(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine # 6 – 1991)
INTERVIEW: HARRY PATER & HENRY KNEGT
FOTOGRAFIE: HARRY PATER & HENRY KNEGT
NOIZE brengt niet uitsluitend heavy metal en hardrock, dat is in de vorige vijf nummers al duidelijk gebleken, In welk hokje we Aaron Neville van de Neville Brothers moeten plaatsen mag je zelf uitmaken. Feit is dat de man over een prachtig stemgeluid beschikt en samen met zijn broers prima optredens verzorgt, De vijftigplusser Aaron oogt wat nors en is niet erg spraakzaam, maar toch mochten we heel wat uit zijn mond optekenen, terwijl hij lekker zat te dineren, vlak voor het optreden in de Groningse Martinihal, één dag na het optreden op het North Sea Jazz Festival in Den Haag.
Hoe ging dat optreden?
‘Dat ging bijzonder goed, we traden voor zo’n negenduizend mensen op en dat is heel mooi om te doen, Er was wel veel gedrang, maar er waren gelukkig geen ongelukken, Voor ons een unieke gelegenheid om op te treden, We zijn nu met een wereldtournee bezig die in maart van start is gegaan, We gaan over een paar dagen even naar huis en daarna komen we weer terug naar Europa,
Daarna gaan we naar Australië, Nieuw-Zeeland en Japan, Dat zal in september zijn.’
Hoewel jullie muzikale broers zijn werken jullie pas sinds 1977 als Neville Brothers, waarom toen pas?
‘Vóór 1977 werkten we ook al wel samen, maar we moesten toen stoppen vanwege economische redenen en om andere dingen te gaan doen. Ik moest ook veel dingen buiten de muziek om doen om in leven te blijven, zoals huizen schilderen, gaten spitten, borden wassen enzovoorts, ik moest wachten tot het tij voor mij ging keren, In de jaren vijftig was het met name moeilijk om met de muziek in leven te blijven, het betekende doordeweeks hard werken en in het weekend tot diep in de nacht in de clubs optreden. Wij komen uit een muzikale familie, Mijn moeder en haar broer, mijn oom, zaten in een dansgroep, al voordat ik geboren werd, Hoe het daarvoor was weet ik niet, ik weet niet hoe het met onze voorouders gesteld was, daar weten we niets van. Toen kwamen wij en we gingen allemaal in de muziek, zo lang als ik mij herinneren kan wil ik al zanger worden.’
‘Art zat in een doowop-groep voordat hij een band begon, Daarvoor zong hij al a capella op straat, met hem ging ik wel eens samen zingen. In 1954 werd het pas echt serieus, Ik ben toen bij een groep gaan zingen die The Turquiose heette en later bij The Hot Cats, Op de middelbare school (Junior Highschool) zat ik in The Avalons, Aan het eind van de vijftiger jaren zat ik samen met Art bij The Hawketts.’
‘Ik heb geen zangles gehad, wat ik doe is mijn talent en/of heb ik me zelf aangeleerd, Ik luisterde veel naar andere zangers, zoals Nat “King’ Cole, Clyde McPhatter, Sonny Till & The Orioles, The Cowboys, The Yodelins, Sam Cooke, Pookie Hudson & The Spaniels. De doowop was mijn favoriete stijl. lk schrijf zelf niet zo heel veel songs, Als ik het doe ga ik niet zitten en dan maar een song schrijven, ik moet inspiratie hebben, anders gaat het niet. Heb ik dan een idee dan neem ik het op of ik schrijf het op en later ga ik het dan uitwerken, de twee songs die op mijn nieuwe soloplaat staan had ik al heel lang in mijn hoofd, House en The 1611 bijvoorbeeld stamt uit 1960, ik kan liedjes dus lang bewaren.’
Op jouw nieuwe album Warm Your Heart werken nogal wat bekende songwriters mee: Randy Newman, John Hiatt, Burt Bacharach en Allen Toussaint, Hoe gaat dat in zijn werk, word je door hen benaderd of doe je dat zelf?
‘Linda Ronstadt introduceerde de John Hiatt-song aan mij, naast nog een paar songs, ze werden niet speciaal voor mij geschreven, Please Stay is een oude Drifters song uit de vijftiger jaren, Warm Your Heart stamt uit 1955, Lose Your Eyes komt ook uit de jaren vijftig, dat is een song van The Five Keyt, de twee Allen Toussaint songs, daar kwam Linda mee aan, Everybody Plays The Fool is een song uit de zeventiger jaren van The Main Ingredient, Ave Maria is mijn favoriete song; al vanaf de tijd dat ik als jongen op de katholieke school zat vind ik dat een prachtig mooi lied.’
Ben je religieus?
‘Ja, dat wel, alhoewel bijvoorbeeld het naar de kerk gaan er haast niet meer van komt, ik ben ook niet zo fanatiek. Ik bid en ik probeer mijn naaste goed te behandelen, ik geloof in God en probeer volgens de gouden, regel te leven, Ik hoop dat men via mijn muziek iets van God ervaart.’
Allen Toussaint schreef niet alleen songs, hij heeft je ook geproduceerd
‘Ik heb alleen in de zestiger jaren met hem gewerkt, We hebben wel samen op de lagere school gezeten, Van 1960 tot 1964 heb ik met hem gewerkt, daarna kwam ik bij Parlo Records en nam bij hen Tell It Like It Is op in 1966. Ik toerde met Otis Redding en in 1967 ging ik terug naar New Orleans en werkte samen met Art en Cyril (Neville). De band noemden we later The Meters. Eerst speelden we als Art Neville & The Neville Sound. Enkele jaren speelden we in deze samenstelling, om economische redenen moesten we toen de band opsplitsen, Art nam de ritmesectie George Porter (bass) en Joseph Modeliste (drums) mee en ging naar een club in de Franse wijk, later gingen ze sessiewerk doen voor Allen Toussaint en later noemden ze de band weer The Meters,. Daniel Lanois produceerde Yellow Moon, Linda Ronstadt produceerde Warm YourHeart. lk ken Linda al sinds 1984 en wij hebben inmiddels twee Grammy’s voor haar albums gekregen, In 1988 nam ik voor het eerst met haar op en in 1989 en in 1990 wonnen we een Grammy Award, in zekere zin waren we erg verbaasd over die Grammy’s, Aan de andere kant: tijdens de opnamen in de studio maakten we er grapjes over, er waren immers voldoende andere kandidaten, maar we dachten wel dat het mogelijk was.
De song House On The Hill staat alleen maar op de Europese cd, niet op de Amerikaanse, hoe dat zo?
‘Je mag in de States om de een of andere reden niet zoveel songs op een cd zetten. Waarom dat nu zo is weet ik niet, overigens kunnen de Amerikaanse fans het nummer wel bemachtigen, want het is de b-kant van de single Everybody Plays The Fool.’
Je doet ook goed werk op het gebied van de dak- en thuislozen?
‘Ja, die organisatie heb ik samen met Allen Toussaint in het leven geroepen, We doen twee concerten per jaar om er geld voor bijeen te krijgen. Er zijn veel daklozen en dan vooral dakloze kinderen in Amerika en in mijn woonplaats, ik vind dat heel erg en we proberen er op deze manier iets aan te doen.’
Je was actief in de jaren vijftig en zestig, in die periode zijn nogal wat artiesten door managers en dergelijke figuren slecht behandeld, vooral wat betreft geld, Hoe is het jou vergaan?
‘Ik ben tot nu toe nog niet betaald voor dingen die ik in de zestiger jaren heb gedaan, ik ben niet eens betaald voor Tell It Like It Is dat toch zoveel verkocht heeft, Ik was in die tijd al blij dat er iets van mij opgenomen werd, ik wilde zingen en optreden en gehoord worden, In de zakelijke kant had ik toen geen interesse, Platenmaatschappijen en managers zijn er, zeker in dié tijd alleen maar voor zichzelf en zeker niet voor de artiest, het gaat: hen’: om hun verdiensten, Ik was niet de enige die bedrogen werd, De platenmaatschappijen en de muziekuitgeverijen verdienen er het meeste aan.’
Behandel je je stembanden ook om ze in vorm te houden?
‘Je stem moet je zoveel mogelijk rust gunnen, dat is het allerbeste, ik rook niet, ik drink niet en ik blijf zover mogelijk van mensen die roken vandaan, rook irriteert de stem namelijk. Het maakt me niet veel uit waar ik optreed, De muziek bepaalt de houding van het publiek, de mensen gaan erop dansen en de sfeer zit er meestal al snel in, of ik nu in de States speel of in Europa of Japan. Of ik in Zuid Afrika wil optreden? Nee, daar wil ik niet heen, Pas als de apartheid helemaal is afgeschaft wil ik er wel heen, maar dat kan nog wel even duren, Ook in mijn land en stad is er racisme, maar het is gelukkig niet zo extreem als in Zuid Afrika.’
Je zit bij Bill Graham’s management, dat is geen kleine jongen.
‘Zeven jaar geleden heb ik Bill ontmoet en sinds die tijd zit ik bij zijn firma. Het bevalt me uitstekend, Door al zijn ervaring met grote artiesten is hij ook heel erg betrouwbaar èn hij opent vele deuren voor mij, Ook onze platenmaatschappij, A1M Records, is heel goed voor ons, ze laten ons onze gang gaan, wij mogen doen wat wij willen en ze dwingen ons tot niets.
Is er nu echt veel verschil tussen het opnemen tegenwoordig en in de jaren vijftig en zestig?
‘Jazeker, in de vijftiger en zestiger jaren werd alles live in één take, opgenomen, vaak met maar microfoon. Tegenwoordig worden alle partijen apart opgenomen en veel beter van kwaliteit natuurlijk. Het is nu veel beter dan toen, maar toch hebben veel van die oude opnamen een bepaalde sfeer en intensiteit die je tegenwoordig ondanks alle vernuftige apparatuur niet meer kunt verwezenlijken. Bij mijn nieuwe plaat deden we het als volgt: eerst werd de ritmesectie opgenomen en daarna namen we de blazers en de achtergrondzang, de gitaren en de keyboards op. Ik zong mijn solopartijen nadat de ritmesectie was opgenomen, dus niet nadat alles al was opgenomen.’
‘Of mijn stijl door de jaren heen veranderd is? Ik dacht van wel, al ga ik nog steeds van dezelfde principes uit, ik hou nog steeds van dezelfde muziek als toen, vooral de doowop dus. Deze muziek blijft voor mij altijd leven en sterft dan ook niet uit, daarom hou ik ook veel van die oude oude love songs die ik op de plaat zet, er zit moraal in: het gezin dat bij elkaar moet blijven zoals in Please Stay en in Warm Your Heart.’
Is er verschil in het optreden in New Odeons en bijvoorbeeld New York?
‘Ja, er heerst een andere atmosfeer, als je van New Orleans naar waar dan ook gaat, er is een andere atmosfeer, een andere houding. De mensen in New Orleans begrijpen de muziek van ons beter,. New Orleans is echt een stad van muziek van geboorte tot de dood, Je krijgt er een jazz-begrafenis.’
Wat zijn jullie toekomstplannen?
‘Vooral veel toeren en in oktober geen we de studio weer in om een nieuw Neville Brothers album op te nemen. Wat betreft een nieuw soloalbum dat weet ik nog niet, dat komt vanzelf wel,. Misschien produceert Linda de plaat wel weer, zij wil het graag doen, maar het hangt allemaal af van de platenmaatschappij en zo.’