(gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #6 oktober 1991)
INTERVIEW: HENRY KNEGT & HARRY PATER
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT
Na dertien jaar eindelijk een interview met Trevor Rabin, een man die bijna niet te pakken te krijgen is, maar zoals altijd: NOIZE staagt waar anderen falen, Trevor werd daarom door Harry en (vooral) Henry stevig aan de tand gevoeld (en dat zonder enige tandheelkundige opleiding!). Een paar maanden geleden werd vriend en vijand nogal (onaangenaam) verrast door de nieuwe Yes-line up, alsmede door het album ‘Union’. Hoe is het allemaal zo gekomen?
‘Een jaar geleden belde Jon (Anderson) mij op met de vraag of ik een paar gitaarpartijen zou willen inspelen voor het nieuwe Anderson-Bruford-Wakeman-Howe (ABWH) album. Waarom ik, dacht ik nog, maar Jon ging verder met te zeggen dat volgens hem alleen ik die partijen zou kunnen inspelen zoals het de bedoeling was. Op dat moment werkte ik samen met Roger Hodgson van Supertramp en het was de bedoeling dat ik dat zou afmaken, dus ik besloot om van Jons aanbod af te zien. Ik heb wel sessiewerk voor anderen gedaan trouwens. Bovendien wat kan ik nog aan Steve Howe’s werk toevoegen? Drie maanden later: belde Jon me weer op en hij vroeg of ik songs voor hem had. Ik heb hem toen enkele songs laten horen en daar was hij zeer tevreden over. Ondertussen ging ik gewoon door met mijn eigen werk. Mijn manager sprak met de platenmaatschappij over mijn songs, zoals Miracle of Life, Lift Me Up en Saving. Deze waren af en ik zou ze zo op een soloalbum of op een Yes-album met Chris, Alan, Jon en mij kunnen zetten. Maar… de platenmaatschappij en mijn manager vonden ze zo goed, volgens hen zaten er wel drie hitsingles bij en ze wilden dat ik ze op hét ABWH album zou zetten, maar dat wilde ik weer niet. Toen kwam het idee van Yes-reünie op de proppen en uiteindelijk vonden we het een goed idee. Ieder de helft van de songs, en we dachten niet alleen aan het geld, je moet er immers ook zin in hebben! Bovendien, ik had al meer dan een jaar niet opgetreden. In 1989 heb ik een solo tournee gedaan in de VS om mijn solo-album te promoten. Ik had veel zin om weer te gaan spelen en de songs van ABWH stonden mij wel aan, We konden bijna direct op tournee gaan, en dat idee stond mij wel aan.’
Je zei net: ieder (ABWH en de vorige Yes line-up) de helft van de songs. Op de cd is dat toch niet zo…
‘Als ik dat had gewild dan had het veel meer tijd gekost en daar had ik niet zo’n zin in. De platenmaatschappij wilde het wel, maar ik niet, je kunt dan beter een compleet album opnemen met songs van mij. Nu staan er drie songs van mij en een song van Chris op. lk ben wel van mening dat er een beetje te veel songs op het album staan, maar goed.’
De eerste keer dat ik van Trevor Rabin hoorde was toen je in de band Rabbit zat, een poppy band uit Zuid-Afrika. Een van de namen die op de elpeehoes opduikt is die van jouw vader…
‘Ja, dat klopt. Hij is de eerste violist van het Johannesburgs Symfonieorkest. Hij is van grote invloed op mij geweest. Hij zette mij achter de piano toen ik vijf jaar oud was en toen ik een jaar of zeventien was liet hij mij dirigeren en arrangeren.’
Na twee Rabbit-albums ben je uit Zuid-Afrika vertrokken, waarom?
‘Ik ben naar Engeland vertrokken omdat ik daar niet meer wilde wonen. Ik wilde wel met Rabbit verder, maar de anderen hadden zoveel plezier in Zuid-Afrika, vanwege het succes, dat zij er niet weg wilden, veel geld, veel vrouwen, prima muziek… Dat wilde ik eigenlijk niet langer en bovendien begon het politieke klimaat in Zuid-Afrika me steeds meer tegen te zitten, ik begon we schuldig te voelen.’
Wat vind je nu van de situatie In je geboorteland, nu het politiek gezien aan het veranderen is?
‘Ik vind dat F.W. de Klerk een zeer moedig man is. Hij is een van de weinigen waarin zowel blank als zwart vertrouwen hebben. Mandela wordt niet door de Zoeloes vertrouwd en Butulezi niet door de ANC aanhangers. De Klerk is de enige man die door Soweto kan lopen en in leven kan blijven. De Klerk doet goed werk en Mandela doet het ook erg goed na zevenentwintig jaar gevangenis. Ik was trouwens wel erg in hem teleurgesteld toen hij zich liet omarmen door Yasser Arafat. Dat kan niet volgens mij. Er is veel chaos daar, hopelijk gaat net nu de goede kant uit. Zowel zwart als blank probeert er iets goeds van te maken.’
Kom je nog wel eens in Zuid-Afrika?
‘Toevallig kom ik er net vandaan, want mijn moeder was ziek. Het is anders als je er nu bent. Je ziet geen apartheid meer, alleen stemmen is nog niet toegestaan voor de niet-blanken, maar dat komt wel, er is geen weg terug meer mogelijk volgens mij.’
Je was Zuid-Afrikaan, naar sinds kort ben je genaturaliseerd tot Amerikaan, van de regen in de drup?
‘Mijn zoon is Amerikaan en ik ben nu zo’n dertien jaar weg uit Zuid-Afrika en ik woon al tien jaar in de States, ik leef en woon in de VS en ik wil graag stemmen en dat kan alleen maar als je Amerikaan bent. Met een Amerikaans paspoort heb je in de meeste landen geen problemen, dit in tegenstelling tot een Zuid-Afrikaans paspoort. Mijn zoon ziet nu wat ik voor hem over heb ik hou van Amerika!’
Op je vierde solo album, “Can’t Look Away”, zag ik tot mijn verbazing een paar namen van Rabbit-leden?
‘Duncan Faure is een hele goede vriend van mij en die zie ik nog geregeld. Het zijn mijn beste vrienden, ieder lid van die band, we zijn samen opgegroeid. Of er een reünie komt van Rabbit? lk denk het niet, de drummer zit in de meubel business en heeft al vijftien jaar geen drumstel meer aangeraakt. De bassist werkt nu bij een platenmaatschappij en heeft ook in jaren geen snaar meer beroerd. lk zou dus heel wat knoppen moeten indrukken als ik zo’n reünie zou willen organiseren.’
Waarom ben je eigenlijk niet naar Europa gekomen met de Can’t Look Away toernee?
‘lk wilde wel, maar het album deed hier eigenlijk niets en in de States werd het nummer Something To Hold On To een AOR-radio hit. Er was dus een goede reden om te toeren. In de States hadden we elke zaal vol met duizend mensen en meer en toch maakten we geen winst. Ik wilde het goed doen en dat kost geld. De platenmaatschappij in Europa wilde ons niet financieel ondersteunen om een toernee te organiseren en dan gaat de lol er snel van af. Maar ik hoop dat we wel in Europa kunnen touren met het volgende album. Ik heb wel een solotoernee in Engeland gedaanin 1979, met het Face to Face album waarbij ik in het voorprogramma van Steve Hillage speelde. De band was toen niet zo goed, ik heb nu een heel erg goede band: Lou Mallino is de drummer, ook op het album. Hij is kaal en heeft een brilletje èn is super! Jim Simmons uit Phoenix, Arizona is de bassist, hij speelt van alles, diverse stijlen, Mark Mencina speelt keyboards. Hij schreef Miracle Of Life met mij. Hij zingt prima, speelt gitaar, hij is schrijver, producer en dirigent.’
Het eerste Yes album waarop jij je medewerking verleent is “91025”. Er doen nogal wat geruchten de ronde over de productie van die plaat. In plaats van de op de hoes vermelde Trevor Horn, zou jij het merendeel van de plaat hebben geproduceerd?
‘Ik heb er wel veel aan gedaan, maar credits interesseren mij niet, als het geld maar in de juiste richting gaat, als het eerlijk gaat vind ik het wel goed. Ik heb de muziek geschreven en dat is het belangrijkste en natuurlijk moet het resultaat goed klinken, als het maar geen leugen is. Trevor Horn was erbij en het had veel beter kunnen zijn, maar het maakt me niets uit. De demo van Owner Of A Lonely Heart is bijna identiek aan de uiteindelijke opname. Jon Anderson kwam de studio binnen en zei: ik hoor geen verschil met de demo, Trevor Horn zei daarop: dat is ook de bedoeling. Ik wil niet op Trevor’s kwaliteiten afdingen, maar ik weet wat ik wil en daar moet hij zich dan aan houden, het geluid, de song en de tekst vormen voor mij één geheel. Het is voor mij: my way or the wrong way! Trevor Horn is een goede producer hoor, vergis je niet! Hij heeft dat album van Frankie Goes To Hollywood ook geproduceerd en ik speel zelfs op dat album mee. Ook op het album van Seal trouwens.’
Hoe ga jij te werk met songschrijven?
‘Het is iedere keer weer anders, Can’t Look Away bestond uit verschillende delen die ik heb samengevoegd. Something To Hold On To heb ik in een dag geschreven, Owner Of A Lonely Heart ook in één dag, Changes duurde drie weken. Soms schrijf ik de song op de gitaar, dan weer op de piano. Soms schrijf ik de teksten eerst. In de auto zing ik ook wel eens een liedje dat ik dan opneem, ik heb altijd een kleine cassetterecorder bij me. Soms schrijf ik meteen op papier zonder de song te spelen, dan zit het in mijn hoofd. Het hele arrangement zet ik op muziekpapier, daarna ga ik de studio in en neem de song op. Als de song dan op tape staat leg ik hem aan de rest van de band voor, de song is dan in principe al af, ze kunnen er dan ook niet meer over discussiëren!’
Over discussiëren gesproken. Is het waar dat er een leger van advocaten meegaat op deze tour om alles voor jullie te regelen?
‘Ja, waarom niet, je leeft immers maar één keer?! We hebben met de “oude” leden (ABWH) een juridisch gevecht gehad tot in de rechtbank. Een paar maanden voordat deze tour begon zaten we er nog middenin. Iedereen zegt nu tegen mij dat ik moet zeggen dat alles koek en ei is en dat het album fantastisch is. Waarom zou ik er over liegen? Het is niet zo van acht mensen die samen een geoliede band vormen. Iedereen heeft zijn eigen manager en advocaat bij zich, ik heb soms wel onenigheid met Jon en Chris. Chris, Jon en ik zijn degenen die altijd problemen maken. De anderen zijn erg gemakkelijk, prima jongens dus!’
Hoe doen jullie het bijvoorbeeld met de setlist, wie bepaalt of bepalen welke songs er gespeeld worden?
‘Er wordt constant aan de setlist gesleuteld, we proberen iedere keer weer andere songs, we hebben immers drie uur de tijd iedere avond! Als een manager begint met memo’s stop ik ermee. Ik wil als band overleggen, dat moet toch kunnen!’
Twee bands op een ronddraaiend podium, hoe werkt dat?
‘Het was vooral in het begin heel erg vreemd, Steve en ik hadden in de eerste weken behoorlijk veel problemen. lk speel het oude werk dat hij oorspronkelijk speelde, anders dan hij het speelt. Ik was geen grote Yes-fan toen ik bij de band kwam. Ik had Roundabout wel gehoord, maar de rest hoorde ik pas toen ik het moest spelen. lk vond het wel goed maar er moest volgens mij wel aan gesleuteld worden. Maar we zijn er uiteindelijk wel uitgekomen.’
Waarom staan de teksten van ‘Union” niet in het cd-boekje afgedrukt?
‘De teksten zijn over het algemeen erg lang en dan heb je òf een vergrootglas òf een kleine encyclopedie nodig om het af te drukken en te kunnen lezen. Het is wel jammer trouwens dat de teksten niet zijn afgedrukt, want Miracle Of Life en Lift Me Up zijn volgens mij de beste teksten die ik zelf ooit heb geschreven. Lift Me Up gaat over mensen die geen huis hebben en die krediet bij mensen willen hebben, Miracle Of Life gaat over de slachting van dolfijnen in Denemarken.’
Vertel eens iets over jouw Fender gitaar. Wat is de naam bijvoorbeeld?
‘Ja, My Second Wife! Deze Strat kocht ik in 1971 en hij was gebouwd in 1962. Ik ging naar de muziekwinkel in Johannesburg en ik zei dat ik 150 Rand te besteden had en dat ik daarvoor een gitaar wilde hebben. De Strat was echter minimaal 300 Rand, maar de man in de winkel zei: ik heb nog wel een oude Strat liggen. Achter in de winkel onder een dikke laag stof lag een kist met daarin een spiksplinternieuwe Strat, een rode, en die kreeg ik mee voor maar 150 Rand! Ik moest daarna het leger in en ik verveelde me daar te pletter. Ik rookte me suf aan de stuff en toen heb ik de Strat overgeschilderd, veranderde het een en ander aan de elementen, maakte een andere bedrading… Het verbaast me dat-ie het nog steeds doet, lk hou van dat gitaartje!
lk speel nu op een Alvarez, samen met Alvarez heb ik die ontworpen, en die komt deze zomer op de markt. Het is een Trevor Rabin Signature Model, donkerblauw van kleur. Het is een prima gitaar!’
Wat zijn je toekomstplannen?
‘Eerst deze tournee afmaken natuurlijk. De anderen hebben het al over een nieuw album, maar dat wil ik pas na de tournee beslissen. Bovendien wil ik een nieuw soloalbum maken. Wat mijn vorige soloplaat betreft, Jon wilde daar niet op wachten en ging dus iets anders doen, ABWH dus. Hij was ook gefrustreerd vanwege het feit dat hij bij ons (op 91025) zijn zin niet kon doordrijven en bij ABWH wel. Het is wel goed voor hem, we zien wel hoe het allemaal gaat, een soloplaat van mij, het album met Roger Hodgson… Robert Plant wil ook iets met mij doen. Ik doe alleen dingen waar ik plezier aan beleef. Verder ben ik van plan om straks, als ik wat meer tijd heb, me meer aan mijn grote hobby te wijden: parachute springen, dat vind ik echt fantastisch!’
Je was nogal druk in gesprek met Adje Vandenberg. Plannen met hem?
‘Misschien wel. Hij is bezig met een platenmaatschappij voor een soloalbum. Misschien produceer ik zijn plaat dan wel. Ik heb ook nooit begrepen waarom Coverdale een tweede gitarist nodig had, Adrian is een goede leadgitarist, Steve Vai ook wel, maar volgens mij was deze niet echt nodig geweest. Adrian is een hele goede vriend van mij, volgens mij mag iedereen hem graag!’