Tekst: Harry Pater

 

Op 24 mei 1986 werd het album Who Made Who van AC/DC uitgebracht op het Atlantic-label (onderdeel van WEA) in het VK, op Atco in de VS en op Albert Productions Ltd. in thuisland Australië. Het was de twaalfde plaat van de Australisch/Schotse hardrockband en het vijfde met zanger Brian Johnson.

Who Made Who was tevens de soundtrack voor de geflopte film Maximum Overdrive van schrijver/regisseur Stephen King en kan ook beschouwd worden als een verzamelalbum. Het album verscheen op vinyl, cassette en cd. Het copyright op de songs en het album berust bij het in ons land gevestigde bedrijf Leidseplein Presse B.V., wat wellicht een brievenbusfirma is zoals die ook van The Rolling Stones en U2 in ons land actief zijn.

Slechts drie van de opnames op het album zijn op het moment van verschijnen nieuw, de rest is afkomstig van eerdere lp’s. Deze drie zijn titelsong Who Made Who en de instrumentale songs D.T. en Chase The Ace. Deze songs werden speciaal voor dit album geschreven en opgenomen door AC/DC in de Bahama’s met George Young en Harry Vanda als producers; zij produceerden alle albums van de band tussen 1975 en 1978. De andere songs werden geproduceerd door Robert John “Mutt” Lange.

Het album telt negen songs (totale speelduur 37:50) en zes ervan zijn geschreven door Malcolm Young, Angus Young en Brian Johnson. Behalve op Ride On (gezongen door Bon Scott) zijn alle songs gezongen door Brian Johnson.

Kant A opent met Who Made Who, gevolgd door You Shook Me All Night Long (van Back In Black), D.T. (instrumental), geschreven door Malcolm en Angus Young, Sink The Pink (van Fly On The Wall) en Ride On (van Dirty Deeds Done Dirt Cheap), geschreven door Malcolm en Angus Young en Bon Scott. Kant B opent met Hells Bells (van Back in Black), gevolgd door Shake Your Foundations (van Fly On The Wall), Chase The Ace (instrumental), geschreven door Malcolm en Angus Young en tenslotte For Those About to Rock (We Salute You) (van For Those About to Rock We Salute You). Tijdens de sessies voor Who Made Who schreven Malcolm en Angus ook vijf korte instrumentale songs voor de filmsoundtrack: Death City, Bad Boy, Contre Attack, Scared en Humans Here, deze staan niet op het album.

De muzikanten op Who Made Who waren: Brian Johnson-leadzang, Angus Young-leadgitaar, Malcolm Young-slaggitaar, backing vocals, Cliff Williams-basgitaar, backing vocals, Simon Wright-drums, Bon Scott-leadzang op Ride On, Phil Rudd-drums op You Shook Me All Night Long, Ride On, Hells Bells en For Those About To Rock (We Salute You) en Mark Evans-basgitaar en backing vocals op Ride On.

De song Who Made Who werd op single uitgebracht en werd een behoorlijk succes, vooral door de leuke videoclip, waarin ruim driehonderd AC/DC-fans (ook Nederlandse, waaronder een kennis van ondergetekende) verkleed als Angus, dus in schooluniform en met een kartonnen rode Gibson SG gitaar, figureerden. De door David Mallet geregisseerde clip werd veelvuldig op de toenmalige muziekzender MTV gedraaid en zorgde daardoor voor flinke verkoopresultaten van het album. Op de 12 inch-single staat een langere mix van de song, die nu nog te vinden is op de Deluxe Edition van AC/DC’s Backtracks-boxset, op Disc 1, Studio Rarities. De song stond jarenlang op de setlist tijdens concerten, maar is sinds 1994 niet meer live uitgevoerd. Een live-versie staat op de live-cd AC/DC Live.

Het album bereikte de vierde plaats op de Australische albumlijst, terwijl nummer 33 op de Amerikaanse Billboard The 200 Albums Chart en nummer elf op de Britse albumlijst werd bereikt. In ons land wisten zowel het album als de single de hitlijsten niet te halen. In de VS werden ruim vijf miljoen exemplaren van het album verkocht, wat resulteerde in 5x platina onderscheidingen. In 2003 werd een geremasterde versie uitgebracht, zonder bonustracks, op Sony/BMG.

Gepubliceerd op 24 mei 2016 op Classicrockmag.nl

 

 

Tekst: Harry Pater

Brian Johnson [foto: Henry Knegt]

 

Op 19 april 1980 wordt bekendgemaakt dat AC/DC in de persoon van Brian Johnson een nieuwe zanger en dus opvolger van de op 19 februari van dat jaar overleden Bon Scott heeft gevonden. De zanger met zijn onafscheidelijke leren pet werd door de fans meteen geaccepteerd, want het eerste album waarop hij te horen is, Back In Black uit 1980, is voor zover bekend nog altijd het best verkochte AC/DC-album.

Brian Johnson werd op 5 oktober 1947 geboren in Dunston, Gateshead, Tyne and Wear, in het noordoosten van Engeland, als oudste zoon van een Engelse militair en mijnwerker en een Italiaanse moeder. Dat hij zo noordelijk is geboren en opgegroeid is nog altijd goed te horen aan zijn bijna-Schotse accent.

In zijn jeugd trad hij regelmatig op in shows met de scouts (padvinders) en speelde in een toneelstuk op tv en werd lid van een plaatselijk kerkkoor. Zijn eerste band was The Gobi Desert Canoe Club. Later was hij lid van de band Fresh. Vanaf 1970 speelde hij in The Jasper Hart Band, waarmee naast songs uit de populaire musical Hair ook soft-rock/pop songs die op dat moment populair waren werden gespeeld. Samen met andere bandleden formeerde hij in 1972 de rockband Geordie.

Geordie was een glamrockband uit Newcastle-upon-Tyne (de inwoners uit die plaats worden Geordies genoemd) die het strakke intellectuele keurslijf van de hardrock verwisselde voor een mengsel van glamrock, hardrock en bluesrock, overgoten met een eigen Geordie-muziekstijl, die – vooral door Brians stemgeluid – veel van AC/DC weg had. In twee jaar tijd scoorde de band vier Britse hits op het EMI-label en kreeg een livereputatie die een legendarische status opleverde. Geordie had in 1973 ook twee hits in ons land: All Because Of You (nummer 6 in het VK) en Can You Do It, die respectievelijk nummer 20 en 23 in de Veronica Top 40 bereikten, nadat de single Don’t Do That in 1972 in de Tipparade was blijven steken – ondanks dat ondergetekende deze kocht.

Zijn eerste en enige solosingle I Can’t Forget You Now kwam in 1976 uit op het Red Bus-label, terwijl hij nog lid van Geordie was. Met die band ging het niet goed, hij verliet Geordie later dat jaar.

Na het plotseling overlijden van Bon Scott wilden de overige bandleden van AC/DC de band opdoeken, maar kort daarna besloten ze op zoek te gaan naar een opvolger, omdat ze ervan overtuigd waren dat Bon dat gewild zou hebben. Enkele potentiële opvolgers waren ex-Back Street Crawler-zanger Terry Slesser en Slade’s Noddy Holder, tot Angus Young zich herinnerde dat Bon Scott ooit de naam van ene Brian Johnson had genoemd als een prima rockzanger, die volgens hem net als hijzelf beïnvloed was door zijn grote idool Little Richard. Hij had hem ooit zien optreden met Geordie toen hij in Engeland was. Toen Angus dit aan zijn broer Malcolm voorlegde, waren ze het er al snel over eens om met de band door te gaan en deze Brian Johnson te benaderen. En de rest is geschiedenis… zoals bekend is Brian er nog altijd bij en is hij met AC/DC binnenkort in het Arnhemse Gelredome te zien.

Gepubliceerd op 19 april 2015 op Classicrockmag.nl

Tekst: Harry Pater

Vandaag 40 jaar geleden, op 20 september 1976, werd het derde album van de Australische hardrockband AC/DC uitgebracht in het thuisland, onder de titel Dirty Deeds Done Dirt Cheap. De plaat verscheen op het Albert Productions-label, op zowel vinyl als muziekcassette.

Bijna drie maanden later, op 17 december 1976, werd het album internationaal uitgebracht (de tweede internationale release van de band) in een iets ingekorte versie en met een iets andere tracklist, op het Atlantic-label. Het album was de opvolger van High Voltage, dat in 1975 de tweede Australische release was (en opvolger van debuut T.N.T.) en de eerste internationale release; dit was een compilatie van songs van de eerste twee Australische AC/DC-albums.

De opnames werden tussen december 1975 en maart 1976 in de Albert Studios in Sydney gemaakt, met zoals gebruikelijk Harry Vanda (eigenlijk Johannes Hendrikus Jacob van den Berg) en George Young in de producers-stoelen. George Young is de oudere broer van gitaristen Angus en Malcolm Young, de oprichters van de band. Vanda en Young werden voordat ze AC/DC produceerden bekend als bandleden en songschrijvers van de succesvolle Australische band The Easybeats, die met Friday On My Mind een wereldhit had. De bezetting van AC/DC op dit album bestond uit Bon Scott (zang), Angus Young (lead gitaar), Malcolm Young (slaggitaar, backing vocals), Mark Evans (basgitaar) en Phil Rudd (drums).

Alle songs op Dirty Deeds Done Dirt Cheap zijn geschreven door Angus en Malcolm Young en Bon Scott, en zijn meteen herkenbaar als AC/DC-nummers, zoals wij die al tientallen jaren kennen. Kant A van de Australische release opent met de titelsong Dirty Deeds Done Dirt Cheap, gevolgd door Ain’t No Fun (Waiting Round To Be A Millionaire), There’s Gonna Be Some Rockin’ en Problem Child. Kant B begint met Squealer, Big Balls, R.I.P. (Rock in Peace) en eindigt met Ride On. De international versie opent op kant A met Dirty Deeds Done Dirt Cheap, gevolgd door Love At First Feel, Big Balls, Rocker en Problem Child. Kant B begint met There’s Gonna Be Some Rockin’ en daarna Ain’t No Fun (Waiting Round To Be A Millionaire), Ride On en afsluiter Squealer. De Australische versie duurt 42:24 en de internationale 39:59.

Het schijnt dat Atlantic Records de plaat eerst niet wilde uitbrengen in de VS, omdat ze de muziek te ruig en de zang onverstaanbaar vonden. Sommige radiozenders begonnen op een gegeven moment de single Dirty Deeds Done Dirt Cheap te draaien, waardoor er veel vraag kwam naar het album en de band kreeg algauw veel fans door de optredens in de States, waarna de Amerikaanse release in maart 1981 alsnog plaatsvond, nota bene na het overlijden van Bon Scott en de komst van zijn vervanger Brian Johnson en het succes van de eerste langspeelplaat van de nieuwe formatie: Back In Black. Dirty Deeds Done Dirt Cheap was het op één na bestverkochte AC/DC-album uit de Bon Scott-periode, alleen Highway To Hell verkocht nog beter (zeven miljoen exemplaren!). In de Amerikaanse albumlijst van Billboard werd in 1981 nummer drie bereikt, terwijl de Australische versie in het thuisland nummer vier behaalde. Dáár werd de plaat onderscheiden met maar liefst 6x platina (ruim 420.000 exemplaren). Hetzelfde gebeurde uiteindelijk ook in de States, al betekende dat zes miljoen verkochte exemplaren! Van het album werden vier singles uitgebracht: Jailbreak, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, Love At First Feel en Ride On.

Het hoesontwerp van de internationale versie is van ontwerperscollectief Hipgnosis, dat van de Australisch/Nieuw-Zeelandse release bevat een tekening van Angus en Bon Scott, gemaakt door iemand van platenmaatschappij Albert Productions. Op de cd-releases in dit millennium wordt de Hipgnosis-hoes gebruikt. De eerste cd-versie kwam in 1986 op de markt, eerst in Australië en een jaar later in Europa en de VS op Atlantic. In 1994 kwam er een geremasterde versie uit op ATCO (= Atlantic).

Gepubliceerd 20 september 2016 op Classicrockmag.nl

Tekst: Harry Pater

 

Op 21 maart 1977 wordt het album Let There Be Rock van hardrockband AC/DC uitgebracht op het Albert-label in thuisland Australië, enkele maanden later, op 23 juni 1977, verschijnt de plaat internationaal op Atco/Atlantic Records. Het is het derde internationaal uitgebrachte album van de band en opvolger van Dirty Deeds Done Dirt Cheap uit 1976. De lp is vooral bekend vanwege de titeltrack en de grote hit Whole Lotta Rosie.

De opnames werden in de maanden januari en februari 1977 gemaakt in de Albert Studios in Sydney, Australië. Dit betekent niet dat ze twee maanden over de opnames hebben gedaan, want in totaal schijnen ze er net twee weken mee bezig te zijn geweest. De productie werd gedaan door het duo Harry Vanda en George Young, die in de jaren zestig beroemd werden met hun band The Easybeats (Friday On My Mind is hun bekendste en grootste hit). AC/DC werd in 1973 opgericht door slaggitarist Malcolm Young, die zijn jongere broer en sologitarist Angus erbij haalde. De bezetting op Let There Be Rock bestond verder uit zanger Bon Scott, bassist Mark Evans en drummer Phil Rudd. George Young is de oudere broer van Malcolm en Angus.

Het album
Alle acht songs op het album zijn geschreven door Angus en Malcolm Young (muziek) en Bon Scott (tekst). Alle typische AC/DC-ingrediënten zijn op het album aanwezig, je zou het gerust een blauwdruk van de meeste of zelfs alle volgende albums van de band kunnen noemen. Kant A van de originele Australische versie begint met Go Down, gevolgd door Dog Eat Dog, titeltrack Let There Be Rock en Bad Boy Boogie. Kant B opent met Overdose, gevolgd door Crabsody In Blue, Hell Ain’t A Bad Place To Be en afsluiter Whole Lotta Rosie. Op de internationale versie (behalve in de VS, Canada en Japan) staat in plaats van Crabsody In Blue een kortere versie van Problem Child, die op Dirty Deeds Done Dirt Cheap staat. Voor vinyl zijn enkele songs iets (een paar seconden) ingekort. De originele release duurt 40:19, terwijl de internationale versie 41:01 duurt. De song Let There Be Rock kun je zien als het ‘scheppingsverhaal’ van de rockmuziek en Whole Lotta Rosie gaat over een nogal stevige jongedame waarmee Bon Scott ooit een korte affaire had.

Drie van de songs werden als single uitgebracht: Dog Eat Dog (maart 1977), Let There Be Rock (september 1977), (beide werden overigens geen hit) en Whole Lotta Rosie (juni 1978), die in ons land nummer drie in de Top 40 bereikte (mede door het veelvuldig draaien door Alfred Lagarde in zijn Betonuur op Hilversum 3), nergens anders werd deze single zo’n grote hit! Het album kreeg over het algemeen lovende kritieken van de muziekpers en deed het qua verkoopcijfers ook erg goed, het betekende de internationale doorbraak voor de band. In Australië ontving de band er vijf platina-onderscheidingen voor (350.000 exemplaren), twee keer platina in de VS (2.000.000) en goud in onder meer het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en West-Duitsland. In ons land werd nummer acht op de albumlijst bereikt.

Let There Be Rock werd uitgebracht op vinyl (met klaphoes) en voor het eerst met het nu klassieke bandlogo op de hoes, op 8-track cassette en muziekcassette. In 1987 bracht Atco het album voor het eerst op cd uit, in 1994 opnieuw, maar nu geremasterd. Ook kwam er deze eeuw een geremasterde versie op vinyl uit, evenals als digitale download.

Gepubliceerd op 21 maart 2017 op Classicrockmag.nl

 

Tekst: Harry Pater

 

Vandaag dertig jaar geleden, op 18 januari 1988, werd de langspeelplaat Blow Up Your Video van de Australische hardrockband AC/DC uitgebracht op het Albert-label in Australië en Atlantic Records/Atco in de rest van de wereld. Het was de elfde Australische langspeler, internationaal de tiende en opvolger van de twee minder succesvolle albums Flick Of The Wrist (1983) en Fly On The Wall (1985). Overigens verscheen in 1986 Who Made Who, een verzamelaar. Sommige spreken zelfs van een comeback als het om Blow Up Your Video gaat; in elk geval werd het een millionseller voor de band.

De opnames werden in de maanden augustus en september 1987 gemaakt in de Miraval Studio in Le Val, Frankrijk, met voor het eerst sinds Powerage (1978) Harry Vanda en George Young als producers. In juli van dat jaar verbleven de bandleden in de Londense Nomis Studio om daar de songs voor het album te schrijven en de demo’s op te nemen.

In totaal namen de mannen zestien nieuwe songs op, waarvan er uiteindelijk tien op het album terecht kwamen. Alle tracks werden geschreven door Malcolm Young, Angus Young en Brian Johnson (alle teksten). De bezetting van AC/DC op dit album bestond uit zanger Brian Johnson, slaggitarist Malcolm Young, sologitarist Angus Young, bassist Cliff Williams en voor het laatst Simon Wright op drums. De albumtitel is een regel uit de song That’s The Way I Wanna Rock ’n Roll.

De tien songs op het bijna drie kwartier durende album zijn: (kant A van de vinylversie) Heatseeker, That’s The Way I Wanna Rock ‘n Roll, Meanstreak, Go Zone, Kissin’ Dynamite, (kant B van de vinylversie) Nick Of Time, Some Sin For Nuthin’, Ruff Stuff, Two’s Up en afsluiter This Means War. Het album kreeg goede kritieken en was een groot succes, het bestverkochte AC/DC-album sinds For Those About To Rock We Salute You uit 1981. In het Verenigd Koninkrijk werd nummer twee op de albumlijst behaald en in de Verenigde Staten was nummer twaalf de hoogste notering. Dáár verkocht de band minstens een miljoen exemplaren, goed voor een platina onderscheiding. In Nederland was nummer 28 de hoogste notering op de albumlijst, waarin de plaat tien weken genoteerd stond. Het album werd genomineerd voor een Grammy Award in de categorie Best Hard Rock/Metal Performance Vocal or Instrumental, maar de prijs werd niet gewonnen. Het album werd uitgebracht op cd, vinyl en muziekcassette.

Op single verscheen in februari Heatseeker, dat nummer twaalf in het VK haalde en nummer 26 in Duitsland en in maart That’s the Way I Wanna Rock ‘n’ Roll. Beide singles wisten de Nederlandse hitlijsten niet te halen.

Op 22 februari 1988 ging AC/DC voor het eerst in zeven jaar touren in thuisland Australië, tussen mei en november volgde een zeer uitgebreide Amerikaanse tournee. De alcoholverslaving van Malcolm Young nam steeds grotere vormen aan en, zo vertelde hij later in een interview, hij bedacht zich dat hijzelf allerlei symptomen bij zichzelf ontdekte die hij ook had opgemerkt bij Bon Scott, die zich immers had doodgedronken. Hij vertelde aan broer (en geheelonthouder) Angus en, later, de rest van de band dat hij zich wilde laten behandelen om af te kicken van zijn alcoholverslaving en meldde zich daarop bij de AA. Tijdens de tour werd hij vervangen door neef Stevie Young, die zoals bekend hem ook verving toen zijn dementie erger werd.

 

Gepubliceerd op 18 januari 2018 op Classicrockmag.nl