(Gepubliceerd in NOIZE Rockmagazine 1996)
Interview: Harry Pater & Henry Knegt
Fotografie: Henry Knegt
In 1995 verscheen het uitstekende en gevarieerde album Tambu van TOTO.
NOIZE sprak na afloop van een optreden van de band met bassist Mike Porcaro en gitarist/zanger Steve Lukather. Omdat Steve zijn nieuwe liefde aan de telefoon kreeg, waarop hij dolverliefd was, zo bazuinde hij rond, en dat vierde met het in snel tempo ledigen van een literfles Apfelkorn, begonnen we het gesprek met Mike.
Reageert het Europese publiek anders op Toto dan het Amerikaanse?
Mike: ‘Dat is een heel groot verschil, het Europese publiek is meestal groot en enthousiast en in de States is het publiek klein maar enthousiast. We concentreren ons de laatste tien jaar op Europa, het Verre Oosten en Zuid-Amerika. We hebben overal succes behalve in de States. Als je iets begrijpt van de Amerikaanse radio is het niet vreemd. Vergelijk het met fast food en die mentaliteit van… vooral voor zeer jonge luisteraars en niet voor de mensen die van moeilijke muziek houden. Nu gaat het over Seattle en het verandert steeds, wij vallen buiten de groep van zestien- tot twintigjarigen. Rap is alleen voor jonge mensen in de binnenstad en dat verandert nu ook. Het klimaat voor ons wordt nu weer vriendelijker.’
Hoe zit het bijvoorbeeld met de plaatverkoop in Amerika?
Mike: ‘Onze laatste plaat Kingdom Of Desire verkocht in Nederland tien keer zoveel als in de VS. Zo’n half miljoen stuks in Nederland en zo’n dertigduizend in Amerika. Het maakt mij verder niets uit. Ik was hier jaren geleden al met Boz Scaggs en Seals & Crofts en daarna pas met Toto.’
Werd jullie live album ook uitgebracht in de States?
Mike: ‘In eerste instantie alleen via import, later bracht Relativity de plaat alsnog uit, dat is een groot onafhankelijk label. Maar zoals gebruikelijk in Amerika was de promotie ervoor slecht.’
Waarom namen jullie die plaat in Nederland op?
Mike: ‘De platenmaatschappij vroeg ons al jaren om een liveplaat op te nemen. We hebben veel concerten opgenomen, ook in het verleden, maar er niets mee gedaan. In Nederland gingen ze een radiospecial rond Toto doen en ze namen het concert op, dus dat was lekker goedkoop voor ons en de platenmaatschappij. Ze stuurden ons de tapes en we hebben ze zelf gemasterd. Ze hebben het wel digitaal opgenomen maar ze stuurden ons een derderangs tape: er was een sticker overheen geplakt, maar op diezelfde tape hadden ze al tien keer eerder concerten opgenomen. Een echte hifi sound kun je dus vergeten en het was ook rommelig opgenomen. De zangpartijen en de achtergrondzang stonden op hetzelfde spoor bijvoorbeeld. Er schijnt ook een bootleg te zijn met de complete show erop, die veel beter klinkt, die moet je dus hebben! Die lui hadden blijkbaar de goede tape gekregen.’
Mike: ‘Waarom kozen jullie niet voor opnamen met Jeff?
Dat wilden we op zich ook wel, maar het ging niet zozeer om een compleet concert. De hits moesten er op staan.’
De Toto leden stonden al lang voordat de band begon, bekend als uitstekende sessiemusici die op heel wat platen meespeelden. Hoe zit dat tegenwoordig?
Mike: ‘Soms doen we dat nog wel. David en Steve hebben bijvoorbeeld gewerkt aan het nieuwste Michael Jackson album in New York. Als hij belt dan moet je wel komen natuurlijk. Het is leuk, je leert weer andere mensen kennen. Maar we hoeven niet meer zo nodig. We waren vroeger erg populair. Producers hoorden ons spelen, in ons high school bandje en in clubs werden we door hen uitgenodigd om in de studio te spelen. Jeff, David en ik werden gevraagd. Luke was iets jonger. We waren al jaren een band en kwamen ook zo in de studio. Zo kregen we een platencontract, David Hungate speelde toen nog bas, ze speelden eerst bij Boz Scaggs en die zat op Sony, dat toen nog CBS heette. Zij hadden in de gaten dat deze drie heren heel wat te bieden hadden. David schreef de songs, maar Boz kreeg de rechten, maar ja: je bent jong en je weet nog niet alles. Joe Wissert was de producer, maar eigenlijk deden Jeff, Dave en David het werk. Daarna mochten we zelf een plaat maken.’
Toto heeft nogal wat problemen gehad met leadzangers. Hoe komt dat?
Mike: ‘We waren erg blij dat Bobby Kimball de band verliet en daarna werden we nog steeds geaccepteerd als band. Door de kwaliteit van de band bleven de mensen komen, het maakte dus niet uit wie zong, als ze de liedjes maar hoorden. Met de eerste zanger na Bobby werkte het niet, helaas, en de tweede was zijn stem na twee optredens al kwijt. Uiteindelijk waren we er zo flauw van dat we ons voor de keus geplaatst zagen: ofwel stoppen ofwel met z’n vieren doorgaan. Luke zong toch al bijna alle ballads en dus werd hij de zanger. De oude songs werden een probleem omdat we toen van die geweldige zangers hadden en zó goed kon Luke het niet opvangen. We lossen dat probleem nu op door met achtergrondzangers te werken. Luke kan redelijk goed zingen, we schrijven nu voor Luke, hij moet het kunnen zingen, we gaan dus langzamerhand een andere kant op.’
Schrijven jullie nu anders dan vroeger?
Mike: ‘Nee, niet echt. We leggen alle songs op tafel en we nemen ze allemaal op en daarna nemen we de besten voor de plaat. We moeten het er allemaal over eens zijn. We kijken niet naar wie ze geschreven heeft. We schrijven nu wel veel meer als een band. Kijk, vroeger schreef David Paich veel, en wat hij deed was goed, en Luke idem dito. Je denkt dus: wat ze doen doen ze goed, dus laat ze het opnieuw zo doen. Helaas werkt dat dus niet zo, ze worden dan ook gefrustreerd en ze worden ook bereikbaarder voor ons, ze weten nu dat wij ook kunnen schrijven, en dat het dus niet alleen meer van hen afhangt.’
Vertel eens wat over het opnemen van Tambu.
Mike: ‘We zijn er erg blij mee, we vinden het de beste Toto plaat tot nu toe. Simon heeft ons heel veel energie gegeven en we zijn teruggegaan naar de traditionele Toto songs, dus radiovriendelijke singles en dus eigenlijk het tegenoverstelde van Kingdom Of Desire, met akoestische gitaren en mandoline. We hebben wel up tempo songs gemaakt, maar geen superrock of heavy metal, en erg melodieus. De plaat bevat een grote variëteit aan stijlen, geen metal of heavy rock. We hebben eigenlijk nog niet eerder zo snel een plaat gemaakt.’
Waren jullie tijdens het hele opnameproces in de studio aanwezig?
Mike: ‘Jazeker, dat moest ook altijd omdat we als co-producers werkten. Als iedereen er is dan weet je dat het goed gaat. Het mixen is soms als een nachtmerrie, maar onze producer was erg goed. Soms wilde Luke iets veranderen, maar dan zei hij: Nee Luke, dat is te veel, en dan bleek dat hij gelijk had. Op den duur lieten we hem gewoon zijn gang gaan, wij vertrouwden hem volledig.’
Luke, Steve Lukather dus, neemt de plaats van Mike verder in. De eerder genoemde fles is al bijna leeg, dus de keel is goed gesmeerd.
Heb je nu twee carrières: Toto en Los Lobotomys?
Luke: ‘Ik heb nu drie platencontracten: met Toto, met Los Lobotomys en als Steve Lukather. Ik heb dus drie carrières zou je kunnen zeggen. Ik ben een workaholic. Ik heb weinig rust en vrije tijd nodig. Ik barst van de ideeën in verschillende muziekstijlen. Ik wilde dit al toen ik zeven was, dit is mijn droom die is uitgekomen en ik wil er hard voor werken. God heeft mij talenten gegeven en die wil ik gebruiken. In mijn vrije tijd ben ik er voor mijn familie. Mijn zoon speelt drums en keyboards en schrijft zelfs al liedjes. Hij is acht en zowel links- als rechtshandig. Mijn familie is een belangrijk deel van mijn leven. Ik schrijf graag songs, van poppy tot erg complex. Ook lekker blues spelen in kleine clubs vind ik heel leuk. Gelukkig is Toto niet trendy, hetgeen een groot voordeel is. Men let op onze muziek en niet naar hoe we er uit zien.’
We zagen je in 1994 ook nog op Parkpop spelen.
Luke: ‘Ja, dat was heel erg leuk om te doen, samen met Simon (Phillips). We kunnen het heel goed met elkaar vinden. Nadat Jeffrey was gestorven, helemaal zonder reden, heel raar, hebben we Simon gevraagd om bij de band te komen. Ik was ten tijde van Jeff’s overlijden met Simon aan het oefenen. We kennen elkaar al van Jeff Beck. Niemand kan Jeffrey vervangen. Hij had een speciale gave van God gekregen en hij was werkelijk cool geboren. Enfin, we hadden de tour al geboekt en toen moesten we beslissen: wel een tour of geen tour. Als ik gestorven was zou ik ook niet willen dat de anderen stopten vanwege mij, zoveel waard ben ik nou ook weer niet. We besloten toen om door te gaan en Simon te vragen. Muziek houdt ons levend. We spelen zijn songs, zijn muziek en zo blijft zijn geest levend. Ik praat graag over hem. Ik had een droom: Simon deed de soundcheck in een theater en ik zat achter de knoppen. En ik zie Jeff vanuit de duisternis komen. Hij zag er mooi uit, als een engel, en hij keek naar mij, en knikte met zijn hoofd richting Simon, alsof hij wilde zeggen: goede keus!’
Je hebt ook weer op het nieuwste album van Michael Jackson gespeeld.
Luke: ‘Ja, dat doe ik al zo’n tien jaar. Ik werk al jaren met Quincy (Jones). Michael is een aardige jongen, geen vriend, maar hij is altijd aardig. Hij is getalenteerd, maar… Ik speelde op al z’n hits en hij betaalt goed, dus ik wil z’n fucking money wel! Maar ja, dat doen Steve en David ook. Michael is een superster, maar zijn persoonlijke leven, daar weet ik ook niets van. Als het waar is dan is hij fucked up en als het niet zo is het ook fucked up en zo maak je hem kapot. Hij is aardig, dus…’
Je hebt dus drie platencontracten. Hoe combineer je dat?
Luke: ‘Alle drie deals zijn bij Sony. Na anderhalf jaar Toto komt er weer een Lobotomys album, dan weer een soloplaat en dan weer een van Toto. Zo staat het op papier tenminste.’
Jij vond dat je “grote vriend”, zoals hij je altijd noemt, Big Al Lagarde (wijlen onze Alfred dus) het livealbum van Toto verkracht heeft?
Luke: ‘Dat doet hij met ieder album! In ons contract stond dat we een livealbum moesten maken, maar alles ging verkeerd. Verkeerd concert, verkeerde songs, foute tape. Ons nieuwe album is als een frisse wind. Het is Toto, maar relaxter dan voorheen.’
(Na Alfred Lagarde’s overlijden was Steve een stuk positiever over Big Al; de nieuwe verzamel-cd Toto XX is zelfs aan hem opgedragen).
Wij hoorden een bootleg van hetzelfde concert, gemaakt van de radio-uitzending, die stukken beter klonk dan de officiële cd!
Luke: ‘Ladies and gentlemen of the jury: I rest my case!’
TOTO website
STEVE LUKATHER website