Archives for oktober 2024

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #4 – 1990)

Voorafgaand aan het (‘de geluksvogels met een kaartje zullen het er vast mee eens zijn) fantastische concert in het Utrechtse Vredenburg van de uit Carl Place, Long Island, Verenigde Staten, afkomstige JOE SATRIANl, kreeg NOIZE de gelegenheid om met het kleine gitaarwonder te spreken, Naderhand mochten we de soundcheck meemaken, samen met een collega van Meltdown die tevergeefs probeerde om Joe het een en ander te laten uitschrijven. De soundcheck was al zeer de moeite waard en het concert dus ook!

INTERVIEW: HARRY PATER & HENRY KNEGT
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT  (7.3.1993 Capitol, Hannover)

Hoe is Joe begonnen met gitaarspelen?
‘Toen mijn zuster gitaar speelde ben ik ook begonnen. Ik kende het instrument, alhoewel ik eerst drummer was, en toen raakte ik geïnspireerd door de muziek van Jimi Hendrix en toen ben ik pas echt begonnen met spelen.’

Joe nam gitaarles van… een jazzpianist, genaamd Lennie Tristano, een man waar Joe heel veel van geleerd heeft, zo vertelde hij, Hoe kreeg hij een platencontract?
‘lk had al een plaat uitgebracht op m’n eigen label en toen wilde ik het tweede album uitbrengen, Toen kwam Steve Vai, die had getekend bij Relativity dankzij hun PR-man Cliff Cultreri. Steve zei toen dat ik naar hem maar een bandje moest opsturen, want bij andere platenmaatschappijen had deze muziek toch geen kans, Gelukkig voor mij hield Cliff van deze muziek.’

Kroeg je van die andere maatschappijen ook te horen waarom ze je niet wilden tekenen?
‘Nee, ze stuurden gewoon een standaard briefje: bedankt, sorry, helaas.’

Je noemde net Steve Vai, je hebt hem als gitaarleerling gehad?
‘lk was één van zijn eerste leraren, we groeiden op in dezelfde stad, dezelfde buurt, dezelfde high-school en hij was ongeveer twee en een half jaar lang mijn leerling. Ik luister veel naar zijn muziek. We zijn goede vrienden en we hebben veel contact met elkaar.’

Hoor je nu nog dingen bij hem terug die jij hem geleerd hebt?
‘We leerden dezelfde basisideeën, we hadden op de high-school dezelfde theorieleraar en we luisterden naar dezelfde platen en zo. Ik hoor meer verschillen dan overeenkomsten tussen zijn en mijn muziek.’

Je zingt nu ook op je plaat… hoezo nu pas?
‘Waarom ik nu voor het eerst op de plaat zing? We hadden nu voor het eerst songs waarin eigenlijk zang thuishoorde en paste bij de andere instrumenten. De plaat verkoopt heel erg goed, We zijn nu al dicht bij een miljoen exemplaren in de USA alleen al en hier in Europa is het al meer dan tweehonderdduizend, Het is al een gouden plaat en bijna platina in Australië, Canada en de USA.’

Hoe reageerde de pers op het nieuwe album Flying In A Blue Dream?
‘Heel erg positief, Sommige bladen zijn verward door de zang en anderen applaudisseerden daarom. Je weet hoe het is met kritieken: kijk naar jezelf, jij moet het weten, de Britse pers is vaak negatief, dat heb ik ook gehoord, maar in mijn geval is dat helemaal niet zo, ze waren erg enthousiast. We toeren sinds januari door Noord Amerika, Australië, Engeland, Duitsland, Nederland… Het gaat geweldig, overal uitverkochte zalen, Ik ben erg tevreden!

Repeteer je veel?
‘Ja, iedere dag, Ik schrijf constant nieuwe dingen en ik ontwikkel nieuwe technieken. Hoe ik nieuwe songs schrijf? Meestal schrijf ik het op en later neem ik het dan op tape op. Het meeste staat echter op papier. Sommige songs ontstaan achter de piano, maar toch moet ik het opschrijven, ook al speel ik bas, piano, harmonica of gitaar,’

Kirk Hammett van Metallica was ook een leerling van je.
‘Ja, hij speelt nu een heel andere muzieksoort dan ik. Ik heb zoveel leerlingen gehad dat jij nooit in staat bent om ze in je blad af te drukken en ze spelen allemaal verschillende soorten muziek.  Steve en ik spelen het zelfde genre ongeveer. lk had leerlingen die blues, klassiek, jazz, bluesrock, heavy rock, akoestische folk en weet ik wat nog meer speelden. Als leraar krijg je allerlei soorten mensen door de deur. De afgelopen drie jaar geef ik geen lessen meer, ik heb er geen tijd meer voor: of ik zit in de studio af ik ben op tournee.’

Over toeren gesproken, Je zat in de live-band van Rolling Stone Mick Jagger in 1985, hoe was dat?
‘Dat was heel erg leuk, we hebben heel veel plezier gehad, eigenlijk waren het twee tournees: de eerste was in Japan in maart 1988 en de tweede van september tot november 1988 in Australië, Nieuw-Zeeland en Indonesië, We deden een grote show voor honderdduizend mensen in Jakarta, dat was werkelijk fantastisch!’

Kon je tijdens die tournee ook iets van je eigen muziek kwijt?
‘Ja, Mick gaf mij steeds een kwartiertje halverwege de set en dan kon ik doen wat ik wilde.’

De band heet eigenlijk de Joe Satriani Live Experience (doet nogal aan Hendrix denken). Wie zitten in de band?
‘Jonathan Mover op drums (bekend van Marillion, GTR en Mike Oldfield) en Stuart Hamm op bas (bekend van Steve Vai en zijn solowerk).’

Hoe kom je aan deze mensen?
‘Stuart heb ik via Steve Vai ontmoet en via Cliff Cultreri van Relativity Records. Hij kwam naar San Francisco om wat te spelen. lk speelde op zijn eerste plaat mee en toen gingen we naar Chicago om een optreden te doen op de NAMM-show (een grote muziekbeurs in de States, HP). Twee weken daarvoor had ik Jonathan ontmoet, eigenlijk per ongeluk, in de Ibanez/Tama fabriek om daar te werken aan de verbetering van onze instrumenten en toen spraken we af om elkaar in Chicago te treffen.’

Is Ibanez het enige gitaarmerk waarop je speelt?
‘Ja, ik heb drie lbanez gitaren meegenomen, Ik speel ook nog op een akoestische Yamaha, maar 99% speel ik op Ibanez.’

Verzamel je ook gitaren?
‘Nee, helemaal niet, daar heb ik geen interesse in. Ik interesseer we voor MUziek, niet voor ANtiek!

Effectapparatuur…?
‘Of ik veel effecten gebruik? Dat is natuurlijk allemaal relatief. In vergelijking met Steve Stevens gebruik ik heel weinig en in vergelijking met B.B. King gebruik ik zeer veel effecten. Ik gebruik een wah wah-pedaal, een distortion pedaal, echo, delay, reverb en chorusing. Voor mij absoluut geen gitaarsynthesizers! lk hou wel van het idee, maar ze maken ze tegenwoordig niet goed meer, de tracking is te langzaam, het klinkt beter als de keyboardspeler het speelt, midi-gitaren: idem dito.’

Maakt Ibanez de gitaren volgens jouw specificaties?
‘Ja, de nekradius hebben ze veranderd, de samenstelling van het hout, verder de “meddle en het “tailpiece” en de pick-ups die ik samen met DiMarzio heb ontwikkeld. Er is nu een Joe Satriani-gitaar op de markt die al deze veranderingen in zich herbergt, Ik heb er drie bij me.’

Jouw specifieke sound, is dat een combinatie van gitaar, effecten en versterker?
‘Specifiek gezien, als je het geeft niet welke versterker hier neerzet kan ik ter plekke het Satriani-geluid geven. Het zit meer in de vingers en in de benadering dan in de apparatuur, de spullen die ik heb, heb ik gekocht voor mijn oren. Zet een gitarist die je net noemde aan dezelfde versterker en gitaar en het klinkt totaal anders!’

Met welke artiesten werk je graag?
‘Met Mick Jagger, Prince, Miles Davis, Metallica, Sugar Cubes, ik ben voor alles in en ben breed georiënteerd.’

Nederland
‘Of ik iets van de Nederlandse rockscene weet? Eigenlijk niet, nou ja, Golden Earring natuurlijk en Lars Ulrich van Metallica is toch ook Nederlands? Oh… is hij Deens… Vandenberg ken ik natuurlijk ook!’

Als je op tournee bent, heb je dan ook de gelegenheid om iets in het land en de stad waar je optreedt te bekijken?
‘Dat hangt er van af, gisteren hadden we gelukkig vrij en ik ben de hele dag in Amsterdam aan de wandel geweest, heel leuk, Maar soms ben je minder dan achttien uur in een stad en dan heb je alleen maar tijd om te slapen, interviews te doen, een show te verzorgen, te eten en dan moet je de bus alweer in om naar het volgende optreden te reizen.’

Graag je reactie op een aantal namen van gitaristen
‘Yngwie J. Malmsteen: Een prima gitarist, maar ik heb hem nog nooit ontmoet, hij is briljant. Jeff Beck: Mijn alltime favoriet, alhoewel dat eigenlijk Hendrix is, Beck, Page en Clapton alle drie op de tweede plaats na Hendrix, Ik hou van Beck omdat hij vernieuwend werkt en ik koop dan ook al z’n platen. Eddie Van Halen: ik wilde dat ik hem persoonlijk kende, al vanaf zijn eerste elpee vind ik hem erg goed. B.B. King: Die is gewoon prima! Gary Moore: Hij speelt diverse stijlen en heeft al een lange carrière achter zich, Hij heeft een mooi blues album gemaakt! Steve Vai: Dat vind ik niet eerlijk om Steve op dit lijstje te zetten! Ik ken hem te goed, van kleins af aan heb ik hem zien spelen, hij is een grote inspiratie voor velen inclusief mij!
Ritchie Blackmore: Ik hield altijd van zijn geluid, hij had altijd een zeer eigen sound (“signature sound”), je kunt altijd horen of het Ritchie is, hij heeft het spelen nog niet verleerd, hij blijft vitaal. Adrian Vandenberg: Ik ken zijn werk eigenlijk niet, behalve ‘Burning Heart’ dan, maar hij is wel goed!’

Hoe is het met je oren gesteld?
‘Prima, ik ben zeer voorzichtig met volumes, als het te hard is doe ik oordopjes in. Het is natuurlijk heel anders als bezoeker, dan hoef je maar een keer per week naar een concert, terwijl ik er constant in zit, ik wil mijn natuurlijk gehoor houden totdat mijn oren op natuurlijke wijze via ouderdom minder worden. Deze oordopjes die ik heb reduceren dertig procent van het aantal decibels en dat is heel wat. We spelen sowieso niet harder dan honderd decibel op het podium. Ik laat mijn oren ook elk jaar nakijken en ik heb er nog nooit problemen mee gehad. Of ik met oor dopjes nog wel alles goed kan horen? Tijdens de soundcheck zorg je ervoor dat het geluid goed is en dan moet het goed gaan.’

 

http://www.satriani.com/

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine # 6 – 1991)

INTERVIEW: HARRY PATER & HENRY KNEGT
FOTOGRAFIE: HARRY PATER & HENRY KNEGT

NOIZE brengt niet uitsluitend heavy metal en hardrock, dat is in de vorige vijf nummers al duidelijk gebleken, In welk hokje we Aaron Neville van de Neville Brothers moeten plaatsen mag je zelf uitmaken. Feit is dat de man over een prachtig stemgeluid beschikt en samen met zijn broers prima optredens verzorgt, De vijftigplusser Aaron oogt wat nors en is niet erg spraakzaam, maar toch mochten we heel wat uit zijn mond optekenen, terwijl hij lekker zat te dineren, vlak voor het optreden in de Groningse Martinihal, één dag na het optreden op het North Sea Jazz Festival in Den Haag.

Hoe ging dat optreden?
‘Dat ging bijzonder goed, we traden voor zo’n negenduizend mensen op en dat is heel mooi om te doen, Er was wel veel gedrang, maar er waren gelukkig geen ongelukken, Voor ons een unieke gelegenheid om op te treden, We zijn nu met een wereldtournee bezig die in maart van start is gegaan, We gaan over een paar dagen even naar huis en daarna komen we weer terug naar Europa,
Daarna gaan we naar Australië, Nieuw-Zeeland en Japan, Dat zal in september  zijn.’

Hoewel jullie muzikale broers zijn werken jullie pas sinds 1977 als Neville Brothers, waarom toen pas?
‘Vóór 1977 werkten we ook al wel samen, maar we moesten toen stoppen vanwege economische redenen en om andere dingen te gaan doen. Ik moest ook veel dingen buiten de muziek om doen om in leven te blijven, zoals huizen schilderen, gaten spitten, borden wassen enzovoorts, ik moest wachten tot het tij voor mij ging keren, In de jaren vijftig was het met name moeilijk om met de muziek in leven te blijven, het betekende doordeweeks hard werken en in het weekend tot diep in de nacht in de clubs optreden. Wij komen uit een muzikale familie, Mijn moeder en haar broer, mijn oom, zaten in een dansgroep, al voordat ik geboren werd, Hoe het daarvoor was weet ik niet, ik weet niet hoe het met onze voorouders gesteld was, daar weten we niets van. Toen kwamen wij en we gingen allemaal in de muziek, zo lang als ik mij herinneren kan wil ik al zanger worden.’
‘Art zat in een doowop-groep voordat hij een band begon, Daarvoor zong hij al a capella op straat, met hem ging ik wel eens samen zingen. In 1954 werd het pas echt serieus, Ik ben toen bij een groep gaan zingen die The Turquiose heette en later bij The Hot Cats, Op de middelbare school (Junior Highschool) zat ik in The Avalons, Aan het eind van de vijftiger jaren zat ik samen met Art bij The Hawketts.’

‘Ik heb geen zangles gehad, wat ik doe is mijn talent en/of heb ik me zelf aangeleerd, Ik luisterde veel naar andere zangers, zoals Nat “King’ Cole, Clyde McPhatter, Sonny Till & The Orioles, The Cowboys, The Yodelins, Sam Cooke, Pookie Hudson & The Spaniels. De doowop was mijn favoriete stijl. lk schrijf zelf niet zo heel veel songs, Als ik het doe ga ik niet zitten en dan maar een song schrijven, ik moet inspiratie hebben, anders gaat het niet. Heb ik dan een idee dan neem ik het op of ik schrijf het op en later ga ik het dan uitwerken, de twee songs die op mijn nieuwe soloplaat staan had ik al heel lang in mijn hoofd, House en The 1611 bijvoorbeeld stamt uit 1960, ik kan liedjes dus lang bewaren.’

Op jouw nieuwe album Warm Your Heart werken nogal wat bekende songwriters mee: Randy Newman, John Hiatt, Burt Bacharach en Allen Toussaint, Hoe gaat dat in zijn werk, word je door hen benaderd of doe je dat zelf?
‘Linda Ronstadt introduceerde de John Hiatt-song aan mij, naast nog een paar songs, ze werden niet speciaal voor mij geschreven, Please Stay is een oude Drifters song uit de vijftiger jaren, Warm Your Heart stamt uit 1955, Lose Your Eyes komt ook uit de jaren vijftig, dat is een song van The Five Keyt, de twee Allen Toussaint songs, daar kwam Linda mee aan, Everybody Plays The Fool is een song uit de zeventiger jaren van The Main Ingredient, Ave Maria is mijn favoriete song; al vanaf de tijd dat ik als jongen op de katholieke school zat vind ik dat een prachtig mooi lied.’

Ben je religieus?
‘Ja, dat wel, alhoewel bijvoorbeeld het naar de kerk gaan er haast niet meer van komt, ik ben ook niet zo fanatiek. Ik bid en ik probeer mijn naaste goed te behandelen, ik geloof in God en probeer volgens de gouden, regel te leven, Ik hoop dat men via mijn muziek iets van God ervaart.’

Allen Toussaint schreef niet alleen songs, hij heeft je ook geproduceerd
‘Ik heb alleen in de zestiger jaren met hem gewerkt, We hebben wel samen op de lagere school gezeten, Van 1960 tot 1964 heb ik met hem gewerkt, daarna kwam ik bij Parlo Records en nam bij hen Tell It Like It Is op in 1966. Ik toerde met Otis Redding en in 1967 ging ik terug naar New Orleans en werkte samen met Art en Cyril (Neville). De band noemden we later The Meters. Eerst speelden we als Art Neville & The Neville Sound. Enkele jaren speelden we in deze samenstelling, om economische redenen moesten we toen de band opsplitsen, Art nam de ritmesectie George Porter (bass) en Joseph Modeliste (drums) mee en ging naar een club in de Franse wijk, later gingen ze sessiewerk doen voor Allen Toussaint en later noemden ze de band weer The Meters,. Daniel Lanois produceerde Yellow Moon, Linda Ronstadt produceerde Warm YourHeart. lk ken Linda al sinds 1984 en wij hebben inmiddels twee Grammy’s voor haar albums gekregen, In 1988 nam ik voor het eerst met haar op en in 1989 en in 1990 wonnen we een Grammy Award, in zekere zin waren we erg verbaasd over die Grammy’s, Aan de andere kant: tijdens de opnamen in de studio maakten we er grapjes over, er waren immers voldoende andere kandidaten, maar we dachten wel dat het mogelijk was.

De song House On The Hill staat alleen maar op de Europese cd, niet op de Amerikaanse, hoe dat zo?
‘Je mag in de States om de een of andere reden niet zoveel songs op een cd zetten. Waarom dat nu zo is weet ik niet, overigens kunnen de Amerikaanse fans het nummer wel bemachtigen, want het is de b-kant van de single Everybody Plays The Fool.’

Je doet ook goed werk op het gebied van de dak- en thuislozen?
‘Ja, die organisatie heb ik samen met Allen Toussaint in het leven geroepen, We doen twee concerten per jaar om er geld voor bijeen te krijgen. Er zijn veel daklozen en dan vooral dakloze kinderen in Amerika en in mijn woonplaats, ik vind dat heel erg en we proberen er op deze manier iets aan te doen.’

Je was actief in de jaren vijftig en zestig, in die periode zijn nogal wat artiesten door managers en dergelijke figuren slecht behandeld, vooral wat betreft geld, Hoe is het jou vergaan?
‘Ik ben tot nu toe nog niet betaald voor dingen die ik in de zestiger jaren heb gedaan, ik ben niet eens betaald voor Tell It Like It Is dat toch zoveel verkocht heeft, Ik was in die tijd al blij dat er iets van mij opgenomen werd, ik wilde zingen en optreden en gehoord worden, In de zakelijke kant had ik toen geen interesse, Platenmaatschappijen en managers zijn er, zeker in dié tijd alleen maar voor zichzelf en zeker niet voor de artiest, het gaat: hen’: om hun verdiensten, Ik was niet de enige die bedrogen werd, De platenmaatschappijen en de muziekuitgeverijen verdienen er het meeste aan.’

Behandel je je stembanden ook om ze in vorm te houden?
‘Je stem moet je zoveel mogelijk rust gunnen, dat is het allerbeste, ik rook niet, ik drink niet en ik blijf zover mogelijk van mensen die roken vandaan, rook irriteert de stem namelijk. Het maakt me niet veel uit waar ik optreed, De muziek bepaalt de houding van het publiek, de mensen gaan erop dansen en de sfeer zit er meestal al snel in, of ik nu in de States speel of in Europa of Japan. Of ik in Zuid Afrika wil optreden? Nee, daar wil ik niet heen, Pas als de apartheid helemaal is afgeschaft wil ik er wel heen, maar dat kan nog wel even duren, Ook in mijn land en stad is er racisme, maar het is gelukkig niet zo extreem als in Zuid Afrika.’

Je zit bij Bill Graham’s management, dat is geen kleine jongen.
‘Zeven jaar geleden heb ik Bill ontmoet en sinds die tijd zit ik bij zijn firma. Het bevalt me uitstekend, Door al zijn ervaring met grote artiesten is hij ook heel erg betrouwbaar èn hij opent vele deuren voor mij, Ook onze platenmaatschappij, A1M Records, is heel goed voor ons, ze laten ons onze gang gaan, wij mogen doen wat wij willen en ze dwingen ons tot niets.

Is er nu echt veel verschil tussen het opnemen tegenwoordig en in de jaren vijftig en zestig?
‘Jazeker, in de vijftiger en zestiger jaren werd alles live in één take, opgenomen, vaak met maar microfoon. Tegenwoordig worden alle partijen apart opgenomen en veel beter van kwaliteit natuurlijk. Het is nu veel beter dan toen, maar toch hebben veel van die oude opnamen een bepaalde sfeer en intensiteit die je tegenwoordig ondanks alle vernuftige apparatuur niet meer kunt  verwezenlijken. Bij mijn nieuwe plaat deden we het als volgt:  eerst werd de ritmesectie opgenomen en daarna namen we de blazers en de achtergrondzang, de gitaren en de keyboards op. Ik zong mijn solopartijen nadat de ritmesectie was opgenomen, dus niet nadat alles al was opgenomen.’

‘Of mijn stijl door de jaren heen veranderd is? Ik dacht van wel, al ga ik nog steeds van dezelfde principes uit, ik hou nog steeds van dezelfde muziek als toen, vooral de doowop dus. Deze muziek blijft voor mij altijd leven en sterft dan ook niet uit, daarom hou ik ook veel van die oude oude love songs die ik op de plaat zet, er zit moraal in: het gezin dat bij elkaar moet blijven zoals in Please Stay en in Warm Your Heart.’

Is er verschil in het optreden in New Odeons en bijvoorbeeld New York?
‘Ja, er heerst een andere atmosfeer, als je van New Orleans naar waar dan ook gaat, er is een andere atmosfeer, een andere houding. De mensen in New Orleans begrijpen de muziek van ons beter,. New Orleans is echt een stad van muziek van geboorte tot de dood, Je krijgt er een jazz-begrafenis.’

Wat zijn jullie toekomstplannen?
‘Vooral veel toeren en in oktober geen we de studio weer in om een nieuw Neville Brothers album op te nemen. Wat betreft een nieuw soloalbum dat weet ik nog niet, dat komt vanzelf wel,. Misschien produceert Linda de plaat wel weer, zij wil het graag doen, maar het hangt allemaal af van de platenmaatschappij en zo.’

https://aaronneville.com/

 

 

(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine #1 – 1993)

INTERVIEW: HARRY PATER/HENRY KNEGT
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT

IRON MAIDEN was kortgeleden in de Brabanthallen in Den Bosch. Vreemd genoeg was het enige op­treden in ons land niet uitverkocht, terwijl de band in Engeland, Duits­land en nog een paar andere landen headliner was van het Mon­sters Of Rock festival, dat ons land helaas niet aandeed. Het nieuwe album Fear Of The Dark werd over het algemeen goed ontvangen. Wij spra­ken met Maiden’s woordvoerder Steve Harris die het album samen met Martin Birch produ­ceerde.

 Het is al langer be­kend dat Steve veel bemoeie­nis met de productie heeft, waarom staat hij nu als mede-produ­cer vermeld?
‘Ik heb sowieso de laatste twee al­bums als co-producer verzorgd samen met Martin. Deze keer heb ik er nog veel meer tijd ingestoken en vond ik dat ik wel eens recht had op de credits. Waarom dat niet op de vorige platen ver­meld was? Och, dat maakt mij niets uit, maar nu ik er zo­veel tijd ingestoken had… bovendien vond Martin het niet erg, we werkten altijd al samen.’

No Prayer For The Dying is bij je thuis opgenomen, dit album ook. Was er verschil?
‘Jazeker, we hadden de zaak nu wat meer in de hand, de vori­ge plaat is met de mobiele studio opgenomen en was erg live, want we wilden een rui­ge sound hebben. We gebruik­ten de mobiele studio omdat we anders te lang op een goe­de studio moes­ten wachten. Deze keer hadden we dus onze eigen studio, dus studio­tijd boeken was niet meer nodig. We hadden nu veel meer tijd en gele­genheid om meer aan­dacht aan de sound en de productie te besteden, zonder dat het ons veel extra geld kostte. De drumsound is nu bijvoor­beeld veel beter ge­worden.’

Hoe kwam je op het idee een eigen studio te bouwen, toch niet door George Kooymans?
‘Jawel, George doet het met de Ear­ring al jaren zo en hij zei tegen mij: waarom doen jullie het ook niet zo? Ik zei hem dat me dat veel te duur leek, zo’n studio kost immers een vermogen. Welnee, zei George, dat is echt niet zo duur. De opnamekos­ten wa­ren veel lager dan van Piece Of Mind, dat is dus een al­bum. Het wordt dus steeds goedkoper. Het geluid in de studio is prima, beter dan ik had durven hopen. In princi­pe kan ik elk moment van de dag naar de studio, als ik een idee voor een song heb. Ik heb nog geen plan­nen om ande­re bands te produce­ren, Mai­den gaat voor en ik heb er doodgewoon geen tijd voor momen­teel, maar wat niet is kan nog ko­men, nietwaar?! We hebben de backing tracks voor dit album live opgeno­men. De gita­ren zijn later opnieuw ingespeeld en uiter­aard ook de zangpartijen. Janick heeft deze keer een flink aandeel geleverd. Hij heeft een aan­tal songs ge­schreven samen met Bruce en mij. We zijn met Janick een wat andere richting uitge­gaan, het maakt de zaak veel interessanter voor ons.’

Dave Murray en Steve Harris

Hoe gaat het nu met de verde­ling van de gitaarsolo’s?
‘Ze spelen ongeveer even lang en achter elkaar, dus live is dat heel interessant. Er is één solo, ik geloof in Childhood’s End, die heel vreemd is: Ze spelen de so­lo’s en op een noot neemt Janick het over van Dave, zodat het één solo lijkt. Het zal mij benieuwen of iemand dat opmerkt voordat ze het in dit inter­view gelezen hebben! Het album is erg gevarieerd, er gebeurt veel.’

Ik hoorde dat jullie ook weer een aantal coversongs hebben opgeno­men, waaronder Space Station No. 5 van Montrose.
‘Ja, wij hadden de titel wil­len veran­deren in Race Sta­tion No. 5. Het wordt heel snel en Bruce zingt met een vreemde stem. Wij vinden dat b-kantjes leuk moeten zijn. We hebben verder o.a. een cover van Can’t See My Fee­lings van Budgie opgeno­men en een twaalf maten bluesje.’

Gaf de albumtitel nog hoofd­bre­kens?
‘Nee… we hadden de keuze tussen Be Quick Or Be Dead en Fear Of The Dark. We besloten deze te nemen. De song gaat over iemand die bang in het donker is en daar kun je je natuurlijk van al­les bij voorstellen.’

Hoe verliep de samenwerking met Janick tijdens het samen schrijven van songs?
‘Dat ging erg goed. We deden twee songs samen. The Appa­rition is mijn favoriete tekst. Janick bedacht de ak­koorden en het refrein, ik schreef de rest van de tekst. De andere is Weekend Warri­or, het refrein doet mij een beetje aan The Who denken. Het nummer gaat over de voet­balterroristen, de hooligans, wier aantal gelukkig dalende is, ze zijn aan het verdwij­nen. Hoe we de songs schre­ven? Janick en ik gin­gen bij ­elkaar zitten en we gingen gewoon wat akkoorden uitpro­beren en zo, die we dan later aan de ande­ren lieten horen. Ik neem het nooit op. We ne­men ook nooit demo’s op, van geen enkel album, zo werken wij gewoon niet en op die manier kunnen er ook geen tapes verdwij­nen zoals U2 dat overkomen is.’

Hebben jullie nog commentaar ge­had van de platenmaatschap­pij over bepaalde teksten?
‘Nee, misschien dat ze bepaal­de b-kantjes minder zullen waarderen, want Bruce gaat op een paar van die nummers lek­ker tekeer, o.a. in Noddy Donkey Blues, een smerig bluesy liedje, luister en huiver maar neem de tekst niet serieus! Een andere song is Roll Over Vic, een blu­essong in twaalf maten. De song gaat over een jongen die al jaren met mij werkt, hij komt uit Malta en woont al dertig jaar in Engeland maar hij heeft nog steeds een zwaar accent. Hij weet nog niet dat we hem hebben opge­nomen toen hij eens aan het praten was. We heb­ben er een leuke song van gemaakt.’

De tournee zal een maand of tien duren. Waarheen zal deze jullie voeren?
‘We starten in IJsland, daarna de States en Zuid-Amerika, dan de Europese Monsters Of Rock shows, gevolgd door Ja­pan, Australië en Nieuw-Zee­land en dan het clubcir­cuit. Het is een lange toer, maar er zitten gelukkig wel vakan­tieperio­des in. Vorig jaar hebben we op het Roskilde festival in Denemarken ge­speeld, dat wilden we graag. Verder deden we één optreden in Frankrijk en twee in Zwit­serland, dat waren inhaal op­tredens van de vorige tour. In Frankrijk traden we op tijdens een vierentwintig uurs motorrace, we konden helaas niets van de race zien omdat het podium de andere kant op gedraaid stond, maar tus­sen de nummers door hoor­den we steeds het lawaai van de motoren, dat was wel spectaculair.’

In Europa en Canada zitten jullie bij EMI/Capitol, in Amerika bij Epic (Sony). Van­waar?
‘In feite doet EMI de hele wereld behalve de States. Ze doen overal goed hun best voor ons, alleen in Amerika ging het niet goed, we waren helemaal niet tevreden over hen en daarom zijn we van label veranderd daar. We heb­ben met EMI een overeen­komst voor nog een stuk of drie albums, daarna zien we wel weer verder. We zullen waar­schijnlijk na deze tournee weer een liveplaat uitbren­gen. We hebben de beide Wem­bley optredens op tape en ook tijdens deze tour zullen we verscheidene shows opnemen. Er is veel vraag naar een live plaat van deze line-up, kijk alleen maar naar het grote aantal bootlegs!’

Verzamel je nog steeds boot­legs van Maiden?
‘Jazeker, vandaag kreeg ik nog een exemplaar te pakken van Donington. Ik verzamel overi­gens voornamelijk bootlegs van andere bands, niet zozeer van Maiden. Ik zoek vooral naar platen van Jethro Tull, Yes, de vroege Genesis, The Who, Golden Earring en Led Zeppelin.’

Derek Riggs heeft de hoesil­lustratie niet gemaakt deze keer…
‘Nee, hij was te duur… Ha ha ha, hij heeft wel ontwerpen gemaakt voor de singles. Wij hebben deze keer vijf ver­schillende artiesten een ont­werp laten maken en wij von­den die van Melvyn Grant het mooiste. Derek vond het niet erg, we blijven van zijn diensten gebruik maken voor bijvoorbeeld de T-shirts.’

Website: https://www.ironmaiden.com/

INTERVIEW: HENRY KNEGT/HARRY PATER
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT

Van oud Deep Purple- en Rain­bowzanger Joe Lynn Turner kwam enkele maanden geleden het album Nothing’s Changed uit. De muzikanten op deze cd: op gitaar Al Pit­relli, op bas Greg Smith (nu bij Rain­bow, zie elders in deze uitgave), John O’Reilly (zat kort in Rainbow) op drums en Dream Theater-toetse­nist Derek Sherini­an. Zoals be­kend is Deep Purple een paar jaar geleden weer met Ian Gillan in zee gegaan en is Ritchie Blackmore met een andere zanger weer met Rainbow begon­nen. Hoog tijd dus om eens met Joe van gedachten te wisselen.

Wat is er gebeurd na Deep Purple?
‘We stopten ermee, het verhaal is overbekend. Ik wilde met Deep Purple een comeback maken zoals Aerosmith die had gehad. We zaten te werken in Bearsville met Jim Pete­rik van Survivor erbij en de hele band, maar Jon Lord en Ian Paice schreven niet. Volgens Ritchie deden ze nooit wat. Iedereen was onzeker en dus was de vraag naar Ian aanwe­zig maar dat wilde Ritchie niet. Ritchie en ik zaten in het ene kamp en de rest wilde Ian Gillan terug. Ik baalde dus en ging weg. Na vier maanden stond er dus nog steeds geen muziek op de band. BMG werd bijna gek en wilde alle andere zan­gers wel hebben behalve Gillan. Hij kwam toch met als wapenfeit The Battle Rages On. Na een korte tour stopte Ritchie. Steve Morse zit er nu bij, het klinkt een beetje country dus de Ian Gillan Band is geen Deep Purple. Ik zat in Deep Purple met hun sound: Fire In The Basement en Truth Hurts, dat is de Deep Purple sound. Ritchie belde mij op, nadat hij de band had verlaten, en ik vond dat hij een goede beslissing had genomen. We spraken over een Blackmore Turner Blues­band maar dat is er niet van gekomen. Hij heeft Rainbow heropge­richt met de men­sen uit mijn band, alhoewel de drummer er al weer bij vandaan is en Chuck Bürgi zit er nu weer bij. Er is dus niets veranderd. Ritchie kende mijn drum­mer en bassist en belde ze op. Ik heb ze gewaarschuwd voor zijn humeur, hij is de beste… maar gek, en zie, John O’Reilly zit er al niet meer bij. Ritchie wist niet wat hij wilde. Ik wel en ik wil mijzelf niet herhalen. Het nieuwe Rain­bow al­bum zal ongeveer hetzelf­de klinken als de vorige. Bovendien zat ik iedere keer bij een bekende band, nooit een eigen band en geluid.’

Je nieuwe album heet dus Nothing’s Chan­ged. Je hebt de songs niet alleen geschre­ven.
‘Nee, ik werk graag samen en sommigen hadden een kant en klare song en die beviel mij goed dus… Het zijn allemaal vrien­den.’

Hoe oud zijn die songs­?
‘Sommige komen van een project dat Al Pitrelli en ik tien jaar geleden heb­ben gedaan, tijdloze songs, en enkele zijn nieuw bijvoorbeeld Fast Not­hing en All Nothing At All. De plaat is nu uit in Euro­pa, Japan, Zuidoost Azië en in de V.S. op het label van Steve Sinclair.’

Het heeft vier jaar ge­duurd voordat we iets van je hoorden. Waarom zo lang?
‘Je wilt een goede deal, een paar dingen die ik wilde gingen niet door, dat duurde anderhalf jaar. Ik wilde niet meer in de plaats van een ander komen, ik wilde nu eens mijn eigen ding doen. Er is nu een cd uit van mij in Japan met daarop een concert uit Mil­wau­kee dat ik heb gedaan en dat klinkt zo goed, nog beter dan Rain­bow.’

 

Je hebt het album snel opgeno­men?
‘Ja op Warp Speed, in enkele weken tijd, ik was nerveus. Ik begreep niet dat het zo snel al goed was. We namen de zangpar­tijen twee keer op en daarvan hebben we een mix ge­maakt. Het gevoel moet goed zijn. Het is echt, de emotie is echt, eerlijk. In de rauwheid zit schoon­heid. Ik heb er geen spijt van dat het zo gegaan is. Heb je daarom kritiek op de oude platen? Nee, niet echt. Ik heb m’n best toen gedaan. Ik had nu geen tijd, opnemen en klaar. Ja maar ‘t kraakje in m’n stem zei ik op een gegeven moment. Geeft niet, dat is emotie. Eerlijk dus.’

Je hebt de toetse­nist van Dream Theater inge­huurd.
‘Ja, Derek Sherini­an, da’s een vriend van mij, en hij was toen niet met hen op tour. Bad Blood klinkt goed zonder gitaarso­lo. We hebben geen sam­ples ge­bruikt, 24 sporen en niet meer, ‘no synths, no codes‘, puur dus.’

Is je stem nog altijd goed, na al die jaren toeren en platen opne­men?
‘Ik kan alle noten nog halen, misschien zelfs wel beter dan vroe­ger. Ik heb nu meer mijn eigen stem. De C’s en D’s haal ik nog. Van schreeuwen hou ik sowieso niet, dat is voor mensen die niet kunnen zingen.’

Ian Gillan?
‘Nee, daar be­doel ik Gillan niet mee! Gillan inter­preteert meer. Zoals Don Henley en Bryan Adams zingen kan hij het niet. Hij kan bijvoor­beeld geen r&b zingen en dat kan ik wel en dat kan Glenn Hughes ook wel. Als zanger vind ik vooral Paul Rodgers erg goed.’

We hebben zo’n vier jaar niets van je gehoord. Heb je in die periode nog veel gezongen?
‘In de tussentijd heb ik veel commerci­als en jingles ge­daan. Onder meer voor Coke en Bud­weiser. Drie keer per week sta ik ach­ter de microfoon. Het verdient goed, Mi­chael Bolton zei het al, dit werk sleept je tussen twee platende­als door. Je kunt dan wachten op een goede deal. Het is werk. Hopelijk verkopen nu de oude Rain­bow cd’s weer, dat helpt ook natuurlijk. Ik vind het leuk dat mensen mijn oude songs draai­en.’

https://joelynnturner.com/