(Lust For Life/blog LFLmagazine.nl  2017)

Als je de vijftig gepasseerd bent en vanaf de tienerjaren naar concerten bent geweest èn je wordt gevraagd iets te schrijven over het beste concert dat je hebt bijgewoond, dan zit er niets anders op dan goed na te denken en in je verzameling concertkaartjes en -pasjes te duiken. Omdat ik sinds eind jaren tachtig (semi-) beroepsmatig met de popmuziek bezig ben en ook daarvóór optredens zag in lokale en regionale popzalen en festival(letje)s, is die keuze dan ook niet gemakkelijk.

Mijn allereerste echte optreden was van de legendarische Long Tall Ernie & The Shakers in mijn toenmalige woonplaats. Jaarlijks traden daar bekende Nederpopbands op. Elders in de regio zag ik veel leuke Nederpopbands.

Duitsland
Omdat ik altijd vrij dichtbij de grens met Duitsland heb gewoond, trok ik voor concerten ook vaak de grens over. Daar zag je vaak bands die ons land niet eens aandeden, zoals Bachman-Turner Overdrive en Iron Butterfly.

Ook voor ‘grotere’ acts waren Duitse concerten vaak makkelijker bereikbaar, want dichterbij dan Rotterdam, zoals Deep Purple, Fleetwood Mac, P!nk, Bob Dylan, Bruce Springsteen (met E Street Band, met zijn ‘eigen band’ en solo) en John Fogerty.

Onvergetelijk
Heel goede herinneringen heb ik aan het concert van Pink Floyd op 13 mei 1989 in Werchter: Behalve het geweldige surround geluid was de ambiance geweldig: mooi weer en overdonderende effecten. Tijdens ‘On The Run’ vloog er aan het eind van dat nummer een heel groot bed met daarin een pop te pletter tegen het podium. Terwijl dat bed halverwege was, vloog er een laag vliegend landend passagiersvliegtuig (op weg naar Zaventem) over. Ik zag achter alle raampjes mensen met grote ogen en verbaasde gezichten naar beneden kijken. Onvergetelijk.

Ook prachtig waren de beide concerten van Bruce Springsteen & the Seeger Sessions Band in de HMH (waar hij die prachtige murder ballad The Long Black Veil zong) en in Ahoy (vooral Factory bezorgde me kippevel, ik stond toen helemaal vooraan) en die met de E Street Band (sinds 1985). Ook gedenkwaardig vond ik Emmylou Harris & Spyboy in de niet meer bestaande Pepsi Stage en het niet te vergeten wonderschone concert in de Philipshalle in Düsseldorf van Robert Plant en Alison Krauss in mei 2008 en de drie nooit te vergeten concerten die ik van Queen met Freddie Mercury (1979, 1984 en 1986) mocht bijwonen plus die ik zag van Rush in Ahoy, Wembley Arena, Kölnarena en Ziggo Dome; jammer dat deze band gestopt is met touren!

Het mooiste
Maar mijn mooiste herinnering is aan het concert van oud-Supertramp zanger Roger Hodgson, op 2 juni 1998 in de kleine zaal van De Oosterpoort in Groningen. Er waren volgens mij nog geen 70 mensen in de zaal. Roger was in z’n eentje en speelde en zong de sterren van de hemel. ALLES wilde hij spelen, ook albumtracks van Supertramp (zolang hij ze maar zelf geheel of gedeeltelijk geschreven en/of gezongen had), ook al had hij af en toe hulp nodig van het publiek. Naast op vleugel, elektrische piano en gitaar begeleidde hij zichzelf ook op een mooi oud harmonium. Naast veel Supertrampklassiekers als Along Came Mary, Even In The Quietest Moments, Fools Overture, Breakfast In America, Hide In Your Shell, Rosie Had Everything Planned, If Everyone Was Listening en School, speelde hij (toen) nieuw werk, zoals In Jeopardy en het indrukwekkende Death And A Zoo. Mijn toen net 17-jarige neef Robin werd door Roger op het podium uitgenodigd om hem te begeleiden tijdens ‘Dreamer’. Zijn zusje had dat geregeld. Hoewel neef lief een octaaf te hoog begon maakte Roger daar geen punt van, hij begon gewoon opnieuw. Toen ik Roger er zeven jaar later aan herinnerde, nadat ik hem had geïnterviewd, wist hij het nog precies!

In de loop der jaren heb ik heel wat van Roger Hodgsons concerten bijgewoond, met verschillende begeleidingsbands en zelfs met een groot symfonieorkest en in verschillende zalen en op festivals (enkele keren op Bospop). Altijd maakte hij veel contact met het publiek en zorgde ervoor dat het publiek na afloop blij naar huis ging! Ik prijs me gelukkig de man meerdere keren heb ontmoet en dat hij iedere keer weer heel vriendelijk en belangstellend was.

Toen hij in 2013 op de mainstage van Bospop optrad en ik na het fotograferen van de eerste drie songs weer backstage was en met enkele bevriende muzikanten sprak, merkte een van hen op dat ie een geweldige Supertramp tribute hoorde “die zanger klinkt net zoals op de platen!”. Ik kon haar toen vertellen dat ze luisterde naar de echte zanger van Supertramp… Overigens heb ik die band nooit live gezien toen Hodgson er nog deel van uitmaakte. Later wel een keer in Ahoy, wat best leuk was, maar toch miste ik iets: de stem (en de aanwezigheid) van Roger Hodgson!

Harry Pater

Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #2 – 1993

Interview: Henry Knegt, redactie: Harry Pater
Foto’s: Harry Pater

Een gesprek met de Ierse bluesheld Rory Gallagher, dat lieten we ons niet door de neus boren, al moest het dan telefonisch, want voor het optreden kon het niet en na het optreden zou Rory geen stem meer hebben, zo meldde ons manager en broer Dónal Gallagher.
We hebben kunnen constateren dat hij gelijk had. Rory praatte honderduit vanuit zijn hotelkamer ergens in Duitsland. Na het optreden produceerde hij enkel een piepstemmetje. Hij had dan ook bijna drie uur lang opgetreden! Gelukkig was hij erg vriendelijk en signeerde enkele items, zoals bovenstaande cd.
NB: het interview was op 9 december 1992, het concert (en de foto’s) de dag erna.

Allereerst iets over je nieuwe cd.
‘Dat is een compilatie-cd met geselecteerde nummers van de vorige cd’s, Het is dus wel een nieuwe cd, maar geen nieuwe studio-cd. Ik ben wel al bezig met een volgend album, heb er al songs voor geschreven, maar wanneer dit komt is nog niet duidelijk, kan nog wel even duren.’

Twee jaar geleden was je erg ziek zodat je de tour hebt afgelast. Heb je daarom deze compilatie-cd gemaakt, om verder te gaan waar je gebleven was?
‘Nee, niet echt. Ik heb een of twee optredens af moeten zeggen omdat ik me niet goed voelde, maar de Duitse tour is gewoon doorgegaan. Ik geloof dat het concert in Paradiso in Amsterdam toen is afgelast.’

Van welke periode zijn de nummers van de nieuwe cd afkomstig?
‘Dat verschilt nogal, over de hele periode eigenlijk. Het nummer I could have had religion bijvoorbeeld is van de Live In Europe lp, dat is ongeveer de ‘72/’73 periode, tot het nummer Like Heaven’s Gate, die is van de recente cd Fresh Evidence afkomstig is. Een vrij compleet overzicht dus. Op de cd staan de wat meer blues-achtige nummers van de oudere lp’s en cd’s. Ik vind dat de tijd er rijp voor is, Mijn cd’s brachten toch al een blues gevoel met zich mee, dus vond ik ’t tijd om een blues gerichte cd te maken. Ik ben altijd een blues artiest geweest. Ik ben geen heavy metal gitarist of pop- artiest die plotseling blues gaat spelen.’ (Rory doelt uiteraard op mensen als Gary Moore; red.)

Vind je dat die artiesten, die nu de blues ontdekken, jou imiteren?
‘Nee, ik denk dat ze het modieus vinden. Om eerlijk te zijn dat wanneer reggae in de mode zou zijn en dat meer cd’s zou verkopen, dat ze reggae zouden gaan spelen. Het maakt mij eigenlijk niet zoveel uit, het verandert mijn standpunt toch niet.’

Wie spelen er in je huidige band?
‘We hebben David Leavy op bas en Richard Newman op drums. We hebben verschillende gastmuzikanten op keyboards. Nu hebben we Jim Leverton op toetsen, daarbij speelt hij ook wat op orgel en piano. Eigenlijk willen we het een driemansformatie houden, dus alle anderen zijn eigenlijk gastmuzikanten. Verder heb ik m’n vaste mondharmonicaspeler Mark Feltham.’

Doe je ook nog steeds een akoestische ‘spot’?
‘Ja, die doe ik nog altijd, alleen hebben we het iets veranderd. Eigenlijk is elke show verschillend, want ik hou wel van wat improvisatie.’

Akoestische gitaarsessies zijn ook wel in de mode tegenwoordig, als je bijvoorbeeld het programma Unplugged van MTV bekijkt. Jij doet zoiets al zeker twintig jaar. Wat vind je daarvan?
‘Ze moeten het zelf weten. Als andere muzikanten zich kunnen bewijzen op de akoestische gitaar, vind ik het prima. Het is in elk geval beter dan cd’s met synthesizers en computergestuurde muziek. Ik vind het wel mooi dat er een markt voor is.’

Wanneer ik de naam Rory Gallagher hoor, denk ik meteen aan de legendarische eerste Rockpalast Nacht.
‘Ja, de eerste was in juli 1977, vanuit de Grugahalle in Essen. Dat was erg leuk, we waren toen de openingsact. Daarna waren we erg moe, omdat we de avond ervoor in Zwitserland hadden gespeeld. We stonden ook erg onder druk, want er waren ook camera’s bij en technici die je probeerden te vertellen wat je moest doen. Het was dus moeilijk om jezelf te zijn, maar we hebben ons er doorheen gesleept.’

Was dit ook de reden voor het succes in Duitsland?
‘Nee, dat denk ik niet. Als we daarvoor al niet succesvol waren geweest in Duitsland dan hadden ze ons niet op het programma gezet.’

Je hebt het al over je komende nieuwe cd gehad. Wat kunnen we verwachten?
‘Om eerlijk te zijn, nieuwe songs schrijven is één ding, om ze op te nemen is iets heel anders. Er kan nog van alles gaan veranderen.’

Ga je de cd zelf produceren?
‘Dat weet ik niet. Soms neem ik andere producers en draait het er toch op uit dat ik het zelf produceer, omdat ik zelf het beste weet wat ik wil horen. Ik heb producers gehad die me synthesizer-gestuurde drums hebben aangepraat omdat dat in de mode was. Ik wil deze cd’s over een aantal jaren nog kunnen beluisteren en dan kunnen constateren dat ze de tand des tijds hebben doorstaan.’

Heeft de platenmaatschappij nog druk op je uitgeoefend, waren jullie het over iets misschien niet eens?
‘Nee, ik maak mijn eigen cd’s op mijn eigen label, Capo Records, dus dat is niet van toepassing.’

Verdien je nog steeds op je oude materiaal dat nu wordt uitgebracht op cd? Veel muzikanten zijn in het verleden vaak afgezet.
‘Ja, dat klopt. Maar er staat nog steeds copyright op mijn materiaal, ik heb de songs geschreven en opgenomen. Het zijn dus mijn songs en ik moet er geld voor ontvangen als ze weer worden uitgebracht. Ik heb thuis wat kleinere opname apparatuur, ook wel wat oefenmateriaal, maar het is geen complete studio. Ik ben er tevreden mee.’

Luister je ook wel naar nieuwe talenten, wat blues betreft?
‘Ja, ik luister daar vrij veel naar, ik vind het interessant om te zien hoe het zich ontwikkelt en steek er heus wel wat van op.’

Wat vind je bijvoorbeeld van Jeff Healey?
‘Ik heb hem eens ontmoet in Canada, heel wat jaren geleden. Hij kwam naar een concert en heb na afloop backstage met hem gesproken. Hij heeft een heel goede stijl en het enthousiasme waarmee hij speelt is indrukwekkend!’

Wie heeft/hebben jou geïnspireerd om blues te gaan spelen?
‘Vroeger luisterde ik al veel naar de radio en ik denk dat het allemaal is begonnen met Elvis Presley. Mijn grootste inspirator is toch altijd Muddy Waters geweest.’

Wat zijn de plannen voor dit jaar?
‘Na de nieuwe cd doen we eerst een tour en dan zien we wel. Het is moeilijk om dat nu al te zeggen. We gaan ons in ieder geval eerst concentreren op het nieuwe album.’

 

Rory Gallagher, bluesgitarist en zanger
Geboren: 2 maart 1948, Ballyshannon, Ierland
Overleden: 14 juni 1995, Londen, Verenigd Koninkrijk

Website

Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #1 – januari 1990

Tekst: Harry Pater en Henry Knegt
Foto’s: Harry Pater 

 

Op de muziekbeurs Music & Harmony in Ahoy’ Rotterdam liepen we HEM toevallig tegen het lijf: ADRIAN (Adje) VANDENBERG! Zoals bekend kon Ad vanwege een ernstige polsblessure de gitaarpartijen voor het nieuwe Whitesnake album “Slip of the Tongue” (wederom geproduceerd door Keith Olsen) niet inspelen. Ex-David Lee Roth (en Frank Zappa) gitarist Steve Vai heeft dat op aandrang van Ad gedaan en werd meteen ingelijfd als nieuw bandlid na het (gedwongen) vertrek van Vivian Campbell. Whitesnake bestaat zoals jullie ongetwijfeld weten verder uit David Coverdale (baas en zang), Rudy Sarzo (bass) en Tommy Aldridge (drums).

Adje was meteen te porren voor een interview met NOIZE al gaf hij toe het blad nog nooit gezien te hebben (maar daar komt verandering in, Ad!). Onze eerste vraag was dan ook hoe het ermee was. Goed dus. Wanneer zien we Whitesnake weer optreden?
Ad: ‘Op tv zal het wat sneller zijn dan in persoon, maar eh… de elpee komt half à eind november uit en de eerste videootjes zullen tegen die tijd ook wel losbarsten. We zouden aanvankelijk in het najaar hier komen maar dat wordt nu niet eerder dan op z’n vroegste halverwege volgend jaar, waarschijnlijk pas eind volgend jaar.’

Voor heel veel mensen was het nogal balen dat het vorige geplande concert niet doorging…
‘Inclusief mijzelf en mijn grootmoeder, die het ook wel een keer wilde zien, ‘t was een beetje lullig, maar zo loopt het soms hè? Heel jammer, maar ja, ik houd goede moed, ‘t cultureel jongerenpaspoort is nog steeds geldig…’

Welke stijl wordt de nieuwe plaat?
‘Je moet ‘t je waarschijnlijk voorstellen tussen nummers als Still Of The Night en Slide It In en wat Vandenberg-achtige dingen. ‘t Ligt wel duidelijk in het verlengde van wat zowel David als ik in het verleden hebben gedaan. We waren aanvankelijk met Burning Heart aan de slag gegaan, tot ik dus die polsblessure kreeg. En ik heb al eens gezegd dat ik er een nieuwe versie van wil maken, maar ik wil ‘m wel zelf inspelen, weet je en dat kon toen dus niet. Dus waarschijnlijk volgend jaar op m’n solo-elpee met David op zang of zo…’

Wanneer komt die soloplaat van je dan?
‘Nou, die moet ik nog opnemen dus dat zal niet eerder dan na de volgende tournee worden en ik denk dat wel weer zo’n anderhalf tot twee jaar onderweg zullen zijn. Dus tegen die tijd wou ik toch zo langzamerhand mijn pensioen gaan aanvragen…’

Hoe is de gitaristenwissel (Vivian Campbell werd ‘omgeruild’ voor Steve Vai) gegaan?
‘Nou, dat zat er wel al een tijdje in hoor, want Vivian is gewoon moeilijk om mee te werken. Hoewel een hoop mensen dat denken was het géén beslissing van David alleen, het was echt een bandbeslissing. Het is een beetje een chagrijnig mannetje en als je vierentwintig uur per dag op elkaars lip zit wordt het moeilijk, weet je. Op het podium stond ie er ook vaak ongeïnteresseerd bij en zijn vrouw liep overal over te zeuren, zo van haar man dit en haar man dat en op een gegeven moment moet je die zaken toch gescheiden houden. Zo is ie bij DIO er uiteindelijk ook uitgemieterd. Noch hij, noch zijn vrouw hebben er blijkbaar een les uit geleerd, En het is jammer want het was voor hem een hele goede kans en nu moet ie toch weer iets anders van de grond zien te krijgen en eh…. maar ik vind het wel een stuk leuker nu, want nu komt Steve Vai er immers bij en die vind ik zelf veel interessanter als gitarist.’

Heb je al met Steve gespeeld?
‘Nog niet, we hebben wel al een aantal keren gesproken via de telefoon, want hij moest mijn liedjes en riffs inspelen en hij kwam er koud in en hij was helemaal niet voorbereid en wilde natuurlijk wel even weten van wat en hoe en zo. Maar over twee weken moet ik voor video’s daarheen en dan ga ik een paar dagen bij hem thuis wat lopende zaken doornemen, dus dat wordt wel gezellig. Ik verheug me er wel op.’

Jullie gaan eerst in Amerika op tournee?
‘Ja en Japan waarschijnlijk en eh… Europa is zo laat geworden uiteindelijk toch omdat we heel Europa willen gaan doen. De vorige keer stonden alleen Engeland, Nederland, Duitsland en Scandinavië op de planning en daarvan hebben we Duitsland, Scandinavië en Nederland moeten afzeggen vanwege Davids rugblessure toen. Maar deze keer willen we echt alles doen: Portugal, Spanje, Italië, Scandinavië, Zwitserland… dus dan zitten we anderhalve maand in Europa en dus kan ik de schade eens even inhalen van de afgelopen vier jaar hè?’

Je bent nu in Nederland…
‘Ja, vanwege mijn polsblessure. ‘t Heeft veel langer geduurd dan ik aanvankelijk dacht, want ik dacht van ik ben er in een of twee weken wel weer vanaf. Maar toen leek het een spierkwestie te zijn en die zijn meestal snel over. Toen dacht ik dat het een zenuwontsteking was en die artsen in Amerika konden er niet achter komen. En toen sprak ik mijn vader over de telefoon en die had een specialist ontdekt die in musici is gespecialiseerd. Ik ben er drie maanden onder behandeling geweest, maar die arts bleek een verkeerde diagnose gesteld te hebben, die keek alleen naar mijn pols en toen ik toevallig iemand anders, een andere arts dus. sprak en die ging zo eens even voelen en toen bleek dat mijn hele arm vastzat en dat het tot achteraan de hals puur overbelast was allemaal. Daar ben ik nu een maand onder behandeling en het gaat nu een heel stuk beter. Ik speel nu ook weer wat langer, ik speel nu zo’n drie uur per dag of zo en tot drie weken geleden speelde ik niet langer dan één uur per dag en dat was helemaal niks, weet je wel. Dan deed het al pijn en was het al stijf en zo en dat was echt klote.’

Hoe voelt het dat iemand anders jouw partijen inspeelt?
‘Dat is hartstikke vervelend natuurlijk, maar tegelijkertijd heb ik liever dat Steve het doet dan Eddie Christiani bijvoorbeeld. Ik vind hem, Steve bedoel ik, een te gekke gitarist en ik heb er volledig vertrouwen in. Als Vivian het had ingespeeld had ik het een stuk moeilijker gevonden, gevoelsmatig, want Vivian vind ik wel goed, maar die vertrouw ik ook niet met alles, weet je wel en Steve Vai vind ik al jarenlang te gek, dus ik denk dat dit wel losloopt. Ik heb al bandjes gehoord en zo en dat is allemaal prima voor mekaar. Hij speelt nu ook heel anders dan de mensen van hem gewend zijn, omdat het toch een andere stijl muziek is. Een hoop mensen zullen wel verbaasd zijn, het klinkt echt wel anders en het wordt wel gezellig denk ik.’

Je woont tegenwoordig voornamelijk in de VS, welke consequenties heeft het beroemd zijn in Amerika voor jou?
‘Nou het is wel wat moeilijker geworden daaro, maar dat is nu eenmaal een van de dingen die erbij horen als je bekend bent geworden. Mij hoor je er in principe niet over klagen hoor, maar de mensen zijn niet altijd even beleefd. Dan word je als het ware geclaimd terwijl je net zit te eten of wat dan ook. En ik kan me best voorstellen dat mensen zeggen “Nou dat ie niet even wat tijd voor ons over heeft, dat snap ik niet!”, maar het is natuurlijk wel een verschil als je zoiets iedere dag meemaakt en dat dan twee jaar achter elkaar of zo. Ik wil ook wel eens af en toe rustig ergens zitten zonder lastig gevallen te worden als we zitten te eten, want vaak is dat een van de weinige momenten dat je echt rust hebt, maar ik zei al dat het mij niet vaak gebeurt, want aan de andere kant is het toch ook fijn en vleiend als voor jou onbekenden je herkennen als degene die je bent, want dat zijn doorgaans de echte fans en voor hen doe je immers alles zodat je bekend wordt… zij kopen je platen, komen naar concerten, kopen je merchandise… dus zolang ze niet echt vervelend zijn moet je dat maar gewoon accepteren als bekend persoon. Niet zeuren als “ik kan niet eens gewoon over straat of naar een winkel of zo”, maar ik heb makkelijk praten, ben lang niet zo bekend als David Coverdale. Het hoort er gewoon bij in deze business en als je dat niet bevalt, zoek dan maar een kantoorbaan of zo!’

Zie of spreek jij je oud-collega’s van Vandenberg nog wel eens?
‘Ik zie Jos Zoomer (de drummer) nog vrij regelmatig omdat we allebei in Enschede wonen en Dick (Kemper, de bassist) heb ik pas ook nog gezien. Bert Heerink heb ik niet meer gezien sinds we hem eruit gekegeld hebben. Dat is een beetje een rare gozer, daar zit ik ook niet echt op te wachten om daar nog contact mee te hebben en daar hoor ik ook de raarste verhalen over. Hij loopt kletskoek rond te vertellen over ons en op een gegeven moment zie je iedereen toch denken van “laat die vent maar lullen”. Maar het is natuurlijk wel jammer dat zoiets zo loopt, want we hebben toch samen een leuke tijd meegemaakt en met Jos en Dick heb ik nog steeds leuk contact. Die hebben er verder geen moeite mee, dingen lopen soms zoals ze moeten lopen denk ik vaak maar en eh… op een gegeven moment heb ik deze beslissing genomen nadat David maar bleef aandringen om bij hem in de band te komen, hij heeft zeker vijf jaar lopen zeuren en ik wilde hem ook niet teleurstellen, dus nou ja, het moest een keer gebeuren en het bevalt me hartstikke goed, ik heb veel minder gezeur aan m’n kop, ik kan nu meer tijd besteden aan componeren en oefenen en ik houd nu eindelijk eens wat geld over en dàt is ook mooi meegenomen, toch?’

Houd je de Nederlandse rockscene nog een beetje bij, in de VS wonend?
‘Zoveel mogelijk, mijn vriendinnetje stuurt regelmatig bladen en zo en het gedreutel in Nederland staat daar vaak in. Ik vind het jammer dat het meestal niet verder komt dan gedreutel, omdat de zaak nu eenmaal zo in elkaar zit hier. Je hebt gewoon een beperkt radiocircuit en een beperkt tv-circuit en de meeste mensen lijken zich nauwelijks voor hardrock te interesseren in de mediawereld, dus daarom heeft het ook nauwelijks een kans om hogerop te komen. En af en toe hoor je van die lui als Sleeze Beez die zichzelf op de borst lopen re rammen en die hadden volgens eigen zeggen al een jaar geleden in Amerika gezeten en dat lukt ze nog steeds niet… en dan denk ik ja… weet je wel? En dan zijn er een hoop lui, ik gun in principe iedereen alles, maar ik denk ook van ja, als sommige mensen op zo’n manier in Amerika belanden vind ik het eigenlijk wel jammer, want er zijn een hoop lui hier die lopen al vijftien jaar te zwoegen en die hebben echt de grootste moeite, dus ik ben zeer benieuwd hoe het allemaal loopt. Ik heb Vengeance altijd wel een goede band gevonden en de nieuwe band van Jos Zoomer is goed en Peter Struyk heeft een hele goede band en wat heb ik verder nog gehoord eigenlijk…’

Wat vind je van onze nationale trots Golden Earring?
‘Daar heb ik vorige week voor het eerst van mijn leven een heel concert van gezien. Ik was er echt wel van onder de indruk, wat niet meteen wil zeggen dat ik direct naar de winkel zou rennen om een plaat van ze te kopen, maar het is ontzettend indrukwekkend dat zo’n band al zo lang de kop boven water kan houden en je hoort toch zestien, zeventien hits voorbij komen op zo’n avond en ik heb er het grootste respect voor want het is de Nederlandse Stones, weet je wel, op alle fronten eigenlijk. Het kan je muziek zijn, of niet, maar het dwingt ontzettend veel respect af en het zijn toch persoonlijkheden. Ik heb Cesar altijd een geweldige drummer gevonden en Barry vind ik een ongelooflijke podiumpersoonlijkheid, George schrijft te gekke nummers en Rinus is Rinus, weet je wel. Ik vind het echt een hele goede band wat dat betreft, objectief gezien dan hè? Ik weet wel dat zij over mij in het verleden wel rare verhalen over mij hebben lopen te vertellen, maar dan denk ik bij mezelf: ja, wie het laatst lacht, lacht het best en voorlopig ben ik dat. Maar ik vind het sowieso een hartstikke goede band en het is toch uniek want zoveel ouwe bands zijn er niet meer op de wereld , ik bedoel een band in dezelfde bezetting die zes- of zeventwintig jaar bij elkaar is, dat is toch te gek. En die zoveel hits heeft gehad, vooral in Nederland dan, maar toch!’

Je weet ongetwijfeld dat er van vrijwel elke band of artiest bootleg tapes, cd’s of lp’s verschijnen. Hoe denk jij daarover?
‘Ik vind het aan de ene kant op zichzelf wel oké, want in principe is het heel moeilijk om iedereen te verbieden om op te nemen, maar ik vind het aan de andere kant ook niet fair dat mensen daar dertig, vijfendertig piek voor laten betalen, terwijl iemand met een microfoontje in de zaal staat en je dan gewoon een rotgeluid hebt. En voor dat geld kun je ook een goede cd kopen. Het is wel zo dat waarschijnlijk na de volgende tournee er een live-album van Whitesnake zal uitkomen of gedeeltelijk live opgenomen en dan heb je een betere kwaliteit voor je geld natuurlijk. En als je een officiële liveplaat uitbrengt zorg je er natuurlijk wel voor dat je opnamen van een goed concert gebruikt. De bootlegs die ik tot nu toen heb gehoord waren allemaal uit de beginperiode, toen we nog maar anderhalve week hadden gerepeteerd voor de tour en we toen in het voorprogramma van Mötley Crüe speelden, met slechte monitors en zo; de meeste waren dan ook niet echt van overdonderende geluidskwaliteit. We nemen normaal iedere show op video op en dan kijken we in de bus even terug en 99 van de 100 shows die we zelf in de bus hebben bekeken zijn wel tien keer beter dan die bootlegopnamen die ik heb gehoord. Nou ja, als de mensen daarvoor willen betalen… dan moeten ze het zelf maar weten natuurlijk.’

Tegenwoordig mag je als concertbezoeker geen goede camera meenemen, wat tot voor kort geen probleem was. Wat vind jij hiervan?
‘Ik heb er zelf niet zo’n bezwaar tegen als er gefotografeerd wordt, maar weet wel dat er vaak woekerwinsten gemaakt worden door lui die foto’s aan fans verkopen, wat dus ten koste gaat van de fans en vaak ook, eh… omdat veel bands copyright hebben op hun afbeeldingen en zo en die lopen dan inkomsten mis van door de bands goedgekeurde foto’s. Het is eigenlijk hetzelfde als wat ik zei over bootlegs. Die dingen lopen nu eenmaal zo en het hoort er blijkbaar bij, maar sommige band zeggen dan fouilleer iedereen en neem dan camera’s en opnameapparatuur in beslag, die ze dan na het concert weer terug krijgen.’

Gitaar
Ad heeft voor de Amerikaanse firma Peavy een gitaar ontworpen en hij vertelde er heel tevreden over te zijn. Hij had al eens een gitaar voor Fernandes ontworpen, maar de uitvoeringen daarvan waren vaak niet al te best.
‘Als ik in een muziekwinkel een exemplaar tegenkom dat niet aan mijn eisen voldoet, dan schrijf ik het serienummer op en dan wordt in de fabriek gecheckt wie die gitaar heeft afgeleverd. Ik houd de kwaliteit vrij constant in de gaten en ga jaarlijks enkele dagen naar de fabriek om eventuele klachten of nieuwe ideeën door te spreken met de makers.’
De gitaar is in Amerika voor zo’n 700 dollar te koop, in Nederland is ie nogal prijzig vanwege invoerrechten e.d., de prijs schommelt hier zo rond de 2000 gulden.

De laatste vraag aan Ad: hoe is het met je gehoor gesteld?
‘(hard pratend) WAT ZEG JE?’ Pete Townshend van The Who bijvoorbeeld hoort niet echt veel meer…
‘Die is zo doof als een kwartel hè? Maar ja, die gasten hebben jarenlang met die hoge volumes gespeeld, 15 jaar lang of zo… Over het algemeen probeer ik het toch wel een beetje in de gaten te houden qua volume, ik probeer wat meer spreiding te krijgen van het geluid en niet zozeer volumes. Ik heb inderdaad toen de tour afgelopen was wel twee weken suizende oren gehad, maar op het ogenblik ben ik braille aan het studeren en een hoorapparaatje aan te schaffen en het gaat nu een stuk beter… maar het gaat wel goed hoor, je moet het, ook als publiek bij concerten, gewoon een beetje in de peiling houden.’

Kees Baars interviewt Ad voor Countdown Café

Optreden 
Ruim een uur na het interview trad Ad voor het eerst sinds maanden weer op, tijdens het afscheidsfeestje van Adje’s oude manager en Vandenberg-ontdekker Kees Baars van het Radio Veronica-programma Countdown Café, trad hij live op in een sessie met de Nederlandse bluesrockgroep Livin’ Blues, waarin ook de geweldige sologitarist Joop van Nimwegen (bekend van de symfonische rockband Finch uit de jaren zeventig) èn met TOTO-gitarist Steve Lukather. Samen stonden ze ruim drie kwartier op het bescheiden podium in Ahoy’ waarvandaan de live-uitzending kwam. Zo’n 10 minuten werd live uitgezonden, de rest een week later.

(Gepubliceerd in Musicmaker #4-2011)

De grote Belgische herder van Kaz Lux (7-1-1948) heet ons luid blaffend welkom als we de Oosterhoutse woning van de legendarische zanger naderen. ‘Hij doet niets hoor’, zegt Kaz geruststellend. Met een lekkere bak koffie nestelen we ons in de ruime woonkamer, waar goed te zien is dat hier een muzikant woont: op beide fauteuils ligt een mooie elektrische gitaar. De gastheer is net terug van een begrafenis van een kennis uit de muziekwereld. ‘Ze vallen de laatste tijd bij bosjes’, is zijn trieste conclusie. Gelukkig is de zanger heel gezond en ziet hij er veel jonger uit dan de 63 jaar die hij is. ‘Ik ga door zo lang ik het fysiek aan kan, maar zodra men mij aangeeft dat ik het niet meer kan of zodra ik dat zelf door heb stop ik er onmiddellijk mee. Zoals Tommy Cooper op het podium de pijp uitgaan wil ik echt niet, dat vind ik zoiets belachelijks!’

TEKST EN FOTO’S: HARRY PATER

42 jaar na de eerste langspeelplaat komt begin dit jaar het tweede album van de legendarische nederpopband Brainbox onder leiding van Kaz Lux uit. De band is in 1968 opgericht door zanger Kaz Lux, gitarist Jan Akkerman, drummer Pierre van der Linden en bassist André Reijnen. In 1969 verschijnt het album Brainbox, nadat de band was doorgebroken met hitsingles als Down Man en Dark Rose. In datzelfde jaar verlaat Jan Akkerman de band en wordt hij vervangen door twee gitaristen: Rudy de Queljoe en John Schuursma. Weer een jaar later stapt Pierre van der Linden op en in 1972 gaat ook Kaz Lux weg. Er komt een nieuwe bezetting met Michel van Dijk (Ekseption, Alquin) als zanger, die de langspeler Parts uitbrengt, maar dit is geen succes, vooral omdat het karakteristieke hoge stemgeluid van Kaz Lux ontbreekt: Brainbox is Brainbox niet meer.

Later in 1972 wordt de band definitief opgeheven. In de loop der jaren volgen enkele reünies, maar die leveren geen studioplaat meer op. In 2004 wordt de ‘allerlaatste opname’ uitgebracht, de live-cd The Last Train. Maar het bloed kruipt ook hier waar het niet gaan kan, want begin 2010 is Brainbox weer terug op de vaderlandse podia. De zeer succesvolle tournee, met veel uitverkochte concerten, zorgt ervoor dat er weer veel belangstelling is voor de band. Al voor het eerste optreden laat Kaz Lux in Musicmaker weten dat er aan nieuw materiaal wordt gewerkt voor een nieuw studioalbum. En hij heeft woord gehouden, want nu is er de cd The 3rd Flood èn een flink aantal geplande concerten. ‘Ik zou het geen tournee willen noemen, want de optredens zijn over een lange periode verspreid’, aldus Kaz Lux in zijn gezellige woonkamer in Oosterhout, de plaats waar hij -van Poolse afkomst- is geboren en nog altijd woont. Brainbox anno 2011 bestaat verder uit oudgedienden Pierre van der Linden (ook nog druk met Focus), Rudy de Queljoe en John Schuursma en bassist Cees van der Laarse, de enige zonder Brainbox-verleden, al heeft hij in het verleden wel met Kaz gewerkt.

Waarom na al die jaren nu ineens een nieuw Brainbox album?
‘We hebben meerdere Brainbox reünies gedaan, maar die werden altijd door anderen opgezet. In 2004 waren we definitief gestopt en ging ik weer solo en met mijn eigen bandje verder. Maar in 2009 heb ik daar maar twee optredens mee gedaan, meer vraag was er niet, terwijl ik bij deze en mijn solo-optredens steeds weer de vraag kreeg om de bekende Brainbox songs te spelen zoals men die kent. Dus heb ik de jongens gebeld met de vraag of ze interesse hadden. Dat hadden ze! Ik heb wel meteen gezegd dat ik, nu ik degene was die dit initiatief had, ook een cd met nieuw materiaal wilde hebben. Ik had geen zin om er weer een soort greatest hits show van te maken, want dat is geen uitdaging meer voor mij. De anderen waren het helemaal met mee eens.’

‘Mijn platenbaas, van E-Sound, gaf ons alle vrijheid. Hij heeft veel vertrouwen in ons en gaf alle medewerking en stimuleerde ons enorm. Ik ben altijd bezig met het schrijven van nieuwe liedjes en ook de anderen doen dat. De songs op de nieuwe cd hebben we in verschillende combinaties geschreven, maar alle teksten zijn van mij. Er staat één cover op, My Babe van Little Walter [geschreven door Willie Dixon, HP], de rest is origineel en nieuw Brainbox materiaal.’

Studio’s
De cd werd voornamelijk in de E-Sound studio (v/h Dureco) in Weesp opgenomen. Ook werden verschillende opnamen in de SkyStudio van producer Geert Scheijgrond in Arnhem gemaakt en daarnaast zijn ook verschillende partijen bij de muzikanten thuis opgenomen. Kaz: ‘Het opnemen tegenwoordig gaat uiteraard heel anders dan vroeger. Onze eerste opnamen deden we op drie of vier sporen en de technici van toen waren echt nog mannen in stofjassen, die niets van de herrie die wij muziek noemden moesten hebben. De basistracks namen we deze keer met bas, drums en zang op. Naderhand kwamen de andere instrumenten erbij en werd de zang opnieuw gedaan. Het mixen deed Geert in Arnhem en zodra hij een mix had gemaakt stuurde hij me een mp3 toe. Ik luisterde dan heel goed en als ik vond dat bepaalde instrumenten harder of zachter moesten, gaf ik hem dat door. Vervolgens verwerkte hij mijn opmerkingen en stuurde me dan de nieuwe versie toe. Net zolang tot ik tevreden was. Alles bij elkaar hebben we zo’n twee weken over de opnamen gedaan. De mastering werd in Engeland gedaan door Andy Jackson, die jarenlang voor Pink Floyd heeft gewerkt.’

Na ruim veertig jaar is er uiteraard veel veranderd in de muziekwereld…
Kaz Lux: ‘Tegenwoordig rijden we allemaal apart naar de optredens, want we wonen aardig verspreid over het land. Alleen Rudy woont bij mij in de buurt, in Waalwijk. In de beginjaren reisden we met z’n allen in zo’n gammele Ford Transitbus vanuit Amsterdam het hele land door. Jan en Pierre woonden daar en omdat André Reijnen uit Winterswijk en ik uit Oosterhout moest komen werden we ergens driehoog achter in Amsterdam neergezet, zodat we dichtbij elkaar woonden. Die begintijd was erg leuk en spannend. Een van onze eerste optredens was in Aalten, in de Achterhoek. Het was nog voordat Down Man uit was en niemand kende ons, met onze lange haren, en onze muziek. Het publiek wist niet wat men ermee aan moest en werd steeds rumoeriger. Pas na onze eerste hits kwam het publiek speciaal voor ons en kregen we steeds meer succes en fans.’

(Geen) gehoor
Het is algemeen bekend dat Kaz Lux al jaren gehoorproblemen heeft, hij is behoorlijk doof en heeft tinnitus. Een jaar geleden vertelde hij Musicmaker dat hij met een in-earsysteem ging werken. Maar dat was geen succes. ‘Ik kon er maar niet aan wennen. Maar zoals het vroeger ging was ook geen optie, want als je jezelf niet goed hoort weet je ook niet of je vals zingt. Dus dat zal best ook wel eens gebeurd zijn! Na afloop van optredens hoorde ik wel eens opmerkingen als “hij klinkt niet meer zoals de Kaz die we kennen”, maar dat vind ik zo’n onzin! Wie klinkt er na 40 jaar nog net zoals toen je 20 was? Niemand toch? We werden getipt dat het zou helpen als Pierre achter een plexiglazen wand zou gaan spelen. Dat zag hij helemaal niet zitten, maar hij probeerde het toch. En hij was meteen enthousiast! Hij hoort nu zelf veel beter wat hij doet en ik heb er geen last meer van. Het is nog wel iedere keer zaak om te zorgen dat de gitaarversterkers niet te hard staan, want daardoor èn door het lawaai van snare en bekkens ben ik mijn gehoor grotendeels kwijt geraakt.’

‘Vroeger ging ik zoveel mogelijk in de buurt van de bassist staan, want van de lage tonen had ik geen last. Maar je weet hoe het gaat: als de een vindt dat de ander te luid is gaat hij zijn versterker ook harder zetten, enzovoorts. Voor je het weet is het één kakofonie van geluid. Indertijd hadden we ook geen monitoren, dus hadden we zangzuiltjes die op het publiek gericht stonden. Ikzelf hoorde mezelf echter niet zingen, dus wist ook niet of het vals was. Daarom kocht ik wat van die hoorntjes die ook bij evenementen gebruikt werden, sloot die aan op de zangzuilen, richtte ze naar mij en zodoende had ik een soort monitor avant la lettre. Het was niet ideaal, maar het werkte wel aardig goed.’

Trouw
Brainbox treedt alleen in het weekend op. Tussendoor doet Kaz ook nog steeds solo- of duo-optredens met Rudy de Queljoe of John Schuursma. ‘Ik kan al veertig jaar goed van de muziek leven, al heb ik nooit een huis kunnen kopen. Maar ik ben erg tevreden met onze huurwoning. Ben ook al meer dan veertig jaar met mijn vrouw, Mary, en werk ook al heel lang met dezelfde muzikanten. Ik ben dus erg trouw, dat lijkt me duidelijk.’

Dat de cd nu uit is, betekent niet dan Kaz stil zit. ‘Ik schrijf nog steeds heel veel liedjes en teksten. Veel van mijn songs heb ik op diverse soloplaten uitgebracht, al zijn er nog veel meer die nog nooit echt zijn opgenomen. Een tijdje geleden werd ik benaderd om een nummer te maken voor de nieuwe tv-serie A’dam en E.V.A. van de VPRO. Het is aan het eind van iedere aflevering te horen. Leuk hè?’

 

BRAINBOX GEAR

John Schuursma:
Gitaren: Fender Stratocaster Aniversary, 12 string Van Domburg- Scipio
Snaren: 011 – 050 D’Addario
Versterker: Fender Twin – Altec speakers + custom tweeter
Effects: Yamaha DG Stomp

Cees van der Laarse:
Gitaren: Fender Jazzbass sunburst besnaard met Rotosound 66LD (USA), Fender Jazzbass Fretless natural (de lak is gestript), zelfde snaren (USA), Hofner Beatles-bas met GHS snaren of indien voorhanden Hofner-snaren (Duitsland), 3/4 contrabas uit Tsjecho-Slowakije bouwjaar omstreeks 1925 met Thomastik of Pirastro snaren, pickup The Realist of Underwood (USA) of FWP (Frankrijk) Pedalen: Boss tuner TU 2, Boss octaver OC 2, Electro Harmonix Doctor Q, Ibanez chorus c5 505
Versterking: Fender Bassman 135 USA, als backup Markbass LM2 Marco L.E. 600 watt (Italië), SWR 240 watt tube preamp topdeel afkomstig uit een redheadcombo (USA)
Speakers: Ampeg G6, 6×10 inch (USA), Avatar 12 inch (Canada), SWR Goliath 2 (USA)
Cherub clipstyle autotuners, Jim Dunlop 1 mm en 0.8 mm plectra, kabels van Bofors (Italië) met pluggen van Neutrik (Zwitserland)

Rudy de Queljoe:
Gitaren: Fender Jazzmaster 1963, Fender Strat 1998, Gibson Custom 1973, Gibson S.G. 1963, Yamaha SG 1000 1987, Packleader 1978, Yamaha acoustic 1980, Galama 1983, Godin 1998, Hawaiian guitar 1968, PRS custom 1985
Versterkers: Yamaha 210 2×10” speakers, Fender Blues DeVille 2×12” speakers, Bag-End 2x 12”, Custom Audio CAE 3+ SE, Ernst Flick Traveler eindtrap, Bogner Shiva.
Effecten: Intellifex Rocktron, Ad van Dongen Fuzztoo, Boss+ MXR pedalen
Snaren: D’Addario 0.09, D’Addario EXP 16 Acoustic, DADI Snaren
Plectrums: Bone Pick, Horn Pick, Ebony Pick

Pierre van der Linden:
Drumstel: Premier APK met 22” bassdrum, 12” en 13” toms, 16” floor, 14×10” Premier 2074 marching snare met diecast hoepels Bekkens: K Zildjian / Sabian hihat bekkens / K Zildjian crash / nog een Zildjian bekken (type onbekend) / tweede staande tom 16” Drumcollective
Stokken: Pro-Mark B2 Hickory

Kaz Lux:
Microfoon: Shure SM58
Akoestische gitaar: Garrison met Labella snaren, 012 fosfor brons

 

 

Website

 

(Gepubliceerd in Musicmaker 06-2008)

De Britse blueslegende John Mayall (23-11-1933, Macclesfield bij Manchester, Engeland) is nou typisch zo’n man die van geen ophouden wil weten. Vrijwel ieder jaar treedt hij wel enkele keren in ons land op, zoals begin juli in Hellendoorn, Zoetermeer en Eindhoven. In september en oktober komt hij alweer terug voor maar liefst tien optredens in grote zalen, waarna hij een uitgebreide tournee door Frankrijk doet.

TEKST: HARRY PATER
FOTO’S: HENRY KNEGT

In 1965 verscheen het debuut John Mayall Plays John Mayall, een jaar later kwam het legendarische album Blues Breakers with Eric Clapton. Met zijn Chicago-style blues veroverde hij de wereld. En de rest is geschiedenis… Mayall ontdekte latere grootheden als Jack Bruce, Mick Taylor, Peter Green, Mick Fleetwood, John McVie en Walter Trout, die allemaal in zijn band The Bluesbreakers speelden.

Een jaar geleden verscheen het nieuwste album, In The Palace Of The King, een eerbetoon aan bluesgigant Freddie King. We spreken Mayall voorafgaand aan een spetterend optreden. Het is een ongelooflijk gespierde maar zeer slanke man, die overduidelijk veel tijd in de sportschool doorbrengt en die je absoluut geen (bijna) 75 jaar zou geven. Iemand ook die je met ‘u’ en ‘mister Mayall’ wilt aanspreken, maar ‘zeg maar gewoon John hoor’, laat hij meteen weten.

Waarom juist een eerbetoon aan Freddie King?
‘Nou, iedere keer als ik een album maak is er wel een bepaald thema aan verbonden dat ikzelf bedenk of waar iemand anders mee komt. In dit geval vond mijn platenmaatschappij dat ik maar weer eens een studioplaat moest gaan maken. En ze stelden voor om een tribute album te maken, want dat is meestal erg inspirerend en vaak ook goed voor de verkoopcijfers omdat je dan kans hebt dat naast de eigen fans ook die van degene die je op de plaat eert het album willen hebben. Ik vond dat een goed idee van hen en Freddie King eren vond ik dan weer voor de hand liggend. Freddie King is in de loop van de jaren zo vaak geassocieerd geweest met The Bluesbreakers dat ik dat graag wilde doen.’

‘En ik ben al jaren fan van die man. Ik hoefde in feite alleen maar in mijn platencollectie te duiken om daaruit zoveel mogelijk gevarieerde songs van hem op te zoeken om er een heel album van te maken. Het was ook niet moeilijk om deze plaat op te nemen, want mijn Bluesbreakers zijn niet alleen erg goed, zij kenden ook vrijwel alle songs die ik uitgekozen had. Daarnaast doet Robben Ford op één van de tracks mee, op Cannonball Shuffle, een instrumentaal nummer dat hij ook op zijn nieuwste plaat heeft gezet en wat zijn eerbetoon aan Freddie King was. Daarnaast doen er nog enkele blazers mee èn Tom Canning, die op de meeste Bluesbreakers platen van de afgelopen jaren meespeelt op orgel en piano. De meeste recensies waar ik van hoorde of zelf gelezen heb waren gelukkig positief en volgens mijn platenmaatschappij gaat het ook goed met de cd-verkoop. Blijkbaar houden bluesliefhebbers niet zo van illegaal downloaden en hebben ze liever iets tastbaars in hun hand. De plaat verkocht al snel meer dan mijn vorige studioplaten, dus neem ik aan dat deze ook goed gepromoot wordt.’

Klopt het dat deze line-up van The Bluesbreakers al heel lang bij elkaar is?
‘Ja. Ik heb nog nooit zo lang met dezelfde mensen gespeeld als met deze bezetting. Buddy Whittington (gitaar) ken ik al sinds 1991 toen hij met zijn toenmalige band in mijn voorprogramma speelde. Toen Coco Montaya in 1993 wegging twijfelde ik geen moment om Buddy te benaderen om tot The Bluesbreakers toe te treden. Hij hapte meteen toe en bewijst iedere keer weer dat dit een goede keuze is geweest. Je weet wellicht dat het een traditie is dat iedere gitarist van mij tenminste één instrumentale Freddie King song moet uitkiezen om die op een album op te nemen. Buddy koos voor Sen-Say-Shun dat op Blues For The Lost Days staat. Drummer Joe Yuele speelt nog langer bij me, al sinds 1985! Het is wel duidelijk dat we goed met elkaar overweg kunnen, anders hou je het nooit zo lang met elkaar vol.’

‘Hank van Sickle speelt sinds 2000 bij me op de bas. Onderling kunnen deze jongens het ook heel goed met elkaar vinden, we hebben dan ook veel lol samen als we aan het toeren zijn. Het is vooral een combinatie van de juiste mensen bij elkaar en het feit dat het iedere dag weer anders is en dat we elkaar nog steeds kunnen verrassen. Meestal zal het publiek dat niet eens merken, maar wij onderling wel. Het komt heel vaak voor dat we elkaar na een optreden fijn hi-fiven omdat er weer iets bijzonders gebeurd is, zonder dat dit van tevoren is afgesproken. Dat maakt het ook spannend en afwisselend voor ons.’

Jullie doen 100-120 optredens per jaar.
De meeste mensen van jouw leeftijd zijn al lang gestopt met werken. Vertel…
‘De meeste muzikanten doen het ook niet zoals wij het doen. De meeste bands die op tournee gaan plannen het zodanig dat ze verschillende dagen vrij zijn tussen optredens. Wij doen dat niet. Wij hebben alleen reisdagen, dan kunnen we relaxen in onze bus en daarna treden we meteen weer op. 100-120 optredens lijkt wel veel als je ze bij elkaar ziet staan, maar in feite valt dat reuze mee. The Rolling Stones doen misschien maar de helft van dat aantal optredens tijdens hun wereldtournee, maar die hebben er zóveel vrije dagen tussen dat ze daar wel twee jaar over doen. Wij doen het veel efficiënter en dus ook goedkoper en prettiger, want in feite komt het er op neer dat wij per jaar hooguit vier maanden aan het optreden zijn en dus acht maanden de tijd hebben om andere dingen te doen. Op deze manier doen we het al heel lang en dat bevalt ons uitstekend. En die leeftijd, ach… ik werk al vanaf dat ik professioneel in de muziek bezig ben altijd met mensen die jonger zijn dan ik en dat houdt me in alle opzichten jong en fris. Dat ik bijna 75 jaar ben geeft me natuurlijk een ander gevoel dan toen ik 25 jaar was, maar doordat ik gezond leef en eet en veel aan sport doe kan en wil ik veel meer doen dan zeker de meeste van mijn leeftijdsgenoten en ook van veel jongere collega-muzikanten.’

Klopt het dat John Mayall net als 30 jaar geleden nog altijd zijn eigen roadie is?
‘Inderdaad, wij sjouwen onze eigen backline van bus naar podium en omgekeerd en sluiten alles zelf aan en bouwen zelf alles op. Als we thuis in de States toeren [Mayall verhuisde begin jaren ’70 van Engeland naar het altijd zonnige Californië; HP] hebben we onze eigen apparatuur bij ons. De lokale en regionale promotors en concertorganisatoren zorgen ervoor dat alles aanwezig is wat wij nodig hebben. Als het eerste concert ergens aan de oostkust is vliegen we daarheen, huren een auto op het vliegveld en rijden daarmee naar het eerste optreden. Na afloop naar het hotel en de volgende dag rijden we zelf verder naar concertzaal nummer twee. Als we dan dat gedeelte van het land afgewerkt hebben vliegen we meestal weer naar huis en gaan dan een tijdje later weer naar een ander deel van het land.’

‘In Europa is het anders, vanwege de grote afstanden. Hier zorgen de promotors ervoor dat we overal waar we spelen de juiste spullen hebben, alleen onze instrumenten nemen we zelf mee en de backline wordt voor de hele tour gehuurd. We hebben een tourmanager bij ons die alles regelt en verder geen personeel. We reizen altijd met twee busjes, de ene met de apparatuur en de andere met de bandleden. Zoals ik al zei kunnen we lekker relaxen op de reisdagen en dus zit er een chauffeur achter het stuur. En ja, dat we met zo’n klein clubje reizen scheelt ons inderdaad heel wat geld, want elke extra roadie moet je betalen en dàt geld gaat dan weer van onze verdiensten af.’

Je speelt veel op blues- en rockfestivals. Zie je kans om andere bands te bekijken?
‘Niet echt helaas. We komen meestal zo’n twee uur voordat we op moeten aan en dan is het een kwestie van uitladen, opbouwen en als het even kan soundchecken. Dan snel omkleden en opfrissen en daarna is het tijd om te gaan spelen. Omdat we meestal als een van de laatsten op het podium staan en we na ons optreden snel alles moeten afbreken en inladen, hebben we daarna ook haast nooit tijd. Maar soms lukt dat wel. Vorig jaar op Bospop speelde Gary Moore voor ons en tijdens ons optreden deed hij een paar nummers mee. Dat doet hij wel vaker, want we spelen vaak op dezelfde festivals.’

In 2003 vierde je 70e verjaardag met een speciaal concert in Liverpool.
‘Dat was fantastisch! Ik heb een aantal oud-leden van The Bluesbreakers gevraagd om als gast mee te doen en was vooral verrast dat Eric Clapton meteen toehapte. We hadden al heel lang niet meer samen gespeeld en het was echt een feest! Met Mick Taylor heb ik begin jaren ’80 een paar jaar gespeeld en we zien elkaar nog regelmatig, dus dat was ook erg leuk. Ook mijn oude vriend Chris Barber (trombone) was van de partij. Ik ben erg blij dat we dat concert opgenomen hebben en kort daarna op cd en dvd hebben uitgebracht. Het is mijn best verkochte album van de afgelopen jaren!’

Je staat te boek als The Godfather Of British Blues en als ontdekker van grote namen als Clapton, Bruce, Taylor, McVie, Fleetwood en dergelijke. Ben je de afgelopen tijd nog een veelbelovend talent tegen gekomen?
‘Zoals ik al vertelde zie ik helaas maar heel weinig andere artiesten. Maar enkele jaren geleden zag ik een toen vijftienjarig jochie dat verbijsterend goed gitaar speelde. Eric Steckel heet hij, komt uit Amerika en zal nu een jaar of zeventien, achttien zijn. Misschien heb je al van hem gehoord [Jazeker! Zie MM04 van 2007; HP]. Ik heb hem meteen mee op tournee genomen, hij had toen toch vakantie van school. Die jongen kan heel groot worden!’

Jouw bekendste song is – in elk geval in Nederland – Room To Move. Speel je die nog steeds met veel plezier?
‘O jazeker. Ik hoor en lees wel eens van muzikanten die het zat zijn om hun bekendste song avond aan avond te moeten spelen. Daar begrijp ik niets van. Zo’n lied heeft je bekendheid en vaak ook een goed inkomen bezorgd, doordat je publiek het kocht. Dat publiek wil dat lied dan ook graag van je horen als je komt optreden. En wie ben jij dan als artiest om ze dat te ontzeggen. Je bent echt verkeerd bezig als je dat doet.’

Kun jij je het optreden in 1979 op het roemruchte Lochem Festival nog herinneren, waar je letterlijk van het podium afgekegeld werd?
‘Flessen, appels, eieren, tomaten… alles werd er naar me gegooid omdat het publiek de muziek die ik toen maakte, jazz-georiënteerd, niet wilde horen. Ik besloot toen om snel Room To Move te spelen en toen hield het gooien op. Maar tijdens het volgende nummer begonnen ze weer. Toen ben ik maar weggegaan. Die periode was zeker niet mijn beste, zowel muzikaal als commercieel.’

De meeste van je albums uit je beginjaren zijn inmiddels op cd uitgebracht. Wat vind je daarvan?
‘Ik luister er niet naar, want oorspronkelijk zijn ze als mono platen gemixt en uitgebracht en voor cd hebben ze er ineens stereo mixen van gemaakt. Daardoor is de balans helemaal verkeerd. Je hoort nu ineens de slaggitaar uit de rechterspeaker komen, en dergelijke. Ik kan het weten, want ik was erbij toen we die platen opnamen en mixten. Misschien, als ze mij gevraagd hadden om bij het opnieuw mixen aanwezig te zijn, dat ik er dan nu anders over gedacht zou hebben. Aan de andere kant: het is wel fijn dat de mensen die oude platen nu ook kunnen kopen.’

Via je website bied je ook speciale cd’s aan, die niet in de winkel te koop zijn. Waarom?
‘Ik ben heel nadrukkelijk betrokken bij mijn website, wat toch echt een uitstekend communicatiemiddel tussen artiest en zijn publiek is. We houden deze ook heel actueel, zodat de mensen merken dat we bovenop nieuws en ontwikkelingen zitten. Wat die speciale cd’s betreft, dat zijn vooral opnamen die voor de echte fans, liefhebbers en verzamelaars interessant zijn. Het grote publiek zit niet op dergelijke platen te wachten en omdat ik al zóveel andere albums heb gemaakt hebben zij daar genoeg keuze uit. De laatste jaren is het zelf uitbrengen van cd’s voor muzikanten erg interessant geworden. Gelukkig heb ik wel een platencontract met Eagle Records om mijn reguliere albums uit te brengen. Want zij zorgen voor een goede distributie en promotie, zodat mijn recente platen overal te koop of te bestellen zijn.’

Onvermijdelijke laatste vraag: hoe lang denk je nog door te gaan?
‘Ik ga door zolang ik iedere avond de energie kan opbrengen om een goed optreden te geven, maar eigenlijk zou ik nog in een rolstoel willen komen. Zoals ik al zei voel ik me helemaal niet oud. Ik rook en drink niet, heb nog nooit drugs gebruikt en doe veel aan powerlifting. Alleen op tournee lukt dat niet, maar door het sjouwen van de apparatuur eigenlijk ook weer wel.’

John Mayall blueszanger, gitarist, toetsenist, tekstschrijver, componist, producer
Geboren: 29 november 1933, Macclesfield, Cheshire, Verenigd Koninkrijk
Overleden: 22 juli 2024, Californië, Verenigde Staten

 

 

Website John Mayall

 

(gepubliceerd in Musicmaker #4-2009)

13 juli 2008, Bospop festival in Weert. In de grote tent speelt de voor vrijwel iedereen onbekende Dana Fuchs Band uit New York. Zelden meegemaakt dat een onbekende zangeres vrijwel het hele publiek het refrein van haar derde (onbekende) liedje luidkeels kan laten meezingen. De tranen staan in haar ogen en uren later is ze er nog emotioneel over. Enkele maanden later is Dana terug in ons land en ook bij de vijf concerten die ze hier geeft speelt ze elke zaal plat. De komende tijd is ze veelvuldig in ons land te bewonderen. Hoog tijd voor een nadere kennismaking.

TEKST : HARRY PATER
FOTO’s: HARRY PATER en HENRY KNEGT

 

Musicmaker spreekt de inmiddels 33-jarige Dana Fuchs enkele keren na een steeds enerverend en energiek optreden, waarin ze begeleid wordt door haar vaste gitarist en songschrijver Jon Diamond èn een drietal Nederlandse muzikanten: Walter Latupeirissa op bas, Bobby van den Bergh op toetsen en Nicky Hustinx op drums.

Je bent alleen bij een select gezelschap bekend, vertel eens wat over jezelf.
‘Ik woon sinds 1999 in New York, maar ben geboren in Wildwood, een klein stadje in Florida, als jongste van zes kinderen. Mijn familie is altijd erg muzikaal geweest en mijn oudste broer en oudere zus hadden een classic rockband. Ik heb altijd graag gezongen en toen ik twaalf was zong ik bij het plaatselijke Baptistenkoor, wat ik fantastisch vond. Ik kon me daar heel fijn bij uitleven, maar op een gegeven moment wilde ik ook in een band en toen ik zestien was werd ik gevraagd om zangeres van een populaire plaatselijke band te worden. We traden veel op, vooral in de plaatselijke Holiday Inn. Mijn zus Donna vertrok naar New York en ik wist meteen dat ik daar ook heen wilde, want je weet het: als je het daar kunt maken dan lukt het overal! Op mijn negentiende vertrok ik liftend naar the big apple en ontmoette daar al snel Jon Diamond, een geweldige gitarist. Ik vertelde hem dat ik naar New York was gekomen om daar in de muziek verder te gaan. Hij vroeg me meteen naar welke artiesten ik luisterde en ik antwoordde Mick Jagger, Robert Plant oftewel de Rolling Stones en Led Zeppelin! Hij zei: “die zijn geweldig, maar je moet gaan uitzoeken waar zij naar luisterden, dan gaat er een wereld voor je open”, en hij had gelijk! Ik leerde zo veel oude blues, R&B en soul kennen en we begonnen samen een band. Al snel kregen we een fanatieke aanhang in New York, kreeg ik een rol in een musical over Janis Joplin, namen we een cd met eigen werk op en werd ik gevraagd om in de film Across The Universe te spelen. Daarna gingen we weer veel spelen en proberen de wereld te veroveren vanuit New York City en dus vertrokken we naar Europa.’

Had je al eerder geacteerd?
‘Nou nee, behalve in toneelstukjes en musicals op school dan. Love, Janis was mijn eerste echte rol. De musical liep al anderhalf jaar en op een gegeven moment zochten ze een nieuwe hoofdrolspeelster omdat Beth Hart, die dat eerst was, stopte. Bij de auditie vroegen ze me of ik liedjes van Janis Joplin kon zingen, ik kende er slechts een, zong deze en werd toen meteen aangenomen. Een week later was mijn eerste voorstelling! Dus ik had zeven dagen de tijd om het hele script en alle liedjes uit mijn hoofd te leren; en dus was ik letterlijk dag en nacht bezig om dat te doen. Gelukkig kan ik heel goed teksten onthouden en voor zover ik me kan herinneren heb ik me nooit in een songtekst of gesproken tekst vergist.’

Je noemde Beth Hart. Veel mensen die jou hebben gehoord vergelijken je met haar.
‘Eerlijk gezegd heb ik haar nog nooit ontmoet, maar veel over haar gehoord. Het grappige is dat we beiden exact dezelfde kledingmaat hebben, dus ze hoefden geen nieuwe kleren voor me te maken, ik kon gewoon haar kleren aan die ze in Love, Janis droeg. In totaal draaide de musical ruim twee jaar en ik heb er de laatste zes maanden in gespeeld. Ik kon het ook niet weigeren, want het script, de songs en de cast waren geweldig. Toen ik ermee begon hadden we net onze eerste cd uitgebracht en toen de musicaltijd voorbij was gingen Jon en ik weer optreden.’

En hoe kwam je in de film Across The Universe van regisseuse Julie Taymor terecht?
‘Iemand uit haar entourage had mij in de musical gezien en daarna tijdens een optreden met mijn band en omdat ze voor de rol van zangeres Sadie iemand zochten die qua stem en uiterlijk wel een beetje op Janis Joplin leek vroegen ze mij. De film speelt zich grotendeels af in het New York aan het eind van de jaren zestig, dus in de periode van de Vietnam oorlog, rellen, demonstraties en de hippies. De tijd waarin veel Amerikanen beseften dat ze door de regering werden voorgelogen en dergelijke. Mijn gitarist in de film leek een beetje op Jimi Hendrix, ik dus als Janis en alle muziek is van The Beatles. De cast bestond uit vrij onbekende acteurs en enkele gastrollen voor Joe Cocker en Bono. Alle songs zijn door de cast ingezongen, wat heel bijzonder was omdat sommige van hen nog nooit gezongen hadden. Maar met een musical producer als T Bone Burnett erbij is dat geweldig gelukt. Ook ik heb mijn steentje mogen bijdragen, omdat ik de enige met echte zangervaring was. De film was een groot succes in de States, evenals de soundtrack cd. Daarvan zijn er miljoenen verkocht en dat is voor mijn naamsbekendheid ook goed natuurlijk. Vooral op de dubbelcd-versie staan door mij ingezongen Beatlessongs, al staat Helter Skelter op beide versies en dit blijkt het populairst te zijn. Niet voor niets speel ik dit nummer elke avond bij mijn optredens.’

Je hebt tot nu toe twee cd’s uitgebracht, Lonely For A Lifetime (2003) en Live In NYC (2008), beiden op een klein label.
‘Klopt, het is heel moeilijk om een platencontract te krijgen als je niet gewoon popmuziek maakt zoals wij. En omdat we al snel een behoorlijke aanhang kregen door onze optredens was er veel vraag naar een cd. We lieten er een paar duizend van persen en die waren al snel uitverkocht, dus kwam er een nieuwe persing die ook alweer weg is. Er kwam veel vraag naar een live-cd en dus besloten we een concert in de BB King Blues Club in New York op te nemen. We lieten het ook meteen filmen, zodat er ook een dvd van kon komen. Wel behoorlijk low budget allemaal, maar de kwaliteit is best goed. Op de dvd hebben we ook opnamen van Jon en ik samen gezet, want we doen ook vrij veel optredens met z’n tweetjes. Inmiddels zijn zowel de cd als de dvd uitverkocht, maar ze worden nu bij geperst zodat ze weer verkrijgbaar zijn als we straks in Europa zijn. Ook de eerste cd wordt opnieuw uitgebracht, omdat we zagen welke belachelijke bedragen ervoor gevraagd werden op internet. Wij willen dat onze fans de cd voor een normaal bedrag kunnen aanschaffen en dus komt-ie opnieuw uit, waarschijnlijk net na de zomer. En laten we eerlijk zijn: je hebt tegenwoordig geen grote platenmaatschappij meer nodig, als je maar een goede distributie hebt. De soundtrack van Across The Universe is overigens wel bij een groot label, Sony, uitgebracht, maar daar houden we als uitvoerenden toch weinig aan over omdat het allemaal Beatlescomposities zijn.’

De meeste songs heb je samen met Jon geschreven. Hoe is jullie werkwijze?
‘Dat varieert nogal. De ene keer kom ik met een tekst, Jon leest die en verzint er ter plekke een melodie bij en de andere keer heeft hij een riff of een melodie en maak ik er een tekst bij. De rolverdeling is duidelijk: Jon doet de muziek en ik doe de tekst. Vooral omdat ik volledig achter elke tekst die ik zing wil staan. Ik ben erg kritisch als het om teksten gaat, dus er verdwijnen ook heel wat teksten in de prullenbak.’

Tijdens Bospop kreeg je iedereen aan het meezingen met Songbird en ik zag je tranen. In de aankondiging vertelde je dat het over je overleden zus gaat.
‘Dat was een fantastisch gevoel toen iedereen meezong. Songbird is zo ongeveer het meest persoonlijke dat ik ooit geschreven heb. Mijn zus Donna was, zoals ik al vertelde, al eerder naar New York vertrokken om het daar als zangeres te maken. Maar zij kwam met de verkeerde mensen en met drugs in aanraking. Dat is mij trouwens ook gebeurd, maar ik ben er abrupt mee gestopt nadat Donna zelfmoord had gepleegd. Veel van mijn teksten gaan over verdriet, religie en allerlei problemen. Liefdesliedjes schrijf ik haast niet. Mijn moeder vroeg me een tijdje geleden waarom ik dat niet doe. Kort daarna schreef ik er eentje, al zou je dat niet zeggen als je de titel ziet. Mijn moeders reactie was dan ook “nou schrijft ze een keer een liefdesliedje en dan noemt ze het Misery, typisch Dana”. Haha!’

Tijdens je vorige en komende Nederlandse concerten werk je met Nederlandse begeleiders. Waarom?
‘Tja, de kosten hè? Als we onze Amerikaanse bandleden zouden meenemen kost ons dat handenvol geld en omdat we nog vrij onbekend zijn kunnen we nog niet zoveel vragen voor onze optredens en dus moesten we een andere oplossing zoeken. Onze Nederlandse promotor Ed Leunisse stelde voor een paar topmuzikanten te regelen en dat heeft hij helemaal waargemaakt. We hadden ze onze cd’s gestuurd en toen we ze ontmoetten hadden ze alle songs al ingestudeerd! We kwamen op donderdag vanuit Finland aan, waar Jon en ik als duo hadden opgetreden; ontmoetten ze op vrijdag en repeteerden toen een paar uur met ze; op zaterdag was het eerste optreden op een festival in Peer, België en op zondag Bospop. Het was geweldig om met deze mannen op te treden, naast dat het fantastische muzikanten zijn blijken ze ook heel aardig. En dus hebben we ze weer gevraagd toen we in het najaar terugkwamen en doen ze ook mee tijdens onze Europese tour die eind april begint. Het gaat om Walter Latupeirissa (Alquin, Snowy White, Pat Travers) op bas, Jusso Whistler (Bert Heerink Band, Hans Dulfer) op drums en Bobby van den Bergh (Polle Eduard) op toetsen. Stuk voor stuk mannen die, zo hebben ze me inmiddels duidelijk gemaakt, hun sporen in de muziek meer dan verdiend hebben.’

 

Je noemde net Finland, hoe kwam je daar terecht?
‘Iemand uit Finland had mij gezien in de musical, had de cd gekocht en die laten horen aan een muziekjournalist uit Helsinki. Die was meteen enthousiast, kwam naar me kijken in New York en schreef daar een heel positief artikel over. Naar aanleiding daarvan werd ik gevraagd om op een festival in de buurt van Helsinki op te treden en toen dat een succes bleek werden we teruggevraagd. Zo kwamen we ook in Zweden terecht en uiteindelijk in Duitsland. In al deze landen traden we als duo op, voornamelijk in kleine clubs. En toen we dus gevraagd werden voor Bospop en Peer en we te horen kregen hoeveel publiek daar komt, moesten we wel met een band komen.’

In Duitsland deden jullie afgelopen herfst een flink aantal clubshows, ook met band?
‘Nee, die concerten deden Jon en ik met z’n tweetjes. In Duitsland spelen was trouwens erg speciaal voor me, want zoals je aan mijn achternaam kunt zien ben ik van Duitse afkomst. Mijn voorouders komen uit het noorden van Duitsland, al weet ik zo niet uit welke plaats. Maar dat ga ik uitzoeken en de volgende keer wil ik graag naar die streek om te zien waar ik uiteindelijk vandaan kom. Mijn moeder is trouwens van Nederlandse afkomst. Toen ik nog een klein meisje was kreeg ik van haar zo’n Hollandse pop met klederdracht en klompjes. En natuurlijk een kleine windmolen! Ik heb daar vroeger veel mee gespeeld.’

Tijdens onze eerste twee ontmoetingen vertelde je dat je bezig was met de volgende cd. Hoe staat het daar nu mee?
‘We zijn er inderdaad al heel lang mee bezig, maar omdat we het zo druk hebben met optreden in de States komen we haast niet toe aan het daadwerkelijk opnemen van het materiaal. We waren van plan om in juni de studio in te gaan, maar dit zal nu waarschijnlijk pas in september worden. We willen het in elk geval niet overhaasten, vooral ook omdat nog lang niet iedereen de eerste twee cd’s heeft kunnen aanschaffen. We moeten overigens verschillende geplande optredens in Amerika uitstellen omdat we zoveel aanvragen vanuit Europa krijgen. In het najaar komen we dan ook terug, ook naar Nederland. Vooral in Italië zijn ze sinds de film erg in ons geïnteresseerd, dus je zou wel gek zijn om daar dan niet heen te gaan!’

Zoals ik je op het podium bezig zag en op de ‘achter de schermen beelden’ op de dvd en de film, vraag ik me af: heb je een muzikale opleiding achter de rug?
‘Nou, mijn opgroeien in een muzikale familie en daarna in het kerkkoor zijn absoluut beslissend geweest, maar echt les heb ik niet gehad. Pas toen ik in New York woonde en ik veel optrad ben ik eens naar een zangleraar geweest. Hij is gespecialiseerd in klassieke muziekzangers en heeft niets met rock, soul of blues, maar hij luisterde en keek terwijl ik zong en gaf me ongelooflijk goede tips. Vooral speciale ademhalingstechnieken leerde hij me. Gelukkig rook ik niet en drink ik geen alcohol voor of tijdens een optreden. Om mijn stem goed te houden is het verder belangrijk dat ik niet meer dan drie dagen achterelkaar zing en dan liefst twee dagen rust heb. Maar of dat tijdens de komende tournees gaat lukken… ik hoop het van harte!’

DANA FUCHS DUTCH TOUR 2009

Mei:
02 Moulin Blues Festival – Ospel
17 Effenaar – Eindhoven
21 Klomppop Festival – Ovezande
22 De Kade – Zaandam
23 The Hague Jazz Fest – Den Haag
31 Ribs & Blues Festival – Raalte

Juni:
26 Zoks Festival Venlo

GEAR
Jon Diamond bespeelt een Fender Telecaster met ROOTS gitaarversterkers RA220 bij duo-optredens en RA60 met bandoptredens en BGS 2-12 Back Slant Cab cabinet.

www.danafuchs.com