(Niet eerder gepubliceerd. NOIZE Rockmagazine 1998)

INTERVIEW: HENRY KNEGT & HARRY PATER
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT

In  een volgepakt stadion Am Hünting in Bocholt (net over de Achterhoekse grens bij Aalten en Winterswijk) op 20-06-1998 moest Deep Purple zijn opwachting maken. Het was de gehele dag lekker weer en daar hadden  we in 1998 een chronisch tekort aan. De (Bier & Bratwurst) stemming zat er vroeg in bij een Duits stadje dat voor de eerste keer een dergelijk concert in een stadion organiseerde. Het voorprogramma was RAGE uit Duitsland en zij kwamen optreden met een klein klassiek orkest om hun gelederen te ondersteunen. Ik vond het niet zo geweldig, maar gezien het gejuich deden ze het voor het Duitse publiek uitstekend. Toen Deep Purple de bühne betrad ontplofte a.h.w. het stadion, zoiets hadden ze nog nooit gezien. Een unicum voor zo’n klein stadje, waar normaal een provinciaal clubje speelt. DP maakte er een goede show van en iedereen had plezier in z’n spel en Steve Morse paste naadloos in het geheel en liet moeiteloos de andere bandleden in het zonnetje staan, terwijl hij toch een begenadigd gitarist is. DP gaf meer dan 2 uur en geweldig concert, ga zo door boys!

Voor het optreden hadden we een kort gesprek met toch een van de meest ondergewaardeerde krachten van Deep Purple, Roger Glover.

Jon Lord, Ian Gillan en Steve Morse

Deep Purple bestaat nu zo’n 30 jaar en een groot gedeelte heb jij er deel van uitgemaakt. Is de band nu weer terug naar de roots muzikaal gezien het nieuwe album en persoonlijk als je kijkt naar de credits?
‘Deep Purple is een vreemde band, maar het was in het begin een democratische band. In 1969 waren het 5 mensen die ROCK muziek wilden maken en een richting uit wilden gaan. We werden natuurlijk aangevallen door verschillende mensen, maar daar moet je je niet teveel van aantrekken. Natuurlijk hadden we onze meningsverschillen maar dat komt toch overal voor. Ian Paice was in die tijd een geweldige drummer, zoals hij speelde stuwde hij ons maar vooruit.’

Kreeg hij daarom credits voor songwriting?
‘Ja in het begin wel, we hadden er in het begin wel moeite mee, wie schreef wat en zo en toen hebben we besloten dat we allemaal de credits kregen. Dat was gezond. Dat veranderde in 1973 toen wij (Gillan & Glover) de band verlieten. Ritchie kreeg toen het gevoel dat hij meer deed dan de anderen. Hij schreef het leeuwendeel van de songs. Hij zei: “degene die schrijft krijgt de credits” en dat bleef zo, ook tijdens de reünie in 1984. Dat is veranderd toen Steve Morse in de band kwam. Nu krijgt iedereen weer de credits, er is zelfs geen discussie over geweest. We moesten terug naar de roots.’

Vind je dat dit ook met het nieuwe album Abandon is gebeurd?
‘Ik vind van wel, want Steve Morse schrijft goede songs samen met ons, het zijn vijf personen die een band zijn geworden.’

 

Je hebt de afgelopen jaren de oude tapes (Machine Head/ Fireball/ In Rock/ Made In Japan)  van Deep Purple beluisterd, wat viel je op?
‘Ian Paice had in die tijd een enorme feel, hij drumde geweldig, luister maar eens naar Highway Star, naar dat ritme… geweldig. Hij swingt en dat besef je later pas. Hij was erg druk in die tijd, hij was de jongste in de band. Tijdens zijn Whitesnake periode drumde hij erg strak, maar dat was meer een gevolg van de drummachines en daardoor verloor hij z’n karakter. Nu heeft hij het weer gevonden, ook Steve stimuleert hem. De oude Ian is weer opgestaan , de oude spirit is er, het heilige vuur brandt weer en Ian zit volgens mij weer bij de top.’

Abandon is geproduceerd door jou, doe je dat nu vrijwillig of wordt die rol je nu opgedrongen?
‘Daar wordt weinig over gesproken, ik zoek die rol eigenlijk niet, eigenlijk wil ik helemaal niet produceren, maar het wordt onbewust aan je opgedrongen. Ik schrijf mee aan de songs en zit in de control room en doe het dan automatisch. Het is meer een gewoonte geworden, ik zit er toch, wil eigenlijk toch alles controleren, want anders gaat het toch niet goed. De macht der gewoonte.’

Deep Purple bestaat nu 30 jaar en heeft vele bezettingen gekend. Wanneer is het nu een echte band, als er de Mark II leden erin zitten of…
‘Wij vieren zijn de eigenaar van de naam van de band, maar het gaat eigenlijk om het gevoel tussen vijf mensen en dat moet goed zijn, dan heb je een band. De spirit moet o.k. zijn en dat hangt niet af van originele leden. Het gevoel moet goed zijn en het publiek moet het ook accepteren. Als het publiek komt en veel plezier heeft is het voor mij goed.’

Het nummer Bloodsucker hebben jullie opnieuw opgenomen, waarom en zijn er verschillen?
‘Een van de voordelen van de laatste vier jaar is dat ik naar de oude tapes van Deep Purple heb geluisterd. Een van mijn favorieten bij het beluisteren was No One Came. Ik heb de band toen voorgesteld om dit nummer weer op de setlist te zetten en dat is gelukt. Hetzelfde hebben we gedaan met Bloodsucker. We speelden die song ook live en moesten het later weer laten vallen, je kunt niet alles spelen. Toen kwamen we op het idee om deze song nog een keer op te nemen, dan moet je het blijven spelen. Het kan natuurlijk slecht zijn om een oude song op te nemen, maar we hebben het toch aangedurfd.’

Wie heeft die song eigenlijk geschreven?
‘Deze song is opgenomen in Abbey Road, de twee riffs waren van mij en Ritchie. We hebben ze elkaar voorgespeeld in een hotelkamer in Londen. We deden dat wel vaker, riffs uitwisselen en zo ontstond Bloodsucker, een leuke herinnering, the feel of ’69.’

Ian Gillan en Jon Lord

 

https://deeppurple.com/

DEEP PURPLE ‘ABANDON TOUR’:

Ian Gillan  – zang

Steve Morse – gitaar

Jon Lord – orgel & keyboards

Ian Paice – drums

Roger Glover – bass

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #2 maart-april 1990)

INTERVIEW: HARRY PATER & HENRY KNEGT
FOTOGRAFIE: HARRY PATER

Het Utrechtse Muziekcentrum Vredenburg was op zaterdag 27 januari jl. afgeladen vol met oudere jongeren, jongere ouderen en jongeren. Allemaal kwamen ze voor het 25-jarig jubileum van Harry ‘Cuby’ Muskee, de legendarische en nog altijd zeer actieve blueszanger uit de Drentse hoofdstad Assen. Aan dit concert namen tal van grote namen uit de Nederpopgeschiedenis deel, om Harry te eren: Herman Brood, Eelco Gelling, Hans La Faille, Jan Akkerman, Bertus Borgers, Herman Deinum, Kaz Lux, John Lagrand en nog veel meer.

Enkele weken later hadden we een gesprek met Harry Muskee, middenin de nacht, na afloop van een optreden van de groep MUSKEE in de IJshal in Groningen, waar naast de vijfkoppige groep van Harry als gasten een viermans blazerssectie meedeed, alsmede Neerlands bekendste gitarist (na of voor Adje Vandenberg?!?) Jan Akkerman.

Wat vindt Harry van de festiviteiten in het kader van zijn jubileum?
‘Het was niet zo dat ik het bedacht heb, maar wat er gebeurd is in Vredenburg vond ik ongelooflijk. lk vond bet heel leuk van m’n collega’s dat ze allemaal zo ontzettend hun best gedaan hebben voor mij. Zelf wist ik niet eens dat ik 25 jaar in het vak zat, dat hebben anderen mij verteld.’

Erwin Java en Harry Muskee

Hoe zijn je de afgelopen jaren nu eigenlijk bevallen?
‘Dat is natuurlijk moeilijk om te zeggen, het is net als ‘t leven en de blues: soms is het leuk en soms is het minder leuk, dat is het leven en daar moet je maar aan wennen, denk ik.’

Hoe is Harry in de muziekwereld terecht gekomen?
‘tja, hoe ben ik begonnen… op een gegeven moment zat ik op school en ik hoorde wat leuke dingen op de radio en ik ben er gewoon ingedoken en zo ben ik op een gegeven moment op die muziek gekomen. Mijn voorbeelden waren o.a. John Lee Hooker, die is nu vierenzeventig of zo en heeft nu weer een hit…, Howlin’ Wolf, Charlie Patton en zo en daar heb ik veel platen van.’

Harry Muskee en Jan Akkerman

Heb je nog platen van jezelf?
‘Heel weinig, ik ben niet iemand die echt op mezelf zit te wachten, ik geef ze vaak weg als andere mensen ze niet hebben. Ik luister niet zo vaak terug naar wat ik gedaan heb, ik ben er niet zo mee op de hoogte.’

De langspeelplaten van Cuby + Blizzards zijn nu ook op cd verschenen. Wat vindt Harry daarvan en heeft hij daar ook bemoeienis mee gehad?
‘Cuby + Blizzards is voor mij niet meer belangrijk. Waar het mij om gaat is dat ik een eigen band heb en dat ik gewoon door kan gaan met m’n eigen bandje en op mijn manier wil spelen. Cuby + Blizzards is voor mij verleden tijd. Voor heel veel mensen dus niet, maar voor mij wel! Ik heb wel inspraak gehad bij die cd’s, ze zijn gewoon opnieuw gemixt en daar heb ik wel inspraak bij gehad.’

Doen recensies je ook iets?
‘Nee, dat interesseert me geen moer. Ik kijk altijd naar wat de mensen leuk vinden. lk had vanavond veel plezier, ja. lk vond het heel leuk want je speelt met een sectie waarmee je een keer gespeeld hebt en die staan er dan en Jan doet ook ineens mee en die moet die nummers… het is niet gerepeteerd, we gaan gewoon jammen dan. En al die andere bandjes (vóór MUSKEE traden GRUPPO  SPORTIVO, LOIS LANE en de TRöCKENER KECKS op) spelen zo afgemeten, prachtig mooi bedacht en dat doen ze elke keer weer en bij ons is bet gewoon… het was volledig nieuw wat we daar deden, voor geen meter gerepeteerd.’

Hoe kom je aan Jan Akkerman als extra gitarist?
‘Jan is gewoon een hele ouwe vriend van mij en ze vroegen vanavond… het was uitverkocht en toen wilden ze nog een bij ons erbij hebben en toen heeft Jan Frieling (Harry’s manager; red.) Jan Akkerman opgebeld en Jan zei: oke, ik kom en Jan komt hier en… ik heb ‘m niet eens de nummers laten zien, niet eens de toonsoorten, dat hoort ie gewoon, hij is gewoon een fantastische lieve man en die kan goed spelen.’

Luistert Harry ook naar andere Nederlandse bluesgroepen en -artiesten?
‘Nee, nooit… uit het buitenland ook niet. Ik luister niet echt veel naar blues. Ik bedoel… ik heb alleen mijn eigen idee over wat ik zelf wil spelen en verder denk ik er niet zoveel meer over na. Ik schrijf altijd teksten die iets met mezelf te maken hebben of tenminste zijdelings in ieder geval. Het heeft gewoon altijd wel iets met mezelf te maken, hetzij zijdelings of direct en soms is het wel een beetje fictie, maar meestal is het non-fictie. Teksten vind ik wel belangrijk, als ik het niet leuk vind om te zingen dan kan ik het ook niet zingen.’

Eelco Gelling en Harry Muskee

Sommige mensen vinden muziek wel leuk maar luisteren niet naar de teksten en als je ze dan vraagt waar de tekst over gaat weten ze het vaak niet eens.
‘Dat vind ik onzin. De tekst is waarschijnlijk bet belangrijkste en de rest staat altijd in verhouding tot… jij moet bet liedje zingen dus bet gaat eigenlijk… maar ja, in Nederland geldt dat natuurlijk minder, want ze weten toch niet wat je zingt omdat ze het vaak niet kunnen verstaan. Ik vind een tekst wel belangrijk omdat de rest gewoon in dienst van de tekst is.’

Is Harry al die jaren bewust in Drenthe blijven wonen? Veel, ook Drentse, artiesten verhuisden naar de Randstad.
‘Ja, ik vind, als je nu naar de radio luistert en naar de televisie kijkt en ze zitten daar dan met tunnels te ouwehoeren en ze weten niet hoe dat moet, dan denk ik: ben ik even blij dat ik hier woon, maar… dat had ik al lang gedacht! Maar dat komt… zij zijn een beetje trager… Ik zou hier never vandaan willen! Binnenkort gaan we weer een paar dagen naar Duitsland en Denemarken en zo, dus het buitenland trekt nog steeds.’

Wat vindt Harry van de huidige rage van heropgerichte en/of nieuw leven ingeblazen bands uit de jaren zestig/zeventig?
‘Daar vind ik niks aan. Als ik dan opnieuw zou moeten beginnen dan moet je al die mensen weer bij elkaar brengen en die spelen niet meer zo goed… en ik ga liever mijn eigen gangetje. Ik speel gewoon met deze mensen en ik mag die mensen graag en daarom speel ik met ze en ik wil niet meer achteromkijken. Eelco doet ook wel eens een keer mee, maar dat wil niet zeggen dat ie elke keer meedoet. Ik heb een vaste band en af en toe doet Eelco eens een keer mee of Jan doet eens een keer mee, dat is toch leuk, zo kom je elkaar weer eens tegen. Een keer blazers erbij… kijk, ik bedoel je moet niet iedere keer hetzelfde doen, ik wissel gewoon af, dus een keer die en dan een keer die en zo en dat vind ik gewoon spannend, want anders doe je met z’n vijven iedere keer ongeveer hetzelfde en dat wil ik niet.’

Heeft 25 jaar muziek maken je gehoor ook nadelig beïnvloed?
‘Nee, mijn gehoor is goed. Ik heb er geen last van. Ik ben liever blind dan dat ik mijn oren niet meer heb! Ik ben niet de baas in de band, zo werkt dat niet bij ons, als er eens iets gezegd moet worden dan zeg ik het. We zijn vrienden en als er eens een keer iets fout gaat dan zeg ik het, maar ik ben niet echt van ‘zo moet het’ of zo.’

Harry kondigt meestal de songs aan en af in het Engels. How come?
‘Dat is een beetje zo gegroeid. Ik ben zo vaak in Duitsland en zo geweest… soms wissel ik het af, het gaat onbewust.’

Het Vredenburg concert is ook op video opgenomen, naast radio opnamen door de VARA. Wat gaat er met die opnamen gebeuren?
‘Er komt een videotape van, die we ingekort hebben met de nummers die leuk zijn en muzikaal en de beeldregistratie moet een beetje leuk zijn en dat wordt het uitgebracht.’

Wat gaat het concert in de Zuidoosthal in Emmen op zaterdag 17 maart worden?
‘Het is geen jubileumconcert, het is geen Vredenburg. De Stichting Blues & Jazz Emmen die wilde ons dat aanbieden en we doen zoiets als wat ik hier vanavond heb gedaan, met blazers en een paar mensen erbij en zo, misschien met Jan als Jan tijd heeft. Jan is hier toevallig ook, hij gaat naar L.A. Hij gaat iets met STING doen en hij is hier vanavond gewoon. Hartstikke leuk, een lieve vriend.’

Hoe ziet je publiek er uit?
‘Bij ons zie je van alles, dat viel me in Utrecht ook op: Er waren een hele hoop oudere mensen en ook veel jongeren.’

Komt er gauw weer een nieuwe plaat van MUSKEE uit?
‘We maken wel iets nieuws maar ik zou niet precies weten wanneer dat gaat gebeuren. We hebben wel wat materiaal, maar hoe ‘t zit weet ik niet precies.’

Heb je tips voor beginnende bands?
‘Probeer zoveel mogelijk live te spelen met elkaar en maak er iets leuks van, probeer niet de beste te zijn maar ga in 1eder geval met elkaar iets doen. Wees vriendelijk voor elkaar en hou van elkaar en speel met elkaar en do it! En geef elkaar de ruimte, wees niet altijd een egotripper. Dat doen wij ook niet. Jan staat hier vanavond toch ook en die gaat toch ook niet alleen maar los, zo werkt dat!’

https://cubymuseumgrolloo.nl/

Harry ‘Cuby’ Muskee werd geboren op 10 juni 1941 in Assen. Hij overleed op 26 september 2011 in Rolde.
In 1996 werd Cuby + Blizzards opnieuw opgericht en werd zeer succesvol, o.m. door veel theaterconcerten, t/m 2011.
De bezetting was:
Harry Muskee – zang
Erwin Java – gitaar
Herman Deinum – bas
Helmig van der Vegt – piano
Hans la Faille – drums

Onderscheidingen en postuum eerbetoon:
Edison (met het debuutalbum Desolation van Cuby + Blizzards)
Erepenning van de stad Assen
Culturele Prijs van de provincie Drenthe
2003 Ridder in de Orde van Oranje-Nassau
2007 Gouden Harp voor zijn totale oeuvre
2007 Ambassadeur van de provincie Drenthe
2011 Erepenning gemeente Aa en Hunze
2011 Toegelaten tot de Dutch Blues Hall of Fame

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #6 – 1991)

INTERVIEW: HARRY PATER & HENRY KNEGT
FOTOGRAFIE: HARRY PATER

We spraken een tijdje geleden, vlak voor zijn Parkpop-optreden (eind juni) met de sympathieke zanger/gitarist Nils Lofgren, de man die als soloartiest al heel wat jaren actief is en die vooral bekendheid verwierf als gitarist bij eerst Neil Young en later bij Bruce Springsteens E Street Band. Aan alles is bij Nils te merken dat hij nog steeds erg veel plezier beleeft aan de muziek, of het nu op het podium is of ernaast. Een paar weken na dit interview zagen we hem weer en hij kwam meteen weer op ons af om te vragen hoe het met ons was, iets dat je niet zo heel vaak tegenkomt in de muziekbusiness! Onze eerste vraag aan Nils was vrij voor de hand liggend…

Wat is de reden dat we zo lang op een nieuw soloalbum van je hebben moeten wachten? In 1986 verscheen immers je vorige soloplaat Code Of The Road?
‘Tussen 1984 en 1988 heb ik meer dan tweehonderd optredens gedaan met de E Street Band, dat was dus eigenlijk fulltime en in 1989 was ik bezig met het opnemen van mijn plaat toen Ringo Starr ineens binnenkwam en me vroeg of ik in zijn All Star Band wilde spelen. lk had de kans om te spelen met Ringo, Dr. John, Billy Preston, Joe Walsh, Jim Keltner, Levon Helm, Rick Danko en Clarence Clemons… dat is natuurlijk niet iets wat je moet missen! Die tournee heb ik dus gedaan en dat duurde ook geruime tijd.’

Je plaat is bij een kleine onafhankelijke maatschappij uitgekomen, in Nederland bij Silenz Records, hoe ben je daar terechtgekomen?
‘Zij waren degenen die mij vrij lieten om datgene te doen wat ik wilde doen. lk heb het live in de studio gespeeld, live ingezongen, live gitaar gespeeld om het zo rauw mogelijk te laten klinken. Ze waren daar erg enthousiast over. Het enige album dat ik met Bruce Springsteen heb gemaakt was het live-album. Ik heb een beetje gitaar gespeeld op Tunnel Of Love, zoals op het titelnummer en verder wat sessiewerk. Als je je eigen plaat opneemt ben je zelf de baas, jij bent dan verantwoordelijk, jij schrijft de liedjes en je zingt ze en je houdt je bezig met de productie. Op iemand anders  zijn plaat moet je je richten naar die andere artiest en eventueel diens producer.’

Werken voor een ander, is dat een soort baan voor je?
‘Nee… sinds mijn zeventiende, toen ik de biz instapte, speel ik voor mijn plezier. Ik moet mijn hart en ziel er in kwijt kunnen. Alle projecten die ik heb gedaan, met Ringo, met Neil Young en met Bruce Springsteen en met Lou Gramm’s plaat, heb ik gedaan omdat ik er plezier in had. Muziek maken is verschrikkelijk leuk, de muziek business is vreselijk, Je muziek moet inspirerend zijn en leuk.’

De teksten op je nieuwe album vind ik vrij pessimistisch zoals bijvoorbeeld Silver Lining.
‘Ik vind ze optimistisch! lk schreef ze toen ik veel naar het nieuws zat te kijken, ik zag alleen maar tragedies en ik dacht: er zijn toch ook veel goede, positieve dingen op de wereld. Je hoort echter alleen maar de negatieve geluiden. De song Silver Lining gaat over de negatieve dingen en ik wilde ermee zeggen dat er toch ook nog goede dingen zijn, De kracht van de muziek is ook belangrijk, dat is zelfhelend. De kracht van de gewone mensen, er is nog hoop op en voor deze wereld. Je moet er echter wel aan werken, je moet je niet laten overvoeren door het slechte, Natuurlijk moet de tv niet uit, ik wil weten wat er gebeurt, in het algemeen, in de wereld en in mijn omgeving. lk ben weliswaar geen nieuwsfreak maar ik kijk én luister vrij veel. Helaas is het meeste nieuws tragisch en erg negatief, met allemaal rampen en problemen. Dat mag natuurlijk, maar ik zou ook graag positieve dingen zien en horen, want: ze zijn er heus wel!’

Nog even terug naar de tournee net Ringo Starr, waarom vroeg hij jou eigenlijk?
‘In 1985, tijdens de Born In The USA Tour, na een optreden in het Wembley Stadion, ging ik naar een party bij Ringo thuis. Ik heb daar toen met hem gejamd en er was daar een 24 sporenstudio in huis, het was namelijk het vroegere huis van John Lennon in Tittenhurst, en die jamsessie werd meteen opgenomen. Ik heb toen heel lang en leuk met Ringo gesproken, hij is een van mijn helden, uit de tijd dat ik jong was. Het oeuvre van de Beatles is toch het allerbeste uit de popgeschiedenis, vind ik, Ringo was de beat en een belangrijk deel van die band. Hij gaf me toen zijn  telefoonnummer en zei: bel me eens op, ik belde hem regelmatig en we werden via de telefoon goede vrienden. In 1989 belde hij me thuis in L.A., heel vroeg want ik sliep nog, en mijn vrouw Cis zei dat er telefoon voor me was, schrijf maar op zei ik, dan bel ik wel terug. “Het is Ringo” zei ze en toen heb ik de hoorn natuurlijk razendsnel van haar overgenomen. Dit was Ringo’s eerste band na al die jaren, nadat de Beatles uit elkaar waren gegaan had hij nooit meer een band gehad, al heeft hij natuurlijk wel regelmatig met andere bands meegespeeld. Helaas zijn we niet naar Europa  geweest met deze tournee, maar dat gaat volgend jaar misschien wel gebeuren. Ringo is nu met een nieuwe soloplaat bezig die volgend jaar zal uitkomen en daarna komt er dan waarschijnlijk een tournee. Op dit moment kan ik het helaas niet bezetten, maar ik hoop nog op zijn plaat te kunnen meespelen. Hij heeft me wel al gevraagd of ik volgend jaar met hem wil toeren en dat wil ik natuurlijk graag doen. Ik wil zelf wel gewoon doorgaan met platen maken en optreden, zoals ik dat al twintig jaar doe. Volgend jaar zal er hopelijk weer een album van mij uitkomen.’

Bruce Springsteen springt van tijd tot tijd bij onbekende bands het podium op om mee te spelen. Hoe zit dat met jou?
‘Soms doe ik dat ook wel, soms zelfs samen met Bruce, als er een band speelt in een club dan wil ik wel meespelen, want als muzikant een ander zien spelen en dan alleen maar toekijken, dàt is pas frustrerend! Ik ga dus leuk mee jammen!’

Van verscheidene van die optredens van Bruce verschijnen bootlegs, wat vind je daar van?
‘Dat doen ze bij mij niet, Bruce wordt de hele dag met taperecorders gevolgd, zo lijkt het wel. Hometapes vind ik prima, dus mensen die de optredens alleen voor zichzelf en een paar vrienden opnemen. Bootleggers proberen er echter flink geld aan te verdienen en dat vind ik dus verkeerd, maar voor jezelf opnames maken, daar heb ik geen enkel bezwaar tegen op een bootleg op die manier!’

Soms hebben hoor je Bruce zeggen: “bootleggers switch on your taperecorders!”,
‘Ja, dat herinner ik me, dat was in L.A. Een prima bootleg trouwens!’

Terug naar Nils Lofgren als soloartiest, ga je deze cd wereldwijd promoten?
‘We hebben 37 steden in de States aangedaan, daarna een korte pauze en nu zijn we ruim een maand in Europa. In september gaan we naar alle waarschijnlijkheid weer een serie optredens in de States doen, in oktober gaan we naar Japan en in november en december komen we weer naar Europa. Dit jaar zit ik dus behoorlijk vol. Een wereldtournee dus.’

Hoe zijn de reacties van het publiek tot nu toe?
‘Heel goed, erg enthousiast; ik focus me op de nieuwe nummers, maar enorm goede respons!’

Neem jij je familie ook mee op tournee?
‘Soms, mijn vrouw Cis is actrice en kan zich moeilijk vrijmaken in L.A.,  ze moet er eigenlijk blijven. M’n stiefzoon Michael is bij me als roadie op deze tour, kan ik ‘m in de gaten houden, ha ha ha! En zoals je waarschijnlijk wel weet: m’n broer Tom zit ook in de band ik heb dus familie bij me, dat is leuk!’

Vroeger gebruikte je tijdens je optredens een trampoline, Doe je dat nog steeds?
‘Nee, ik heb het circus achter me gelaten, want ik wilde een professionele musicus zijn en ik begon me op een gegeven moment al zorgen te maken over de jump en dat kan de natuurlijk de bedoeling niet zijn daarnaast heb ik die truc al zó lang gedaan dat  ik er wel een keer mee moest stoppen. Ik kan het nog wel hoor, maar het is niet ongevaarlijk, papa wordt een dagje ouder natuurlijk en het leidt me af van de muziek, na zestien jaar die circustoeren vond ik het wel welletjes.’

Je bent in het verleden nogal eens op de koffie gekomen met onbetrouwbare managers en zo, kijk je nu dubbel zo goed uit?
‘Ik heb inderdaad veel bergen en dalen gekend, goede en slechte ervaringen. Vier jaar geleden heeft een manager geld van me gestolen, ik heb hem meteen ontslagen. Mijn zaakwaarnemer is een  goede vriend van me en die heeft de boel toen een tijd voor me geregeld, hij was in het dagelijks leven accountant, en dat beviel ons beiden zo goed dat hij nu mijn manager is. Hij deed en doet het werk met hart en ziel, ik vertrouw op hem. Hij is een vriend en dat is veel belangrijker dan een beroemde showbusinessmanager. Je hebt iemand nodig die van je muziek houdt en die je in alle omstandigheden kunt vertrouwen. Het is allemaal een onderdeel van de muziekwereld, die problemen met platenbonzen, managers en contracten. Soms gaat het goed en soms ook niet, overal heb je goede en slechte mensen. In deze wereld schijnt een overmatig groot aantal slinkse figuren te verkeren. Gelukkig heb ik nu de juiste mensen om me heen.

In de E Street Band was je toch min of meer een ingehuurde muzikant die op de loonlijst stond.
In je eigen band ben jij de baas. Voel je je in deze situatie nu meer op je gemak?
‘Natuurlijk! Je bent de baas, je zingt alles, je bent verantwoordelijk voor de mensen om je heen, je moet de problemen zien op te lossen, je moet ervoor zorgen dat iedereen op het juiste moment in het juiste vliegtuig naar de juiste bestemming zit en zo, dat was bij Bruce perfect geregeld, maar nu moet ik het zelf doen. In een ander z’n band spelen betekent vooral lol maken, je bent op dat moment alleen musicus en je hoeft je nergens zorgen over te maken, dat doen anderen wel voor je. Ik treed gemiddeld twee uur per avond op, bij Bruce was dat 3 à 4 uur per avond, met een pauze van een half uur. Voor mij is het zo: als ik begin wil ik het ook afmaken en daar heb ik zo’n twee uur voor nodig. Twee uur is lang genoeg, vooral als er een voorprogramma bij is.

Bestaat de E Street Band nog?
‘Volgens mij wel, ik ben er de gitarist van, ik weet niet wanneer de band weer gaat optreden, er is daarover nog niets beslist. De deur staat altijd open en Bruce wil gewoon blijven werken met de E Street Band. Hij is nu bezig met een nieuwe plaat en die moet eerst af zijn. Dan pas kun je plannen gaan maken. Bruce is een zeer goede vriend van mij, Hij speelt mee op mijn plaat, doet mee in de video en hij steunt me op allerlei manieren, we kennen elkaar al heel lang, al lang voordat ik bij hem in de band zat. Ik hou van hem en hou ervan met hem te spelen en ik hoop dat we weer op tournee gaan, hoe eerder hoe liever.’

Speel jij ook mee op zijn nieuwe plaat?
‘Ik heb er nog niet aan meegewerkt, maar dat komt vooral door het opnemen van mijn plaat en het toeren met Ringo en met mijn eigen band. Ik woon in een camper en kom dus niet in L.A. Bruce doet nu al het gitaarwerk zelf, hij is een hele goede gitarist trouwens. Als ik tijd heb en hij heeft mijn hulp nodig, dan kom ik meteen. Eigenlijk vind ik dat hij zelf alle gitaarpartijen op de plaat moet inspelen, hij is zó goed! Dat meen ik echt! Wie de beste van ons tweetjes is? We zijn allebei even goed. Kijk, Bruce en Neil Young en ik, wij spelen alle drie vanuit het gevoel, vanuit het hart, wij zoeken iets speciaals, loerend op kansen, Het is meestal gewoon een persoonlijke smaak.’

Is je solocarrière wel te combineren met ie werk bij de E Street Band?
‘Jazeker, dat werkt al jaren prima, ik zit al sinds 1984 in de E Street band, ik maakte Flip in 1985, de dubbele liveplaat Code Of The Road maakte ik in 1986 en nu dus dit album. Er is altijd tijd en gelegenheid om iets anders te doen. Niemand werkt altijd en als de anderen stoppen ga ik verder met mijn soloplaat, als ik maar gezond blijf kan ik het zo blijven doen.’

Je maakt lange tournees, zie je nog iets van de landen en steden waar je optreedt?
‘Helaas niet, het is meestal bus-hotel-optreden-bus, en dan vooral veel in de bus, we doen zes steden per week dus we spelen ‘s avonds en reizen vaak ‘s nachts, dus we zien vrijwel niets van de omgeving, vooral omdat de afstanden tussen de verschillende steden vaak erg groot zijn.’

Jaren geleden waren er geruchten dat jij bij de Rolling Stones zou gaan spelen
‘Toen Mick Taylor de band verliet vroegen ze Ronnie Wood, Ronnie zei nee, omdat hij bij de Faces wilde blijven, hij wilde hen niet in de steek laten. Ik kende Ronnie al van de Small Faces, ik heb veel met hen opgetreden. Hij was het die Keith attent op mij maakte. Keith zei: we doen audities in Europa, kom rustig meespelen. Ik zou dus één van de velen zijn die daar speelden, Ronnie veranderde toen van mening en deed het uiteindelijk toch, hij vond de functie van gitarist in de Stones toch het beste bij hem paste, en ik kan hem daar natuurlijk geen ongelijk in geven, hij heeft zich in de loop van de tijd wel bewezen daar!’

Heb jij de song Keith Don ‘t Go vóór of na die periode geschreven?
”Lang daarvoor! Ik schreef die song tijdens de Tonight ‘s The Night tour met Neil in Engeland. De song is een eerbetoon aan Keith, als dank voor alle goede muziek, namens mij en de fans.’

Heb je Keith nog gesproken?
‘Ja, ik heb hem tijdens zijn solo tournee gezien en natuurlijk tijdens de Stones-tour. Ik heb in de afgelopen twintig jaar veel Stones-shows gezien en heb de hele ontwikkeling van de band meegemaakt. Tijdens de Bom In The USA-tour heb ik hem gesproken, hij is een heel erg aardige vent. Tijdens de vorige tour in L.A kwam hij op me af en omhelsde me en liet een fotograaf dit tafereel vereeuwigen, Die foto heb ik natuurlijk thuis aan de muur hangen, dat zal je wel begrijpen. Ik vind hem een groot componist, schrijver en musicus in de rock ‘n’ rolt bizz, en nog aardig ook!’

Tommy & Nils Lofgren

Nu even iets over jouw band. Hebben de leden in andere, bekende bands gezeten?
‘Mijn broer Tommy speelt dus al jaren met mij, al vanaf de tijd in Grin, Hij heeft ook een eigen band, New Keys, en daarmee heeft hij ook een paar platen gemaakt in Washington DC. Onze bassist Ronny Neymeyer speelde ook in die band, onze drummer is Johnny Lee Badanjek en hij zat in de originele band van Mitch Ryder & The Detroit Wheels, later speelde hij bij Dr, John en The Rockets en natuurlijk bij Alice Cooper, Larry Crack speelt bij ons keyboards en gitaar, Hij was saxofonist in Heil Young’s Blue Notes Band; Iedereen heeft dus genoeg ervaring in allerlei bands.’

door Nils gesigneerde foto in 1995

 

https://www.nilslofgren.com/

ASIA 1992: Vinny Burns, Steve Howe, John Payne, Geoff Downes en Trevor Thornton @ Paradiso, Amsterdam

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine 1993)

INTERVIEW: HARRY PATER & HENRY KNEGT
FOTOGRAFIE: HARRY PATER

 

De ‘supergroep’ ASIA had in 1982 een wereldhit met “Heat Of The Moment”, afkomstig van de eerste elpee “Asia”, die ook een wereldsucces werd. De volgende platen verkochten een stuk minder dan de debuutplaat, mede doordat de muziek niet echt evolueerde. De een na de andere oprichters verlieten de band (Steve Howe, Carl Palmer en John Wetton), waarna alleen Geoff Downes overbleef. Geoff formeerde samen met zanger/bassist John Payne een nieuwe line-up met gitarist Vinny Burns (ex-Dare) en drummer Trevor Thornton. Het eerste album van de nieuwe bezetting is “Aqua”, waarop een wat ander, steviger geluid te horen is. Steve Howe is ook nog even van de partij op deze plaat en hij deed ook mee met de Europese tournee, waarbij ons land ook werd aangedaan. Wij spraken met Geoff en John.

Geoff Downes en John Payne

Geoff, hoe is het om als enig overgebleven origineel lid in de band te zitten? 
Geoff: ‘Wel goed eigenlijk. Deze band is hecht en sterk, veel beter dan de originele line-up vind ik. Het verschil tussen Asia toen en nu is dat we toen veel succes hadden en zoiets komt niet altijd ten goede aan de sfeer in de groep. We zijn nu begonnen met een nieuw hoofdstuk, de rest is geschiedenis. Hopelijk gaat het nu goed, we moeten ook aan de fans denken.’

Zit Steve Howe nu wel of niet in de band? 
Geoff: ‘Tot aan het eind van het jaar gaat hij met ons op tournee. Hij heeft ook andere afspraken en verplichtingen, maar hij vindt het leuk. We zien wel hoe het verder gaat. Hij heeft ook op het nieuwe album meegespeeld, meestal akoestisch.’

Steve Howe

Wij zagen Asia in 1989 optreden met John Wetton en Carl Palmer, maar zonder jou. Hoe zat dat?
Geoff: ‘Dat kan kloppen, ja. Ik kon in de eerste plaats niet toentertijd en ik hield niet van de opzet toen, met twee achtergrondzangeressen erbij. Het was niet meer de Asia-sound vond ik.’

John, hoe ben jij bij Asia terecht gekomen? 
John: ‘Ik zit nu zo’n anderhalf jaar bij de band. Ik ken Geoff nu al zo’n drie of vier jaar. Geoff produceerde toen het album van GTR en we schreven toen enkele songs samen. We zagen elkaar af en toe. Ruim anderhalf jaar geleden kwam Geoff naar een optreden van de band waarin ik toen zat, The Passion, met ex-Maiden drummer Clive Burr en ex-MSG keyboardist Andy Nye. Daarna kwam ik Geoff weer tegen in een opnamestudio, hij vertelde dat hij een zanger zocht voor Asia en ik hapte toe. Ik heb nu veel lol, dus… Ik probeer niet zo te klinken als John Wetton, ik ben een andere zanger. Dit is een nieuwe Asia, voor de negentiger jaren. Er zit nu ook veel meer rock’n’roll in Asia, het is nu veel meer een funband geworden. Heel wat anders dan de zogenaamde supergroepen uit de zeventiger en tachtiger jaren. Die gasten speelden alleen maar voor zichzelf en keken ongeïnteresseerd voor zich uit. De pers vond Asia altijd maar niets, omdat het een supergroep was met al die bekende mensen erin. Tegenwoordig is de pers veel meer op onze hand, gelukkig.’

John Payne

Vertel eens iets over de tournee en de bandleden? 
Geoff: ‘We zijn in juni gestart met de tournee in Japan en daarna deden we een compleet uitverkochte Britse tournee. De fans kwamen gelukkig weer, we hadden Europa al zo lang niet bezocht. We gaan zeker door tot februari 1993. Vinny en Trevor zijn jonge en erg goede muzikanten, echt in de Asia traditie. Vinny en Steve spelen om en om lead gitaar. Vinny doet meer de power rock stukken en Steve voornamelijk het akoestische gedeelte. Onlangs hebben we nog gespeeld voor 55.000 mensen in Miami, tijdens het Hurricane Relief Concert. Dat was erg mooi om te doen, maar de mensen kwamen natuurlijk niet alleen voor ons. Een kleinere zaal is toch veel mooier, iedereen komt dan voor jou.’

Vinny Burns

John, jij speelt de bas… 
John: ‘Het was moeilijk om te leren, maar toch… Ik was in mijn vorige band alleen maar de zanger. Ik bespeel bijna alle instrumenten: gitaar, keyboards en drums. Het was moeilijk om tegelijkertijd te leren zingen en bassen. Er zijn trouwens maar weinig goede zangers/bassisten. Ik zou alleen maar Geddy Lee en Sting kunnen opnoemen (en John Wetton dan? – red.). In het rockgenre zijn er maar weinig van, het is een grote uitdaging om het te doen.’

Heb jij ook songs geschreven voor het album, John? 
John: ‘Een paar. Het meeste was namelijk al geschreven toen ik erbij kwam. Greg Lake heeft ook een song samen met Geoff geschreven en ik heb eentje samen met Andy Nye geschreven. Vijf songs waren een goede start en samen hebben we de rest geschreven. Steve heeft een instrumentaal nummer geschreven, Aqua Part One.’

Dat nummer lijkt volgens ons, althans het intro, als twee druppels water op “Lady d’Arbanville” van Cat Stevens…
Geoff: ‘Dat heb ik ook al eerder gehoord, er is wel een overeenkomst maar toch is het geen kopie of zo.’

Tijdens de soundcheck speelde Geoff het intro van dat nummer op zijn synthesizer. Steve Howe’s gezicht betrok helemaal… 
John: ‘Dat heb ik ook gezien ja. Kun je nagaan hoe goed Geoff wel niet is, dat hij Steve zo perfect kan imiteren!’

Jullie zaten vanaf de eerste plaat onder contract bij Geffen. Nu zitten jullie bij Roadrunner, toch een kleiner label. 
Geoff: ‘Het contract met Geffen is gelukkig afgelopen. We konden toen de plaat maken zonder tussenkomst van de platenmaatschappij. We kwamen dus met een kant en klare plaat. In het verleden hebben we nare ervaringen opgedaan met de platenmaatschappij: “jullie moeten dit veranderen en dat anders doen”, enzovoorts. Je bent dan zelf niet meer de baas. Ik ben nu zelf mede-eigenaar van een studio en dat werkt dus iets gemakkelijker. Wij hebben nu een deal voor vijf albums afgesloten. Tenslotte wil ik alle fans graag laten weten dat we nu bloedserieus bezig zijn. We zijn van plan om nog lang door te gaan!’

Website: https://originalasia.com/

(Gepubliceerd in Music Maker #4 – april 2001)

De 44-jarige Paul Vens vertelt het verhaal van een eigentijdse troubadour. Sinds het begin van de 1980’s heeft hij voornamelijk akoestische, folkachtige muziek uitgebracht. Z’n instrumentale cd’s op het Oreade-label zijn doorgaans in het vakje New Age in de platenwinkel te vinden, terwijl de meer folkachtige muziek op het eigen Independent Music label wordt uitgebracht vanuit zijn huidige uitvalsbasis Boxmeer. Zijn nieuwste cd ‘The White Lake’ verscheen vorig jaar. Paul treedt regelmatig op. Eind maart speelde hij in Randwijk, als voorprogramma van de Engelse folkgroep Magna Carta.

TEKST: HARRY PATER

‘Als kleine jongen stond ik thuis op de tafel te playbacken op de muziek die ik op de radio hoorde, zoals the Hollies, the Beatles en the Stones. ‘s Avonds en ‘s nachts luisterde ik veel naar de Engelstalige Radio Luxemburg en dat was voor mij pure magie. Vooral vanwege de enthousiaste discjockeys die ook nog eens verstand van muziek leken te hebben. Als ze weer een nieuwe plaat van David Bowie of de Beatles konden draaien leek het iedere keer alsof ze een nieuw wereldwonder hadden ontdekt en dat enthousiasme sloeg bij mij als luisteraar over.’

‘Op een gegeven moment leende ik de gitaar van m’n oudere broer en begon ik liedjes te schrijven met subtiele en dromerige teksten. Liedjes over de natuur of meisjes die ik had gezien en die ik dan als het ware zat te verdromen. Toen ik in de puberteit kwam moest ik natuurlijk gaan herrieschoppen, dat hoort er nu eenmaal bij. Ik bouwde zelf radio’s om tot versterkers en bouwde geluidsboxen die ik weer op die versterkers aansloot. Dat ging niet altijd goed, ik heb verscheidene radio’s opgestookt in die tijd.’

‘Samen met vrienden ben ik een coverband begonnen, waarmee we songs van onder meer Pink Floyd, Creedence Clearwater Revival en de Stones speelden. We waren toen de enige coverband in de regio en we trokken volle zalen in de Betuwe. De band wisselde regelmatig van samenstelling en bestond uit vier tot negen leden. Langzamerhand gingen we over tot het spelen van eigen werk, tussen de covers door. De zachtere liefdesliedjes verdwenen een tijdlang naar de achtergrond maar toch kreeg ik een eigen repertoire binnen de band. Na verloop van tijd had ik twintig minuten eigen liedjes binnen en dat aandeel groeide. Ik heb ondertussen allerlei baantjes gehad, maar niets kon me bekoren. De muziek bleef het belangrijkst. Toen ik naar de kunstacademie in Arnhem wilde zeiden ze tegen me dat ze me niet wilden hebben, omdat ik al zo zeker wist wat ik wilde. Ik zei dat ik dat graag verder wilde ontwikkelen, maar dat soort mensen wilden ze niet. Dus toen had ik zoiets van: ‘Barst allemaal maar, dan doe ik het zelf wel!’

‘Op mijn 22e maakte ik mijn eerste elpee, in eigen beheer, die in de Farmsound studio in Heelsum is opgenomen. De muziek varieerde van hele jachtige poprock naar fragiele gitaarmuziek. Een van mijn helden was Bob Dylan. Bij hem had je altijd de indruk dat het over iets belangrijks ging. Verder ben ik beïnvloed door met name J.J. Cale, die ik heel hoog had zitten en natuurlijk door Keith Richards als slaggitarist. Ik trad toen veel op met de band, maar ook als straatmuzikant.’

Videoclip
‘De tweede elpee ‘Look At This’ verscheen in 1985, ook in eigen beheer, deze was veel evenwichtiger. Ik vind het nog steeds een hele goede plaat. Er is zelfs een videoclip gemaakt door iemand van de filmacademie in Breda. Dat was Albert Elings, die nu voor de NCRV werkt als documentairemaker. In 1988 tekende ik mijn eerste platencontract bij Munich Records en kwam de derde elpee `Moonsongs’ uit, die in de Ammix Studio in Nijmegen opgenomen werd. Dit werd echter een financiële miskleun, want toen de elpee in de winkels lag bleek vrijwel iedereen een cd-speler te hebben aangeschaft. Daarbij kwam dat ik de band te groot vond worden, we zaten met acht of negen man in de studio en ik raakte het stuur langzamerhand kwijt. Ik vond ook dat door die grote bezetting de muziek te vol was geworden met teveel instrumenten.’

‘Ik besloot cassettes te gaan maken, die ik in een kleine oplage verspreidde. Eén tape kwam terecht bij Oreade in Heemstede waar ze meteen erg enthousiast waren. Ze vertelden me dat dit precies de muziek was die ze zochten. Ik begreep er niets van: ‘Welk nummer bedoel je dan?’, vroeg ik. ‘Niet een nummer, de hele cassette’ zeiden ze. Later is die tape grotendeels de cd ‘Promise’ geworden, die inmiddels al voor de derde keer uitgebracht is.’

‘Ik was heel blij met Oreade omdat ik het gevoel had dat er iets in mijn muziek gekomen was dat als mijn rode draad fungeerde. De sfeer en het gevoel dat ik al vanaf het begin had, had ik nu weer teruggevonden. Zeg maar dat het de magie, het mystieke gevoel is dat eigenlijk vooraf hoort te gaan aan een goed stuk muziek. Ik ken maar zeven of acht akkoorden, daar heb ik me nooit veel mee beziggehouden. De sfeer zoeken, creëren en uitpluizen, daar gaat het om. Ik heb bij Oreade volledige artistieke vrijheid gekregen en dat was zeker in die tijd bijzonder, omdat de muziekwereld steeds strakker en commerciëler werd en men trends en vorm belangrijker vond.’

‘Gelukkig hoefde ik daar niet in mee te gaan. Door het contract met Oreade werd het me duidelijk dat ik veel meer mensen zou bereiken dan met cassettes en dat gaf me goed gevoel.
Begin 1990’s ging ik met Herman Verheijen (fluit en diverse blaasinstrumenten) als duo op pad. We deden vooral liveoptredens voor lokale en regionale omroepen om de ‘Promise’-cd te promoten. Daarna vroeg de platenmaatschappij of ik een album in opdracht wilde maken over het thema Waterman. Dat is de ‘Aquarius’-cd geworden en die wordt inmiddels in half Europa verkocht en ook in Rusland, Argentinië en India. Omdat het een instrumentale thema-cd is kunnen mensen uit andere culturen de muziek ook begrijpen. Als kunstenaar neem je een voorbeeldplaats in, de verantwoordelijkheid om goede kwaliteit uit te dragen en te geven.’

‘Hierna ging ik werken aan een instrumentale plaat met als thema de relatie tussen vader en zoon. Ik schreef alle punten op die daarmee te maken hebben en daar heb ik muziek bij gecomponeerd. ‘Son To The Father’ is het resultaat. Helaas is tegenwoordig de plaat moeilijk te verkopen omdat het thema te moeilijk blijkt. Op de ‘Mystical Moon’-cd zijn de beste stukken van m’n eerste drie elpees verzameld. ‘Songs Along The Road’ betekende een nieuw begin voor mij, samen met een min of meer vaste band en zangeres Marita Damen. De concerten worden in wisselende formaties gedaan.’

Boekrollen
Ik ben heel blij met m’n nieuwste cd, ‘The White Lake’. Dat zit ‘m vooral in de sfeer en de tijdloze teksten. Ik ben daarvoor ver terug in de tijd gegaan. Ik heb in oude boeken gezocht en zelfs in oude boekrollen uit het jaar 300, die zo’n twintig jaar geleden gevonden zijn, de ‘Nag Hammadi’-rollen die later vertaald zijn. Die teksten blijken verrassend actueel te zijn als je ze gaat uitwerken, net als het verhaal van Parsival dat ik ook als inspiratiebron heb gebruikt. Je wordt steeds teruggeworpen op jezelf en krijgt daardoor vertrouwen in de toekomst.
Ik heb altijd wel teksten of ideeën liggen. Vroeger stopte ik alle ideeën in één nummer, nu lukt het me vaak om er ook meerdere nummers te maken. Langzamerhand wordt het arrangeren meer gedoseerd en beter. Dat is een ontwikkeling die je niet kunt afdwingen, daar moet tijd over heen gaan en pas na lange tijd ga je dat begrijpen. Je moet naar je hart luisteren want daar zit de mooiste muziek.’

Vens en zijn spullen
Fender Stratocaster uit 1970, aangesloten op een 50 Watt Marshall combo
12-snarige akoestische Seagull gitaar
Een Koreaanse Samick mandoline
Spaanse gitaar van Juan Cortes uit Spanje
6-snarige Epiphone countrygitaar
Roland keyboard
`Bij optredens gebruik ik vrijwel uitsluitend een zessnarige akoestische Samick-gitaar. We repeteren thuis in m’n muziekkamer en daar neem ik muziek op met m’n 8-sporen Tascam bandrecorder. Ik heb een Sony DAT-recorder voor het masteren en gebruik een Fostex mengpaneel, een Lexicon galm- en multireverb unit, een Yamaha equalizer en Tannoy 600 luidsprekers voor de afluistering.

Paul Vens: ‘Enthousiaste discjockey’s met verstand van zaken hoor je tegenwoordig hooguit nog bij de BRT, Studio Brussel of WDR.’

Website: www.paulvens.com

(Gepubliceerd in Music Maker #11 – november 2011)

In het begin van de 1980’s ontstond de Nederlandse driemansformatie Powerplay, nadat voorman Jan van der Meij het succesvolle Vitesse had verlaten. De band had drie hitsingles die geen van allen de top 20 bereikten: Love can break your heart, Make it alone en I am falling. Na 1995 hoorde je amper iets van de band, al bleef hij optreden. Dit jaar verscheen het album Welcome Home, een akoestische liveplaat, opgenomen in de New Road Studio in Wijchen. Music Maker was benieuwd hoe het Jan in de tussentijd was vergaan.

 

TEKST/FOTOGRAFIE HARRY PATER

‘Hoewel ik al jaren andere dingen doe, is Powerplay nooit opgeheven. We hebben altijd wel eens per maand ergens opgetreden, in wisselende samenstellingen. Op een gegeven moment speelden we in Arnhem waar iemand van New Road aanwezig was. Hij sprak me na het optreden aan en zei dat hij het te gek vond en dat hij graag een liveplaat wilde maken. Ik was daar eerst wat sceptisch over, maar nadat ik bij hem in Wijchen was geweest en gezien en gehoord had wat ze daar kunnen en ze me een goed aanbod deden, heb ik toegehapt. Ik zei dat ik wel een liveplaat wilde maken. maar dan moest het een unplugged album worden. Powerplay is weliswaar een rockband, maar we maken toch vooral liedjes en wilde ik wel eens in een akoestische vorm opnemen.
Uiteindelijk hebben we drie dagen in het concertzaaltje in hun studio opgetreden voor een enthousiast publiek van fans en oude bekenden. Voer zo’n twintig euro konden ze erbij zijn en daarvoor kregen ze ook een exemplaar van de cd en naamsvermelding in het boekje. De opnamen werden meteen naar twee sporen gemixt, dus het zijn eerlijke liveopnamen, geen overdubs en dergelijke.
Powerplay bestaat behalve mezelf op gitaar en zang uit Ivo Severijns op bas en Ramon Rambeaux op drums. Als gasten deden Mark Boon op gitaar en P.J. Cramer van de Bogaart op piano en accordeon mee.’

Frédérique Spigt
‘In 1994 maakten we de voorlopig laatste plaat en daarna ben ik fulltime bij Frédérique Spigt gaan spelen. Ik ben wel altijd beschikbaar gebleven om met Powerplay op te treden voor wie dat maar wilde, maar ik stopte met actief platen maken met de band. Of we na deze plaat nog weer nieuw werk gaan maken weet ik niet. Sowieso ben ik van plan om bij Frédérique te blijven spelen, want dat gaat erg goed en plezierig. Ik schrijf veel nummers voor haar. Ik zou nooit meer alleen iets als Powerplay willen doen, dat altijd maar vooraan staan en je moeten bewijzen. Die tijd heb ik gehad. Het spelen in een band waar iemand anders zingt en waar ik dan nummers voor schrijf heeft tegenwoordig mijn voorkeur.’

‘Ik ontmoette Fré begin 1990’s op een Nieuwjaarsparty van Countdown Café waar we samen dronken zijn geworden. Ik kende haar natuurlijk van I’ve Got The Bullets, want we kwamen elkaar regelmatig tegen bij radioprogramma’s als Los Vast. Ze gaf me haar telefoonnummer en zei: “Bel me maar dan gaan we samen nummers schrijven en muziek maken.” Ik was helemaal niet gewend om met iemand anders samen te schrijven, maar ik dacht: och, het is een meisje. Laat ik het maar eens proberen. We spraken een vaste dag per week af waarop we bij elkaar kwamen en dat ging van meet af aan erg goed. Na twee jaar begon zij A Girl Called Johnny, maar daar deed ik niet aan mee omdat ik nog druk was met Powerplay. Pas toen zij solo ging en in het theater ging spelen kwam ik bij haar in de band.’

Theater
‘Ongeveer de helft van de liedjes op de platen van Frédérique zijn van mijn hand. Ik maak dan een liedje, neem dat op en geef het haar op een cassettebandje. Vervolgens gaat zij ermee aan de slag en maakt er tekst bij en daarna maken we het samen af. Ze schrijft zelf echter ook muziek en dan geeft ze mij zo’n bandje en ga ik ermee bezig om het nummer af te maken. Het is heel leuk werken met haar. Ik ben haar second man als ik het zo mag zeggen. Omdat ze in het theater speelt hoef je niet één bepaalde stijl aan te houden, ze zingt vooral ballads maar als een nummer een Franse of een Spaanse touch heeft dan is dat ook niet erg, dat kan allemaal. Andere artiesten of bands willen dat meestal niet, maar zij wel. Je hebt geen beperkingen, in een theater mag het af en toe ook best even rocken!’

Vitesse
” Vitesse was vier jaar lang succesvol en bij Powerplay was het met de eerste single meteen raak. Tot 1985 ongeveer hadden we daar veel succes mee. We hadden heel veel werk, maar een gegeven moment ebde het langzamerhand weg. Je moet bereid zijn om door een dal te gaan, zo ging het met Powerplay ook. In 1987 hadden we nog Walk On The Wire, maar daar stond geen hitsingle op en dan wordt het vanzelf minder. Zodra je niet meer in de picture staat zijn ze je vergeten. Je kunt dan twee dingen doen, zeker als je platencontract ook niet verlengd wordt: óf je stopt er helemaal mee óf je gaat er iets anders naast doen. Dat laatste heb ik dus gedaan.’

POWERPLAY: Ramon Rambeaux, Jan van der Meij en Ivo Severijns (foto’s uit 2004)

Brood
‘Naast m’n werk met Fré heb ik een tijdje bij Dilana Smith gespeeld. En ik heb een toertje gedaan met The Wild Romance. Herman Brood was toen naar Amerika geweest en vervolgens kwam hij een maand lang niet opdagen. Er stonden echter nogal wat optredens gepland en toen vroegen ze mij. We speelden covers, rock en bluesrock. Dat was in een kleine setup, dus we sjouwden zelf met de spullen en we gebruikten de techniek en apparatuur van de zalen. Dat beviel me zó goed dat ik tegen de jongens van Powerplay zei: dat gaan wij ook doen. Op die manier konden we toch drie keer in de week spelen, al was het dan vooral in kleinere zalen en cafés. We werkten vanaf dat moment ook zonder roadies, wat wel wennen was. Toen de band succesvol was werden bij wijze van spreken je plectrums nog door de roadies aangereikt. We begonnen in feite weer vanaf het nulpunt en van daaruit kun je alleen maar weer omhoog.’

Rosie
‘We konden toen Hypnotized maken, met George Kooymans als producer, en vanaf dat moment ging het weer een stuk beter. De single Rosie werd een bescheiden hit en dat leverde dus weer optredens op, al zijn we nooit meer op het oude level geweest. Tegenwoordig is het in de popmuziek ook niet meer zoals het eind 1970’s, begin 1980’s was.
Toen ik met Dilana Smith op tournee was hadden we twee of drie roadies en dus moesten we nog veel zelf doen, vooral op festivals. Vroeger werd je echt in de watten gelegd, maar dat is tegenwoordig niet meer, omdat dat gewoonweg niet meer te betalen is. Het is back to basic, maar zo hou je je staande.’

Vrouwen
‘Frédérique zit ook in Girls Just Wanna Have Fun, waar ik ook wel eens bij speel en zodoende kom ik met al die vrouwen in contact zoals Manuëla Kemp en de Bombitas. Met hen treed ik regelmatig op, dat is heel gezellig. Ik zing dan vijf nummers van Powerplay of Vitesse en een enkele cover, en zij zingen de rest van de avond. Ze spelen zo’n drie keer in de maand en als ik kan dan doe ik mee.’

‘Wat Powerplay betreft: we doen een toertje met Maxville en als we benaderd worden voor festivals dan zal ik zeker geen nee zeggen. Maar daarna ga ik weer gewoon met Fré en Powerplay verder op dezelfde voet. Daarnaast doe ik allerlei dingen op muziekgebied, voor tv bijvoorbeeld. Voor RTL5 heb ik de muziek gemaakt voor het vechtsportprogramma Kl. Ze wilden wat heavy rock-achtige muziek hebben en die heb ik voor ze gemaakt. En voor het programma PA of the Day van Milène de la Haye moest er een soort komisch muziekje komen. Het gebeurt ook dat ze bij me komen met een aantal platen, zo van: ‘Dit is Led Zeppelin en dit is Status Quo. We willen iets hebben wat daar tussenin zit.’ Muziek op bestelling dus, en da’s leuk om te doen. Ook reclame doe ik wel, maar dan ben ik niet herkenbaar. Op een gegeven moment hadden ze iets Paul McCartney-achtigs nodig en dan komen ze bij mij.’

---

Jan van der Meij is de afgelopen actief geweest bij The Analogues, waar hij vooral de zangpartijen van Paul McCartney voor zijn rekening neemt.
Jan van der Meij in The Analogues, 27 mei 2023, Ribs & Blues, Raalte

---

Vele jaren geleden zong hij Here, There and Everywhere van The Beatles solo voor een vol Feyenoord Stadion tijdens het eerste LosVast Kuipspektakel op 10 augustus 1985

 

Website: https://www.janvandermeij.nl/