(Gepubliceerd in Music Maker #4 – april 2001)
Barry Hay trad het afgelopen jaar enkele maanden vooral op voor de lol en om de stembanden soepel te houden. Onder de naam Barry’s Barking Dogs speelde hij samen met een groep bevriende muzikanten covers van meestal vrij onbekende nummers en een aantal Earring-klassiekers. Een terugblik op 35 jaar Golden Earring.
TEKST: HARRY PATER
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT
Heb je spijt van iets in de afgelopen vijfendertig jaar?
‘Nou, spijt… De eerste tournee door Amerika was heel erg leuk, met z’n allen en twee roadies in een bus. Dat was allemaal heel erg avontuurlijk, net een soort jongensboek. Later moest het allemaal wat duurder gaan en toen hebben we ons niet gerealiseerd dat we alles zelf moesten betalen. Dus dan stonden er limo’s voor de deur en dan gingen we daar maar in zitten. Ik weet nog dat we in New York in het Central Park speelden. Stapvoets reden we met die limo tussen de mensenmassa en toen ben ik maar uitgestapt en gaan meelopen. Als je twee jaar later terugkomt, regent het rekeningen van de vorige keer, tot aan relatiegeschenken voor de vrouw van de promotor aan toe. Dingen waar je helemaal geen grip op had, dat werd allemaal maar gedaan. Dat zijn dus zaken die niet zo doortimmerd in elkaar zaten. Vandaar dat we dat later allemaal zelf in handen hebben genomen. Dat ging meteen een stuk beter. We gingen gewoon met z’n vieren in één auto in plaats van één limo per persoon. We hadden ook niemand nodig om ons te rijden want we hebben alle vier een rijbewijs. Om de beurt reden we een paar uur en dan kom je er ook wel.
Het zakelijke gedeelte is het enige waar je naderhand van kunt zeggen: dat hadden we beter kunnen aanpakken. We zijn geen zakenmensen, maar je wordt er zo langzamerhand wel toe gedwongen om zakenman te worden. Toen interesseerde het ons allemaal geen reet, we speelden veel en dat was leuk, lekkere feestjes op hotelkamers en zo. Op tour, da’s leuk, dan word je uitgelaten en mag je spelen, leuk toch!’
Spijt van nummers die opgenomen zijn?
‘Ik heb Ding Dong Di-Ki Di-Ki Dong altijd een draak van een nummer gevonden, maar het was wel onze eerste nummer één-hit, dus ik mag niet lullen. Ik heb niet echt spijt, we zijn toch altijd met liefde met ons vak bezig. Soms ben je wel ontevreden over het resultaat. Ik heb bijvoorbeeld nooit begrepen waarom Twilight Zone in Duitsland en Engeland geen grote hit is geweest terwijl het in Amerika wel in de top tien heeft gestaan. En dat When The Lady Smiles geen hit in Amerika is geworden omdat die clip daar helemaal verkeerd is terecht gekomen. Terwijl dat juist het sterke punt van dat nummer was, die clip ging hand in hand samen met de tekst. Maar die Amerikanen waren zo preuts als de pest, die wilden daar niet aan en dus verknipten ze alles waardoor er geen samenhang meer was. Je zag daar gewoon vier minuten lang een trein een station binnenrijden. Dat kun je toch niet bijster origineel noemen.’
Waar ben je nu echt trots op?
‘Ik ben er heel trots op dat we in het voorprogramma van The Who zo goed zijn blijven staan. Met Aerosmith trouwens ook… Dat we bij zo’n band in het voorprogramma speelden, zoals in Madison Square Garden, en dat er dan geen boe-geroep kwam of dat ze ergens mee gingen gooien. Iedere keer als een nummer afgelopen was kwam er een waanzinnige ovatie. Dat zijn dingen waar je wel trots op mag zijn, vind ik. En afgezien van trots is het geweldig leuk dat we met zoveel geweldige bands hebben opgetreden, zoals Santana, Led Zeppelin, noem maar op. We hebben ze allemaal haast wel een keer gehad, tot aan de Mahavishnu Orchestra toe. We hebben ook nog een keertje Little Feat in het voorprogramma gehad. Dat was in Chicago en Twilight Zone stond daar al een paar weken op één. Die zaal was dan ook voor ons uitverkocht, maar ik schaamde me kapot! Ook met ZZ Top hebben we meerdere keren getoerd. Dat is hartstikke leuk en je leert er verschrikkelijk veel van. Elke keer als we weer naar Nederland terug gingen hadden we weer een schat aan informatie bij elkaar gespaard. We brachten altijd weer nieuwe dingen mee. Dan vonden we bijvoorbeeld dat er een gitaarroadie moest komen want dat had niemand hier. En rekken waar gitaren in konden hangen, dat kende hier ook niemand. Nu is dat allemaal heel gewoon.’
Spelen met Led Zeppelin, dat moet wel indruk gemaakt hebben.
‘Dat maakte op Jaap Eggermont zo’n indruk dat hij meteen niet meer wilde drummen. We moesten hem echt een flinke peptalk geven. ‘s Middags kwamen we die zaal binnen, in Detroit, en daar zat John Bonham alleen te drummen, op zijn manier dan. We hadden nog nooit zoiets gehoord, dat was natuurgeweld. We stonden met onze muil open te kijken en Eggermont besloot geloof ik op dat moment om maar producer te worden. Dat is een juiste beslissing geweest want het heeft hem geen windeieren gelegd.’
‘HET IS MOEILIJK OM SCHATRIJK TE WORDEN VAN MUZIEK’
Zijn jullie na al die jaren schatrijk geworden?
‘Nou nee, alleen al het feit dat wij alles met z’n vieren moeten delen maakt het al moeilijk. Die gasten die alleen optreden en hun bandleden inhuren zijn degenen die het meeste geld verdienen. Die verdienen vier keer zoveel als wij. En degenen die de nummers schrijven verdienen ook een leuk centje bij. Het is heel moeilijk om in Nederland schatrijk te worden van de muziek, dat kan ik je wel vertellen. Telkens als je denkt: dat gaat goed, dan komt er weer zo’n rare envelop binnen met “het schijnt dat het goed met je gaat hè, maar wij zijn er ook nog hoor…” en dan kun je weer gaan dokken.’
‘Maar het is onze keuze geweest om in Nederland te blijven wonen en dan is dat een van de consequenties. Weet je, wij hebben gewoon die buitenlandse hits nodig gehad om onze schulden mee af te betalen. We hadden indertijd de keuze om de naam Golden Earring te laten vallen, de boel te laten exploderen en dan onder een andere naam verder te gaan, maar dat vonden we niet zo fair. Dus toen moesten we het op een andere manier oplossen. Bovendien hadden we in de beginperiode natuurlijk te maken met hele bizarre contracten, lage royaltypercentages en zo. In die begintijd kregen we drie of vier procent royalties terwijl dat nu zo rond de twintig procent ligt. Kun je nagaan: vier procent delen met z’n vieren, dus dan had je een procent per man. En die contracten moesten allemaal opengebroken worden, want die waren voor tien jaar of zo. Maar ja, door schade en schande word je wijs en daarom zijn we ook bij elkaar gebleven, om die beerput ook eens een keer goed schoon te maken.’
Hoe zit dat nu met al die verzamel-cd’s dan?
‘Die zijn inmiddels opgewaardeerd maar dat heeft wel veel moeite gekost, die oude Polydor-contracten en zo. Die lui zeiden gewoon: “Dit is oud repertoire dus dat is niet zoveel geld waard als jullie denken.” En zij kunnen doen en laten wat ze willen, want zij zijn de eigenaren van de banden. Wij konden Moontan van ze terugkopen, maar volgens ons stond er een komma verkeerd. En dan kun je wel gaan procederen, maar dat kost je handenvol geld en zij kunnen het jaren lang tegenhouden als ze dat willen. Als je het maakt realiseer je je niet dat je met iets bezig bent waar anderen verschrikkelijk veel geld mee gaan verdienen, veel meer dan jij ooit zult krijgen. Dus als je het al hebt over teleurstelling, dát is zeer teleurstellend! Dan zie je zo met lede ogen dat ze hotels hebben gekocht en zo en golfbanen. En ze zijn wel begonnen met jouw repertoire. Maar ik zou zo geen zakenman willen zijn hoor!’
Golden Earring is back!
‘Sinds eind januari zijn we weer op pad langs de theaters en schouwburgen. Er zijn nieuwe decors ontworpen en we hebben ook het repertoire omgegooid. Deze zomer gaan we de studio in voor een nieuwe cd. Vanaf eind maart spelen we ook weer in de grotere zalen om te rocken. De hele theatertournee is ruim van te voren uitverkocht, wat natuurlijk erg prettig is en bovendien spelen we
graag in theaters. Ik heb al enkele teksten geschreven en die aan George gemaild. Van één tekst ging hij meteen werk maken, wat hij met de andere gedaan heeft weet ik niet, hij heeft daar nog niets over gezegd.’
Golden Earring gecoverd
‘Ken je The Godz nog, een Amerikaanse band, die hebben een fantastische cover gemaakt van Candy’s Going Bad, En er zijn de meest bizarre covers van Radar Love gemaakt, ik heb er een van
een Finse rockabillyband gehoord en van een of ander carnavalsorkest. Tot en met die Duitser met die blazers, hoe heet hij ook alweer… oh ja, James Overlast, die heeft er ook een versie van gemaakt! Tja, Radar Love is een soort melkkoetje waar we elk jaar een leuk bedrag van krijgen. Het wordt gebruikt in reclames en zo. Ik wou dat ik tien van die melkkoetjes had! White Lion heeft er ook een versie van gemaakt, maar die vond ik toch wat minder. Dat was gewoon een imitatie, waarbij ze zelfs eenzelfde basgitaar gebruikten als die van Rinus!’