer als ik een studio indook maakten we wel weer gebruik van iets nieuws, iets anders, vanaf 1948 tot nu. Ik deed dan ook steeds nieuwe ervaringen op, ik kreeg steeds de kans om er iets bij te leren, dat vind ik fantastisch. Ook wat de technologie betreft heb ik iedere keer dat ik in een studio kwam om opnamen te maken weer het een en ander nieuws meegemaakt en dat vind ik erg leuk.’

U heeft een live-album opgenomen in de beruchte San Quentin gevangenis.
Is er een speciale reden waarom u juist daar die plaat opnam?
‘Ja… het begon toen ik in Chicago optrad. Op dat moment was daar een zwart persoon die pas directeur was geworden van een gevangenis en het was voor het eerst dat er zoiets gebeurde. Hij belde me op en vroeg of ik in zijn gevangenis voor de gevangenen wilde gaan optreden. Dat wilde ik wel. Ik dacht er over na, want ik wilde er echt iets moois van maken. Ik belde mijn manager voor advies en hij adviseerde mij om mijn platenmaatschappij en de pers erbij te betrekken en dat deden we toen. Toen we daar optraden zagen we dat we voor een erg jong publiek stonden, die tot acht à negen maanden waren veroordeeld. De pers interviewde verscheidene gevangenen en ze kwamen er toen achter dat veel van hen een te lange straf hadden gekregen voor wat ze gedaan hadden, enkel en alleen omdat ze zwart waren. Ongeveer drie maanden later zond de televisie een programma uit over dit onderwerp. Het resultaat was dat ze het systeem wat verbeterden en dat maakte me gelukkig, omdat ik dacht iets goeds te hebben gedaan. Dat was het begin van mijn optredens in gevangenissen. Ik heb ook veel met gevangenen gepraat en dat waren vaak hele trieste gesprekken. Maar als je iedereen zou geloven, dan zaten ze allemaal onschuldig in de gevangenis en dat geloof ik niet echt. Een tijd later werd gevraagd of ik in San Quentin wilde gaan optreden, dat is zo ongeveer de zwaarst bewaakte gevangenis van de States, waar de meest zware jongens zitten. Het was geweldig om daar op te treden, vooral in het begin, naar ze waren steeds heel erg enthousiast, hoewel veel van de jongere inmates nog nooit van B.B. King gehoord hadden.’

Ik heb mensen gesproken die het zich niet konden voorstellen dat B.B. King in het voorprogramma van U2, of welke andere band of artiest dan ook, wil spelen. Vooral voor een man als u, die al zo lang bezig is.
‘Waarom niet? Ik was een goede leider, ha ha ha! Ik denk dat het te maken heeft met het leeftijdsverschil of met mijn positie. Maar ik vind het erg leuk. Ik volg jou ook meteen als jij iets leuks hebt! (B.B. en ondergetekende liggen bijna in een deuk, waarop de laatste zegt: “wie weet?”). Maar nee, serieus, de mensen denken gewoon: ik ben de oudste, ben tenslotte al grootvader, en ik zit al zo lang in de muziek dat ik alles wal zal weten. Fout! Ik weet helemaal niet alles, maar de ervaring die ik heb meegekregen vanaf het begin tot nu toe, die kun je niet kopen, maar ik kan het wel met anderen delen! Toen ik begon met gitaarspelen waren er nog geen cassetterecorders… de eerste die ik zag was… even denken… zó groot (wijst de grootte van een videoband aan) en dan heb ik het alleen nog maar aan de cassette! De recorder was twee maal zo groot. Vandaag de dag heb je ze zo klein als jij bij je hebt en die je in je zak kunt doen. Dus vergeleken met vroeger is er een groot verschil wat apparatuur betreft. Misschien dat jij later tegen je kinderen of kleinkinderen zegt “toen ik met B.B. King sprak gebruikte ik zo’n kleine walkman. Misschien hebben alle kinderen dan wel lasers die misschien wel zó groot (wijst de grootte van een half cassettebandje aan) zullen zijn. Om mee te spelen! Misschien heeft het apparaat dan wel geen batterij nodig, die verkoop je. Klinkt leuk toch? Maar zo is het vandaag de dag. Ik deel gewoon mijn kennis met jonge artiesten, zoals zij doen met jullie. En dat was een van de leuke dingen bij die tournee.’

Veel beroemde gitaristen noemen u als hun grote voorbeeld, Eric Clapton bijvoorbeeld.
Heeft u zelf ook idolen?
‘Ja, inclusief mezelf, ha ha ha! Als ik op tournee ben heb ik altijd een elpee bij me van Lonny Johnson, hij was een akoestische bluesgitarist, òf de Texaanse bluesgitarist Lemon Jefferson. Iedereen noemde hem Blind Lemon Jefferson, omdat hij blind geboren zou zijn. Ik houd ook van jazz en Charlie Christon was ook een idool van me. Verder was er een Fransman genaamd Django Reinhardt, ook een jazzgitarist. En toen hoorde ik van T. Bone Walker met zijn elektrische gitaar, toen werd ik ook gek op de gitaar. Maar ik ken veel artiesten die uiteenlopende instrumenten bespelen die ik goed vind, dus niet alleen gitaristen. Sommige spelen saxofoon of mondharmonica of zingen gewoon.. . Dus ik heb veel idolen, meer dan ik handen heb, eh, vingers bedoel ik natuurlijk. Elke gitarist speelt wel iets dat ik ook graag zou willen kunnen spelen. Eric Clapton bijvoorbeeld, daar ben ik wel eens jaloers op!’

U was op wereldtournee met U2. Ik zag u twee keer in Rotterdam en het publiek was wild enthousiast.
Hoe was dat voor u?
‘Nou, je geeft het antwoord eigenlijk zelf al, ha ha ha! We begonnen de tournee in Australië en toen door naar Nieuw-Zeeland, Japan en daarna Europa. Het was een fantastische ervaring, ik leerde een heleboel van hen, van U2 bedoel ik. U2 is een band zoals er geen tweede is. Ze geloven in waar ze mee bezig zijn. Veel mensen doen dingen alleen maar omdat het moet, maar zij geloven er echt in en dat is erg mooi! Ik leer nog iedere dag. Bijvoorbeeld hoe ik een bepaalde toon moet spelen of zo. Misschien hoor jij vanavond ook wel iets nieuws van mij, iets dat je mij nog nooit eerder hebt horen doen. Wellicht is het dan ook voor het eerst dat ik dat op die manier speel.’

Heeft uw band invloed op u als u speelt?
‘O ja! Ieder van hen is een betere muzikant dan ik ben, iedere avond leer ik van hun spel. Ik zou willen dat ik zo goed kon spelen als zij dat doen. Het enige wat zij niet hebben en ik wel, is ervaring. Zij krijgen door de jaren heen natuurlijk ook wel veel ervaring, maar mij halen ze natuurlijk nooit meer in, wat dat betreft! Maar in spelen zijn zij beter dan mij, ik zal nooit zo goed als hen worden!’

Bij de credits van veel van uw oude songs staat naast uw naam ook die van een zekere Taub.
Wie is of was dat?
‘Mag ik dat even goed uitleggen? In de beginjaren hoefde niemand te betalen om op te nemen. Ik deed gewoon mijn best om een beetje populair te worden met waar ik mee bezig was. Sommige platenmaatschappijen haalden daar hun voordeel uit. Als ik net een nummer kwam, geschreven door mij, zag ik later op de hoes staan “written by King and Taub”. Ik wist daar niets van af, maar zij wel, de platenmaatschappij dus. Ik ken niemand die Taub heet, heb nog nooit iemand ontmoet die deze man kent, maar je ziet zijn naam wel steeds op de hoezen staan. Pas veel later kwam ik erachter dat het iemand was die zijn naam aan mijn songs koppelde, zodat hij ook een gedeelte van de opbrengst kreeg. Later zag je op mijn elpees alleen staan “written by King”.’

Website: https://bbking.com/

 

Riley Ben King beter bekend als B.B. King, was een Amerikaanse bluesgitarist, zanger, componist, tekstschrijver, bandleider
Geboren: 16 september 1925, Berclair, Mississippi, Verenigde Staten
Overleden: 14 mei 2015, Las Vegas, Nevada, Verenigde Staten

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine 1996)

Interview: Harry Pater en Henry Knegt
Fotografie: Harry Pater

Wie van boven de dertig kent ze niet, de broertjes Ron (vroeger met het ‘Charly Chaplinsnorretje’) en Russell (met de donkere bos krullen) Mael die in de jaren zeventig niet van de radio en de televisie (Toppop!) te slaan waren, met hits als ‘This Town Ain’t Big Enough For The Both Of Us’, ‘Amateur Hour’ en ‘Beat The Clock’, om er maar een paar te noemen.
Vorig jaar stonden ze ineens op Parkpop voor een paar honderdduizend mensen op te treden. De band was inmiddels gereduceerd tot een trio: naast Ron op toetsen (waaruit een compleet orkest kwam) en Russell achter de microfoon plus een appetijtelijke dame op het elektronisch slag- en ramwerk, die Christy heet.
We spraken met de beide uiterst vriendelijke en voorkomende broers Mael.

Waarom zijn jullie nu als trio actief?
Ron: ‘In de zeventiger jaren hadden we een volledige band met gitaar, bas en drums erbij. Nu vinden we dit beter, we kunnen ons nu beter presenteren dan toen, zowel muzikaal als visueel. We hebben bovendien geen last met gebroken snaren en ontstemde gitaren meer.’

Maar wat als de stroom uitvalt?
Ron: ‘Tja, dan zit je in de problemen, maar niet meer dan andere bands. We kunnen ook wel akoestisch spelen, alleen moeten we dan wel eerst akoestische instrumenten op het podium krijgen.’

Jullie waren zo’n twintig jaar geleden erg populair bij ons…
Russell: ‘We hebben toen goed gescoord, ja. Daarna werd het wat minder, maar we zijn platen blijven maken en optredens blijven geven, al was er vooral in Europa minder vraag naar. Vooral in de States deden we het goed. We waren en zijn ook nu gedeeltelijk meer op Amerika gericht, ook omdat we daar wonen natuurlijk. Gelukkig zijn we nu weer terug in Europa. Veel van onze albums uit de jaren tachtig worden hier nu opnieuw uitgebracht in één pakket. Sommige oude songs gaan we opnieuw bewerken en uitbrengen om de mensen te laten weten dat we geen nieuwe band zijn. Enkele artiesten gaan ons hierbij helpen, maar we kunnen nog niet zeggen wie dat zijn.’

Hebben jullie naast Parkpop wel vaker op festivals gespeeld?
Ron: ‘We deden een week voor Parkpop een festival in Londen, met o.a. Blur en daarna nog een paar optredens op Duitse festivals. We willen eigenlijk alleen maar in zalen optreden omdat onze lichtshow een wezenlijk onderdeel van de muziek is, we vinden dat het theatraal moet zijn en dat gaat niet op een openluchtfestival in de stralende zomerzon!’

 

Wij kennen jullie eigenlijk alleen maar van de hitsingles.
Zijn albums belangrijk voor jullie?
Russell: ‘We zien onszelf als een albumgroep. We zetten de beste songs op het album en het moet dan als een geheel klinken, het moet solide zijn. Er kunnen dus één, of drie of géén singles op staan. We hebben nu drie albums achter elkaar zelf geproduceerd. De vorige twee zijn vrij onbekend hier. We hebben een eigen stu-dio in LA en hebben dus alle tijd en gelegenheid om een goed resultaat te krijgen. We denken nu wel te weten wat we willen, na zestien langspelers! Ron schrijft zowel de muziek als de teksten, dus ik heb niet zo heel veel te doen. Ik ben het natuurlijk niet altijd met hem eens en dan ga ik zelf maar weer eens aan de slag. Meestal zijn Ron’s stukken echter beter en succesvoller. Maar ja, het blijft toch je broer en je wilt toch proberen om beter te zijn dan hem.’

Jullie album ‘Gratuitos Sax & Senseless Violins’ kwam eind 1994 uit.
Vanwaar de opvallende hoes?
Russell: ‘We wilden een hoes à la de vijftiger jaren. Het is nu als een filmschandaalblad en de video van ‘My Way’, het is Hollywood-achtig.’

In de teksten noemen jullie beroemde mensen…
Ron: ‘We noemen graag beroemde mensen in de liedjes. Het is vergelijkbaar met beroemdheden vragen voor een film en die dan niet hoeven te betalen. Onze teksten zijn ook geheel anders dan die van andere groepen. Na het schrijven zag ik pas hoeveel namen er in voorkwamen, veel dus. Hoe ik songs schrijf? Ik zit meestal achter mijn keyboard met elektronische drums voor de ritmische songs. Voor de meer melodieuze stukken gebruik ik vaak de gitaar en soms schrijf ik ze gewoon zonder instrumenten, omdat ik het gewoon in m’n hoofd hoor. Het hangt er dus maar vanaf. Ik begin vrijwel altijd met de muziek. Soms heb ik al een titel, maar dat gebeurt maar zelden. We hebben erg ons best gedaan op dit album. We schrijven nu nog steeds de liedjes op dezelfde manier als vroeger, ik let tegenwoordig alleen wat meer op het ritme. De oude nummers kloppen soms niet helemaal. Er zitten bijvoorbeeld oneven maten in, twee beats gevolgd door vier beats, en dat is moeilijk bij de moderne ritmes. We hebben voor dit album geen muzikanten van buitenaf gebruikt, we doen alles zelf. Russell heeft nu bijna het hele album zelf opgenomen, op vier songs hebben een paar Engelsen iets aan het ritme veranderd, da’s alles. Sommige drums zijn geprogrammeerd en Christy speelt er dan live met de percussie doorheen.’

Klopt het dat je ook filmmuziek schrijft?
Ron: ‘Nou ja, veel muziek van de Sparks wordt gebruikt in films en we hebben zes jaar geleden gewerkt aan een stuk voor een film.’

Sommige Sparks songs zijn door anderen gecoverd.
Ron: ‘Dat is wel vlijend, ja. Ik vind het prima, zoals ‘This Town’ door Siouxsi & The Banshees en ‘When I’m With You’ door New Order. Leuk voor ons!’

Jullie hebben twee jaar aan het album gewerkt. Waarom zo lang?
Ron: ‘De songs moesten goed zijn en, zoals ik al zei, één geheel vormen. We hebben dan ook heel wat moeten schrappen. We hebben in die periode ook niets anders gedaan. Dat hoefde ook niet, want we kunnen er gelukkig goed van leven.’
Hebben jullie concessies moeten doen t.a.v. de Amerikaanse markt?
Ron: ‘Het klinkt meer Europees dan wat er nu in de VS gebeurt, althans: het klinkt niet Amerikaans. Maar het gaat ons om een goed album en pas daarna zien we wel hoe het in de VS gaat. Muzikaal zijn we compromisloos, we doen wat we willen doen. Een meer VS-georiënteerd album betekent overigens niet dat we er dus meer verkopen zullen!’

Vanuit de verte gezien zijn jullie uiterlijk niet veel veranderd. Van dichtbij valt met name Ron’s snorretje op. Het is nu een dunne lijn i.p.v. de vroegere Chaplin-achtige snor. Vanwaar deze verandering?
Ron: ‘Ik had die snor al zó lang en het werd nogal eens verkeerd geïnterpreteerd als zijnde een Hitler-snor, dus vandaar dat ik het veranderd heb. Er zit echter aanmerkelijk meer werk in deze snor dan in de vorige, waarbij ik gewoon links en rechts stopte bij het scheren. Bij deze snor komt echt precisie aan te pas, ik ben dan ook een soort van landschapsarchitekt geworden.’

Bands als de Pet Shop Boys en Erasure klinken nogal eens als Sparks. Wat vinden jullie daarvan?
Russell: ‘We vinden het nu niet meer erg, want we hebben weer succes, en je moet het in perspectief zien, wie was er eerder enzo, maar we hebben het wel vervelend gevonden. Onze positie nu is prima, vinden we.’

Tegenwoordig maken jullie uiteraard ook video’s. In jullie vorige succesperiode was dat niet zo en moesten jullie van hot naar haar vliegen om in allerlei vreselijke televisieprogramma’s te playbacken…
Ron: ‘Ja, we reisden heen en weer tussen Londen en Hilversum toentertijd. Veel televisieshows, optreden tijdens galaprogramma’s en zo. We woonden toen in Londen, dus het reizen kostte niet veel tijd. Popprogramma’s als Toppop en Musikladen in Duitsland vonden we wel leuk om te doen. We hadden trouwens al een videoclip van ‘This Town’, dus we waren er wel al vroeg bij wat dat betreft. Een tijdje geleden traden we in Duitsland in een popprogramma op, waarbij ze ook live opnamen van de jaren zeventig lieten zien, dat was erg leuk om te doen en om weer terug te zien. Videoclips maken vinden we trouwens onbelangrijk, want het gaat ons niet om de beelden maar om de muziek, maar ja, de mensen schijnen meer naar de buis te kijken dan naar de radio te luisteren tegenwoordig, dus we moeten wel!

Sparks website

Tekst en foto’s: Harry Pater

(Gepubliceerd in Music Maker 07-2001; met mijn allereerste coverfoto!)

Na Bohemian Rhapsody van Queen eindigde Smoke On The Water van Deep Purple op de tweede plaats van een recente ‘hitlijst’ van de beste gitaarnummers aller tijden. De componist van dat nummer met het beroemde intro ‘duh duh duh, duh-duh-de-duh, duh duh duh, duh-duh’ is Ritchie Blackmore, alom (onder meer in Guitar World) erkend als een van de meest invloedrijke gitaristen aller tijden. Ritchie verliet inmiddels al weer zeven jaar geleden Purple om  – na een korte periode met het heropgerichte Rainbow – samen met zijn levenspartner, de Amerikaanse tekstschrijfster en zangeres Candice Night iets heel anders te gaan doen: renaissance muziek maken onder de naam Blackmore’s Night. Music Maker werd als enige Nederlandse muziekblad uitgenodigd voor een exclusief interview met Ritchie en Candice, op Lumley Castle in Noord-Oost Engeland.

 

 

Van hardrock naar de middeleeuwen

Ritchie: ‘Dat ik nu deze muziek maak is niet eens zo veel verschillend van wat ik hiervoor deed. Mensen die mij altijd gevolgd hebben weten dat ik in feite altijd dezelfde stijl van muziek maakte, alleen speelde ik toen elektrisch. Het is vrijwel dezelfde muziek maar dan op een akoestische gitaar gespeeld. Wat ik nu doe is wel degelijk een uitdaging voor me want het is een heel andere techniek, in plaats van met een plectrum doe ik het nu allemaal met m’n vingers en dat is soms erg lastig. Luister maar naar nummers als The Temple Of The King en Sixteenth Century Greensleeves die ik met Rainbow speelde, toen deed ik in feite hetzelfde als nu, maar dan elektrisch. Ik raakte in middeleeuwse muziek geïnteresseerd in 1972 nadat ik een televisiedocumentaire had gezien over Hendrik VIII en dan met name vanwege de muziek in dat programma. Dat was muziek van de boeren uit die tijd en die werd gespeeld op houten blaasinstrumenten en dus niet op de luit of zo.

Door Ian Anderson van Jethro Tull werd ik later weer naar deze muziek geleid en toen ik Candice ontmoet had bleek dat zij ook erg van deze muziek hield en zo is uiteindelijk Blackmore’s Night ontstaan.’

 

‘Op de nieuwe cd staan vier nummers met heavier gitaarwerk om de fans te laten horen dat dit nog steeds een onderdeel van de band is. Als we optreden doen we zo’n uur en veertig minuten met acoustisch-electrische muziek, folk-renaissance-rock en zo’n dertig minuten met wat rock. Iedereen die naar onze platen luistert hoort beide muzieksoorten, we maken dus niet één muziekstijl. De song Benzai-Ten heeft bijvoorbeeld flinke Aziatische invloeden. Ik hou erg van de toonladders uit Turkije en het Midden-Oosten. Veel van onze muziek is tweetonig van aard en oorspronkelijk afkomstig uit midden en zuid Europa en dan vooral uit Italië, Spanje en Turkije. Ik ben altijd al geïnspireerd geweest door Turkse toonladders en muziek uit het Midden-Oosten. Wij maken eigenlijk Europese muziek, al denken veel mensen dat wij Ierse of Keltische muziek maken, maar dat klopt niet. Keltische muziek gaat als het ware van Engeland tot aan Schotland en een klein stukje van Ierland, hoewel ze in Ierland vooral Ierse muziek maken. Meestal schrijf ik eerst de muziek en daarna maakt Candice daar een tekst bij, al gebeurt het ook wel eens andersom.  Soms bedenk ik naast de muziek ook een melodie voor haar om te zingen, maar meestal gaan we zitten luisteren en dan vragen we ons af waar het ons aan doet denken en dan werken we van daaruit verder. We bedenken bijvoorbeeld dat het over een renaissancefeest moet gaan en dan maakt zij daar dan een tekst bij en passen we zo nodig de instrumentatie aan en zo komen we dan tenslotte uit bij het nummer Renaissance Fair. Uiteindelijk moeten de sfeer van de muziek en die van de tekst wel in overeenstemming met elkaar zijn, anders komt de bedoeling niet goed over bij de luisteraar. Voor Village On The Sand bedachten we dat het een soort piratenlied moest worden en vervolgens kwam Candice met vijftien coupletten aanzetten, het leek haast wel een novelle! Ze wist niet van ophouden…’ Candice: ‘Dat is het mooie van zijn melodieën, die zijn  zo sterk en intens, dat als je alleen maar de muziek hoort en je sluit daarbij je ogen dan krijg je vanzelf allerlei gevoelens en ideeën over waar het eigenlijk over gaat.’

 

Invloeden:

Ritchie: ‘De componist waar ik het meest door beïnvloed ben in deze muzieksoort, Thomas de Chateau, komt uit Antwerpen. Hij leefde zo rond 1500-1550 en is echt mijn held. Pierre Attaignant die ergens in de zestiende eeuw leefde is ook een held van mij, evenals Ian Anderson en Frans Beckenbauer natuurlijk. Een van mijn meest favoriete groepen is Des Geiers Schwarzer Haufen uit Duitsland. Zij maken traditionele middeleeuwse muziek en doen dat geweldig goed. Toen ik hen voor de eerste keer zag was het net of ik wakker geworden was in de middeleeuwen! Ze zagen er uit als vier minstreels die in het hooi geslapen hadden. Ik vroeg ze of ze nog een gitarist nodig hadden, maar ze zeiden nee…

We proberen om eerlijkheid terug te brengen in de muziek, op een simpele manier. We willen zover mogelijk weg blijven van de plastic wereld, vooral van de computergestuurde wereld. Onze muziek is als hout, organisch en natuurlijk. Soms gaan we de studio in met alleen akoestische gitaren omdat we denken dat we niet meer nodig hebben. Onze producer weet ons er iedere keer weer van te overtuigen dat we toch meer instrumentatie nodig hebben zodat de muziek er nog beter van wordt.’

Onze fans zijn als familie

Ritchie: ‘We willen met deze cd niet echt een groter publiek bereiken. Het publiek dat we nu hebben is zoals we het graag willen, we houden er graag controle over. Dat we nu iets heavier muziek op de plaat hebben gezet betekent niet dat we ons op een ander publiek richten, sommige songs vereisten nu eenmaal een wat grotere sound. Onze producer Pat Regan is eigenlijk een rock producer en bij sommige songs wilde hij een heavier geluid hebben omdat dat volgens hem beter paste en we moeten hem gelijk geven.’

Candice: ‘De reden dat we specifieke instrumenten of bepaalde songstructuren gebruikten was niet om andere mensen te plezieren maar was puur egoïstisch voor onszelf. Uiteindelijk maken we deze muziek voor onszelf en als andere mensen het ook mooi vinden is dat natuurlijk heel fijn en mooi meegenomen. Als andere mensen ons pad willen volgen is dat prima en als ze dat niet willen ook. We zien onze fans meer als vrienden en familie. Er zijn er die ons overal volgen en die hun huizen openstellen voor andere fans. Veel van onze fans zijn echt vrienden van elkaar geworden, zij kleden zich allemaal in kostuums uit de renaissance en dat schept natuurlijk ook een band. De fans weten ook dat we eerlijk zijn in wat we doen en dat we het niet voor het geld of de roem doen, want dan hadden we toch heel andere muziek moeten maken.’

Ritchie: ‘Toen wij hieraan begonnen waren er veel mensen, vooral management en promotors, die ons afraadden om dit te gaan doen: waarom in vredesnaam middeleeuwse muziek gaan maken, daar is toch geen markt voor, daar is toch geen geld mee te verdienen? Ik zei dat geld geen reden was en dat ik vijfendertig jaar lang vooral gedaan had wat andere mensen wilden en dat ik nu wilde gaan doen wat ik zelf wilde doen. Het was natuurlijk wel riskant om iets totaal anders te gaan doen, maar je kunt in het leven niet altijd doen wat anderen willen, op een bepaald moment moet je je eigen wil gaan volgen, wat de eventuele consequenties ook mogen zijn. In eerste instantie wilde geen enkele promotor met ons werken, want renaissancemuziek was volgens hen niet te verkopen. Maar het punt is: het is geweldige muziek. Hou je er niet van, laat dan maar. Wij houden er wel van en wij zoeken dan wel iemand die er ook van houdt.’
Candice: ‘Zo langzamerhand gaat het steeds beter, er komen steeds meer mensen naar onze optredens en de muziek wordt ook steeds populairder. In Engeland en Amerika bijvoorbeeld worden heel veel renaissancemarkten georganiseerd en daar komen duizenden mensen op af.

In het begin werden we door de promotors in rockclubs gezet waarbij ze Ritchie’s naam groot op de affiches zetten zodat er vooral rockfans op afkwamen. Sinds een paar jaar werken we met enkele promotors die ons in prachtige kastelen, theaters en kathedralen zetten, wat het plaatje kompleet maakt. Mensen die naar ons komen in een kasteel krijgen vanzelf een ander gevoel dan als ze ons in een rockclub zouden zien. Door de sfeer en de omgeving en de muziek kom je vanzelf in de juiste stemming.’ Ritchie: ‘Het is een soort zigeunerkaravaan die ons volgt, al die mensen die met hun families komen en die vaak die kostuums dragen. Het is maar één keer gebeurd dat er iemand om Smoke On The Water riep, dat was in Chicago. De mensen die voor hem zaten draaiden zich om en riepen in koor: shut up!’ Candice: ‘We spelen als toegift meestal nog wel een of  twee oude Purple of Rainbow songs, maar eigenlijk hoeft het niet want op de eerste en de tweede cd staan zestien nummers en op de nieuwe zelfs zeventien, dus er is genoeg materiaal om uit te kiezen.’

Op tournee

Candice: ‘We gaan eind juni van start met onze tournee in Griekenland. Vandaar gaan we naar Turkije, Polen, Rusland en daarna naar Nederland, Finland, Schotland, Wales. Allemaal landen waar we nog nooit gespeeld hebben. Verder gaan we naar Engeland, Duitsland, Italië, Spanje en Frankrijk.’ Ritchie: ‘We hadden al veel eerder in Nederland willen optreden maar vanwege problemen met de vorige manager lukte dat niet. Dat was namelijk dezelfde als van Deep Purple en wij waren bij hem weggegaan zoals je zult begrijpen. Hij zei tegen de concertorganisatoren dat als ze Blackmore’s Night zouden boeken ze dan geen bands van hem meer konden krijgen, dus geen Purple, Nazareth, Uriah Heep en dergelijke. Hij deed er alles aan om te voorkomen dat wij konden optreden. Gelukkig waren de meeste andere promotors niet door hem geïntimideerd en konden we bijna overal wel spelen.’
Het management van Blackmore’s Night wordt sinds enkele jaren gedaan door de moeder van Candice, Carole Stevens van Minstrel Hall Music.

 

Deep Purple re-masters

Ritchie: ‘Het irriteert mij mateloos dat al die platen opnieuw worden uitgebracht. Een paar jaar geleden vertelde een fan me dat hij de nieuwe geremixte en geremasterde cd had gekocht van Machine Head die was uitgebracht vijfentwintig jaar na de eerste release. Hij vertelde dat hij het wel leuk vond, maar dat hij de nieuwe solo’s niet zo goed vond. ‘Wat, hoezo, welke nieuwe solo’s?’ vroeg ik hem. ‘Zoals in Smoke On The Water bijvoorbeeld’ zei hij. Ik ben toen aan het bellen gegaan en toen bleek dat Roger Glover gewoon andere solo’s in de nummers had geplakt, solo’s die we indertijd bewust niet hadden gebruikt.

Ook compleet andere versies van songs heeft hij op de plaat gezet zonder ook maar enig overleg. Het gaat verdorie om mijn artistieke integriteit en wat doet mijn vriend van weleer, om wat extra exemplaren te verkopen gebruikt hij nummers die we indertijd hebben afgekeurd en verandert hij naar zijn believen solo’s die ik indertijd gemaakt heb voor versies met foute noten en dergelijke. Hij heeft daar volgens mij absoluut het recht niet toe, maar hij gaat er maar mee door. We denken er hard aan om een rechtszaak te beginnen, want dit kan natuurlijk niet. Je begrijpt dat wij geen vrienden meer zijn. Ik heb in de loop der jaren veel problemen met Ian Gillan gehad, maar dat waren normale meningsverschillen, zoiets heeft Ian me nooit geflikt. Ik heb al m’n respect voor Roger Glover verloren en ik denk niet dat ik ooit nog met hem zal praten.’

Deep Purple anno 2001

Ritchie: ‘Ik heb de nieuwe Deep Purple nog nooit gehoord. Hoeft ook niet, want ik weet dat het een goede band is, ik heb er vele jaren zelf ingezeten en dat vind ik wel genoeg. Ik heb zo lang met hen gespeeld dus ik zie geen enkele reden om nu nog naar hen te luisteren. Ik weet niet of het goed, slecht of anders is, want ik heb nog nooit een nummer van hen gehoord. Steve Morse is een briljante gitarist en ik ben blij dat ze zijn doorgegaan, want toen ik opstapte voelden ze zich erg ellendig omdat ze dachten dat ze ook moesten stoppen, maar ik zei hen dat ze een andere gitarist moesten zoeken en doorgaan. Ik wilde hun verdere carrières niet in de weg zitten, ik wilde alleen niet met hen verder gaan, ik had er echt genoeg van en ik ben nog elke dag blij dat ik die beslissing toen genomen heb. We hebben nu beiden wat we graag willen: zij zijn altijd op tournee, wat ze graag willen en ik wil dat niet, ik wil ook andere dingen doen en alleen op tournee gaan als ik dat wil. Vroeger wilde ik ook niet langer dan zes maanden per jaar optreden terwijl zij het liefst het hele jaar door op tournee zijn.’

‘Veel muzikanten noemen Purple en mij als voorbeeld en dat is natuurlijk erg vleiend. Wij hebben geweldige muziek gemaakt samen, In Rock, Machine Head en Burn zijn mijn favoriete platen en ik hou ook erg van Perfect Strangers. Maar je kunt niet eeuwig doorgaan met altijd maar weer hetzelfde spelen, je moet verder in het leven. Daarom ben ik er ook uitgestapt en ben ik dit gaan doen.’

Fires At Midnight

Blackmore’s Night maakte twee albums: Shadow Of The Moon uit 1997 en Under A Violet Moon uit 1999. Begin juli verschijnt de derde cd Fires At Midnight die – evenals de eerste – door Ritchie Blackmore en Pat Regan werd geproduceerd.

Het nieuwe album duurt bijna zeventig minuten en bevat zestien tracks (de Japanse versie heeft er zeventien). Op The Times They Are A-Changin’ van Bob Dylan na (de eerste single) zijn alle liedjes door Ritchie (muziek) en Candice (tekst) geschreven. De cd is gevarieerder dan de vorige twee en klinkt mooi transparant. Het blijft overigens jammer dat er synthesizers gebruikt worden in plaats van authentieke instrumenten. Ritchie: ‘De cd is digitaal opgenomen omdat de producer het wil, maar ik ben erg sceptisch over al dat computergestuurde gedoe, geef mij maar analoog, da’s veel warmer van klank en niet zo clean. Of hij gelijk had weet ik niet want ik kan nu niet meer naar die muziek luisteren, dat doe ik over een jaar weer.’

Gouden gitaar
Ritchie: ‘Ik kreeg van een aantal fans een gouden gitaar aangeboden. Ze hebben flink wat geld bij elkaar gelegd en een van hen, Henk van Schijndel uit Nederland (Spijkenisse), heeft een exacte kopie van mijn Fender Stratocaster gemaakt en deze verguld. Hij ziet er geweldig mooi uit en het is natuurlijk fantastisch dat fans dat voor je over hebben, ik vind het een hele grote eer. Het blijkt dat je muziek bij sommige mensen meer losmaakt dan je je realiseert.’

Promotie
De eerste twee cd’s van Blackmore’s Night verschenen bij Edel. De nieuwe bij SPV. De reden is volgens Ritchie heel simpel: ‘Linda Hill. Zij is de internationale promotiedame bij Edel en zij verving iemand in die functie. Voordien ging het allemaal goed met de promotie, voldoende interviews en zo. Linda besloot om de tweede cd niet te gaan promoten, omdat ze vond dat het te middeleeuws was of iets dergelijks. Als de pers interviews wilde aanvragen met ons deed ze zo moeilijk dat er niets van terecht kwam. Wij waren daar uiteraard erg kwaad over, want wij hoorden dat pas later. Het had heel slecht kunnen uitwerken voor onze carrière, maar we hoorden het gelukkig net op tijd. We besloten daarop dat we naar een ander label wilden en dat werd dus SPV. Zij pakken het allemaal veel professioneler aan. De afgelopen twee weken hebben we meer dan vijfenzeventig interviews gegeven aan persmensen uit heel Europa, we hebben al een videoclip gemaakt en ze hebben al drie singles gepland voor dit jaar.’
SPV liet de wereldpers overvliegen naar een achthonderd jaar oud kasteel, gaf hen de gelegenheid de artiest in kwestie te interviewen, met hem te voetballen en een exclusief en kleinschalig optreden bijwonen. SPV spendeert zo’n half miljoen DM aan promotie alleen… en nu maar hopen dat die investeringen terugverdiend worden!

Voetballen
Voorwaarde van het maken van foto’s tijdens het voetballen (team Blackmore vs. team internationale pers) was dat je meevoetbalde… Ondergetekende heeft 5 minuten meegespeeld en gaf zelfs een assist die tot een doelpunt tegen Blackmore leidde! Aangezien Ritchie niet tegen z’n verlies kan werd de wedstrijd uiteindelijk met 4-3 gewonnen, zodat het optreden en het diner ‘s avonds gewoon konden doorgaan!

Mijn eerste en enige frontcover foto; bewerking: Petra Guijt

Webstek

Blackmore’s Night website

[Gepubliceerd in NOIZE 1993]

Brian May:
‘Queen is wat ons betreft afgesloten met het overlijden van Freddie’

 

Interview: Harry Pater en Henry Knegt
Foto’s: Harry Pater (live) Henry Knegt (portret)

Begin juni 1998 verscheen het derde soloalbum van Queen gitarist Brian May “Another World” , waarop onder meer wordt gespeeld door de in april 1998 overleden Cozy Powell. In juni 1993 trad THE BRIAN MAY BAND op in het Rotterdamse Ahoy’, waar een spetterend optreden werd gegeven waar de vonken letterlijk van afsprongen. Naast werk van zijn eerste echte solo album “Back To The Light” waren uiteraard behoorlijk wat Queen songs te horen, alsmede een cover van de oude Rainbow hit “Since You’ve Been Gone”. Brian May trad niet alleen als headliner op, hij deed ook een flink aantal optredens als special guest van Elton John en Guns n’Roses, waarmee hij in Werchter optrad.

Wij troffen Brian in zijn hotel in Hannover waar wij hem beleefd vroegen of hij tot een gesprek met ons bereid was. Manager Jim Beach had geen bezwaar en zo kregen we de kans de gitarist die mensen als Nuno Bettencourt inspireerde aan een vragenvuur te onderwerpen. Helaas was de tijd beperkt i.v.m. de soundcheck in het voetbalstadion waar het optreden van die avond plaatsvond. Brian, die echt zo aardig is als hij eruit ziet, vertelt eerst over de line-up van zijn band:

‘Mijn oude vriend Cozy Powell, die in zowat alle bekende Engelse bands heeft gespeeld zoals Rainbow, Whitesnake, ELP en Black Sabbath, wilde ik op drums hebben. Hij had ook al op het album meegespeeld, dus hij kende de songs al. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Neil Murray. Neem je Cozy, dan neem je Neil natuurlijk ook, want dat is een gouden combinatie. Voor het eerst werk ik met een slaggitarist, althans gedurende het gehele optreden. Jamie Moses speelde o.a. in The Pretenders en bij Paul Young en hij heeft in het verleden ook gewerkt aan plaatopnamen van Bob Geldof en the late great Freddie Mercury. Voor de toetsenist hoefde ik niet eens te zoeken, Spike Edney speelde vele jaren met Queen mee en uiteraard bij The Cross. Hij is een van mijn beste vrienden en dat al jaren lang. Omdat het oog ook wat wil en omdat ze erg goed zingen heb ik twee zangeressen gekozen die ook nog eens goed kunnen bewegen en er bijzonder smakelijk uitzien: Cathy Porter uit New York en Shelley Preston die tot vlak voor onze tour in de studio zat met Beverley Craven en in het verleden o.a. met Alexander O’Neal en Gary Moore gewerkt heeft. ‘

Hoe heb je je op deze tournee voorbereid?
‘Eind vorig jaar hebben we een paar dagen gerepeteerd en daarna zijn we naar Zuid Amerika gegaan om daar een paar weken te touren om ervaring op te doen. Tot mijn verbazing vonden de meeste optredens daar plaats in voetbalstadions, terwijl ik hooguit op arena’s gehoopt had. Eind februari zijn we naar de States en Canada vertrokken, waar we zo’n anderhalve maand hebben getourd, o.a. met Guns n’Roses. Daarna hadden we een week of zes vrij en vanaf eind mei zijn we met de Europese tournee bezig. We doen voornamelijk optredens als special guest van Elton John, zoals vandaag, en Guns n’Roses. In Engeland, Frankrijk en Nederland doen we optredens als headliner.’

Is dat nou niet erg vreemd, iemand als jij die in het voorprogramma van, met name, Guns n’Roses speelt? Axl en Slash hebben regelmatig laten weten grote Queen fans te zijn…
‘Ik ben mij er goed van bewust dat ik niet die bezoekersaantallen trek als Brian May dan dat het geval was met Queen. Roger had datzelfde gemerkt met The Cross. Hij startte dan ook in het clubcircuit, wat ik ook eerst van plan was. Maar omdat het album zo goed bleek te verkopen evenals de singles, leek het ons beter om het op deze manier te doen. In Engeland zijn alle optredens al geruime tijd uitverkocht, maar dat is dan ook in mijn vaderland. Van de andere landen moet je dat nog maar afwachten. Met Axl en co. en met Elton krijg ik de kans om voor veel meer mensen te spelen dan als headliner. Als het die mensen goed bevalt komen ze de volgende keer als wij terugkomen als headliner wellicht ook wel en nemen ze hun vrienden mee. Zo is dat in het verleden met Queen ook gegroeid. Omdat het persoonlijke contact met Elton en de Gunners zo goed is en wellicht vanwege mijn “status” hebben wij het beter dan menige andere support band. Wij hebben altijd een sound check, wij spelen doorgaans een uur lang en we hebben vrijwel al het licht en het geluid tot onze beschikking. We hebben ontzettend veel plezier met elkaar, het is echt een band van vrienden, net zoals dat met Queen het geval was. ‘

We willen het graag even over Queen hebben met je. We hebben begrepen dat de band niet doorgaat zonder Freddie, maar dat er nogal wat materiaal opgenomen is. Wat gaat daar mee gebeuren?
‘We wisten al een paar jaar dat Freddie aan die vreselijke ziekte zou sterven. Wij stelden alles in het werk om het hem zo plezierig mogelijk te maken en omdat hij het allerliefste wilde werken waren we altijd beschikbaar voor hem. Het zingen was alles voor hem. Hij kende hele moeilijke periodes, maar zo gauw hij zich weer goed genoeg voelde belde hij ons en gingen we de studio weer in. Hij wilde zoveel mogelijk goed materiaal opnemen en achterlaten. Ik vind dat Innuendo daarom ook zo’n goede plaat is geworden, persoonlijk vind ik het een van de allerbeste dingen die wij ooit gedaan hebben. Freddie was vocaal verschrikkelijk sterk. Luister bijvoorbeeld maar naar These Are The Days Of Our Lives, Innuendo en Delilah, dan weet je wel wat ik bedoel. We hebben voor dat album dan ook het beste van het beste gebruikt, maar er is nog veel blijven liggen.’

‘Er zijn ook songs opgenomen door Freddie waarbij wij niet of maar gedeeltelijk aanwezig waren. Hij heeft daar een boodschap bij achtergelaten hoe hij dacht dat het afgemaakt moest worden. Wij zijn er emotioneel nog niet aan toe om dat af te maken, maar we zullen het zeker doen. Toen we Queen begonnen waren we vrienden, na vele jaren van roem en succes verwaterde dat en werden we meer collega’s, maar eigenlijk vanaf de tijd dat we van Freddie’s ziekte hoorden werden we weer echte vrienden. Ik heb ook een moeilijke periode in mijn leven meegemaakt. Eerst kwam dat afschuwelijke bericht van Freddie, toen overleed mijn vader en vlak daarna eiste mijn vrouw een scheiding en nam ze de kinderen mee. Ik zat verschrikkelijk in de put en had geen enkele zin om op te staan en om iets te ondernemen. Alle dingen waar ik voor leefde vielen in feite in duigen: mijn vader waar ik veel van hield was er niet meer, ik zag mijn kinderen niet meer en het was duidelijk dat we nooit meer als Queen zouden optreden, iets dat we allemaal zo graag wilden.’

‘Freddie heeft er onbewust voor gezorgd dat ik uit dat diepe dal tevoorschijn kwam. Toen ik zag hoe hij zijn afschuwelijke lot verwerkte en met hoeveel energie hij zich, hoe moeilijk het vaak ook voor hem was, zich op zijn werk stortte, realiseerde ik mij dat ik me niet moest afsluiten voor de boze wereld en me moest gaan bezighouden met die dingen die me altijd al vreugde hadden bezorgd. Ik besefte dat mijn problemen niets voorstelden in vergelijking met die van hem. Vandaar ook dat ik in het voorwoord in het cd boekje heb geschreven dat de Brian May die vijf jaar geleden aan deze plaat begon een heel andere Brian May is als degene die de plaat afmaakte.

Tijdens het Freddie Mercury Tribute Concert vorig jaar in Wembley zong je voor het eerst “Too Much Love Will Kill You”. Wij voelden toen een rilling door het stadion gaan, iedereen dacht dat het over Freddie ging. Later hoorden we dat het over je huwelijksproblemen ging. Toch wordt die song steeds weer in verband gebracht met aids.
‘Dat ben ik me ten volle bewust. In eerste instantie was die song voor Queen bedoeld, we hebben ‘m ook opgenomen, maar ik vond toch dat ik ‘m zelf moest zingen. In sommige gevallen kan de auteur zijn gevoelens het beste zelf vertolken. Dit nummer was te persoonlijk om het niet zelf te doen. Freddie had veel songs geschreven zoals ik al eerder vertelde, maar als hij niets had als we in de studio waren trok ik als het ware een blik open, want ik had natuurlijk ook heel wat jaren de tijd gehad om songs te schrijven, wat ik dan ook deed.’

Hoe hebben jullie, Roger, John en jij, het Tribute Concert beleefd?
‘Het was erg emotioneel voor ons. We wisten ons gelukkig gesteund door al die mensen die samen met ons in Wembley waren en dan heb ik het niet alleen over alle artiesten en bands, maar vooral over de fans. Als je nagaat dat het stadion binnen twee uur uitverkocht was zonder dat er ook maar één optredende artiest bekend was. Ik weet zeker dat Freddie daarboven erg genoten heeft.’

Wij hebben nogal wat mensen gesproken die zich haast kapot geschrokken waren door het heavy gitaargeweld van Metallica, zo vroeg op de avond.
‘Dat kan ik me aan een kant wel voorstellen, maar je moet bedenken dat Queen ook als hardrock band begonnen is en we vonden het wel goed passen om het programma voor de pauze op die manier te beginnen en langzaam uit te bouwen naar de rest van de Queen geschiedenis. Ik ben ook erg blij met het succes van de cd die nu uit is van ons met George Michael en Lisa Stansfield. En dan bedoel ik dat uitdrukkelijk niet financieel, voor het geld hoeven wij het echt niet te doen. Daarom gaat de opbrengst ook naar diverse aidsfondsen, net zoals dat gebeurde met de opnieuw uitgebrachte singles als Bohemian Rhapsody.’

Je vertelde dat Roger en John erg goede vrienden van je zijn. Toch werk je niet meer met ze samen…
‘Wij hebben in het verleden met ons vieren afgesproken dat Queen zou ophouden te bestaan als één van ons de band zou verlaten. Als wij samen verder zouden gaan onder een andere naam zouden we altijd met Queen vergeleken blijven worden en Queen is synoniem voor Freddie, Roger, John en Brian. Elke andere kombinatie is voor ons geen Queen. We blijven niet alleen vrienden, we blijven ook samenwerken in alle organisaties waar we samen in betrokken zijn. Queen Productions blijft onze overkoepelende organisatie. Van daaruit worden onze zaken geregeld. De meeste mensen waarmee wij samenwerken werken al vele jaren met ons.’

Dat klopt. We zagen bij jouw entourage een aantal mensen die we ook bij The Cross zagen, en dan bedoelen we niet eens Spike. Zit hij nu niet meer in The Cross trouwens?
‘Jim Beach is en blijft onze manager, hij is ook een goede vriend van ons, wij kunnen hem voor honderd procent vertrouwen, iets dat je niet van alle managers kunt zeggen waarmee wij in het verleden gewerkt hebben. Ook Sally Hyatt en alle anderen van het Queen kantoor blijven voor ons werken. The Cross bestaat nog wel degelijk en Spike blijft gewoon lid van die band. Als onze tournee afgelopen is en Roger wil weer op pad dan gaat Spike weer gewoon met hem mee. We zijn allemaal vrienden van elkaar, zoals ik al zei.’

Jullie zouden toch ook onder een andere naam dan Queen kunnen gaan samenwerken?
‘Nee, dat willen we niet. Het hoofdstuk Queen is wat ons betreft afgesloten met het overlijden van Freddie.’

Queen was over de hele wereld een van de meest populaire bands, alleen in Amerika leek het niet te lukken. “Bohemian Rhapsody” werd pas vorig jaar een echt grote hit doordat de song in de film “Wayne’s World” zat.
‘Tja, Amerika… We zijn er met name in de beginjaren vaak geweest en iedere keer als we terugkwamen trokken we weer meer  mensen. Het ging eigenlijk mis met de video van I Want To Break Free, op de een of andere manier zagen ze in Amerika niet in dat die clip humoristisch bedoeld was. Ze beschouwden het daar als een mislukte travestieten act en daardoor kregen we meteen een slechte naam. Pas door Live Aid ging het weer beter daar. Dat het door Wayne’s World weer zo goed ging vind ik vooral fijn vanwege het geld dat we daardoor voor de aidsbestrijding hebben kunnen verdienen. Het is echter eens te meer een bewijs hoe belangrijk, wat mij betreft te belangrijk, MTV is. Het filmpje is voor veel jongeren belangrijker dan de song. Ik hou dan ook niet erg van video’s. Ik wil eerst de song gehoord hebben voordat ik de video bekijk.’

Wat zijn je plannen met The Brian May Band?
‘Als deze tournee voorbij is wil ik eerst wat vakantie hebben en bij mijn vriendin zijn. Daarna wil ik zo snel mogelijk weer de studio in om een opvolger voor Back To The Light op te nemen. Ik weet nog niet of Roger en John en ikzelf dan emotioneel opgewassen zijn tegen het beluisteren en afmaken van de tapes van Freddie waarover ik het eerder had. Ik hoop niet dat men ons wat dat betreft onder druk gaat zetten, we zullen het materiaal heus wel gaan uitbrengen, maar we moeten er zelf wel eerst klaar voor zijn en er helemaal achter staan voordat we het in de openbaarheid gaan brengen.’

Ben je niet bang dat men die opnamen op slinkse wijze probeert te verkrijgen en dan op bootlegs uit te brengen, zoals dat U2 al een paar keer gebeurd is?
‘Nee. De mensen met wie wij samenwerken kunnen we voor honderd procent vertrouwen. We werken in feite alleen met vrienden samen, het is eigenlijk één grote familie, dus dit zal niet gebeuren. Wij en zij hebben allemaal te veel respect voor Freddie dat we dit nooit zullen laten gebeuren. Ik heb overigens zelf geen bezwaar tegen bootlegs van live-concerten, ik verzamel ze zelf ook. Ik weet dat de mensen die ze kopen doorgaans de grootste fans zijn, ze kopen al het officiële materiaal van hun favoriete band en zoveel mogelijk bootlegs. Ik heb alleen bezwaar tegen de hoge prijzen en vaak slechte kwaliteit.’

Heb je tenslotte nog een boodschap aan de Nederlandse fans?
‘Jazeker. Met Queen hebben we altijd erg graag in Nederland opgetreden. Als ik het goed heb speelden we meestal in Leiden. Ik weet ook dat er vorig jaar veel fans erg veel geld hebben uitgegeven en moeite hebben moeten doen om aan kaarten voor het Tribute Concert te komen, en ik wil hen namens ons allemaal daarvoor heel hartelijk danken. Ook voor alle blijken van steun en medeleven die wij mochten ontvangen na het overlijden van Freddie willen we iedereen oprecht bedanken. Wij hebben er echt heel veel steun aan gehad. Ik hoop dat er straks in Rotterdam veel vrienden zijn en dat zij ook vrienden van mijn band zullen worden. Wees er zeker van dat jullie nog niet van mij af zijn, en dat geldt natuurlijk ook van Roger. John is niet iemand die zo snel weer in een band stapt om op te treden, maar je weet het natuurlijk maar nooit!’

 

Officiële Brian May website 

Officiële Queen website

Queen fanclub

Dutch Queen Fanclub