IRON MAIDEN over Fear Of The Dark

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #1 – 1993)

INTERVIEW: HARRY PATER/HENRY KNEGT
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT

IRON MAIDEN was kortgeleden in de Brabanthallen in Den Bosch. Vreemd genoeg was het enige op­treden in ons land niet uitverkocht, terwijl de band in Engeland, Duits­land en nog een paar andere landen headliner was van het Mon­sters Of Rock festival, dat ons land helaas niet aandeed. Het nieuwe album Fear Of The Dark werd over het algemeen goed ontvangen. Wij spra­ken met Maiden’s woordvoerder Steve Harris die het album samen met Martin Birch produ­ceerde.

 Het is al langer be­kend dat Steve veel bemoeie­nis met de productie heeft, waarom staat hij nu als mede-produ­cer vermeld?
‘Ik heb sowieso de laatste twee al­bums als co-producer verzorgd samen met Martin. Deze keer heb ik er nog veel meer tijd ingestoken en vond ik dat ik wel eens recht had op de credits. Waarom dat niet op de vorige platen ver­meld was? Och, dat maakt mij niets uit, maar nu ik er zo­veel tijd ingestoken had… bovendien vond Martin het niet erg, we werkten altijd al samen.’

No Prayer For The Dying is bij je thuis opgenomen, dit album ook. Was er verschil?
‘Jazeker, we hadden de zaak nu wat meer in de hand, de vori­ge plaat is met de mobiele studio opgenomen en was erg live, want we wilden een rui­ge sound hebben. We gebruik­ten de mobiele studio omdat we anders te lang op een goe­de studio moes­ten wachten. Deze keer hadden we dus onze eigen studio, dus studio­tijd boeken was niet meer nodig. We hadden nu veel meer tijd en gele­genheid om meer aan­dacht aan de sound en de productie te besteden, zonder dat het ons veel extra geld kostte. De drumsound is nu bijvoor­beeld veel beter ge­worden.’

Hoe kwam je op het idee een eigen studio te bouwen, toch niet door George Kooymans?
‘Jawel, George doet het met de Ear­ring al jaren zo en hij zei tegen mij: waarom doen jullie het ook niet zo? Ik zei hem dat me dat veel te duur leek, zo’n studio kost immers een vermogen. Welnee, zei George, dat is echt niet zo duur. De opnamekos­ten wa­ren veel lager dan van Piece Of Mind, dat is dus een al­bum. Het wordt dus steeds goedkoper. Het geluid in de studio is prima, beter dan ik had durven hopen. In princi­pe kan ik elk moment van de dag naar de studio, als ik een idee voor een song heb. Ik heb nog geen plan­nen om ande­re bands te produce­ren, Mai­den gaat voor en ik heb er doodgewoon geen tijd voor momen­teel, maar wat niet is kan nog ko­men, nietwaar?! We hebben de backing tracks voor dit album live opgeno­men. De gita­ren zijn later opnieuw ingespeeld en uiter­aard ook de zangpartijen. Janick heeft deze keer een flink aandeel geleverd. Hij heeft een aan­tal songs ge­schreven samen met Bruce en mij. We zijn met Janick een wat andere richting uitge­gaan, het maakt de zaak veel interessanter voor ons.’

Dave Murray en Steve Harris

Hoe gaat het nu met de verde­ling van de gitaarsolo’s?
‘Ze spelen ongeveer even lang en achter elkaar, dus live is dat heel interessant. Er is één solo, ik geloof in Childhood’s End, die heel vreemd is: Ze spelen de so­lo’s en op een noot neemt Janick het over van Dave, zodat het één solo lijkt. Het zal mij benieuwen of iemand dat opmerkt voordat ze het in dit inter­view gelezen hebben! Het album is erg gevarieerd, er gebeurt veel.’

Ik hoorde dat jullie ook weer een aantal coversongs hebben opgeno­men, waaronder Space Station No. 5 van Montrose.
‘Ja, wij hadden de titel wil­len veran­deren in Race Sta­tion No. 5. Het wordt heel snel en Bruce zingt met een vreemde stem. Wij vinden dat b-kantjes leuk moeten zijn. We hebben verder o.a. een cover van Can’t See My Fee­lings van Budgie opgeno­men en een twaalf maten bluesje.’

Gaf de albumtitel nog hoofd­bre­kens?
‘Nee… we hadden de keuze tussen Be Quick Or Be Dead en Fear Of The Dark. We besloten deze te nemen. De song gaat over iemand die bang in het donker is en daar kun je je natuurlijk van al­les bij voorstellen.’

Hoe verliep de samenwerking met Janick tijdens het samen schrijven van songs?
‘Dat ging erg goed. We deden twee songs samen. The Appa­rition is mijn favoriete tekst. Janick bedacht de ak­koorden en het refrein, ik schreef de rest van de tekst. De andere is Weekend Warri­or, het refrein doet mij een beetje aan The Who denken. Het nummer gaat over de voet­balterroristen, de hooligans, wier aantal gelukkig dalende is, ze zijn aan het verdwij­nen. Hoe we de songs schre­ven? Janick en ik gin­gen bij ­elkaar zitten en we gingen gewoon wat akkoorden uitpro­beren en zo, die we dan later aan de ande­ren lieten horen. Ik neem het nooit op. We ne­men ook nooit demo’s op, van geen enkel album, zo werken wij gewoon niet en op die manier kunnen er ook geen tapes verdwij­nen zoals U2 dat overkomen is.’

Hebben jullie nog commentaar ge­had van de platenmaatschap­pij over bepaalde teksten?
‘Nee, misschien dat ze bepaal­de b-kantjes minder zullen waarderen, want Bruce gaat op een paar van die nummers lek­ker tekeer, o.a. in Noddy Donkey Blues, een smerig bluesy liedje, luister en huiver maar neem de tekst niet serieus! Een andere song is Roll Over Vic, een blu­essong in twaalf maten. De song gaat over een jongen die al jaren met mij werkt, hij komt uit Malta en woont al dertig jaar in Engeland maar hij heeft nog steeds een zwaar accent. Hij weet nog niet dat we hem hebben opge­nomen toen hij eens aan het praten was. We heb­ben er een leuke song van gemaakt.’

De tournee zal een maand of tien duren. Waarheen zal deze jullie voeren?
‘We starten in IJsland, daarna de States en Zuid-Amerika, dan de Europese Monsters Of Rock shows, gevolgd door Ja­pan, Australië en Nieuw-Zee­land en dan het clubcir­cuit. Het is een lange toer, maar er zitten gelukkig wel vakan­tieperio­des in. Vorig jaar hebben we op het Roskilde festival in Denemarken ge­speeld, dat wilden we graag. Verder deden we één optreden in Frankrijk en twee in Zwit­serland, dat waren inhaal op­tredens van de vorige tour. In Frankrijk traden we op tijdens een vierentwintig uurs motorrace, we konden helaas niets van de race zien omdat het podium de andere kant op gedraaid stond, maar tus­sen de nummers door hoor­den we steeds het lawaai van de motoren, dat was wel spectaculair.’

In Europa en Canada zitten jullie bij EMI/Capitol, in Amerika bij Epic (Sony). Van­waar?
‘In feite doet EMI de hele wereld behalve de States. Ze doen overal goed hun best voor ons, alleen in Amerika ging het niet goed, we waren helemaal niet tevreden over hen en daarom zijn we van label veranderd daar. We heb­ben met EMI een overeen­komst voor nog een stuk of drie albums, daarna zien we wel weer verder. We zullen waar­schijnlijk na deze tournee weer een liveplaat uitbren­gen. We hebben de beide Wem­bley optredens op tape en ook tijdens deze tour zullen we verscheidene shows opnemen. Er is veel vraag naar een live plaat van deze line-up, kijk alleen maar naar het grote aantal bootlegs!’

Verzamel je nog steeds boot­legs van Maiden?
‘Jazeker, vandaag kreeg ik nog een exemplaar te pakken van Donington. Ik verzamel overi­gens voornamelijk bootlegs van andere bands, niet zozeer van Maiden. Ik zoek vooral naar platen van Jethro Tull, Yes, de vroege Genesis, The Who, Golden Earring en Led Zeppelin.’

Derek Riggs heeft de hoesil­lustratie niet gemaakt deze keer…
‘Nee, hij was te duur… Ha ha ha, hij heeft wel ontwerpen gemaakt voor de singles. Wij hebben deze keer vijf ver­schillende artiesten een ont­werp laten maken en wij von­den die van Melvyn Grant het mooiste. Derek vond het niet erg, we blijven van zijn diensten gebruik maken voor bijvoorbeeld de T-shirts.’

Website: https://www.ironmaiden.com/