(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #1 – 1993)
INTERVIEW: HARRY PATER/HENRY KNEGT
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT
Met The Final Countdown brak het Zweedse EUROPE in 1986 wereldwijd door. Haast overal stond dat nummer op de eerste plaats van de hitlijsten. De singles die daarna verschenen (o.a. Rock The Night en Carrie) verkochten goed, maar toch minder dan de eerstgenoemde. De band had en heeft nog steeds een teeny-bopper achtig imago, al bewijst de groep met name op het concertpodium dat dàt niet terecht is: live staat het als een huis. Of de groep werkelijk op zijn retour is zal de toekomst moeten leren, in elk geval zijn de plaatverkopen na The Final Countdown drastisch gedaald.
NOIZE sprak met toetsenist Mik Michaeli, die evenals de rest van de band officieel ergens op de Bahama’s woont. Zoals je wellicht weet dien je in hun vaderland Zweden nogal wat belasting te betalen als je veel geld verdient.
Op oudejaarsavond 1991 trad Europe in Japan op
‘We traden daar samen met Metallica, Tesla en Thunder op, voor zo’n dertigduizend mensen in de Tokyo Dome. Het concert was live op de buis in Japan. Of we plannen voor een liveplaat hebben?Ja, het concert in Zurich hebben we opgenomen voor de Zwitserse televisie en wellicht gebruiken we dat materiaal voor een liveplaat.’
Hoe populair is Europe tegenwoordig?
‘Ik denk dat we nog redelijk populair zijn. De optredens waren niet overal uitverkocht maar de zalen zijn altijd behoorlijk gevuld en we hebben een goed publiek, dat zeer enthousiast is.’
Live speel je tegenwoordig ook gitaar, op de plaat echter niet…
‘Waarom zou ik op de plaat gitaar gaan spelen, ik ben lang niet zo goed als Kee Marcello dus… Op het podium speel ik keyboards en gitaar, met name omdat er op het nieuwe album meerdere songs staan waarop geen keyboards gespeeld worden en om nu steeds maar met mijn armen over elkaar te gaan wachten tot ik weer meespelen mag…’
Gebruiken jullie ook samples bij jullie live-optredens?
‘Alleen bij het nummer A Little Bit Of Lovin’, om het geheel wat voller te laten klinken.’
Op de cd-single I’ll Cry For You stond het nummer Break Free. Waarom staat dat goede nummer niet op het album?
‘We hebben achttien nummers opgenomen en er moesten dus een paar afvallen, waardoor we uiteindelijk op veertien songs uitkwamen, maar we wilden geen veertien songs maar maximaal twaalf. De twee nummers die toen afvielen waren Yesterday’s News en Break Free dus. Wij veronderstelden dat het publiek ze niet mooi zou vinden, maar we horen nu steeds meer van mensen die naar ons komen luisteren dat ze het goede nummers vinden, vandaar dat we besloten om ze op de singles te zetten als bonustracks. Break Free spelen we ook wel live.’
Zijn alle shows tijdens een tournee hetzelfde of veranderen jullie de setlist regelmatig?
‘We veranderen de setlist regelmatig en proberen ook steeds andere, nieuwe songs uit. Verder praten we zo veel mogelijk met fans en van hen horen we dan welke songs we wel en welke we niet moeten spelen. Iedere avond exact hetzelfde spelen gaat toch snel vervelen en alleen al om de sfeer er bij onszelf goed in te houden variëren we veel, al komen we natuurlijk nooit onder bepaalde songs uit.’
Is er verschil in het spelen in Nederland of bijvoorbeeld in Zweden of Finland?
‘In Nederland is het publiek veel enthousiaster, wilder en luidruchtiger. Er wordt hier, en dat geldt eigenlijk ook voor België, ontzettend veel meegezongen. In Zweden hebben we ook wel een goed publiek, maar ze zijn daar wel wat rustiger.’
Hoe is de rockscene in Zweden?
‘We zijn bijna nooit in Zweden, dus ik weet er niet zoveel van af. Er is natuurlijk Roxette, die wereldberoemd zijn inmiddels en een vrij nieuwe band, Electric Boys, die vind ik erg goed. Als je het als band in het Zweeds zingt kom je toch niet verder dan je eigen land, hetzelfde geldt dunkt me voor Nederland, Noorwegen, enzovoorts. Dat is een groot probleem voor bands uit Zweden.’
Mis je je vaderland als je altijd maar in warmere streken bent?
‘Jazeker, zoals ik al zei komen we niet vaak in Zweden omdat we zoveel aan het toeren zijn of aan het opnemen in San Francisco of zo. We wonen allemaal op een tropisch eiland in de buurt van Amerika… Er staat op het nieuwe album ook een nummer dat over heimwee gaat, het nummer Homeland.’
Hebben jullie nog wel contact met jullie vorige gitarist John Norum?
‘Ja, hij woont tegenwoordig in L.A., en als we daar zijn zoeken we hem op, we zijn nog steeds grote vrienden. Zoals je weet heeft hij een tijdje geleden een soloplaat uitgebracht en Joey zingt op een paar songs mee, ze lijken een beetje op de oude Europe-nummers. De meesten werden trouwens gezongen door Glenn Hughes.’
Wie zijn The Lame Swedes?
‘Dat is het achtergrondkoortje, bestaande uit Joey, Kee en ikzelf. De producer en de technici gaven ons voor de grap deze naam.’
Blijven jullie een beetje in conditie op tournee?
‘Ja, we voetballen veel als we op tournee zijn. In 1988 waren we met Def Leppard op tournee en we speelden toen tegen elkaar. Die jongens hadden allemaal een compleet tenue aan met bijbehorende voetbalschoenen, terwijl wij gewoon in een korte broek en een T-shirt opkwamen. Zij waren trouwens wel verschrikkelijk goed, veel beter dan het Engelse team, want ze versloegen ons met 10-0!’
Joey Tempest
Ons kwam een verhaal ter ore over een bromfiets die door Joey werd aangeschaft toen jullie in San Francisco aan het opnemen waren…
‘Dat klopt, toen hij naar de studio wilde gaan kreeg hij autopech. Hij probeerde een taxi aan te houden, maar dat lukte niet. Een eindje verder stond een meisje met een gele brommer en toen deed hij haar een bod dat ze niet kon weigeren, kortom ze verkocht de brommer aan hem. We hebben erg gelachen toen hij bij de studio aankwam, want er waren in hetzelfde gebouw ook andere bands aan het opnemen en een aantal van hen was per Harley gekomen. Joey zette zijn brommertje er gewoon tussen. Vanaf die tijd reed hij dagelijks per brommer naar en van de studio.’