(Gepubliceerd in Musicmaker juli 2001 – 24e jaargang #7)
Ilse DeLange behoeft eigenlijk geen nadere introductie. Na het succes van haar eerste album World Of Hurt uit 1998, waarvan meer dan 450.000 exemplaren verkocht zijn, en het tussendoortje Dear John uit 1999 (met daarop haar Marlboro Flashback-opnamen van John Hiatt-songs) verscheen eind vorig jaar Living On Love, opnieuw geproduceerd door veteraan Barry Beckett (onder meer bekend van zijn werk met Bob Dylan en Joe Cocker), In november startte haar uitgebreide en uitverkochte theatertournee -met haar nieuwe band- die halverwege nog eens flink werd uitgebreid wegens de grote belangstelling van het publiek. Vanaf half juni is ze op diverse festivals te zien, waaronder Parkpop, Bospop en als speciale gast van Sting in Enschede.
We spraken Ilse kort voor haar optreden ‘in de buurt’ namelijk in Podium Hardenberg, dus dichtbij thuishaven Almelo. Ilse praat graag en veel en voor dit artikel moesten we dan ook (helaas) nogal wat weglaten omdat het dan veel te lang zou worden. Regelmatig kwam haar tourmanager kijken, maar steeds zei ze nog wel even te willen doorgaan, tot het moment dat hij vertelde dat haar moeder er was… ‘Mien moo… dan moet ik nu echt gaan!’
TEKST: HARRY PATER
FOTOGRAFIE: HENRY KNEGT
‘Ik ben via via in Amerika terechtgekomen. Ik heb er overigens alleen maar opgenomen en nooit opgetreden. Mijn plaat is daar ook niet uitgebracht en ik heb er nu ook geen contract meer. Uiteindelijk kwam ik in Nashville terecht en dan is het eigenlijk wel een logische stap om daar te gaan opnemen met muzikanten van daar. Als we het puur over opnemen hebben, is het onzin dat mensen van hier dat niet zouden kunnen doen. Je moet een studio, muzikanten en een producer betalen en dan kan iedereen een plaat in Amerika opnemen. Dus op zich is het helemaal niet zo bijzonder om in Amerika te gaan werken. Ik ben overigens wel heel blij dat ik met zulke geweldige mensen mag werken als producer Barry Beckett en engineer Pete Green. We vormen samen een heel goed team en dat wordt alleen maar beter naarmate je elkaar beter leert kennen. Barry Beckett was de rust zelve en heel erg geïnteresseerd, terwijl ik dus helemaal niet wist wat hij allemaal al had gedaan.’
‘Ik ga heel erg op mijn gevoel af en het gevoel bij hem was heel goed. We hebben toen een paar afspraken gemaakt om wat te kletsen over muziek en hoe ik dingen ervaar, het was een soort kruisverhoor zodat hij erachter kon komen wie Ilse nu eigenlijk is, muzikaal gezien dan, wat ze precies wil en wat ze mooi vindt. Toen we op een gegeven moment de liedjes hadden uitgezocht voor de cd, ging hij de muzikanten benaderen. Hij wist door zijn ervaring welke muzikanten geschikt waren voor welke nummers, daar kon ik op vertrouwen.’
Songs
‘Ik kreeg voor de nieuwe cd heel veel liedjes, ik denk wel achthonderd tot duizend, aangeboden, waaruit we een selectie uiteindelijk gebruikt hebben. Ik was niet tevreden over de liedjes die ik zelf geschreven had en daarom hebben we die niet gebruikt. Sommige demo’s waren echt simpel opgenomen, gewoon een kwestie van ‘record’ indrukken en dan zingen en begeleiden met gitaar of piano, terwijl andere demo’s al helemaal uitgewerkt waren met koortjes, breaks, arrangementen en dergelijke. Ik geef de voorkeur aan de simpele demo’s, zodat je er zelf nog heel veel aan kunt doen. Kant-en-klare songs beïnvloeden je toch voor de rest van de invulling van het liedje. Ik weet vaak na twee of drie regels al of ik het liedje wel of niet zie zitten. Van de meeste hoorde ik het refrein niet eens en daar zal ik ook best wel eens mee misgekleund hebben, maar ik heb nu de liedjes overgehouden die ik ook echt goed vind. De meeste songschrijvers heb ik ook nooit ontmoet, op een paar na zoals Rob Crosby.’
Buitenland
‘Met World Of Hurt hebben we geprobeerd een fundament in het buitenland te leggen. In de meeste landen in Europa is de cd ook uitgebracht, maar het wil daar nog niet zo lukken. We willen wel proberen om daarmee verder te gaan en het lijkt me ook hartstikke leuk om ook buiten Nederland te kunnen spelen en een carrière op te bouwen. Op een gegeven moment kwam de plaat op de priority list van Warner International te staan, wat betekent dat de andere vestigingen van Warner ook voor je gaan werken als je een bepaald aantal platen verkocht hebt. Dat lijkt allemaal jippie te gek, maar dat is het niet omdat er geen goed plan achter zit. Want de andere Europese landen hebben ook allemaal hun eigen priority-artiesten, hun eigen Ilse DeLanges. Ze hebben ook maar een bepaald bedrag te besteden, het moet allemaal binnen het budget en daar moet je dan tegenop boksen. Op die manier hoeft het voor mij niet, ik heb liever geen plaat uit dan een flop. In m’n nieuwe contract hebben we dat ondervangen, doordat we nu de mogelijkheid hebben om te zeggen: op die manier hoeft het niet. Het gaat ons namelijk niet om een release, maar om het plan dat er achter steekt. We willen dat de mensen enthousiast zijn en ook daadwerkelijk iets voor ons willen doen. Wij willen werken hoor, het is ons brood! Laat mij maar met een gitarist in winkels liedjes spelen en radio-optredens doen, om te laten zien en horen wie en wat Ilse DeLange is. We zijn nu de balans aan het opmaken voor wat betreft het buitenland en daarna besluiten we wat we waar gaan doen om Living On Love goed op de markt te krijgen. Duitsland is in elk geval geïnteresseerd en dus gaat m’n manager daar binnenkort naartoe om te praten en te weten te komen wat ze dan willen gaan doen en hoe en hoeveel ze erin willen steken en zo. We zijn na het Amerika avontuur toch heel sceptisch geworden, dus we willen gewoon van tevoren meer zekerheid hebben. Ik ben trouwens al lang happy dat het hier in Nederland zo goed gaat, zeker nadat ik een jaar lang niet heb kunnen optreden door al dat gedoe met de platenmaatschappij en toen met de band. Ik ben blij dat ik weer veel kan spelen, dat heb ik vorig jaar gemist.’
Canada
‘De reden dat we naar Canada zijn gegaan om Living On Love op te nemen is omdat we de muzikanten wilden isoleren. In Nashville worden namelijk zoveel platen opgenomen en de muzikanten die wij gebruiken zijn heel erg gewild, wat in de praktijk betekent dat je nooit even kunt doorgaan als je net lekker bezig bent, want dan moeten de muzikanten weer naar de volgende klus. Dus besloten we om de muzikanten als het ware op te pakken en mee te nemen naar Canada zodat ze zich alleen op mijn plaat konden concentreren. Ik hoor het zelf terug dat we daar waren en dat het daar anders was dan in Nashville. Er was minder tijdsdruk en er was meer tijd om te experimenteren. De mensen waren veel losser en we hadden geen gezeik met de unions en zo, al kon je natuurlijk niet tot diep in de nacht doorgaan. Het was vooral een hele goede sfeer. We namen op in Le Studio, in Morin Heights, een klein plaatsje zo’n honderd kilometer van Montreal, Barry had er al eerder opgenomen. Daar zijn heel veel platen opgenomen van The Police, Rush, Celine Dion, de Bee Gees, Keith Richards… Er hing daar echt van alles aan de muur.’
‘Afgelopen week heb ik alweer met Barry over de volgende plaat gepraat en we denken erover om dan gewoon een huis af te huren, daar dan apparatuur in te plaatsen en op te gaan nemen. Dan heb je nog veel minder met tijdsdruk te maken omdat dan niemand anders van die studioruimte gebruik hoeft te maken. Zo doet Sting het ook, heb ik gehoord. We zetten dan een mengpaneel in de kamer en nemen het dan analoog op, doorgeschakeld naar ProTools, zodat je wel alles in je ProTools-sessie hebt zitten. We nemen analoog op omdat het geluid dan veel mooier is, vooral de warmte van de band. Voor het zingen gebruik ik een oude Neumann, een M50. Voordat we met een nummer beginnen zet Pete, de engineer, een rijtje microfoons klaar en dan proberen we uit welke het beste klinkt voor dat nummer. Meestal gebruikten we echter de Neumann.’
Stembanden
‘Ik oefen m’n stembanden vrijwel nooit voordat ik moet optreden. Ik zing sowieso de hele dag al met de radio mee en m’n kwebbel staat ook haast nooit stil, dus m’n stembanden worden wel gesmeerd. Echt last van rook heb ik gelukkig niet en we spelen vooral in theaters, waar niet gerookt mag worden. Toen we in een zaal in Uden opnamen voor een tv-special, was de lucht de eerste avond zo droog dat ik steeds moest hoesten na het zingen. De volgende avond hebben ze overal luchtbevochtigers neergezet en de hele dag de deuren van de zaal open laten staan. Toen had ik nergens last van.’