(Gepubliceerd in Musicmaker 05-2007)
TEKST: HARRY PATER
FOTO’S: HARRY PATER en HENRY KNEGT
Twee jaar geleden speelde hij het publiek op Bospop plat, nu dreigt datzelfde te gebeuren op het Arrow Rockfestival op 30 juni. Was dit festival een week later gepland, dan zouden er ongetwijfeld nog meer mensen komen, want op 1 juli treedt de voormalige Supertramp-zanger in het nieuwe Wembleystadion in Londen op, tijdens het Concert For Diana, ter herdenking aan prinses Diana. Dit wereldwijd op televisie uitgezonden concert zal ongetwijfeld veel mensen prikkelen om naar Biddinghuizen af te reizen.
Roger Hodgson over dit speciale optreden:
‘Prinses Diana heeft ook mijn hart gestolen met haar glimlach, haar levenslust en haar mededogen voor mensen die het moeilijk hebben. Ik ben opgetogen dat ik mag deelnemen aan dit evenement en haar zo mag eren. Al jaren vertellen mensen mij hoe zij genoot van de songs die ik met Supertramp heb gemaakt en het doet mij deugd om haar op deze manier iets terug te geven. Ik las ooit een interview met haar waarin ze vertelde dat ze fan van Supertramp was en dat Breakfast In America haar favoriete album was. Zo begon zelfs Give A Little Bit te neuriën, maar was de eerste om toe te geven dat ze geen wijs kon houden.’
Je cd Open The Door verscheen in 2000. Wat gebeurde er sindsdien?
Ik heb een paar jaar geleden een pijnlijke echtscheiding doorgemaakt, wat me heel veel energie en tijd kostte, maar waar ik uiteindelijk sterker dan ooit uitgekomen ben. Ik ben enkele keren in retraite geweest en dat heeft me veel goed gedaan. Het klinkt wat zweverig misschien, maar ik kwam echt weer tot mezelf en terug naar mijn spiritualiteit, naar God of hoe je het ook noemen wilt. Als kind beleefde ik het leven als een wonder, alles was prachtig: er waren geen problemen, iedereen was aardig, de vogeltjes zongen en ik voelde me geweldig. Maar zoals ik later in The Logical Song schreef, ik werd ouder en moest naar school en daar leerden ze me om niet zo gevoelig te zijn maar logisch te denken en praktisch te zijn, kortom: alles wat je als kind had meegemaakt en gevoeld moest je weer laten vallen. Daarop terugkijkend: je wilt maar wàt graag terug naar je kindertijd, toen alles nog simpel en fijn was. Als je de hoes van Open The Door open klapt zie je de man èn het kind verbeeld, terwijl het kleurenpalet van de regenboog door de deur naar binnen komt, dus die symboliek is hierin verwerkt. Door alle perikelen rond de scheiding ben ik een behoorlijke tijd niet met muziek bezig geweest, maar na die retraites is dat veranderd. Ik ben nu gelukkiger dan ooit.’
Kunnen we nog een cd van je verwachten?
’Ik heb al jaren geen platencontract meer en dus ook geen druk van een platenmaatschappij om iets nieuws uit te brengen. Wat niet betekent dat ik geen nieuwe liedjes schrijf. Ik houd het niet meer precies bij, maar twee jaar geleden had ik er zeker tachtig op de plank liggen, dus als ik ooit weer een cd maak heb ik keuze genoeg. Voor het geld hoef ik het al helemaal niet meer te doen, dus doe ik datgene wat ik het liefste doe: optreden. Een vaste band heb ik niet meer, dus als wil bel ik gewoon wat bevriende muzikanten op. Ook treed ik regelmatig op met symfonieorkesten, waarbij we die stukken doen die ik met band of solo nooit kan doen. Zo’n orkest krijgt van tevoren de partituren toegestuurd en we repeteren doorgaans de dag voor het optreden, want vaak is het maar eenmalig. In 2006 speelde ik in Bonn met een Tsjechisch orkest en na de repetitie gingen de musici nog wat drinken. Breekt de drummer bij een val zijn arm! Gelukkig woont de drummer van een Supertramp-coverband daar in de buurt en hij was beschikbaar.’
’De meeste optredens doe ik in mijn eentje, dat is heel prettig en maakt je heel flexibel, want je kunt meteen inspelen op de situatie ter plekke. Ik kan tegenwoordig alles meenemen in drie flightcases. Verder heb ik mijn vaste geluidsman (de Nederlander Howard Heckers -red.) en road manager en twee dames die me begeleiden en verzorgen. Er komen veel meer aanvragen voor concerten dan we aankunnen. Zo deden we twee jaar geleden een toertje van ongeveer tien optredens in evenzoveel Europese landen. Europa, Zuid-Amerika en Canada zijn de gebieden waar ik het populairst ben. Gek genoeg in de VS niet, hoewel Breakfast In America daar ons grootste succes was. Maar wellicht komt dat omdat men in de States niet de link tussen Supertramp legt. Bovendien is het land zó groot dat je er haast continu jarenlang moet toeren om iedereen te bereiken en een groot pr-offensief moet organiseren. En eerlijk gezegd heb ik daar niet zo’n behoefte aan. En daar waar ik wel optreed is het publiek altijd erg enthousiast. Speel ik voor Roger Hodgson- en Supertrampfans dan kan ik er nieuwe songs tussen doen, dat vinden zij erg leuk. En speel ik op festivals dan is het vooral een aaneenschakeling van de hits en bekende liedjes en dan is het iedere keer weer geweldig om die blije gezichten te zien van de bezoekers. Maar ook dan doe ik minstens een nieuw nummer, wat ik ook als zodanig aankondig en na afloop vraag ik dan een reactie van het publiek. Tot nu toe was men altijd enthousiast en was er geen enkel boegeroep te horen.’
Vorig jaar bracht je een live-dvd uit, Take A Long Way Home, opgenomen in Canada. Hier nog niet te koop…
’We hebben eerst opgenomen in Shepherd’s Bush in Londen, maar daar bleken wat fouten, vooral omdat we niet konden repeteren. Dus besloten we om een concert in Montreal op te nemen, dáár wonen heel veel fans. We namen een soloconcert met alle favorieten uit zowel de Supertramptijd als mijn solocarrière. De regiovrije dvd is een jaar geleden in Canada uitgebracht en stond al snel op nummer een van de dvd hitlijsten. Via mijn website is deze ook te koop, we kunnen precies zien waar de kopers vandaan komen. Kort na de komende Europese tournee komt de dvd ook hier uit. Ik vind dvd overigens een geweldig medium, superieur beeld en geluid en de mogelijkheid om een kijkje achter de schermen te laten zien. Wat mij betreft is het de toekomst, veel beter dan cd of downloads.’
Je zit nu zo’n 45 jaar in de muziek. Hoe is het met je gehoor gesteld?
‘Niet best… zoals veel muzikanten ben ik het echte hoog kwijtgeraakt in beide oren. Als iemand met een hoge stem tegen me praat moet ik veel moeite doen om haar of hem te verstaan, want ik hoor dan eigenlijk alleen wat gemompel. Er is prima mee te leven hoor, alleen is het erg lastig als ik nieuwe opnamen moet beluisteren, want ik hoor gewoon niet of het hoog wel goed is. Nieuwe vindingen als dvd-audio en super audio cd en eigenlijk ook dvd’s met surround geluid zijn niet aan mij besteed als het om geluidskwaliteit gaat. Ik kan er niet over oordelen. Voor mij voldoet een oud cassettebandje prima, want al die ruis hoor ik toch niet! Toch ben ik betrokken geweest bij het mixen van de dvd. De producer maakte een mix, stuurde mij die als mp3 toe en ik beluisterde die en gaf mijn commentaar -met hulp van de mensen om mij heen- en zo nodig paste hij de mix dan wat aan. Ik kon toch niet bij de mix aanwezig zijn, zat aan de andere kant van de wereld, dus dit was een prima oplossing. Of het qua surround geluid gelukt is kan ik zelf niet beoordelen, maar ik hoor van iedereen dat het goed is, dus daar vertrouw ik dan maar op.’
Is je manier van songschrijven veranderd nadat je solo ging?
‘Eigenlijk niet, want hoewel veel mensen denken dat songs als School, Breakfast In America, Dreamer, Logical Song, Give A Little Bit en It’s Raining Again door Rick Davies en mij samen zijn geschreven, maar dat is niet zo. Als we al iets samen schreven dan deden we het nog apart van elkaar. Indertijd besloten we om onze beide namen te vermelden, net zoals Lennon-McCartney, die zoals bekend ook lang niet alles samen deden. Ik moet het echt van inspiratie hebben, al kan ook ik die niet oproepen. Vaak speel ik wat op gitaar, keyboard, mijn harmonium of vleugel en soms komt ik dan na een kwartier of een half uur of nog langer ineens op een melodie of een riff en ga daar dan mee verder. Ik geloof dat muziek iets is dat niet zozeer uit jezelf komt, maar dat het er al is en dat het op een gegeven moment tot je komt, hoe en waarvandaan of van wie dan ook. Ik ben alleen maar het doorgeefluik. Ik las ergens dat grote componisten als Bach en Beethoven en andere grote kunstenaars hetzelfde gevoel hadden en hebben. Ik bedoel, ik weet echt niet hoe ik aan Fool’s Overture ben gekomen, ik herinner me niet hoe en waar ik het schreef, op een bepaald moment was het er gewoon.’
Give A Little Bit is zonder twijfel je bekendste compositie, die vaak gebruikt wordt bij inzamelingsacties voor goede doelen.
’Ja, ik word vaak benaderd om de song beschikbaar te stellen voor goede doelen èn voor commerciële doeleinden. Voor commercie geef ik geen toestemming, maar voor goede doelen is dit natuurlijk het beste lied dat je maar kunt bedenken. De boodschap is simpel: we hebben allemaal liefde nodig en we kunnen allemaal liefde geven en glimlachen en laten zien dat we om elkaar geven. Ik eindig er al mijn optredens mee en ik zie dan altijd blije gezichten. Na de tsunami van 2004 vroeg een Amerikaanse hulporganisatie of ze het mochten gebruiken, ik heb meteen toegestemd. We hebben er een soloversie en eentje met orkest voor gebruikt en alle royalties gingen naar het goede doel. Het heeft uiteindelijk enkele miljoenen dollars opgebracht. Het is onder meer ook gebruikt door het Rode Kruis en de Make A Wish Foundation. Ik verbaas me er iedere keer weer over dat dit liedje, dat ik als tiener schreef, na al die jaren nog zoveel impact heeft. Ik ben daar heel trots op.’
Roger Hodgson’s gear
Guild F412 12-snarige akoestische gitaar
Pendulum pre-amp
Line6 Pod-Pro (rack[H1])
Korg Triton Studio 88
Yamaha GT-7 MIDI vleugel (of equivalent)
òf akoestische vleugel (Steinway & Sons bij voorkeur) Sennheiser in-ear monitors