Archives for november 2024

(Gepubliceerd in Musicmaker #6 – juni 2010)

Enkele weken geleden werd eindelijk het album Diary Of A Soul Fiend van de Engelse band Saint Jude uitgebracht, dat eigenlijk al een jaar geleden werd aangekondigd. De muziek van de band is een mix van the Rolling Stones, Faces en Black Crowes en soulmuziek, maar dan met een zangeres. De cd werd grotendeels geproduceerd door Chris Kimsey, die onder meer de Rolling Stones albums Undercover en Steel Wheels produceerde en als technicus aan Sticky Fingers, Some Girls en Emotional Rescue werkte. Saint Jude heeft het afgelopen jaar al heel wat optredens in ons land gegeven en ook de komende tijd is de band regelmatig in Nederland te zien. Musicmaker sprak met zangeres Lynne Jackaman en haar (schrijf)partner en gitarist Adam Greene.

Tekst/foto’s: Harry Pater (kleine zaal Paradiso Amsterdam, 11 oktober 2010)

In het cd-boekje staat dat dit album het resultaat is van zeven jaar liefde, zweet en tranen. Vertel…
Adam: ‘Ongeveer zeven jaar geleden bracht een wederzijdse vriend ons samen en omdat we beiden gek van muziek zijn besloten we samen te gaan werken. In eerste instantie deden we dat akoestisch, vooral omdat we eerst wilden bekijken welke stijl ons het beste zou bevallen. Lynne heeft een soulachtergrond en ik ben van oorsprong meer een rock & roller. We begonnen al snel samen songs te schrijven en uit te voeren, met wisselende muzikanten. Omdat ik in het verleden al vaker met Chris Kimsey had gewerkt besloot ik hem wat demo’s van ons te laten horen. Hij was meteen enthousiast en helemaal toen hij ons live had zien spelen. We hadden het geluk dat we een Britse tour deden als voorprogramma van The Waterboys, waarmee we in de grootste zalen van de UK speelden, zoals de Royal Albert Hall. Chris benaderde een Amerikaanse vriend, liet hem wat horen van onze demo’s en deze man werd ook enthousiast. Hij kwam naar Engeland en bezocht een speciaal opgezet optreden van ons.’
Lynne: ‘Hij zei meteen dat hij wilde dat we naar Amerika kwamen om daar een album op te nemen. En hij wilde dat Chris zou gaan produceren. Je begrijpt dat wij daar erg blij mee waren.’

Adam: ‘En dus vertrokken Lynne en ik naar de States, waar we enkele maanden aan nieuwe songs hebben gewerkt, eerst in Nashville en daarna in Kentucky. We hebben maar twee of drie van onze oudere songs behouden en de rest is allemaal in Amerika geschreven. Toen we het erover eens waren welke songs we wilden gaan opnemen hebben we de rest van de band laten overkomen en konden we onze gang gaan in oude boerenschuur. We hebben we ongeveer een maand lang de songs dusdanig vaak en in verschillende arrangementen gespeeld tot we het eens waren welke versies we zouden doen. De dag voordat de eigenlijke opnamen zouden beginnen kwam Chris vanuit Engeland invliegen. We lieten hem horen wat onze bedoeling was en hij was het grotendeels met ons eens. Uiteraard had hij nog wel enkele opmerkingen en aanwijzingen en daarin moesten wij hem gelijk geven. De volgende dag gingen we de studio in, de Saint Claire Studios in Lexington, Kentucky. Deze studio staat vol met vintage apparatuur en daar werken wij het liefst mee, zowel Chris als de band. Precies zoals we het in de boerenschuur hadden gedaan hebben we ook hier alle muzikanten en instrumenten in een grote cirkel neergezet. Op die manier heb je het meeste contact met elkaar en kun je elkaar, als dat nodig is, aanwijzingen geven. We namen alles live op, zonder koptelefoons op. Ik heb zo’n hekel aan die dingen… als muzikant ben je je hele leven bezig zonder koptelefoon op en als je dan de studio ingaat zou je ineens met zo’n rotding op moeten spelen. Dat werkt voor mij niet en dat werkt voor ons niet. De meeste bands die wel met koptelefoons op werken gebruiken een clicktrack. Wij willen geen clicktrack gebruiken! Wij willen menselijk klinken en niet als een machine. Onze favoriete bands als de Stones en Faces gebruikten ook geen clicktrack en bij hen kwam het ook vaak voor dat binnen een song het tempo varieerde. En dat vinden wij ook goed! Chris Kimsey werkte met ons net zoals het bij de Stones ook vaak ging, wat inhoudt dat we meerdere takes van een song opnamen en hij wist naderhand altijd feilloos welke take het beste was.’

Lynne: ‘We maakten ook gebruik van gastmuzikanten zoals blazers en toen we een gospelachtig koortje nodig hadden gingen we naar een kerk in de buurt van de studio. Daar vroegen we wie hun beste zangers en zangeressen waren en of die ons wilden helpen. Dit was binnen de kortste keren geregeld en hoewel het hier om amateurs ging was het meteen geweldig om te horen.’
Adam: ‘Zoals gezegd namen we alles live op, al hebben we wel wat overdubs gedaan, met name de achtergrondvocalen en percussie hebben we naderhand ingespeeld. Maar minstens 80 procent van wat je hoort is live ingespeeld.’

Adam, jij staat als co-producer vermeld. Wat hield dat in dit geval in? 
Adam: ‘In feite heb ik de hele preproductie gedaan toen we in die boerenschuur aan de songs werkten. Bij mij is het zo, dat ik in mijn hoofd al precies hoor hoe een song volgens mij moet klinken, dus welk instrument wat doet en zo. En dan is het mijn taak om dat aan de muzikanten duidelijk te maken. In feite had Chris op deze manier ook minder te doen als producer, maar hij had genoeg te doen als opnametechnicus.’

Jullie schrijven de songs voornamelijk samen. Hoe gaat dat in zijn werk? 
Adam: ‘Meestal beginnen de songs als een gitaarriff, die ik dan aan Lynne laat horen. Als zij er iets mee kan gaat ze met een tekst bezig en langzamerhand ontstaat dan uiteindelijk de werkelijke song. Nu kan ik zelf niet echt zingen, ik klink ongeveer als een zwaar verkouden Bob Dylan, dus ik brom dan iets tijdens het spelen en Lynne denkt daar dan het hare van en zo komt zij dan met woorden aanzetten. Zo hebben we de laatste tijd regelmatig akoestische radio-optredens gedaan en daar speelden we steeds een nieuwe song die nog niet af was. Lynne bedacht er terplekke steeds een tekst bij en langzamerhand ontstaat er een echte song. Maar deze is nog steeds niet af.’

De cd kwam in mei uit, toch haast een jaar later dan gepland. Hoe zit dat? 
Lynne: ‘Toen we klaar waren met de opnamen ging de Amerikaanse platenmaatschappij over de kop. En daar zaten we dan; het had ook niets met ons te maken, zo verzekerden ze ons, maar met de malaise in de platenindustrie. Uiteindelijk hebben wij de opnamen teruggekregen en konden we ze zelf gaan uitbrengen op ons Saint Jude label. Het mixen kostte ook vrij veel tijd, want dat gebeurde in de States en als wij dan de mix van een song terugkregen en we waren er niet tevreden over, dan gaven we dat precies aan en ging de mix weer terug. En dat dan van tien songs, dus dat duurde nog wel even. De cd is nu alleen in Groot Brittannië en Nederland uitgebracht. We beginnen dus voorzichtig met de verspreiding. Hierna gaan we het in België, Duitsland en Italië proberen. Overal met dezelfde opzet: zorgen voor een goede distributie zodat de cd in de winkels ligt en uiteraard verkopen we de cd’s bij de optredens. Via iTunes is het album inmiddels wereldwijd te koop, al lijkt het er wel op dat de meeste mensen die van onze soort muziek houden het liefst een hardcopy hebben dan iets digitaals.’

In het cd-boekje staan nogal wat namen van Nederlanders. Wat is de Dutch connection van Saint Jude? 
Lynne: ‘Nu je het zo zegt, inderdaad… je hebt gelijk. We werken sinds vorig jaar met Ed Leunisse van Bepop, wat een boekingskantoor is. Hij heeft veel vertrouwen in ons, want hij heeft al heel wat concerten en festivals voor ons geregeld. Zo speelden we op Bospop terwijl we niet eens een cd uit hadden. Dat optreden heeft ons veel goeds gebracht, want we stonden op het hoofdpodium en hadden veel succes, waardoor er steeds meer boekingen binnenkwamen. Onze A&R-man Everaldo Pechler is ook Nederlander en is ondermeer verantwoordelijk voor het hoesontwerp en bracht ons in contact met enkele Nederlandse fotografen. En de Nederlandse muziekpers is ons ook goed gezind, want de cd krijgt overal goede recensies en ook onze optredens leveren positieve stukken op. Of we al favoriete Nederlandse zalen hebben? Nou, we speelden kortgeleden in Manifesto en in W2 en dat vonden we allebei geweldige zalen. Maar over het algemeen ervaar je het als muzikant toch vooral als een gebouw waar het publiek voor jou komt. En dan maakt het niet zoveel uit of het nou een nieuw of oud gebouw is bijvoorbeeld.’

Adam, jij hebt ook met verschillende bekende muzikanten gewerkt. Vertel eens.
Adam: ‘Sommige mensen zeggen dat ik sessiemuzikant ben, maar dat is niet zo. Ik heb in het verleden met Ron Wood gespeeld, zodoende ken ik Chris Kimsey ook. Ronnie is een fan van ons en heeft al een paar keer met ons meegespeeld in Londen. Op de cd speelt hij mee op Garden Of Eden, maar we hoefden dat niet op de hoes te vermelden. Zodoende staat er alleen een speciaal bedankwoordje voor hem in het boekje. Verder heb ik met een paar mensen van Morcheeba gewerkt en, dat vond ik heel bijzonder, met Sly & Robbie. Als reggaeliefhebber is het helemaal geweldig om met die mannen op het podium en in de studio te staan. Dat was echt een droom die uitkwam. En vorig jaar heb ik met Grace Jones gewerkt en heb samen met haar enkele songs voor haar nieuwste album geschreven en opgenomen. Met Grace werken was ook heel bijzonder, het is toch echt een icoon hè?’

Lynne, mensen die jou hebben horen zingen zullen zich afvragen: wat doet zij om haar stembanden goed te houden?
Lynne: ‘Eerlijk gezegd heb ik er tot voor kort weinig aan gedaan, behalve dan dat ik geen zuivelproducten eet en drink omdat die altijd iets achterlaten op mijn stembanden. Verder drink ik voor ik moet optreden geen alcohol maar wel kruidenthee en andere brouwseltjes met kruiden. Maar ik kan de laatste tijd goed merken dat ik last van mijn stembanden krijg als we meerdere dagen achterelkaar hebben opgetreden of als ik weinig nachtrust heb gehad. Ik ga dan ook op korte termijn een afspraak maken met een vocal coach of zo, zodat ik wat simpele technieken kan leren om problemen te voorkomen.’

www.saintjude.biz  (offline!)
https://lynnejackamanmusic.com/
www.youtube.com/user/saintjudemusic

 

SAINT JUDE GEAR

Lynne Jackaman (zang)
Microfoons: Neumann U87 en M47 in de studio; Shure SM58 live
Tamboerijn

Adam Greene (gitaar)
Jarenlang verschillende gitaren gehad, variërend van Gibson Les Paul Juniors en Standards tot Telecasters en Strats en heb een Custom shop Relic Nocaster gehad, maar nu gebruik een 70’s Maple Telecaster Custom met Seth Lover pick ups. Deze pick ups doen precies wat ik wil. Ik heb ook een California Fat Series Telecaster met een Humbucker in de nek. Ik hou van de Telecasters feel maar ik wil de bite van een Les Paul en daarom werkt deze combinatie voor mij.
Snaren: Ernie Ball heavy bottom light top
Versterker: Hiwatt re-issue 20/40 watt custom amp
Effecten:
Twee Durham drives: sex drive en Zia drive
Small Stone van Electro Harmonix
Jim Dunlop Wah Wah pedal

Jo Glossop (keyboards)
Hammond C3 met Leslie 145
Nord Electro 2 (vooral voor de Wurlitzer sounds)

Colin Palmer (bass)
Fender Jazz American Deluxe en enkele Warwick bassen
Snaren: Elite en soms Rotosound
Versterker: vintage Ampeg in de studio, live Ashdown
Effecten: Sansamp

Lee Cook (drums)
Vintage 72  Gretsch kit in de studio en live re-issue Gretsch; ik gebruik slechts 1 Tom en de 26” bass drum
Bekkens: Paiste “Signature series” in de studio en live Sabian AAX en Zildjian K Custom

 

---

Saint Jude trad regelmatig in ons land op, op festivals als Ribs & Blues en Bluesrockfestival Tegelen. Adam Greene leed tijdens het gesprek en de daaropvolgende tour al aan kanker, waaraan hij op 8 januari 2012 overleed. De band ging hierna door, met gitarist/zanger Marcus Bonfanti als zijn opvolger. Marcus deed onder meer mee bij het optreden in concertzaal Harmonie in Bonn, dat werd opgenomen en uitgezonden door Rockpalast Crossroads op 23 maart 2011.  Nadat Saint Jude was ontbonden begon Lynne Jackaman aan een solocarrière, die nog steeds voortduurt.

 

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #1 – 1990)

INTERVIEW: HARRY PATER
FOTOGRAFIE: HARRY PATER & HENRY KNEGT

Menigeen zal in de maand augustus 1989 de film “Woodstock” op de televisie hebben gezien, de documentaire over het gelijknamige legendarische popfestival dat in augustus 1969 in de buurt van New York werd gehouden. Op dit festival traden van tal van grote namen van die tijd (en sommige zelfs van deze tijd) op; in de film waren niet alle artiesten te zien als gevolg van, je raadt het al, financiële of juridische redenen. Wel te zien waren o.a. The Who, Jimi Hendrix, Joe Cocker en… de Britse groep TEN YEARS AFTER. Deze groep die in 1967 werd opgericht, een tiental uitstekende en goede elpees afleverde (o.a. Undead, Ssssh en Stonedhedge en vooral het live-dubbelalbum Recorded Live) en eind jaren zeventig werd opgeheven en in 1978 als Ten Years Later korte tijd opdook, had in 1983 een reünieconcert gegeven (dat op video verkrijgbaar is), waarna het weer stil werd rond de groep.

In 1988 trad de groep op een aantal blues/rockfestivals in Duitsland en België op en in juni van dit jaar gaf de groep twee optredens in Nederland, in de originele line-up: Alvin Lee (zang en gitaar), Ric Lee (drums; géén familie van Alvin), Chick Churchill (keyboards) en Leo Lyons (basgitaar). Het optreden dat fotograaf Henry Knegt en verslaggever Harry Pater bezochten vond plaats op zaterdag 17 juni in de openlucht achter de jongerensociëteit Goeroe in het Zuidoost-Drentse Schoonebeek. Dankzij veel publiciteit in de regionale pers, via affiches en spandoeken kwamen zo’n twaalfhonderd rockliefhebbers (qua leeftijd tussen de zestien en zestig; er waren ook heel wat ouwe rockers/hippies bij!), van heinde en verre, naar het optreden. Hoewel er maar één stuk (nl. Victim of circumstance) van de nieuwste plaat About Time werd gespeeld deed het optreden geenszins gedateerd aan, al was het merendeel van de gespeelde songs minstens vijftien á twintig jaar oud. De stemming bij muzikanten en publiek zat er vanaf het eerste nummer al goed in. Uiteraard werden nummers als Love like a man, Hear me callin’ en natuurlijk het bekendste TYA- nummer I’m goin’ home (in de lange, van Woodstock bekende, versie) gespeeld, als afsluiter. De nieuwe cd/lp/mc kwam eind augustus uit en mag gerust tot de betere platen van TYA gerekend worden. De van o.a. ZZ Top en Joe Cocker bekende producer Terry Manning heeft er voor gezorgd dat de ‘roots’ van TYA een jaren ’80/’90-feel hebben gekregen, zonder dat de muziek aan kracht daardoor inboet!

Voorafgaand aan het optreden van Ten Years After spraken we met bassist Leo Lyons, die nog precies zo basgitaar speelt als te zien was op Woodstock: heel erg heftig dus! De heren van Ten Years After zien er na twintig jaar niet echt zoveel jaren ouder uit; ze zijn wel wat steviger (Alvin) of grijzer (Leo, Ric) geworden en hebben wat duidelijker kraaienpootjes (Chick) gekregen, maar toch…

Waarom is Ten Years After opnieuw begonnen?
‘Twaalf maanden geleden werden we gevraagd om een aantal festivals te doen en we kwamen weer bij elkaar uitsluitend voor die festivals. Het ging erg goed en leuk en al gauw werd het een sneeuwbaleffect en nu zijn we weer helemaal bij elkaar. De laatste keer dat we daarvoor samen hadden gespeeld was (met uitzondering van het reünieconcert in 1983; HP) in 1974. Het was geweldig om weer samen te spelen, eerst waren we in ltalië en daarna in Duitsland, en het was fantastisch dat zoveel mensen kwamen kijken en zich amuseerden, net als wij trouwens.’

Wat deed je tussen 1974 en 1988?
‘Ik heb voornamelijk als platenproducer en geluidstechnicus gewerkt, voornamelijk met rockbands als Magnum en UFO. Twee jaar geleden had ik genoeg van het werken in de studio en formeerde mijn eigen groep The Cake. We verkochten helaas geen platen in Nederland. Ongeveer tegelijkertijd begon Ten Years After weer en toen besloot ik weer met hen te gaan spelen. Ik ben een schrijver en schrijf vrij veel, dus komt er nieuw materiaal en ongetwijfeld zal ik weer als producer gaan werken, maar op het moment bevalt het live spelen me het beste.’

Waarom heeft Leo de nieuwe plaat van Ten Years After niet zelf geproduceerd?
‘De band is te lang bij elkaar geweest vóór 1974 en we kennen elkaar al zo lang en zo goed dat je een onafhankelijke partij nodig hebt om te produceren. Het is anders veel te moeilijk, net zoiets als je vrouw leren autorijden… We zijn door veel verschillende artiesten beïnvloed. Alvin en ik.., wij alle vier komen uit dezelfde buurt uit de Midlands, uit Nottinghamshire, Alvin en ik spelen al samen sinds 1961 en het was vooral blues en rock and roll, dat waren onze invloeden, Elvis Presley, Chuck Berry, Little Richard en Big Bill Broonzy en Huddy Leadbetter (Leadbelly) en dat soort muzikanten.’

Veel jongeren zijn de ‘oude’ muziek, de rock and roll en de blues, weer gaan ontdekken. Wat vind je daarvan?
‘Uiteraard is dat erg goed voor ons. Ik heb altijd van rock and roll gehouden en ik denk dat veel mensen live muziek willen zien en om zich te vermaken. We hebben verschillende stadia meegemaakt, de mensen willen weer iets anders, we hebben vooral in Engeland de punk meegemaakt en de zogenaamde romantische muziek (Spandau Ballet
etc.) en al die gimmick-groepen en opeens willen de mensen weer oude rock horen. Je merkt het aan de televisiereclame waar ze oude rock en soulsongs gebruiken uit de jaren ’50, ’60 en ’70. Veel mensen die ik spreek zijn geïnteresseerd in deze muziek.’

Wat vindt Leo van de moderne muziek?
‘Sommige muziek vind ik erg goed. Het verschil tussen toen ik begon en nu is dat er nu goed geld te verdienen valt en dat er meer marketing en merchandising (= verkoop van t-shirts, posters, etc.), je hebt video’s enzovoorts. In veel gevallen heb je nu meer te maken met mode dan vroeger. Veel muziek kan zonder gimmicks en modeverschijnselen niet bestaan, maar desondanks is er toch veel goede muziek, ik luister veel naar Amerikaanse muziek. Behalve van U2, Deacon Blue en Guns ‘n Roses hou ik van veel verschillende stijlen. Ik hou in bepaalde perioden van bepaalde muziek en in de volgende periode misschien van iets heel anders. Op dit moment luister ik veel naar Steve Earle, een Amerikaanse country-rocker en vele andere. (…) Ik kocht de eerste elpee van Madonna, die vond ik erg goed, haar nieuwste heb ik niet gekocht. Ik vind bijvoorbeeld de Gypsy Kings ook erg goed. De ene week draai ik in de auto deze muziek, de volgende week U2, dan Guns ‘n Roses, dan countryrock, je hebt steeds van die fases, weet je. Ik draai geen Ten Years After, ik draai geen muziek waar ik bij betrokken ben; tijdens opnemen en mixen hoor je het al vaak genoeg.’

Hoe vindt producer Leo Lyons de opnamekwaliteit van I’m goin’home uit 1968?
‘Het is erg moeilijk om dat objectief te bekijken. Het heeft een bepaalde energie en ik mag het nog steeds graag live spelen, het is een geweldig communicatiemiddel met het publiek, maar wat kan je nog meer zeggen, je kunt het niet analyseren. De geluidskwaliteit van tegenwoordig is natuurlijk niet te vergelijken met toen, toch klinkt het volgens mij nog zeer behoorlijk.’

Wat is Leo’s mening over trashmetal?
‘Sommige groepen vind ik goed. Ik draai wel eens tapes van Anthrax en consorten in mijn auto en dan draai ik twee á drie uur niets anders, Sommige muziek is erg goed; je kunt de muziek natuurlijk niet los zien van de image, de manier waarop het publiek zich gedraagt en zo, al dat bij elkaar vormt de herkenbaarheid van trashmetal. Veel trashmuzikanten nemen zichzelf niet erg serieus, niet? Ik ken veel trash- en heavy metal muzikanten die op het podium erg ‘heavy’ zijn maar die in het dagelijks leven heel anders zijn. Mijn favoriete band is uiteraard Spinal Tap, een groep die in een Amerikaanse film een stereotype heavy metal band voorstelde; te vergelijken met Bad News die in 1988 Queen’s “Bohemian Rhapsody” op ‘originele’ manier bewerkten!’

WOODSTOCK 20 jaar later
Leo kan zich het Woodstock-festival nog goed herinneren. Op dat moment was het voor hen eigenlijk het zoveelste popfestival, al waren er veel meer mensen dan bij de andere festivals. Pas nadat de film en de soundtrack uit waren bleek hoeveel invloed die beiden op het succes van Ten Years After hadden. Uiteraard hadden ze contact met andere optredende acts als Jimi Hendrix, Santana en The Who, maar, zo vertelde Leo, die kwam je op de meeste festivals in die tijd tegen. Toen Jimi Hendrix voor het eerst naar Europa kwam vroeg hij Leo of hij zijn bassist wilde zijn. Leo besloot echter bij Ten Years After te blijven. Ze hebben samen vele festivals bespeeld in die tijd (o.a. het Isle of Wight-festival).

Veel gitaristen zeggen sterk door Jimi Hendrix beïnvloed te zijn.
Leo: ‘Hij was zeer vernieuwend op de gitaar en is dat eigenlijk nog steeds. Het is dan ook helemaal niet vreemd dat zoveel mensen door hem beïnvloed zijn. Eddie Van Halen is ook iemand die behoorlijk origineel was en die veel navolgers kreeg, al heeft Eddie ook veel van Jimi geleerd.’

Leo gaat zo vaak als hij kan naar concerten van andere artiesten. Hij had naar Michael Jackson gewild maar kon geen kaartje bemachtigen.
‘De laatste band die ik zag was de opnieuw geformeerde Bad Company, een week of vijf geleden in Memphis. Ik heb Prince niet live gezien, alleen op video en dat vond ik wel genoeg. Het is wel spectaculair, maar… ik weet het niet. Ik zag (Bruce)  Springsteen in Wembley Arena. Dat was erg goed, dat was voordat ik weer ging spelen, ik was nog producer toen. Het is erg moeilijk als je muzikant bent en al geruime tijd niet meer opgetreden hebt en je komt dan bij een concert dat alles heeft: sfeer, veel publiek, fantastische muziek… Hoewel hij goed was werd ik er depressief van, want ik wilde weer spelen. Ik ben er een paar dagen echt kapot van geweest zó goed vond ik het en zo graag wilde ik weer spelen. Hoewel Springsteen vier uur lang optrad kon ik het optreden niet helemaal bijwonen, zo depressief werd ik ervan. Kort  daarna richtte ik mijn band op. Als wij optreden, vooral op festivals, ga ik altijd vroeg naar het terrein of de zaal, om de andere bands te zien spelen en contact te hebben met de fans. Vorig jaar zag ik o.a. T’Pau, Foreigner, Jethro Tull en Bo Diddley.’

Veel bands van de oude garde zijn weer volop bezig: Pink Floyd, Rolling Stones, The Who, Deep Purple (“Ik vraag me af waarom”, zei Leo).
Wat vindt hij daarvan?
‘Er is duidelijk vraag naar, anders zouden die bands niet meer bij elkaar komen. Ik denk dat er een fundamenteel probleem is voor nieuwe bands: er zijn niet zoveel gelegenheden op te treden, in Engeland in elk geval niet. Toen ik begon kon je in elke bar of pub optreden. Nu zijn er maar een paar zalen waar je kunt spelen en het kost veel geld, want je moet een PA huren, een bus,  enzovoorts. Zelfs brandstof is tegenwoordig duur, dus het is erg moeilijk voor nieuwe bands om ervaring op te doen. Wat vaak gebeurt is dat ze een platencontract krijgen nog voordat ze podiumervaring hebben en ze hebben dan vaak wel talent maar hebben dat nog niet voldoende ontwikkeld en als ze dan moeten optreden vallen ze doorgaans door de mand! Daardoor is er een groot gat ontstaan tussen dit soort bands en bands die wel ervaring hebben en waar de mensen naar toe gaan. Als je in het publiek staat wil je geen mensen zien playbacken maar wil je echte live muziek horen. Als je om meer roept en enthousiast bent wordt de band ook enthousiast en door die wisselwerking tussen band en publiek worden het goede optredens. Overigens hebben die ‘oude’ vaak ook meer kwaliteit!’

Leo benadrukte dat we de terugkeer van Ten Years After niet moeten zien als een comeback voor het geld of als een soort ‘back to the sixties’, de band werkt (mede d.m.v. de nieuwe plaat) hard aan de toekomst, zonder overigens het verleden te vergeten. In Nieuw-Schoonebeek en op de nieuwe plaat werd duidelijk dat dát wel goed zit! Alvin, Ric, Chick en Leo hebben er duidelijk weer zin in!

http://www.ten-years-after.co.uk/

 

---

Anno 2024 is Ten Years After nog steeds actief aan het toeren, maar alleen Chick Churchill en Ric Lee zijn nog van de partij. Alvin Lee verliet de band definitief in 2003. Alvin Lee’s laatste optreden was op het Ribs & Blues festival in Raalte, op 29 mei 2012. Na het overlijden van Alvin Lee op 6 maart 2013 in het Spaanse Marbella, gingen de overige bandleden door, met zanger/gitarist Joe Gooch als vervanger. In 2014 werd hij vervangen door zanger/gitarist Marcus Bonfanti en verliet Leo Lyons de band, hij werd vervangen door veteraan Colin Hodgkinson. In het najaar van 2024 maakte Bonfanti zijn vertrek bekend, maar maakt nog wel de lopende tournee af.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #4 – oktober-december 1990)

INTERVIEW/FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT & HARRY PATER

Soms is het werken voor een rockmagazine wel heel erg leuk, vooral als je in de gelegenheid wordt gesteld om een lid van je favoriete band (sinds 1973 al!) aan de tand te voelen. In dit geval betreft het QUEEN-drummer Roger Taylor (eigenlijk Roger Meddows Taylor), die met zijn ‘hobbyband’ THE CROSS sinds maart van dit jaar een nieuw album op de markt heeft onder de titel Mad, Bad And Dangerous To Know.

THE CROSS bestaat uit: Roger Taylor: zang, slaggitaar, percussie; Spike Edney: keyboards, zang; Josh Macrae: drums; Peter Noone: basgitaar en Clayton Moss: leadgitaar.

In PC 69 in het Westduitse Bielefeld had NOIZE een interview met Roger geregeld, voorafgaand aan het optreden. We mochten de soundcheck meemaken en daarbij bleek er een zeer onaangename storing in de PA-installatie te zijn, waardoor het humeur van Roger er niet beter op werd. Gevolg: het interview zou pas na afloop van het optreden plaatsvinden, in ons geval ver na middernacht en als je dan de volgende ochtend toch om half negen op je werk moet zijn en de terugreis minstens drie uur is, is dat natuurlijk geen pretje! Maar al dit ongemak werd door The Cross geheel goedgemaakt met een spetterend live optreden (waarbij ook verscheidene Nederlandse Queen- en Cross fans aanwezig waren) en met een leuk gesprek met de gehele band, waarbij de heren zich als prima gesprekspartners ontpopten, die erg veel humor in hun antwoorden deden.
Wil je de band in actie zien, ga dan 3 november naar Paradiso in Amsterdam, want daar treedt The Cross op!

We begonnen het gesprek met de vraag aan Roger hoe is The Cross eigenlijk ontstaan?
‘Roger: vraag mij maar niet, ik weet het niet. lk zat in een band en toen kwamen zij op mij af, ik was dronken en ze zeiden tegen mij: wil je bij ons in de band komen motherfucker?! Nee…!’

Ik hoorde iets over een grote auditie?
Roger: ‘Ja, kijk… Queen is een grote band en ik zit er nog steeds in en het gaat goed en ik ben de drummer. Maar voor mij werken ze niet hard genoeg, ik hou van veel werken en ik wilde in een werkende band, een hele goede ook, anders en terug naar de roots. Ik werk al jaren met Spike, al vijf jaar, met Queen. We wilden een echte band en geen sessieband. We wilden ook geen oudjes,  een echte band net zoals Queen begon, zeventien jaar geleden. Dat is de enige manier om het te doen, iedereen moet ook meedoen vanaf de grond, iedereen moet ook evenveel geld krijgen en niet zoals bij Bon Jovi waar twee veel geld krijgen of bij Dire Straits waar er één het meeste krijgt, En bij Queen? Bij Queen krijgt iedereen het geld, Queen is een echte band en die andere die ik net noemde niet!’
Spike: ‘We hebben wel audities gehouden. We hebben een advertentie gezet “musici gevraagd” en we hebben er verder niets bijgezet. Duizenden reacties: drummers, bassisten en gitaristen. We hebben toen onze intuïtie moeten gebruiken voor de eerste schifting. Uiteindelijk hebben we vijftig drummers, vijftig bassisten en vijftig gitaristen laten opdraven over drie dagen verdeeld. Een nachtmerrie! Ze wisten niet voor wie ze moesten spelen. Roger en ik waren niet zichtbaar aanwezig. Na een week bleven we zitten met deze drie heren, alles puur op instinct dus.’
Roger: ‘We wilden jonge mensen met energie en Engeland heeft deze mensen, dat is altijd al zo geweest, alhoewel het nu een land is van stank en rotzooi. De muziekscene is shit in Engeland, maar er zitten geweldige musici, bijvoorbeeld Clapton, Beck… Hendrix moest zelfs naar Engeland om door te breken dus… Zulke musici wilden we hebben en daar zitten ze nu, een complete rotzooi,  pardon, musici!’
Spike: ‘Het moet wel een goede keuze geweest zijn, want na drie jaar hebben we nog steeds dezelfde line-up en we hebben nog steeds geen succes, we strijden nog steeds.’
Roger: ‘Het is een vreemde wereld. Ikzelf zit in Queen en dat betekent een hoop problemen voor The Cross, dit is werkelijk een goede band en één ding in de wereld weet ik en dat is rock & roll  bands, dàt is mijn leven en ik weet dat dit een goede groep is. Maar dat ik in Queen zit doet deze groep pijn, maar we komen er wel overheen. We spelen goed live, maken wel redelijke platen, iedereen kan schrijven en iedereen schreef aan het nieuwste album en die was goed. De volgende wordt nog beter. De eerste elpee, Move It die tellen we eigenlijk niet mee.’
Peter: ‘Roger had al veel ingespeeld voor het eerste album en toen kwamen wij pas aan, en daarna gingen we meteen optreden terwijl wij de songs nog niet gespeeld hadden, en toen zeiden de mensen dat de optredens beter klonken dan de eerste elpee, Als The Cross dit album had opgenomen had het ook heel anders geklonken.’
Spike: ‘We zijn hier natuurlijk ook vanwege dat eerste album.’
Roger: ‘Het is simpel, als je een groep wilt hebben moet je realistisch zijn, je hebt geld nodig en om geld te krijgen moet je eerst een album maken. Ik maakte het album, Spike hielp met wat  vrienden, het waren echt sessies, de band was toen eigenlijk nog niet klaar, we tellen dat album dus eigenlijk niet mee. Feitelijk is het ons eerste album, maar de tweede is het eigenlijke eerste album.’

Dus eigenlijk maakte je drie soloalbums (in 1981 Fun In Space en in 1984 Strange Frontier en nu Shove It dus in 1987) en toen kwam The Cross.
Roger: ‘Eigenlijk wel., dat heb je goed gezien.’

Wat is het verschil voor jou om in Queen of in The Cross te zitten?
Roger ‘Het zijn twee verschillende jobs: ik ben een kwart van Queen en daarin schrijft iedereen, iedereen speelt keyboards en gitaar, maar ze kunnen de drums niet bespelen, ha ha ha. En drie van ons kunnen zingen, John niet. Het is geweldig en het gaat goed, maar we toeren niet, Freddie wil niet, hij zit liever in de studio. We hebben veel interesse maar het is geen tijdrovende carrière. Het is geweldig en we houden van elkaar. De gevechten in de band hebben we al lang achter ons, we kunnen goed met elkaar overweg en we maken leuke muziek, maar dit is alsof ik weer jong ben, ik hou er van en we spelen nu voor vier- á vijfhonderd man, een paar supports voor Marius Müller-Westernhagen (een Duitse rocker, red.) en later speelden we voor zeventigduizend man in Gelsenkirchen, het is erg opwindend, gelukkig is de afstand tussen ‘t publiek en ons klein. Het is elke dag weer een uitdaging. Op het festival in Gelsenkirchen met alleen basisuitrusting ging het prima. Voor de meesten van ons was het de eerste keer om voor zoveel mensen te spelen. We spelen op elk podium, we hebben wat dat betreft geen beperkingen. Onze promotor vond ons beter tot ons recht komen voor een groter publiek dan voor een kleiner publiek. Vorige week deden we een optreden in de Melkweg in Amsterdam en dat was een nachtmerrie voor ons. We hadden geen eigen apparatuur, het was hun PA, hun versterkers, etc., maar het was wel leuk, het publiek was erg enthousiast.’

Hoe speel je het liefst, het publiek vlak voor je of met een grote ruimte ertussen?
Roger: ‘Persoonlijk speel ik liever in kleinere zalen, als je het publiek maar mee hebt, Ik speel voor mijn plezier, Op een festival is het natuurlijk anders, zoals bijvoorbeeld in St. Wende, geen stagedivers.’

De enige cover die The Cross speelt is Foxy Lady van Jimi Hendrix. Waarom deze song?
Roger: ‘Heb je een half uur de tijd? Jimi Hendrix is mijn all-time favorite hero, nog meer als John Lennon. Ik heb hem ook een paar keer zien optreden. Freddie ook trouwens. Voor mij is hij de grootste rock & roll musicus, de Paganini van de gitaar. Spike: ” En Clayton Moss is ook een briljante gitarist.’ Roger: ‘Oh… die, dat is een shit guy, hij gooit z’n sokken zomaar het publiek in! Nee, even serieus nu, ik heb met vele gitaristen gewerkt en hij is erg goed. Foxy Lady is ook een song die veel mensen niet kennen en de Hendrix-opname was eigenlijk ook niet zo’n goede, heel erg snel en zo. Wij vonden dat een cover van dat nummer een goed idee zou zijn.’ Spike: ‘Het kwam toen we in Montreux de tweede elpee opnamen. We dronken toen wat aan de bar, we jamden wat en toen speelden we deze song en later namen we ‘m op.’

Clayton, wie is jouw favoriete gitarist?
Clayton: ‘Roger Taylor is mijn favoriet… Nee, ik heb teveel favorieten! (na enige aandrang van de andere musici) Larry Carlton en Joe Satriani.’ Roger: ‘Mijn favoriete nog levende gitarist is Jeff Beck.’ Peter: ‘Mijn favoriete bassisten zijn John Paul Jones, John Paul Jones, Phil Lynott en de bassist van The Clash (Paul Simonon; HP).’ Josh: ‘Mijn favoriete drummer? John Bonham, zijn gekte… ik luister er nu niet meer naar.’ Spike: ‘Ik vind Stevie Wonder artistiek heel leuk als keyboardspeler.’ Roger: ‘De allerbeste drummer is zonder twijfel John Bonham, die was iedereen honderdvijftig jaar vooruit, ik kende hem. Hij stond met beide voeten op de grond, een beest, hij kon de rock & roll spelen zoals niemand dat kon en kan. Ik kan een heleboel niet spelen dat hij wel kan spelen en ik kan heel veel spelen, al zeg ik het zelf! Maar ik ken niemand die die dingen kan spelen zoals John Bonham dat kon.’

Waarom speel je gitaar en geen drums in The Cross?
Roger: ‘Het is niet leuk om in twee groepen dezelfde taak te hebben. Ik zing en speel slaggitaar en ik componeer, daarom werkt het, anders is het mentaal niet op te brengen, dan zou ik net Phil Collins zijn. Wat heb ik toch met die man! Phil Collins, de man die je moet zien, alles tegelijk te doen en voor iedereen. Maar we houden van hem, een vriendelijke man!’

Shove It verscheen op Virgin Records, Mad, Bad And Dangerous op EMI. Vandaar deze snelle wisseling? (Queen zit al sinds het begin bij EMI overigens).
Roger: ‘Tja, je moet je leven beteren nietwaar? Virgin wilde een soort Boy George-elpee, á la Phil Collins en dit is een rock & roll groep en dat wilden ze niet en toen wisten wij: goodbye Virgin! Maar ik had al weinig vertrouwen in maagden…’

Van Queen zijn er vele tientallen (zo niet honderden) bootlegs in de omloop, wat vindt Roger daar van?
Roger: ‘Ik wou dat ik er tien procent van kreeg. lk geloof dat er nu negenenzeventig van Queen zijn. Kijk: we leven een goed leven, we bestaan. De bootlegger heeft ook een goed leven, de mensen betalen zich blauw, we zijn niet arm. Mij kan het niet schelen, ik kan er mee leven. Ik kocht een keer een bootleg van Hendrix, net na Monterey, en op de andere kant stond Otis Redding. Geweldig en ik betaalde er vijftien pond voor in 1970 en dat is een van de beste die ik ooit kocht, zoveel plezier heb ik er van gehad.’

Wat zijn de toekomstplannen van The Cross?
Clayton: ‘We willen de grootste greep van de wereld worden!’ Roger: ‘Alleen deze week nog niet, we starten pas en we moeten nog een berg beklimmen. We gaan door en we hebben genoeg kwaliteit in huis. The Cross is een kleine familie en we kunnen bijna iedereen een poepie laten ruiken omdat het meeste rotzooi is. Watch out motherfuckers we’re coming! Wat Queen betreft; de groep is de afgelopen maanden de studio ingedoken om een opvolger voor The Miracle op te nemen, die volgens plan nog voor het eind van dit jaar zal uitkomen. We zijn benieuwd!’

---

Zoals bekend heeft Queen-bassist John Deacon zich teruggetrokken uit de muziekwereld na het overlijden van Freddie Mercury in 1991 en nu werken Roger Taylor en Brian May al meerdere jaren met veel succes samen met de Amerikaanse zanger Adam Lambert onder de naam Queen+ Adam Lambert.
Daarvóór werkten ze samen met zanger Paul Rodgers (bekend van FREE, Bad Company en The Firm) onder de naam Queen+Paul Rodgers.
Na enkele succesvolle tournees en het gezamenlijke album The Cosmos Rocks (2008) gingen ze verder met Adam Lambert.
Voor zover bekend is The Cross opgeheven al werkt Roger Taylor nog wel met enkele bandleden samen. In 2021 toerde hij door het Verenigd Koninkrijk om het album Outsider te promoten.

 

https://www.rogertaylorofficial.com/

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine zomer 1996)

INTERVIEW & FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT

Het Schotse kwartet BIG COUNTRY scoorde ooit (in 1986) een hit in Nederland met het van het album The Seer afkomstige Look Away. De groep debuteerde in 1983 met het sterke The Crossing, een jaar later gevolgd door het zo mogelijk nog sterkere Steel Town. Vooral dankzij de energieke live-optredens (waarbij we het legendarische Rockpalast concert zeker niet mogen vergeten) kreeg de band een grote populariteit. Vanaf 1987 raakt de band, met name in ons land, in de vergetel­heid.

Big Country maakte nog verschillende albums, waaronder een half unplug­ged/half elektrische liveplaat Without The Aid Of A Safety Net. Vorig jaar kwam de band terug met het album Why The Long Face. Dat album was echter waar­schijnlijk helemaal aan ons voorbij gegaan als de band niet plotseling als openings­act voor de Rolling Stones in de Kuip mocht optreden. NOIZE sprak met zanger/gi­tarist Stuart Adamson. De line-up is ongewijzigd gebleven, dus naast Stuart zijn dat bassist Tony Butler, drum­mer Mark Brzezicki en gitarist Bruce Watson.

Waarom hebben jullie twee verschillende studio’s in Londen gebruikt voor de opnamen van de nieuwe plaat?
‘We hebben het album voornamelijk in de RAK Studios opgenomen, en daar hebben we al vijf tot zes albums opgenomen. Het is onze favoriete studio, het is er erg ouderwets met apparatuur uit de jaren zeventig, een groot live-gedeelte met mengpaneel. We zien elkaar allemaal spelen. Ik moet niets van dat nieuwe spul hebben. In de Metropolis Studio hebben we de zaak gemixt. Chris Sheldon coproduceerde de plaat met ons, hij kent het daar allemaal precies. We hebben hem meer als technicus gebruikt dan als producer. We hebben de plaat in drie weken tijd opgenomen. De songs waren al afgemaakt en gearran­geerd, dus we hadden weinig tijd nodig. Chris voelt ons goed aan, heeft ook zo hier en daar een goed idee. Hij pakt de goede momenten van ons er uit. Alles is binnen twintig dagen opgenomen, langer hoeft voor mij ook niet, het album moet natuurlijk klinken, de tijd van de vele overdubs ligt ver achter ons.’

‘We hebben zo’n twintig liedjes opgenomen, waarvan er uiteindelijk veertien op de plaat zijn gekomen. Op de cd-singles zetten we oude demoversies. Demo’s zijn leuk, ook voor de fans, dan kunnen ze de songs horen als ze nog niet af zijn en songs die niet op het album staan. Een extraatje dus, en we hebben er nog meer! We hebben het album in New York laten masteren. Amerikanen kunnen nu eenmaal beter masteren dan Europeanen. Ze gebruiken hun oren i.p.v. hun meters, het klinkt stukken beter.’

‘De juiste songs staan op de juiste plaats. De songs komen recht uit m’n hart. Ik schrijf songs met onderwerpen waarover ik kan schrijven, het zijn eigentijdse folk- of country songs. Songs zijn verhalen. Modern Folk Song gaat over levensechte mensen in echte situaties.’

Hoe ging het samenwerken met de Stones, of zagen jullie ze ook alleen maar op het podium staan?
‘Ze behandelden ons goed. Soms mochten we zelfs meespelen, zoals op Sympathy For The Devil, leuk toch? Ego’s hebben ze niet, en waarom zouden ze ook, ze hoeven zich niet meer te bewijzen, dat hebben ze lang geleden al gedaan. We hebben goede reacties op onze optredens gehad van het publiek. De mensen krijgen het over zich heen of ze het nu mooi vinden op niet. We hebben er plezier in en als je eerlijk over komt scheelt het heel veel, de mensen laten zich niet beduvelen.’

De dag vóór jullie eerste Kuip-optreden deden jullie een akoestisch optreden in Nighttown.
‘We doen zoiets wel vaker en we hebben daar erg veel plezier in. Het is beter om zoiets te doen dan een dag niets doen. De Stones spelen drie keer per week en dan kunnen wij de andere dagen onze gang gaan. Bovendien spelen we bij de Stones maar veertig minuten. Verandering is heel goed voor ons, het maakt ons heel relaxed.’

‘In Nederland hebben we nog steeds veel fans, gelukkig. Helaas hebben we hier de afgelopen jaren heel weinig gespeeld. De schuld daarvan moet je bij de promotors zoeken.’

Stuart Adamson en Tony Butler

Jullie gingen van een grote platenmaatschappij, EMI, naar een kleine, Castle Communications. Waarom?
‘Het album Why The Long Face hebben we nog voor EMI in Engeland opgenomen, maar de promotie die zij voor ogen hadden beviel ons niet. Castle kocht toen het album van EMI, een soort van transfer dus voor ons. EMI vond de plaat wel goed, maar hun ideeën voor de uitvoering waren slecht. We zullen nog wel meer albums voor Castle gaan maken, we zijn met een come-back bezig en er zit een stijgende lijn in. We moeten nog wel veel werk doen.’

Heb je vroeger gitaarles gehad? ‘
Nee, nooit. Ik heb het mezelf aangeleerd en zodoende ook een unieke speelstijl ontwik­keld. De meeste Europese rockmusici hebben zich een blues stijl aangemeten. Zoals ik speel zitten er veel folk- en country-invloeden in en niet zoveel blues, uniek dus, en daarom ben ik blij dat ik geen les heb gehad. Aan de ene kant zou ik wel graag muziek willen kunnen lezen, maar aan de andere kant… ik speel nu wat ik in mijn hoofd heb. Ik ben op m’n twaalfde met gitaarspelen begonnen. Mijn ouders vonden het prima, maar toen ik besloot om niet naar de universiteit te gaan maar een band te beginnen was dat wel anders natuurlijk. Bruce ontmoette ik toen hij in een punkband speelde samen met mijn zwager. Tony en Mark kwam ik tegen toen ik de laatste tournee met The Skids deed en zij in het voorprogramma speelden. We kunnen goed met elkaar opschieten, we hebben natuurlijk wel eens ruzie, maar dat leggen we altijd vlug weer bij.’

‘Het toeren is goed vol te houden als het maar goed uitgekiend is, dus bijvoorbeeld niet meer dan vier dagen na elkaar optreden, want anders gaat het fout. Ik drink al tien jaar niet meer en dat helpt enorm. Als je jong bent denk je dat je alles kan, maar… daar kom je door schade en schande wel achter als je wat ouder wordt…’

‘De eerste band die ik live zag was Led Zeppelin in Dundee. Ik was toen dertien en dat was het einde voor mij. Daarna kreeg ik inspiratie van veel anderen, zoals Leonard Cohen, Kate Bush, Mott The Hoople en Roxy Music. Ook veel nieuwe bands inspireren mij, zoals Offspring en Weezer.’

Zijn de fans belangrijk voor jullie? ‘
Nou en of! Onze fanclub, The Country Club, doet goed werk voor ons. Wij sturen hen informatie toe en zij geven dat weer door aan de fanclubleden. In Amerika is er overigens een andere fanclub.’

Worden jullie nog of weer gedraaid op de radio?
‘Ja, gelukkig wel. In Engeland draaien ze ons niet zo vaak als wij zelf zouden willen. Op de alternatieve radiostations in de States worden we ook goed gedraaid.’

---

Big Country is anno 2024 nog steeds actief, maar na diverse bezettingswisselingen is alleen gitarist Bruce Watson nog het enige originele bandlid.

https://bigcountry.co.uk/

---

 

(gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #6 oktober 1991)

INTERVIEW: HENRY KNEGT & HARRY PATER
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT

Na dertien jaar eindelijk een interview met Trevor Rabin, een man die bijna niet te pakken te krijgen is, maar zoals altijd: NOIZE staagt waar anderen falen, Trevor werd daarom door Harry en (vooral) Henry stevig aan de tand gevoeld (en dat zonder enige tandheelkundige opleiding!). Een paar maanden geleden werd vriend en vijand nogal (onaangenaam) verrast door de nieuwe Yes-line up, alsmede door het album ‘Union’. Hoe is het allemaal zo gekomen?

‘Een jaar geleden belde Jon (Anderson) mij op met de vraag of ik een paar gitaarpartijen zou willen inspelen voor het nieuwe Anderson-Bruford-Wakeman-Howe (ABWH) album. Waarom ik, dacht ik nog, maar Jon ging verder met te zeggen dat volgens hem alleen ik die partijen zou kunnen inspelen zoals het de bedoeling was. Op dat moment werkte ik samen met Roger Hodgson van Supertramp en het was de bedoeling dat ik dat zou afmaken, dus ik besloot om van Jons aanbod af te zien. Ik heb wel sessiewerk voor anderen gedaan trouwens. Bovendien wat kan ik nog aan Steve Howe’s werk toevoegen? Drie maanden later: belde Jon me weer op en hij vroeg of ik songs voor hem had. Ik heb hem toen enkele songs laten horen en daar was hij zeer tevreden over. Ondertussen ging ik gewoon door met mijn eigen werk. Mijn manager sprak met de platenmaatschappij over mijn songs, zoals Miracle of Life, Lift Me Up en Saving. Deze waren af en ik zou ze zo op een soloalbum of op een Yes-album met Chris, Alan, Jon en mij kunnen zetten. Maar… de platenmaatschappij en mijn manager vonden ze zo goed, volgens hen zaten er wel drie hitsingles bij en ze wilden dat ik ze op hét ABWH album zou zetten, maar dat wilde ik weer niet. Toen kwam het idee van Yes-reünie op de proppen en uiteindelijk vonden we het een goed idee. Ieder de helft van de songs, en we dachten niet alleen aan het geld, je moet er immers ook zin in hebben! Bovendien, ik had al meer dan een jaar niet opgetreden. In 1989 heb ik een solo tournee gedaan in de VS om mijn solo-album te promoten. Ik had veel zin om weer te gaan spelen en de songs van ABWH stonden mij wel aan, We konden bijna direct op tournee gaan, en dat idee stond mij wel aan.’

Je zei net: ieder (ABWH en de vorige Yes line-up) de helft van de songs. Op de cd is dat toch niet zo…
‘Als ik dat had gewild dan had het veel meer tijd gekost en daar had ik niet zo’n zin in. De platenmaatschappij wilde het wel, maar ik niet, je kunt dan beter een compleet album opnemen met songs van mij. Nu staan er drie songs van mij en een song van Chris op. lk ben wel van mening dat er een beetje te veel songs op het album staan, maar goed.’

De eerste keer dat ik van Trevor Rabin hoorde was toen je in de band Rabbit zat, een poppy band uit Zuid-Afrika. Een van de namen die op de elpeehoes opduikt is die van jouw vader…
‘Ja, dat klopt. Hij is de eerste violist van het Johannesburgs Symfonieorkest. Hij is van grote invloed op mij geweest. Hij zette mij achter de piano toen ik vijf jaar oud was en toen ik een jaar of zeventien was liet hij mij dirigeren en arrangeren.’

Na twee Rabbit-albums ben je uit Zuid-Afrika vertrokken, waarom?
‘Ik ben naar Engeland vertrokken omdat ik daar niet meer wilde wonen. Ik wilde wel met Rabbit verder, maar de anderen hadden zoveel plezier in Zuid-Afrika, vanwege het succes, dat zij er niet weg wilden, veel geld, veel vrouwen, prima muziek… Dat wilde ik eigenlijk niet langer en bovendien begon het politieke klimaat in Zuid-Afrika me steeds meer tegen te zitten, ik begon we schuldig te voelen.’

Wat vind je nu van de situatie In je geboorteland, nu het politiek gezien aan het veranderen is?
‘Ik vind dat F.W. de Klerk een zeer moedig man is. Hij is een van de weinigen waarin zowel blank als zwart vertrouwen hebben. Mandela wordt niet door de Zoeloes vertrouwd en Butulezi niet door de ANC aanhangers. De Klerk is de enige man die door Soweto kan lopen en in leven kan blijven. De Klerk doet goed werk en Mandela doet het ook erg goed na zevenentwintig jaar gevangenis. Ik was trouwens wel erg in hem teleurgesteld toen hij zich liet omarmen door Yasser Arafat. Dat kan niet volgens mij. Er is veel chaos daar, hopelijk gaat net nu de goede kant uit. Zowel zwart als blank probeert er iets goeds van te maken.’

Kom je nog wel eens in Zuid-Afrika?
‘Toevallig kom ik er net vandaan, want mijn moeder was ziek. Het is anders als je er nu bent. Je ziet geen apartheid meer, alleen stemmen is nog niet toegestaan voor de niet-blanken, maar dat komt wel, er is geen weg terug meer mogelijk volgens mij.’

Je was Zuid-Afrikaan, naar sinds kort ben je genaturaliseerd tot Amerikaan, van de regen in de drup?
‘Mijn zoon is Amerikaan en ik ben nu zo’n dertien jaar weg uit Zuid-Afrika en ik woon al tien jaar in de States, ik leef en woon in de VS en ik wil graag stemmen en dat kan alleen maar als je Amerikaan bent. Met een Amerikaans paspoort heb je in de meeste landen geen problemen, dit in tegenstelling tot een Zuid-Afrikaans paspoort. Mijn zoon ziet nu wat ik voor hem over heb ik hou van Amerika!’

Op je vierde solo album, “Can’t Look Away”, zag ik tot mijn verbazing een paar namen van Rabbit-leden?
‘Duncan Faure is een hele goede vriend van mij en die zie ik nog geregeld. Het zijn mijn beste vrienden, ieder lid van die band, we zijn samen opgegroeid. Of er een reünie komt van Rabbit? lk denk het niet, de drummer zit in de meubel business en heeft al vijftien jaar geen drumstel meer aangeraakt. De bassist werkt nu bij een platenmaatschappij en heeft ook in jaren geen snaar meer beroerd. lk zou dus heel wat knoppen moeten indrukken als ik zo’n reünie zou willen organiseren.’

Waarom ben je eigenlijk niet naar Europa gekomen met de Can’t Look Away toernee?
‘lk wilde wel, maar het album deed hier eigenlijk niets en in de States werd het nummer Something To Hold On To een AOR-radio hit. Er was dus een goede reden om te toeren. In de States hadden we elke zaal vol met duizend mensen en meer en toch maakten we geen winst. Ik wilde het goed doen en dat kost geld. De platenmaatschappij in Europa wilde ons niet financieel ondersteunen om een toernee te organiseren en dan gaat de lol er snel van af. Maar ik hoop dat we wel in Europa kunnen touren met het volgende album. Ik heb wel een solotoernee in Engeland gedaanin 1979, met het Face to Face album waarbij ik in het voorprogramma van Steve Hillage speelde. De band was toen niet zo goed, ik heb nu een heel erg goede band: Lou Mallino is de drummer, ook op het album. Hij is kaal en heeft een brilletje èn is super! Jim Simmons uit Phoenix, Arizona is de bassist, hij speelt van alles, diverse stijlen, Mark Mencina speelt keyboards. Hij schreef Miracle Of Life met mij. Hij zingt prima, speelt gitaar, hij is schrijver, producer en dirigent.’

Het eerste Yes album waarop jij je medewerking verleent is “91025”. Er doen nogal wat geruchten de ronde over de productie van die plaat. In plaats van de op de hoes vermelde Trevor Horn, zou jij het merendeel van de plaat hebben geproduceerd?
‘Ik heb er wel veel aan gedaan, maar credits interesseren mij niet, als het geld maar in de juiste richting gaat, als het eerlijk gaat vind ik het wel goed. Ik heb de muziek geschreven en dat is het belangrijkste en natuurlijk moet het resultaat goed klinken, als het maar geen leugen is. Trevor Horn was erbij en het had veel beter kunnen zijn, maar het maakt me niets uit. De demo van Owner Of A Lonely Heart is bijna identiek aan de uiteindelijke opname. Jon Anderson kwam de studio binnen en zei: ik hoor geen verschil met de demo, Trevor Horn zei daarop: dat is ook de bedoeling. Ik wil niet op Trevor’s kwaliteiten afdingen, maar ik weet wat ik wil en daar moet hij zich dan aan houden, het geluid, de song en de tekst vormen voor mij één geheel. Het is voor mij: my way or the wrong way! Trevor Horn is een goede producer hoor, vergis je niet! Hij heeft dat album van Frankie Goes To Hollywood ook geproduceerd en ik speel zelfs op dat album mee. Ook op het album van Seal trouwens.’

Hoe ga jij te werk met songschrijven?
‘Het is iedere keer weer anders, Can’t Look Away bestond uit verschillende delen die ik heb samengevoegd. Something To Hold On To heb ik in een dag geschreven, Owner Of A Lonely Heart ook in één dag, Changes duurde drie weken. Soms schrijf ik de song op de gitaar, dan weer op de piano. Soms schrijf ik de teksten eerst. In de auto zing ik ook wel eens een liedje dat ik dan opneem, ik heb altijd een kleine cassetterecorder bij me. Soms schrijf ik meteen op papier zonder de song te spelen, dan zit het in mijn hoofd. Het hele arrangement zet ik op muziekpapier, daarna ga ik de studio in en neem de song op. Als de song dan op tape staat leg ik hem aan de rest van de band voor, de song is dan in principe al af, ze kunnen er dan ook niet meer over discussiëren!’

Over discussiëren gesproken. Is het waar dat er een leger van advocaten meegaat op deze tour om alles voor jullie te regelen?
‘Ja, waarom niet, je leeft immers maar één keer?! We hebben met de “oude” leden (ABWH) een juridisch gevecht gehad tot in de rechtbank. Een paar maanden voordat deze tour begon zaten we er nog middenin. Iedereen zegt nu tegen mij dat ik moet zeggen dat alles koek en ei is en dat het album fantastisch is. Waarom zou ik er over liegen? Het is niet zo van acht mensen die samen een geoliede band vormen. Iedereen heeft zijn eigen manager en advocaat bij zich, ik heb soms wel onenigheid met Jon en Chris. Chris, Jon en ik zijn degenen die altijd problemen maken. De anderen zijn erg gemakkelijk, prima jongens dus!’

Hoe doen jullie het bijvoorbeeld met de setlist, wie bepaalt of bepalen welke songs er gespeeld worden?
‘Er wordt constant aan de setlist gesleuteld, we proberen iedere keer weer andere songs, we hebben immers drie uur de tijd iedere avond! Als een manager begint met memo’s stop ik ermee. Ik wil als band overleggen, dat moet toch kunnen!’

Twee bands op een ronddraaiend podium, hoe werkt dat?
‘Het was vooral in het begin heel erg vreemd, Steve en ik hadden in de eerste weken behoorlijk veel problemen. lk speel het oude werk dat hij oorspronkelijk speelde, anders dan hij het speelt. Ik was geen grote Yes-fan toen ik bij de band kwam. Ik had Roundabout wel gehoord, maar de rest hoorde ik pas toen ik het moest spelen. lk vond het wel goed maar er moest volgens mij wel aan gesleuteld worden. Maar we zijn er uiteindelijk wel uitgekomen.’

Waarom staan de teksten van ‘Union” niet in het cd-boekje afgedrukt?
‘De teksten zijn over het algemeen erg lang en dan heb je òf een vergrootglas òf een kleine encyclopedie nodig om het af te drukken en te kunnen lezen. Het is wel jammer trouwens dat de teksten niet zijn afgedrukt, want Miracle Of Life en Lift Me Up zijn volgens mij de beste teksten die ik zelf ooit heb geschreven. Lift Me Up gaat over mensen die geen huis hebben en die krediet bij mensen willen hebben, Miracle Of Life gaat over de slachting van dolfijnen in Denemarken.’

Vertel eens iets over jouw Fender gitaar. Wat is de naam bijvoorbeeld?
‘Ja, My Second Wife! Deze Strat kocht ik in 1971 en hij was gebouwd in 1962. Ik ging naar de muziekwinkel in Johannesburg en ik zei dat ik 150 Rand te besteden had en dat ik daarvoor een gitaar wilde hebben. De Strat was echter minimaal 300 Rand, maar de man in de winkel zei: ik heb nog wel een oude Strat liggen. Achter in de winkel onder een dikke laag stof lag een kist met daarin een spiksplinternieuwe Strat, een rode, en die kreeg ik mee voor maar 150 Rand! Ik moest daarna het leger in en ik verveelde me daar te pletter. Ik rookte me suf aan de stuff en toen heb ik de Strat overgeschilderd, veranderde het een en ander aan de elementen, maakte een andere bedrading… Het verbaast me dat-ie het nog steeds doet, lk hou van dat gitaartje!
lk speel nu op een Alvarez, samen met Alvarez heb ik die ontworpen, en die komt deze zomer op de markt. Het is een Trevor Rabin Signature Model, donkerblauw van kleur. Het is een prima gitaar!’

Wat zijn je toekomstplannen?
‘Eerst deze tournee afmaken natuurlijk. De anderen hebben het al over een nieuw album, maar dat wil ik pas na de tournee beslissen. Bovendien wil ik een nieuw soloalbum maken. Wat mijn  vorige soloplaat betreft, Jon wilde daar niet op wachten en ging dus iets anders doen, ABWH dus. Hij was ook gefrustreerd vanwege het feit dat hij bij ons (op 91025) zijn zin niet kon doordrijven en bij ABWH wel. Het is wel goed voor hem, we zien wel hoe het allemaal gaat, een soloplaat van mij, het album met Roger Hodgson… Robert Plant wil ook iets met mij doen. Ik doe alleen dingen waar ik plezier aan beleef. Verder ben ik van plan om straks, als ik wat meer tijd heb, me meer aan mijn grote hobby te wijden: parachute springen, dat vind ik echt fantastisch!’

Je was nogal druk in gesprek met Adje Vandenberg. Plannen met hem?
‘Misschien wel. Hij is bezig met een platenmaatschappij voor een soloalbum. Misschien produceer ik zijn plaat dan wel. Ik heb ook nooit begrepen waarom Coverdale een tweede gitarist nodig had, Adrian is een goede leadgitarist, Steve Vai ook wel, maar volgens mij was deze niet echt nodig geweest. Adrian is een hele goede vriend van mij, volgens mij mag iedereen hem graag!’

https://www.trevorrabinmusic.com/

Yes website

(Gepubliceerd in Music Maker #9 – september 2001)

Het Californische kwartet Venice bestaat uit vier neven (geen familie in Liverpool) met Lennon als achternaam. Het zijn de broers Michael (gitaar, zang en productie) en Mark (zang) en de broers Pat (gitaar en zang) en Kipp (zang). Ze wonen allemaal in Venice Beach. De close-harmony muziek van Venice roept herinneringen op Crosby, Stills & Nash, Eagles, the Beach Boys en Jackson Browne. Met name sinds de release van de Twee Meter Sessies-cd in 1999 is de groep zeer populair in ons land. Dit jaar deed Venice een clubtour en deze zomer verschenen de vier op diverse festivals (Parkpop, Bospop, UT-pop). Music Maker sprak met twee neven: Michael en Pat Lennon.

TEKST EN FOTOGRAFIE: HARRY PATER

Michael Lennon: ‘Ik ben ooit op m’n vijfde als drummer begonnen. M’n oudere broer zat in een band die The Other Half heette en zelfs nog eens voor The Doors geopend heeft. Al hun spullen stonden in onze garage, want daar repeteerden ze en daar was ik vaak bij. Toen m’n broer naar Vietnam moest werd de band opgeheven. Ik zat dan vaak aan de instrumenten en vond het machtig interessant om langs de gitaarhals te strijken. M’n vriendjes namen tennisrackets mee en deden alsof ze gitaar speelden, terwijl ik drumde.
Toen ik een jaar of twaalf was zat ik in een schoolbandje en toen leerde een vriend me wat grepen op de gitaar. Vanaf dat moment heeft de gitaar me nooit meer losgelaten. M’n ouders betaalden wat lessen en al gauw hadden we een bandje, waarmee we op school optraden. Toen ik een jaar of zeventien was richtte ik Venice op, al heette de band toen nog niet zo, samen met wat vrienden. Ik leerde pianospelen en vandaar uit ook liedjes te schrijven.’

‘Op een gegeven moment vroeg ik m’n neef Kipp erbij en samen begonnen we zelf liedjes te schrijven. Niet lang daarna kwam mijn jongere broertje Mark in de band en vier jaar later kwam Kipps oudere broer Pat erbij en toen ontstond de band pas echt. We zijn nu 22 jaar bij elkaar. In 1991 maakten we ons eerste album voor Atlantic Records. Daar kregen we problemen mee. Ze wilden ons volgende album niet uitbrengen en wij konden niets doen vanwege het contract dat we hij bij hen hadden getekend. Pas na een paar jaar kwamen we bij Vanguard Records, die Born and Raised uitbrachten en later Spin Art. Voordat we bij Vanguard tekenden brachten we twee cd’s in eigen beheer uit, The Garage Demos 1 & 2, die we nog altijd veel verkopen bij optredens. Momenteel bereiden we een nieuw album voor en zijn we in onderhandeling met een aantal labels voor een nieuw contract. Wellicht dat we bij een nieuwe maatschappij ook de Garage Demos als box-set gaan uitbrengen, want er is veel vraag naar.’

Nederland
Pat Lennon: ‘In Amerika spelen we eigenlijk alleen in Californië: San Francisco, L.A., San Diego. Daar hebben we veel fans, maar in feite concentreren we ons voornamelijk op West-Europa en dan vooral Nederland. Hier hebben we zóveel fans. Ongelooflijk! Van de Twee Meter Sessies-cd die alleen hier is uitgebracht, hadden we dit voorjaar al meer dan 45.000 exemplaren verkocht, iets wat wij amper konden geloven. Begin dit jaar speelden we in Duitsland, waar we tien optredens met Styx deden. Ondanks dat vrijwel niemand ons kende verkochten we daar toch heel veel cd’s.
Het is de bedoeling onze populariteit in Nederland uit te breiden en daarnaast te proberen voet aan de grond te krijgen in de andere Benelux landen, Scandinavië en Duitsland. Maar Nederland is het belangrijkste land.’
‘Jan Douwe Kroeske heeft daarbij een grote rol gespeeld. Uiteindelijk hebben we drie verschillende Twee Meter Sessies met hem met hem gedaan. De laatste deden we in L.A., waar we hem lieten zien waar we vandaan komen. Daar regelden we dat zowel David Crosby als Jackson Browne meespeelden. We namen respectievelijk Guinnevere en For a Dancer met hen op. Dat deden we in de studio van Jackson, die Michael en ik grotendeels gebouwd hebben. Van die drie sessies zijn de beste stukken op cd gezet en dat is dus onze bestverkochte plaat tot nu toe. Via Jan Douwe kwamen we in contact met Syb van De Kast, die ook een fan bleek te zijn. We deden samen met hem de song If I Were You in een talkshow van JD en daarna nodigde Syb ons uit voor de concerten die zij in het Gelredome deden. Wij dachten eerst dat wij het voorprogramma zouden zijn, maar we traden meerdere keren op tijdens het optreden van De Kast en deden gezamenlijk een stuk of vier nummers. Dat was fantastisch om te doen. Alle leden van De Kast zijn goede vrienden van ons geworden en die concerten leverden ons een hoop nieuwe fans op!’

Geen profs
Omdat Venice nog niet echt veel verdient, hebben de bandleden ‘gewoon’ werk: Pat en Michael Lennon hebben de afgelopen jaren een aantal studio’s ingericht. Pat is eigenlijk timmerman en maakt naast de consoles voor de apparatuur ook houten opbergdozen voor microfoons, die hij jewelboxes noemt. Michael en Pat maken ook gobo’s: geluiddichte schotten van een soort plexiglas op wieltjes die in de studio’s gebruikt worden. Na de studio van Jackson Browne te hebben ingericht volgden die van onder meer J.D. Souther, Danny Kortchmar en Patrick Leonard. Michael doet de verdere techniek en productie bij de opnamen van Venice en bij verschillende andere artiesten, meestal in z’n eigen studio.

Produceren
Michael Lennon: ‘Ik heb de laatste twee Venice-cd’s geproduceerd en er ook de techniek voor gedaan. Spin Art werd gemixed door Thom Panunzio, die gewerkt heeft met onder meer U2, Bruce Springsteen, Tom Petty en the Pretenders. De enige ervaring die ik met productie en techniek had was bij het maken van demo’s van m’n eigen songs en die we als Venice maakten.
Momenteel werk ik aan het album van John Vester, een vriend van me. die ook het een en ander heeft geschreven voor Born and Raised. Ik produceer, doe de techniek, heb aan enkele songs meegeschreven, speel erop mee en Venice doet de achtergrondzang. Het is leuk voor iemand anders te produceren. Als ik met Venice bezig ben, kan ik toch moeilijker afstand nemen. Toen we onze eerste plaat opnamen hadden we een producer en een technicus en dat frustreerde me behoorlijk. Als er vals gezongen werd duurde het heel lang voordat ze de tape weer op de juiste plaats hadden. Er werd ook te veel gepraat. Als ik achter de knoppen zit gaat dat allemaal veel sneller, vooral ook omdat ik immers al meer dan twintig jaar met deze gasten werk, ik weet wat ze kunnen.
Ik ben een controlfreak, ben altijd met het geluid bezig en vooral op festivals kan dat zeer frustrerend werken, omdat je dan meestal geen soundcheck kunt doen. Ik bemoei me echter altijd vooral met de monitoring, want die is bij een band als de onze essentieel. We moeten onszelf en elkaar goed kunnen horen, omdat we anders fouten gaan maken of vals zingen en vooral dat laatste is iets dat wij ons niet kunnen veroorloven.’

Songs schrijven
Michael Lennon: ‘Ik schrijf m’n songs doorgaans op de gitaar. Een riff of een beat en van daaruit werk ik verder. Vaak heb ik alleen een melodie of een refrein of een stukje tekst. Zo ging het bij nummers als The Man You Think I Am, One Quiet Day, The Road To Where You Are en The Family Tree. Deze song wordt overal gewaardeerd, maar vooral in Nederland doordat het bij begrafenissen en herdenkingsdiensten na de Vuurwerkramp in Enschede werd gespeeld. Het was voor ons een grote eer dat er zóveel nabestaanden bij ons optreden in Enschede waren gekomen. Veel van die mensen wilden ons graag spreken en daar was gelukkig tijd en ruimte voor geregeld. Er vloeiden veel tranen, ook bij ons. Om terug te komen op dat schrijven van songs, ik laat het dan aan Kipp of Mark horen en zij komen dan met ideeën die we verwerken. Uiteindelijk presenteren we de song aan de rest van de groep, die dan soms ook met suggesties komt, waarna we de uiteindelijke versie maken. Iemand leerde me ooit de D-A-D/G-A-D-stemmingen en ik ontdekte al die verschillende akkoorden en hoe het allemaal veranderde als ik m’n vingers wat verzette.’

 

Webstek: www.venicecentral.com